Δέκα χορευτές μέσα στη νύχτα!!!

Ακόμα μία νύχτα σημαίνει το τέλος, σε λίγο, ακόμα μιας μέρας κι Εκείνη ''χυμένη'' στην πολυθρόνα από μπαμπού του σαλονιού της βεράντας, αφήνεται στη μαγεία της μουσικής και στα χέρια μιας συντρόφισσας φαντασίας. Μια νύχτα ακόμα σαν αυτές που μαζί τους φτιάχνει και ζει τα δικά της νοερά ταξίδια και εικόνες. Μυρωδιά από καμένο αγαπημένη, θα έλεγες, αίσθηση από τα παιδικά χρόνια- είναι συνήθεις μυρωδιά που συνοδεύει συχνά την καλοκαιρινή νύχτα σε τούτον τον κάμπο. Αυτή, η νύχτα, απόψε έσβησε το φεγγαράκι και ούτε να την ενοχλούν αστέρια επιτρέπει. Κι έτσι, όπως κάνει όλα τριγύρω να λούζονται στον δικό της έβενο, το λευκό των ματιών θαρρείς δίνουν ένα κάποιο φως σε ότι Εκείνη μπορεί να διακρίνει. Ελάχιστα δηλαδή, αρκετά για όσο χρειάζεται η φαντασία. Η οθόνη του υπολογιστή μπροστά της κάνει τις κόρες των ματιών να συστέλλονται στο διαπεραστικό φως που αυτός δίνει. Τούτην την ώρα κι άλλος ένας σύντροφος, αυτός ο υπολογιστής της κάνει παρέα εκτελώντας το ρόλο, αυτή τη φορά, ενός μαγνητόφωνου, ενός Juke Box καλύτερα, μια και η μουσική είναι επιλεγμένη για τούτην τη στιγμή και γι’ αυτήν τη διάθεση. Και να έτσι όπως εναλλάσσεται το μουσικό κομμάτι με το επόμενο, έτσι και χωρίς σχεδόν συναίσθηση, κάτι μπροστά στα μάτια κινείται. Χορευτές με κινήσεις λεπτές στο ρυθμό της μουσικής που αν και ήρεμη, να ξεσηκώνει έτσι βίαια σε νοερά ταξίδια. Δέκα χορευτές ακολουθούν τα ίδια σχεδόν βήματα φωτιζόμενοι από το φως μιας οθόνης, διακόπτοντας τη σκοτεινή εικόνα που Εκείνη αντίκριζε ως τα τώρα.

Τι κάνει τα μέλη ενός σώματος να κινούνται αυτόματα θαρρείς χωρίς καν να έχεις κατανοήσει αν εσύ είσαι αυτός που δίνει το παράγγελμα ¨να χορέψουν¨, να ακολουθήσουν ό,τι η ακοή προστάζει; Ό,τι μια μουσική χαρίσει; Ό,τι μια ψυχή κάνει να σπαρταρά;

Να αυτό! Η μουσική έχει αυτή τη δύναμη. Να αγγίζει μια ψυχή κι εκείνη να ριγά και ξαφνικά σαν τον ηλεκτρισμό, σαν την ταχύτητα του φωτός που δεν την προλαβαίνεις για να κατανοήσεις από τα πριν τι γίνεται. Έτσι αυτόματα η ψυχή παίρνει την πρωτοβουλία για να δώσει με απτό τρόπο την προβολή μιας έκφρασης.

Και τώρα…δέκα λεπτεπίλεπτοι χορευτές, τα δάχτυλα, κινούνται μπροστά στα μάτια Της σαν σκίτσα, σαν φωτεινές γραμμές διαγράφονται ,εμφανίζονται με τις άκρες διάφανα στο λιγοστό φως, μικρά νύχια. Κι οι χορευτές συνεχίζουν να ακολουθούν τη μουσική κι εκείνη να παρακολουθεί σαν σε παραμύθι μια μεταμόρφωση και να φέρνει στο νου , πρόσωπα και γεγονότα. Αγαπημένους που της λείπουν, φίλους και δικά της πρόσωπα. Τα δάχτυλα καθώς χορεύουν θαρρείς σπρώχνουν ότι απωθεί Εκείνη από τη σκέψη της. Ό,τι καθόλου δεν θα ήθελε να συμβεί. Ό,τι φοβάται μην το μέλλον της φέρει. Και τα δάχτυλα-χορευτές καθώς κινούνται, τώρα της φέρνουν ωραίες αναμνήσεις, και επιθυμίες και πόθους και όμορφες εικόνες…μήπως η μουσική το καταφέρνει αυτό;;;

Ίσως! Το μυαλό, οι έντονες επιθυμίες, μια εύθραυστη ψυχή, μια ένοχη φαντασία, ίσως ίσως ένας ανήσυχος νους!!!

Καληνύχτα…

Κατερίνα