Καιρός για «όχι» και στις μαθητικές παρελάσεις;

ΠΛΗΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ

ΠΟΛΙΤΕΣ, ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΚΑΤΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΚΑΙ

ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΚΑΤΑΛΟΙΠΟ ΑΛΛΩΝ ΕΠΟΧΩΝ

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=96000

Αφορμή έδωσε το παραπάνω άρθρο στη διατύπωση και της δικής μου άποψης σχετικά με το αν θα πρέπει να γίνονται μαθητικές παρελάσεις ένα θέμα από αυτά που σταθερά συζητιούνται τα τελευταία χρόνια κάθε παραμονή εθνικής επετείου. Οι γνώμες διίστανται. Το σίγουρο είναι πως οι πρωταγωνιστές αυτών των εκδηλώσεων δεν είναι πολύ σίγουρο αν κατανοούν ή ακόμα βιώνουν τη σημασία αυτού που κάνουν. Και είναι αυτοί οι μαθητές ασφαλώς. Αυτοί που δέχονται τουλάχιστο να πάρουν μέρος στην παρέλαση. Γιατί, κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι δεν θέλουν. Είναι λοιπόν τα αθώα ¨θύματα¨ γιατί τους τοποθετούμε σε μια θέση που δεν έχουμε εξηγήσει ποια είναι αυτή και γιατί το κάνουν όλο αυτό. Εμείς οι μεγάλοι. Εμείς έχουμε για άλλη μια φορά την ευθύνη. Η ιστορία ενός τόπου όταν γράφεται με θυσίες και αίμα δεν ακυρώνεται με τίποτα. Όσο κι αν οι συγκυρίες ή συνθήκες ή οι απόγονοι όσων θυσιάστηκαν θέλουν να ρίξουν τα πάντα σε λήθη. Από αδιαφορία είτε από σκοπιμότητα. Και εξηγώ!Η επαίτιος που γιορτάζουμε αύριο εκείνο το «ΟΧΙ» ήταν η αρχή της συμμετοχής της Ελλάδας στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Από κει και μετά ακολούθησαν τόσες γενναίες πράξεις και θυσίες Ελλήνων υπέρ της υπεράσπισης της Πατρίδας. Όλα αυτά τα γεγονότα και οι άνθρωποι ήταν τόσο μηδαμινά που δεν θα πρέπει να τους δίνουμε καμιά σημασία; Ναι , θα πει κάποιος αλλά τότε οι παρελάσεις τι εξυπηρετούν. Το θέμα ξεκινά από τη διδασκαλία στα σχολεία. Διδασκαλία η οποία κατά τη γνώμη μου είναι ελλιπέστατη ως προς την ιστορία και συγκεκριμένα αυτή για την οποία μιλάμε αυτή τη στιγμή. Οι μοντέρνες πολιτικές θέλουν γενικότητες και εξομάλυνση με τους άλλους λαούς στα πλαίσια μάλιστα της παγκοσμιοποίησης αλλά όχι να ακυρώνουμε γεγονότα. Και να ασεβούμε απέναντι στους προγόνους μας. Έτσι η ιστορία περιγράφεται ¨αχνά¨ και περιληπτικά ο μαθητής όντας με ένα πνεύμα αντίδρασης και λόγο ηλικίας του, δεν έχει κατανοήσει καθόλου τη σημασία μιας εθνικής επετείου. Απ’την άλλη οι άνθρωποι που περιβάλλουν αυτόν και οι σημαντικότεροι αλλά και αυτοί που έχουν τη μεγαλύτεροι ευθύνη απέναντί του ως προς το να δώσουν σε κατανόηση τα ιστορικά γεγονότα και αυτοί είναι οι γονείς και δάσκαλοι δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Οι γονείς έχουμε γίνει τόσο υλιστές που δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι κακό κάνουμε στα παιδιά μας κάνοντας τα να ενδιαφέρονται μόνο για το τι βλέπουν και καθόλου τι υπάρχει ως ιδανικό ή ηθικό στη ζωή. Πως λοιπόν ο νέος να συγκινείται όταν του μιλούν για φόρο τιμής σε προγόνους με τη μορφή παρέλασης; Οι εκπαιδευτικοί παίζουν κι αυτοί το δικό τους ρόλο. Και ύποπτο πολλές φορές. Διαβρωμένοι και αυτοί απ’το σύστημα ή από πολιτικές πεποιθήσεις που καμιά σχέση δεν έχουν με τα ιστορικά γεγονότα, οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα και αλλόκοτους δρόμους ,αυριανούς πολίτες που είναι υπεύθυνοι για το μέλλον τους.Και είναι φτηνές δικαιολογίες από όσους κρίνοντας την εμφάνιση των νέων στην παρέλαση υποδεικνύουν αυτή ως ένα τρόπο ώστε να μειώσουν τη σημασία αυτής σε σχέση με τους νέους. Οι νέοι που παίρνουν μέρος στην παρέλαση είναι παιδιά αντιπρόσωποι της γενιάς που ζουν. Και με τον τρόπο που εμφανίζονται. Το νόημα της παρέλασης αντιπροσωπεύοντας αυτό η νέα γενιά μάλιστα, δεν αλλοιώνεται από μια εμφάνιση που απλά την ακολουθούν οι νέοι ζώντας φυσιολογικά την εποχή τους. Κάτι που σκοπό και αποτέλεσμα έχει να απομακρύνει και αυτό ως τρόπος τους νέους απ’την ιδέα της παρέλασης.Το συμπέρασμα είναι πως ενώ η παρέλαση είναι μια εκδήλωση η οποία γίνεται προς τιμή όσων έχουν χύσει το αίμα τους για την υπεράσπιση της παρτίδας στην οποία ανήκαν εκείνοι αλλά ανήκουμε κι εμείς δεν έχουμε ούτε δώσει στα παιδιά μας να το καταλάβουν αυτό αλλά το χειρότερο είναι πως εμείς οι μεγάλοι προσπαθούμε να ακυρώσουμε. Κι ας έχουμε κάποιοι από μας βιώσει περιγραφές παππούδων ως πρόσφατες αποδείξεις των ιστορικών γεγονότων. Έχουμε αλλοτριωθεί έχω τη γνώμη τόσο που θα το πληρώσουν οι νέοι μας και δεν το συνειδητοποιούμε. Ή αδιαφορούμε για τα ίδια τα παιδιά μας που ισχυριζόμαστε πως αγαπάμε. Γιατί η ιστορική μνήμη οδηγεί σε συσπείρωση για το κοινό καλό κάτι που οι Έλληνες δεν είχαμε ποτέ, δυστυχώς. Και οι παρελάσεις είναι ότι πιο αξιοπρεπές στο να δείξουμε ευγνωμοσύνη στους ήρωες τις πατρίδας μας.

Ευχαριστώ!!!