Δεν είχα σκοπό να μιλήσω για τη σημερινή ημέρα αφιερωμένη στη γυναίκα. Σκεφτόμουν άλλωστε τι θα μπορούσα να πω αφού όλα πλέον είναι αυτονόητα και επιπλέον δεν θα ήθελα να υπογραμμίσω μια τέτοια γιορτή γιατί αυτόματα αυτό σημαίνει πως είμαστε κάτι λιγότερο οι γυναίκες στον κόσμο και όχι ισες με τους άντρες.
Αργότερα μπαίνοντας στο internet είδα πολλές εγγραφές παιδιών αφιερωμένες στη σημερινή μέρα. Η αλήθεια είναι πως οι περισσότερες προέρχονταν από γυναίκες- θα προτιμούσα να δω εγγραφές με τη γνώμη των ανδρών για τη γυναίκα. Αφού ένα ¨χρόνια πολλά¨ δεν αρκεί. Ούτε ένα λουλούδι τη σημερινή μέρα , ούτε έκπτωση στις απαιτήσεις τους ,μόνο για σήμερα. Έτσι κάπως θέλησα να γράψω, να επειδή δόθηκε η αφορμή για σκέψη.
Φυσικά τιμάμε σήμερα έναν ιερό αγώνα μιας γυναίκας που τόλμησε να αντισταθεί για τα εργασιακά δικαιώματά της και πέτυχε τον αγώνα της προς όφελος όλων των γυναικών. Άλλα να, αυτές οι παγκόσμιες ημέρες τελικά αυτό το σκοπό έχουν. Να υπενθυμίζουν αλλά να αποτελούν και αφορμή για σκέψη. Αυτοκριτική, αυτοανάλυση ή και απλώς προβληματισμό.
Τι σκέψεις λοιπόν κάνω εγώ σήμερα για το φύλο στο οποίο ανήκω; Είμαι εγώ μια ηρωίδα; Προσφέρω; Προσπαθώ; Καταφέρνω; Κατακτώ; Κάθε μέρα! Τόσο που θεωρώ τον εαυτό μου πολλές φορές υπεράνθρωπο. Δεν είναι κάτι αυτή τη στιγμή στον κόσμο που δεν μπορώ να το καταφέρω. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα…
Ούτε είναι το θέμα να διαχωρίσω τη θέση μου με του άντρα. Αισθάνομαι ίση με κείνον. Είμαι το ίδιο ικανή. Έχω καρδιά και μυαλό σαν εκείνου. Αν ενωθώ μαζί του θα καταφέρουμε σπουδαία πράγματα μαζί. Άρα, ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Θέλω να αποδείξω την ισότητα ανάμεσά μας. Δεν θέλω να ¨το παίξω¨ θύμα σήμερα, ούτε ανώτερη. Θύμα υπήρξε και υπάρχει η γυναίκα γιατί η ίδια το επιτρέπει. Όλοι άλλωστε οι άνθρωποι προερχόμαστε από μάνες. Γυναίκες. Θύματα γινόμαστε εθελοντικά. Γιατί αφήνουμε να μας εκμεταλλεύονται είτε επειδή δεν αγαπάμε τον εαυτό μας είτε γιατί δεν μας έμαθαν την αξία μας.
Όχι! Δεν επιβάλλει κανείς σε κανένα να πουλά το κορμί του, να μην σέβεται την υπόστασή του, να μην προστατεύει τον εαυτό του όταν κάποιος αισθανόμενος υπεροχή ασκεί βία εναντίον του. Τον σεβασμό του άλλου τον κερδίζεις με τις πράξεις και ενέργειές σου. Δεν σου χαρίζεται. Αυτό ισχύει και στα δυο φύλα.
Είπαμε πως κατακτήσαμε την ισότητα. Δηλαδή; Μας επετράπη η είσοδος στην αγορά εργασίας. Μας δόθηκαν ανθρώπινα δικαιώματα. (Μας δόθηκαν. Με ενοχλεί να παραδέχομαι πως μου δόσανε κάτι που μου ανήκε). Κατακτήσατε το δικαίωμα στη μόρφωση. Και τώρα; Είμαστε σε θέση να γιορτάζουμε για την ισότητά μας. Ποια ισότητα; Εκείνη που παλεύουμε να γίνουμε ρομπότ; Να γίνουμε ημίθεες για να τα καταφέρουμε όλα; Να πετύχουμε ,καριέρα, οικογένεια με αξιώσεις, προσωπική γοητεία, κοινωνική ζωή; Είναι λοιπόν κατάκτηση της ισότητας αυτό; Γιατί φίλες μου; Οι άντρες τα καταφέρνουν σε όλα αυτά;
Όχι αγαπητές μου. Δεν μας φταίνε πια οι άντρες. Την επανάσταση την έκανε μια γυναίκα πριν 100 χρόνια. Εμείς τι μάχες, ποιες επαναστάσεις κάνουμε , τι αγώνες και γιατί ώστε να αποδείξουμε στην πράξη την αξία μας;
Θυμώνω όταν βλέπω γυναίκες να δίνουν το κορμί πουλώντας την ψυχή τους φτηνά. Εξεγείρομαι όταν βλέπω μάνες να μεγαλώνουν ματαιόδοξα τις κόρες τους. Απογοητεύομαι όταν διαπιστώνω την αγωνία της καθεμιάς από μας να γίνουμε οι τέλειες.
