Ο τίτλος ήταν: "Μη με διαβάσετε θα σας ψυχοπλακώσω"!!!

Θέλησα να γράψω μια ανάσα πριν τα Χριστούγεννα. Για τα όσα μου κάνουν εντύπωση αυτές τις μέρες στην πόλη. Σε μια πόλη που έχει στολιστεί γιορτινά  και παντού ακούς χαρούμενες χριστουγεννιάτικες μελωδίες γιατί οι άνθρωποι θέλουν να νοιώσουν τη χαρά των γιορτών. Μαγαζιά με βιτρίνες κατάφωτες και χριστουγεννιάτικα δένδρα σε διάφορες εκδοχές και Άγιοι Βασίληδες ψεύτικοι και ¨ψεύτικοι¨ και βεράντες καταστόλιστες και ζαχαροπλαστεία όλο γλυκά στις προθήκες των βιτρινών τους. Κι απ’ την άλλη-η άλλη όψη του νομίσματος- παιδάκια και διάφοροι αναξιοπαθούντες να ζητιανεύουν και κάθε λογίς «ζητάω βοήθεια» να έχει βγει στους δρόμους και άνθρωποι που δεν μπορούν να χαρούν γιατί ,ξέρετε κύριοι του ¨συστήματος;¨ υπάρχουν και ανυπέρβλητα προβλήματα σε κάποιους από μας ή απλά είναι ημέρες πιο ουσιαστικές από τα ¨του κόσμου¨ αυτές που περιμένουμε σε λίγο και θυμήθηκα…

…θυμήθηκα πως και πέρσι τέτοια περίοδο λίγο πριν τα Χριστούγεννα το ίδιο σκηνικό είχε στηθεί και τίποτα δεν άλλαξε, ούτε ως προς τις συμπεριφορές των ανθρώπων αλλά ούτε και στη δική μου θεώρηση για τούτες τις χαρμόσυνες μέρες που πλησιάζουν! Κι έτσι απλώς κι εγώ για να μην επαναλαμβάνω τον εαυτό μου…

Wednesday 3 December 2008

…Κι όμως. Έχω μια αίσθηση μελαγχολίας. Είναι η αίσθηση που νοιώθω κάθε φορά που πλησιάζουν γιορτές. Και επειδή έρχονται γιορτές, θα πρέπει να χαίρομαι, για τους άλλους, και έτσι αν ομολογήσω τη μελαγχολία μου θα θεωρηθώ περίεργη. Μπορεί και να είμαι. Όμως εγώ όταν έρχονται γιορτές κάνω απολογισμό, αυτοκριτική και κριτική του κόσμου και οι διαπιστώσεις μου δεν με αφήνουν να χαρώ.

Δεν ξέρω αλλά έχω την αίσθηση πως περνά πολύ γρήγορα ο καιρός και δεν το πιστεύω πόσο γρήγορα διαδέχονται οι γιορτές η μία την άλλη και σε αναγκάζουν να κάνεις απολογισμό ζωής τόσο συχνά. Κι αν ο απολογισμός αυτός δείξει πως δεν έκανες ό,τι και όσα ήθελες να κάνεις;

Χριστούγεννα. Και ανάμεσα στον κόσμο που χαίρεται και κάνει τις αγορές του και τις βόλτες του βλέπεις τη δυστυχία που αυτές τις μέρες βρίσκει κι εκείνη την ευκαιρία να αναδειχτεί. Και βλέπεις παιδάκια να ζητιανεύουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά, και ανακοινώσεις στις εφημερίδες για βοήθεια οικογενειών που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις των γιορτών. Και υπενθυμίσεις για να μην ξεχνούμε ανθρώπους που χρειάζονται συντροφιά. Και πώς να χαρείς.

Απ' την άλλη είναι τόση και πολυδιαφημισμένη αυτές τις μέρες η χλιδή που η μέση οικογένεια που δεν μπορεί να απολαύσει αισθάνεται την αδικία.

Ή μήπως οι υποχρεώσεις είναι λίγες που τελικά αισθάνεσαι εξουθενωμένη προσπαθώντας να ευχαριστήσεις;

Μάλλον πάσχω από τη ¨μελαγχολία των Χριστουγέννων¨. Μάλλον έχω ή είχα βάλει υψηλούς στόχους που δεν μπόρεσα να πετύχω. Μάλλον φοβάμαι το μέλλον. Ή μήπως είμαι, απλά, ένα περίεργο ον. Αναρωτιέμαι γι' αυτά κάθε φορά που πλησιάζουν γιορτές. Αλλά απάντηση δεν έχω δώσει στον εαυτό μου. Γι' αυτό προσπαθώ να σπρώξω αυτά τα συναισθήματα μέσα μου και να κάνω πως δεν συμβαίνει τίποτα. Πως είμαι κι εγώ ένας φυσιολογικός άνθρωπος που χαίρεται στις γιορτές.

Και η ζωή συνεχίζεται ...