Πέραν της ανθρώπινης δεοντολογίας

Από την στιγμή που άκουσα την είδηση και είδα τις εικόνες μπήκα σε ένα δίλημμα. Να το προσπεράσω ή να σταθώ προσπαθώντας να δω τα πράγματα και να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει; Οι διάφορες υποχρεώσεις της ζωής μου με αποπροσανατόλιζαν- όπως μάλλον έτσι συμβαίνει και με τους περισσότερους και γίναμε αδιάφοροι αλλά πολλές φορές αγνοούμε κάποια σημαντικά που γίνονται και έχουν, τουλάχιστο, σημασία να στεκόμαστε για να αναρωτιόμαστε και να γινόμαστε λίγο καλύτεροι ίσως.

Αναφέρομαι στον ξυλοδαρμό του υπουργού Χατζηδάκη. Είδα τις εικόνες. Σκληρές εικόνες. Η μέρα ήταν εκείνη που οι έλληνες θέλησαν να διαμαρτυρηθούν βγαίνοντας στο δρόμο και εγκαταλείποντας τη δουλειά τους για μια μέρα να φωνάξουν στα δυσβάστακτα μέτρα της κυβέρνησης στην προσπάθεια της τελευταίας να ¨συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα¨. Ναι, ο λαός δεν έχει άλλη επιλογή όταν νιώθει αδικημένος και είναι θεμιτό στα πλαίσια της Δημοκρατίας να διαμαρτύρεται όταν νοιώθει να αδικείται. Και ήταν ισχυρό το ρεύμα του κόσμου, πράγμα που δείχνει την αγανάκτηση και την ανησυχία ακόμα ακόμα για την επιβίωση των ελλήνων.

Οι πολιτικοί μας ως τα τώρα καθόλου φρόνιμα δεν κυβέρνησαν. Μάλιστα υπάρχει η εντύπωση πως μόνο για τον εαυτό τους και το προσωπικό τους συμφέρον κυβερνούσαν και να που φτάσαμε. Να πληρώνουν άλλοι δίκαια και πάρα πολλοί άδικα για να σωθεί η χώρα από τη χρεοκοπία. Δεν είναι όμως ούτε ευθύνη των κυβερνώντων μας χρονιάς ή μιας κυβέρνησης, θα τολμήσω να πω-και όλοι μέσα μας το παραδεχόμαστε –ούτε μόνο των πολιτικών ευθύνη αν και, έχουν την μεγαλύτερη.

Αλλά από το να νοιώθεις αδικία και να θέλεις να το φωνάξεις και να διεκδικήσεις τα δίκια σου και…τη ζωή σου στο τέλος τέλος μέχρι του να σηκώνεις το χέρι σου πάνω σε έναν άνθρωπο για τις ευθύνες που έχει η παράταξη στην οποία ανήκει, είναι δική μου άποψη, πως ξεφεύγει από τη λογική. Ούτε μπορώ να δεχτώ πως φτάσαμε εκεί που η υπομονή έχει εξαντληθεί τόσο που να αρχίσουμε να καννιβαλίζουμε. Γιατί το ήθος και ο πολιτισμός είναι αξίες που τις φέρεις μέσα σου και δεν φθείρονται ακόμα και αν δεν έχεις φαγητό να φας ή νερό να πιείς. Οι συνδικαλιστές αποτίναξαν από πάνω τους το γεγονός. Πήραν αποστάσεις. Οι πολιτικοί το καταδίκασαν. Οι πολίτες;;; Τουλάχιστο αυτοί ειλικρινείς, δεν κατέκριναν. Και τότε ποιος έχει αντίρρηση για την τρομοκρατία; Γιατί καταδικάζεται; Γιατί ένας απλός πολίτης είναι θύμα και ένα εξέχων πρόσωπο δεν αξίζει έλεος; Και οι ευθύνες ημών του λαού; Τις ευθύνες εμείς έχουμε τη δυνατότητα να τις επιρρίψουμε σε όποιον κατά τη γνώμη μας πολιτικό δεν είναι ικανός ή κόμμα με την ψήφο μας. Όμως αρνούμαστε ακόμα και του καθήκοντος της ψήφου όταν μας δίνεται η ευκαιρία και μετά βιαιοπραγούμε στους πολιτικούς που επιλέχτηκαν να μας κυβερνήσουν σχεδόν ερήμην μας.

Είναι άγριο να θέλεις να δεις αίμα σε κάποιον για να εκδικηθείς ακόμα και όταν νοιώθεις αδικία. Έχεις χάσει το χαρακτηριστικό που σε ονομάζει άνθρωπο και ούτε ζώο δεν μπορείς να ονομαστείς γιατί εκεί υπάρχουν νόμοι(της φύσης, τροφή, επιβίωση) αλλά μόνο ως ένα λάθος της φύσης-τέρας χαρακτηρίζεσαι.

Στον αιώνα που ζούμε και με τις όποιες δυσκολίες ως προς την επιβίωσή μας τουλάχιστο θα έπρεπε να έχουμε κερδίσει τον πολιτισμό μας γιατί υποτίθεται είμαστε όλοι σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο μορφωμένοι και έχουμε διδακτεί από τα λάθη του παρελθόντος μας σαν άνθρωποι ότι ό,τι έχουμε πληρώσει ακριβά σαν ανθρώπινο είδος θα πρέπει να το αποφεύγουμε. 

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4609402