Τέλος θέλω να αναφερθώ και σε κάτι άλλο. Μπορεί να μου θυμώσετε φιλενάδες μου αλλά ίσως να σκεφτείτε κιόλας. Σε μια περίοδο της ζωής της χώρας μας που περνά μια οικονομική κρίση ακούω πως αδικούν τη γυναίκα όταν θέλουν να την εξισώσουν με τον άντρα ως προς τα όρια συνταξιοδότησης και ως προς τα εργασιακά δικαιώματά της. Αναρωτιέμαι. Γιατί λοιπόν σε αυτή την περίπτωση να μην θέλουμε την ισότητα; Γιατί λοιπόν εμείς οι ίδιες ομολογούμε πως δεν είμαστε ίσες με τους άντρες; Μεταξύ μας κορίτσια, για κοιτάξτε γύρω σας. Οι γυναίκες ομορφύναμε, μορφωθήκαμε, εξευγενιστήκαμε. Η γυναίκα είναι ακμαία και όμορφη ακόμα και σε μεγάλη ηλικία. Η ζωή της έγινε πιο απλή , εννοώ με τη χρήση αυτόματων συσκευών στο σπίτι αλλά και με τη δυνατότητα που της δίνει η οικονομική της ανεξαρτησία. Η γυναικά έχει το σεβασμό που της αξίζει όταν έχει τον αυτοσεβασμό της.
Και λίγα λόγια για τη γυναίκα που δεν εργάζεται. Αυτή που αναφέρεται ως απασχόληση τα οικιακά. Χαμογελώ. Γιατί σε αυτήν ειδικά την κατηγορία γυναικών δεν αναφέρεται κανείς. Όχι δεν θέλουμε αναγνώριση απ’ τους άντρες. Εμείς οι ίδιες αν και όλες απασχολούμενες είτε εργαζόμαστε είτε όχι με τα του σπιτιού, πόσο θεωρούμε πως επιτελούμε το πιο δύσκολο έργο; Τι σεβασμό τρέφουμε προς τη γυναίκα που ασχολείται αποκλείστηκα στο σπίτι; Πότε εξεγερθήκαμε ή ζητήσαμε αναγνώριση και δικαιώματα γι’ αυτή τη γυναίκα;
Και τέλος θέλω να κάνω μια αναφορά στη γυναίκα του ¨τρίτου κόσμου¨. Της Μουσουλμάνας γυναίκας. Της γυναίκας στον αναπτυσσόμενο, λεγόμενο κόσμο!
Τι αγώνες κάνουμε, πως υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα αυτών των γυναικών; Πόσο μας ενδιαφέρει η ισότητά τους με τη δική μας πρώτα απ’ όλα; Ποια από μας που νοιώθουμε να αδικούμαστε για την αύξηση των ορίων ηλικίας ως αναφορά την συνταξιοδότηση, έχουμε στο μυαλό μας εκείνη τη γυναίκα που δεν έρχεται για κανένα άλλο λόγο στη ζωή παρά να γεννήσει και μετά να πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων σαν ένα τιποτένιο αντικείμενο;
Αισθανόμαστε δικαίως υπερήφανες φίλες μου για την τόλμη εκείνης της γυναίκας εργάτριας που τόλμησε να διεκδικήσει και κατάφερε όχι μόνο για την ίδια αλλά για το φύλο στο οποίο ανήκε. Αλλά εμείς έχουμε την υποχρέωση να μιμηθούμε εκείνη τη γυναίκα, να την κάνουμε πρότυπό μας να σκεφτούμε και να ενεργήσουμε. Να υπερασπιστούμε την ισότητά μας με το αντίθετο φύλλο και να την διεκδικούμε επί ίσης όρης.
Να τηρούμε τον αυτοσεβασμό μας γιατί έτσι θα τον επιβάλλουμε και στους άλλους. Να αναγνωρίσουμε την αξία μας και να την αποδείξουμε σε όλον τον κόσμο.
Από μας αρχίζει η ισότητα και σε μας τελειώνει.
Ας είμαστε άξιες!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου