Μια στάση για σκέψη σε ένα σταθμό των παιδικών χρόνων-Δον Κιχώτης!

Αυτόν τον καιρό δεν ξέρω να εξηγήσω το γιατί αλλά στο μυαλό μου τριγυρίζει ένα μυθιστόρημα των παιδικών χρόνων- και όχι μόνο των παιδικών -όχι μόνο των δικών μου αλλά ίσως των περισσοτέρων ανθρώπων. Ο Δον Κιχώτης! Ποιος δεν θυμάται τις περιπέτειες του Ισπανού ιππότη της Ελεεινής μορφής , ενός ανθρώπου που συνεπαρμένος από τα βιβλία με περιεχόμενο ιπποτικές περιπέτειες πίστεψε πως μπορεί κι εκείνος να γίνει ένας τέτοιος μα άκαιρα και φυσικά κάλπικα. Ως το τέλος της ζωής του να πεθάνει μέσα στο όνειρό του να ξεκινήσει νέες περιπέτειες αργότερα ,μα και ως περίγελος για τους ανθρώπους του περιβάλλοντος του.

Το μυαλό φέροντας το υποσυνείδητο κάνει περίεργα περάσματα από σταθμούς που ούτε καν έχεις καταλάβει τη στιγμή που το ζεις πως θα αποτελέσει αργότερα σταθμό για μια ανάσα και συλλογισμό, της ζωής σου.

Και δες. Να ένας άνθρωπος ρομαντικός μα συνάμα και τολμηρός. Μισότρελο τον έλεγε ο περίγυρός του γιατί εκείνοι…τι να καταλάβουν; Εκείνοι δεν είχαν ζήσει την οπτασία των όσων ο Δον Κιχώτης διάβασε στα βιβλία του. Οι άνθρωποι όταν βλέπουν κάποιον να κοντράρει το κατεστημένο του κολλούν τη ρετσινιά του τρελού. Κι όμως. Κι αν έτσι, χρειάζεται θάρρος να ζήσεις την τρέλα σου. Και αξίζει αυτήν να βιώσεις παρά, μέσα κάποτε στο λήθαργο του θανάτου να βασανίζεσαι πως κάτι ξέχασες να ζήσεις. Ο ρομαντικός για τα δεδομένα της κοινωνίας είναι μισότρελος. Βλέπει γίγαντες σε παλιούς ανεμόμυλους και ανθρώπινο στρατό στο κοπάδι τα πρόβατα. Είναι που θέλει να ζήσει ότι δεν είναι πραγματικότητα.

Και ακόμα ερωτεύεται! Τι ωραίος είναι ο έρωτας σε όποια ηλικία και πόσο μεταμορφώνει τη φτωχή ασήμαντη χωριατοπούλα σε όμορφη κυρά στα μάτια του ερωτευμένου! Ζει και παθαίνει. Όμως δεν πτοείται. Το θέλει με όλη τη δύναμη της ψυχής του να γίνει ιππότης . Η ζωή του δίνει τη δυνατότητα να το βιώσει.

Και οι άλλοι…! Οι άνθρωποι που τον περιβάλλουν. Να κάτι με το οποίο θα μπορούν να ξεχάσουν τα δικά τους προβλήματα. Να γελάσουν, να περιγελάσουν για να νοιώσουν εκείνοι ποιο πάνω…ποιος είναι στο πάνω επίπεδο άραγε; Εκείνος που τολμά να ζει το όνειρο ή εκείνος που ανίκανος να το κάνει χλευάζει όποιον τολμά; Οι αγαπημένοι; Αναμένουν με συμπόνια και στωικότητα. Λυπούνται γι’ αυτό συμπαραστέκονται. Μα κανείς δεν είναι σε θέση να κατανοήσει. Ίσως ένας αγράμματος ,αφελής Σάντσο Πάντσα…

Να λοιπόν γιατί αυτό το γοητευτικό μυθιστόρημα τριγυρίζει αυτόν τον καιρό στο μυαλό. Είναι που οι σκέψεις με τα συναισθήματα δίνουν μάχη. Και μήπως είναι η πρώτη φορά; Μια ακόμα μάχη στον πόλεμο που γίνεται σε όλη τη διάρκεια της ζωής. Μα ποιος έχει το θάρρος να ζήσει την τρέλα του ώστε σε ένα τέλος ζωής ¨γεμάτο¨ να χαιρετήσεις με ένα χαμόγελο-αντίδραση και γροθιά σε όλους όσοι δεν μπορούν και δεν θέλουν να καταλάβουν  πως η λογική μπορεί να παραμεριστεί πολύ συχνά δίνοντας τη θέση της στο συναίσθημα ζώντας στο ρομαντικό κόσμο, όμως επιθυμητό αν και όχι φανερά αποδεκτό, από όλους μας.

Πάθη, ισχυρές επιθυμίες, συναισθήματα, η διάθεση για μαχητικότητα του κόσμου που δεν είναι αρεστός. Η τάση για το διαφορετικό. Να αλλάξεις ότι εσύ ερμηνεύεις ως κακός κείμενο. Η αγάπη. Ο έρωτας που φοβίζει όταν δεν είναι συμβατός με τα συνήθη πεπραγμένα. Κίνητρα για μια διαφορετική ζωή έξω από το κατεστημένο και πάντως ό, τι η φαντασία κάνει πραγματικότητα και στο τέλος τέλος η πραγματικότητα δικαιώνει. 

Κατερίνα