Αφηγηματικές παραστάσεις ενός ταξιδιού-Β'Μέρος-Η λίμνη με τα νούφαρα

 

 Και ξαφνικά σε μια πεδιάδα από άλλοτε σπαρμένες εκτάσεις και άλλοτε φυσική βλάστηση, αντικρίζεις το υγρό στοιχείο.

Μια πεδιάδα από νερό , ήρεμο, γαλήνιο περιτριγυρισμένο από  χαμηλά δέντρα τόσο κοντά και έχοντας μια κλήση προς το νερό-πηγή ζωής ,για κείνα. Πυκνή φυλλωσιά που δεν εγκαταλείπει τα κλαδιά τους καμιά εποχή του έτους σχηματίζουν ένα φυσικό φράχτη για τη λίμνη.

Μια λίμνη σε χρώματα και αποχρώσεις του μπλε γαλάζιου , από το καθρέφτισμα του ουρανού μέσα της σε μια ακτίνα στο κέντρο της και όσο ο κύκλος πλησιάζει στις όχθες παίρνει άλλες αποχρώσεις αυτές του καθρεφτίσματος σε αυτή των φυτών και δέντρων όσων παίρνουν ζωή και ανάπτυξη από το νερό της λίμνης.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό που βάφει περίεργα πράσινη τη λίμνη. Γύρω γύρω από το κέντρο της αυτή καλύπτεται από τα ποιο όμορφα, γοητευτικά για το ιδιαίτερο της ζωής τους κι έτσι κάποιος νους μπορεί να ταξιδέψει μαζί τους πάνω σε ήρεμα νερά παρέα τους. Είναι τα νούφαρα! Είναι οι παρθένες των γλυκών νερών , Νύμφες που μη θέλοντας να δείξουν το αληθινό τους πρόσωπο, ντροπαλές θεές προβάλουν μέσα στο νερό ως απίστευτης ομορφιάς φυτά. Ένα όμορφα σχηματισμένο καταπράσινο φύλλο σαν μικρή βαρκούλα να επιπλέει πάνω στο νερό και στο κέντρο να προβάλει το λουλούδι του. Άλλοτε με λευκό της αγνότητας ένδυμα , πότε ροζ ή μωβ, απαλά ευγενικά χρώματα τέτοιας ομορφιάς που κι αν αυτό ήθελαν εκείνες οι νυφούλες της λίμνης, να κρύψουν την ομορφιά τους , δεν το καταφέρνουν.

Οι Αιγύπτιοι ονομάζουν τα νούφαρα Λωτούς και είναι αυτά ακριβώς τα φυτά που κατά τον Όμηρο , οι σύντροφοι του Οδυσσέα δοκίμασαν να γευτούν και τότε ξέχασαν τα πάντα. Και προορισμό και αφετηρία ζωής. Μήπως είναι καλό να δοκιμάσει κανείς;;;

Το όχημα περνά κοντά στη λίμνη και οι επιβάτες σηκώνονται από τις θέσεις τους να θαυμάσουν. Και μετά…ο καθ’ ένας πλάθει τη δική του ιστορία και αφήνεται στο φανταστικό κόσμο το δικό του σε σχέση με το υπέροχο νούφαρο. Κι έτσι όπως επιπλέει το όμορφο πλατύ καλοσχηματισμένο φύλλο θέλεις να γίνεις μια τόση δα μικρούλα ύπαρξη για να ξαπλώσεις πάνω του και κάτω από το υπέροχο λουλούδι για να νοιώσεις την απόλυτη γαλήνη και ευτυχία εκείνη που μόνο το φυσικό περιβάλλον με το ασύγκριτης ομορφιάς κόσμο του καταφέρνει. Ίαμα ψυχής αναδυόμενο μέσα από μάτια καθάρια. Ένας κύκλος ζωής σύντομος μα τόσο μακριά από ανθρώπινα πάθη και άγχη. Μέθη και παραίσθηση. Αυτή που χαρίζει το από το νερό μουλιασμένο νούφαρο στον ανθρώπινο νου και τον κάνει να χάνεται σε υπερκόσμιες διαστάσεις και προσωπικούς παραδείσους!!!

Κατερίνα