Αφηγηματικές παραστάσεις ενός ταξιδιού-Γ' Μέρος-Κοντά στην πισίνα

Αυτή φταίει! Στέκει εκεί ψηλά από όλους και όλα, μεγαλόπρεπη , πανέμορφη και ¨μας το παίζει¨ ντροπαλή μες στο χλωμό της πρόσωπο.

Μια νύχτα όχι πολύ συνηθισμένη ,όχι σίγουρα καθημερινή γι’ αυτό τόσο πολύ ενδιαφέρουσα. Ήταν μια νύχτα με παρέα τη σαγηνευτική σελήνη κι ένα ποτήρι κρασί , απόλαυση κοντά σε μια πισίνα. Μια πισίνα ξενοδοχείου , όμορφο κατασκεύασμα ανθρώπινης ανάγκης για επαφή όσο περισσότερο με το νερό.

Η πισίνα σε ωραίο σχήμα και φωτισμένη έτσι που να δείχνει τόσο διάφανο το περιεχόμενό της , όσο διάφανη είναι η φύση του. Νερό! Άλλο ένα παντοδύναμο στοιχείο της φύσης που μπροστά του δεν μπορεί κανείς από μας τα θεωρούμενα ισχυρά κυρίαρχα πλάσματα τούτου εδώ του πλανήτη να μετρηθεί και να αδιαφορήσει.

Το νερό της πισίνας αναδεύεται ελαφρώς στο ελαφρό φύσημα ενός νυχτερινού αέρι! Λίγα μέτρα πιο κει και σε ένα επίπεδο πιο κάτω εκείνη. Εκείνη, η θάλασσα χαμογελά περιπαικτικά στην πισίνα η οποία στήθηκε εκεί θέλοντας να τη μιμηθεί. Δεν μπορεί να συμβεί αυτό!

Το αέρι κάνει αισθητή την παρουσία του σε λίγο και σε προκαλεί να αγκαλιάσεις το σώμα σου να σε ζεστάνεις ή…να νοιώσεις καλύτερα τη θέρμη της ψυχής σου. Αφήνεσαι για άλλη μια φορά. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Το ολοστρόγγυλο, υπέροχα φωτεινό φεγγάρι παιχνιδίζει το φως του στη θάλασσα ενώ στέκει ακριβώς πάνω από την πισίνα. Δεν μπορεί να αποφασίσει που να βουτήξει. Στα ήρεμα, ασφαλή νερά μιας πισίνας ή στα περιπετειώδη τόσο θελκτικά νερά της θάλασσας; Σαν τις επιλογές μας. Στέκεις πριν αποφασίσεις τι είναι το καλύτερο να κάνεις; Και όταν πια το έχεις κάνει, ότι εσύ θεώρησες καλύτερο, μετανιώνεις γιατί έχασες την ευκαιρία να δοκιμάσεις και την άλλη επιλογή που είχες…

Η πισίνα ζηλιάρα από τη μεγαλοπρέπεια του φεγγαριού, δεν δέχεται ούτε το καθρέφτισμα του μέσα της. Καμαρώνει ¨παίζοντας¨ ελαφρά τα νερά της στο λαμπερό φως, τεχνητά φωτίζοντας το ώστε να δείχνει πιστή απομίμηση μιας γαλαζοπράσινης θάλασσας. Το μυαλό βουτά πότε στα ασφαλή νερά εκείνης της μικρής ξιπασμένης, πισίνας για να κάνει ένα ήρεμο απολαυστικό μπάνιο σκέψεων και αισθήσεων και πότε βουτά διψασμένο για περιπέτεια σε βαθιά νερά εκεί που χαράζει φωτεινό δρόμο η σελήνη. Μέσα σε μια σκούρα μωβ θάλασσα με χρυσές αποχρώσεις στο τελείωμα των απαλών κυμάτων της. Και έρχονται και πάλι σκέψεις , συλλογισμοί, τι έζησα, τι δεν έζησα και πρέπει να ζήσω, τι πρόσφερα σε μένα και μου πρόσφερε εμένα το εγώ μου. Ποιο το κέρδος και ποιες οι απόλυες της ζωής μου σε σχέση με τους ανθρώπους. Τι πρέπει να κάνω για να γίνω καλύτερος ή…αξίζουν άραγε όλα αυτά;;; Μάλλον ότι αξίζει είναι αυτό! Το ίδιο το νερό, και το αέρι που τώρα χαϊδεύει ηδονικά το κορμί και παίρνει τα μαλλιά πίσω, το φεγγάρι, περίεργη επίδραση στις ψυχές, τελικά η ψυχή μου κουβαλάει τη δική της θέρμη και ζέση στοιχείο της φύσης κι αυτή αφού τόσο πολύ συμμετέχει στο υπέροχο μοναδικό σύμπαν!

Δεν είναι δυνατόν…! Αντίδραση βίαιη της στιγμής. Θυμός ή ανυπομονησία. Το άδειο ποτήρι πέφτει με δύναμη μέσα στην πισίνα. Θα τα καταφέρω. Θα ζήσω τα απωθημένα μου…ελπίζω και προσπαθώ! Μου αξίζει…!

Μήπως το κρασί ήταν τελικά τόσο μεθυστικό;;; Ή η επίδραση του φεγγαριού; Ή το μοναδικό άρωμα ενός άνθους μιας γαρδένιας που τόση ώρα επέμενε να προκαλεί παραισθήσεις χωρίς καν να γίνει αντιληπτό;;;

Κατερίνα