Επαιτεία ένα σύγχρονο πρόβλημα!

Σήμερα κινούμενη με το αυτοκίνητο πάλι συνάντησα κάποιους ανθρώπους στο δρόμο να επαιτούν. Λέω πάλι, γιατί είναι πια συνηθισμένο το φαινόμενο να σταματάς στο φανάρι και να σου ζητάνε συνάνθρωποι χρήματα για να επιβιώσουν. Όχι μόνο κινούμενοι με το αυτοκίνητο. Και το φαινόμενο δεν είναι τωρινό.

Πάντα υπήρχαν άνθρωποι που ζητούσαν ελεημοσύνη για να ζήσουν. Ούτε και τα συναισθήματα είναι πρωτόγνωρα όταν αντικρίζεις κάποιους αναξιοπαθούντες να επαιτούν.

Παρ’ όλα αυτά τώρα έχει διογκωθεί το φαινόμενο. Βλέπεις ανθρώπους κάθε ηλικίας, φύλου, κάθε εθνικότητας από αυτούς που ζητάνε καλύτερη ζωή στην πατρίδα σου να ζητούν. Να ζήσουν επαιτώντας. Δεν συνηθίζεται  αυτή την εικόνα. Και δεν πρέπει να τη συνηθίζεις.

Είναι πολύπλευρο το πρόβλημα. Πρώτα από όλα σκέφτεσαι. Μα γιατί το κράτος στο οποίο ζω να μην έχει κοινωνικό πρόσωπο ώστε να περιθάλπει και να στηρίζει κάποιους από τους πολίτες του, ή όσους δέχεται να φιλοξενήσει ως μετανάστες,όταν εκείνοι βρεθούν στην ανάγκη; Είναι η πρώτη σκέψη. Και φυσικά σωστή. Ένα κράτος είναι απαραίτητο να υποστηρίζει υλικά όσο και ηθικά τους πολίτες του που για ένα λόγο έχουν βρεθεί σε κατάσταση να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες τους. Και να τους βοηθά στην αποκατάσταση της περαιτέρω ζωής τους.

Η Ελλάδα είναι ενταγμένη σε ένα μεγαλύτερο σύστημα κρατών, την ΕΕ. Μέσα στους στόχους της ΕΕ είναι να υπάρχει κοινωνική μέριμνα για τους πολίτες. Τι γίνεται όμως στην πραγματικότητα; Γιατί ναι . Η θεωρεία είναι εύκολη. Και φυσικά κάθε κράτος έχει τις ιδιαιτερότητες του.

Ας πάρουμε το δικό μας κράτος. Μμμ το καταλαβαίνω πως νοιώθετε, όπως κι εγώ! Μάλλον αμφισβήτηση, απογοήτευση, θυμό. Γιατί ούτε ποτέ υπήρχε κοινωνική μέριμνα στο δικό μας κράτος-και όχι μόνο για αυτούς που κάποτε βρίσκονται στη θέση να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στα ατομικά τους έξοδα ,παρά κάτι ενισχύσεις ψίχουλα τελευταία- ούτε μεταναστευτική πολιτική έτσι που να μην επιτρέπει ανθρώπους από άλλα κράτη ερχόμενοι εδώ τι; Αντί να συναντήσουν τη ¨γη της επαγγελίας¨ όπως περιμένουν να καταλήγουν στο έσχατο σημείο εξαθλίωσης για έναν άνθρωπο. Να ζητιανεύουν για να ζήσουν. Μα μήπως η δικαιοσύνη ή οι ελεγκτικοί μηχανισμοί εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για την τάξη στον τομέα αυτό έχουν τη βούληση να βοηθήσουν; Κι έτσι αφήνεται ένα κράτος σαν το δικό μας μάλιστα με τουριστικό υπόβαθρο να υποβαθμίζεται κατακλύζοντας τους δημόσιους χώρους με κάθε είδους εθνικότητα ,ζητιάνους.

Νομίζω πως όλοι μας σαν πολίτες, εμείς που γινόμαστε δέκτες αυτής της απαράδεκτης κατάστασης θα πρέπει να αντιδράσουμε. Να πιέσουμε τις τοπικές αρχές. Να μην δείχνουμε ανεκτικότητα και να πιέσουμε τους ίδιους που φτάνουν στο σημείο να ζητιανεύουν –με τον τρόπο μας, είτε αγνοώντας τους ,είτε βοηθώντας τους αν είναι δυνατόν πρακτικά ή διαμαρτυρόμενοι για το γεγονός με όποιον τρόπο.

Δεν χαρακτηρίζει ένα κράτος ως ανεπτυγμένο όταν οι όποιοι άνθρωποι που ζουν σε αυτό κατακλύζουν τους δρόμους του επαιτώντας.

Μα τι είναι όσα λες; Θα μου πείτε! Στην παρούσα μάλιστα οικονομική κατάσταση της χώρας μας;

Τις προάλλες ένας φίλος συζητώντας υποστήριξε πως είναι καιρός με την κατάσταση στα οικονομικά της χώρας να ¨ανθίσει¨ πορνεία με όλες τις μορφές της. Θα βγούμε στο δρόμο!!! Δεν είχε άδικο τελικά. Μα δεν είναι μόνο λόγο της συγκεκριμένης κρίσης το φαινόμενο. Είναι και ότι όλοι μας έχουμε ισοπεδώσει αξίες , αρχές, αυτοσεβασμό, τιμιότητα, σεβασμό και έννοια στον συνάνθρωπο. Είναι ότι δεν μας ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω μας. Αδιαφορούμε μα όλα γυρίζουν σε μας…

Για το απαράδεκτο αυτό θέαμα να συναντάς την επαιτεία σε κάθε βήμα σου είμαστε τελικά όλοι συνυπεύθυνοι.

Είναι μια κηλίδα που λερώνει όλους , είναι μια κουλτούρα που χαρακτηρίζει με άσχημο τρόπο τον τόπο μας κι εμάς που τον κατοικούμε. Ένα τόπο σαν την Ελλάδα που θα έπρεπε να είχαμε κρατήσει ¨καθαρό¨ σαν καθρέφτη που είδωλό του είμαστε εμείς όλοι οι πολίτες του.