Μια νύχτα στην επαρχία

Είναι νωρίς μα στην επαρχία ο χρόνος δεν έχει την ίδια αίσθηση όπως στην πόλη. Μάλλον η αίσθηση του χρόνου είναι αλλιώτικη. Όλα είναι αλλιώτικα στην επαρχία. Τα βράδια έχουν μια περίεργη ησυχία. Ησυχία που κάποιες στιγμές τη νοιώθεις τρομαχτική.

Νυχτερινή ηρεμία στην επαρχία. Σιγή θα έλεγες. Είναι φορές που έχεις την ανάγκη να ¨στήσεις αφτί¨. Να αφουγκραστείς στην προσπάθειά σου να προκαλέσεις κάτι, κάποια ταραχή…

Από μικρή είχε το φόβο της νύχτας στη δική της επαρχία. Τώρα που αναλογίζεται, μήπως ήταν φόβος να μη μείνει για πάντα στη ¨νύχτα της επαρχίας¨;

Ανοίγει ένα βιβλίο. Είναι φίλοι με τα βιβλία. Είναι συντροφάκια της σε δύσκολες ή όμορφες ή αγωνιώδεις ή ταξιδιάρες ή ακόμα σε στιγμές αυτοψυχανάλυσης και συνάντησης με τον ίδιο της τον εαυτό. Πάντα αυτή η συνάντηση άλλωστε της χάριζε μια ψυχική ίαση.

      ¨…Για πολύ καιρό, περιμένοντας τον οβολό στο άδειο μου χέρι,

       ζητιάνευα την αγάπη απ’ όποιον είχε όρεξη να με ακούσει.

       Και τώρα είχα βρει κάποιον να του μιλήσω…¨

Όταν ήταν μικρή πολύ τη νύχτα. Την ώρα μάλιστα που ξάπλωνε στο κρεβάτι να κοιμηθεί και το φως του δωματίου έσβηνε- ποτέ ολότελα, ποτέ και πάντα ένα μικρό φωτάκι έδινε στίγμα! Στίγμα ζωής μες στο πένθος του σκοταδιού.

Τότε έχωνε το παιδικό κεφάλι κάτω απ’ το σκέπασμα και αφουγκράζονταν τους θορύβους. Τα μάτια ορθάνοιχτα μέσα στο πάνινο καβούκι, οι αισθήσεις σε πλήρη ανάπτυξη. Ο παιδικός νους έφτιαχνε τους δικούς του δράκους και κακές μάγισσες σε κάθε ανεπαίσθητο θόρυβο.

Πόσο όμορφες είναι οι λέξεις και με τι μαεστρία τοποθετημένες έτσι που να σχηματίζουν φράσεις! Και οι φράσεις νοήματα. Κι εκείνα να γεννούν συναισθήματα και σκέψεις. Να προσπαθείς να βρεις τον εαυτό σου μέσα σε μια κατασκευασμένη με τέχνη ηρωίδα.

Όταν ήταν μικρή ονειρευόταν πως την είχαν κλειδώσει κατά λάθος σε μια βιβλιοθήκη. Κι εκείνη τότε θα είχε την ευκαιρία να διαβάσει όσο γίνεται περισσότερο…

      ¨…Στα παιδικά της χρόνια ερωτεύεται συνέχεια. Δε θυμάται να

       αντιμετώπιζε ποτέ  εχθρικά τα αγόρια σε κάποια ηλικία, όπως

       συμβαίνει συχνά στα κορίτσια. Οι άντρες     ήταν πάντα εδώ γι’ αυτήν,

       κοντά της, μέσα σ’ ένα φως του οποίου αυτή είναι ταυτόχρονα

       η πηγή και η σκιά…¨

Πόσο κοντινή σχέση έχουν λοιπόν το διάβασμα με το γράψιμο. Όπως τώρα. Διαβάζοντας και απελευθερώνοντας τον εαυτό της θέλησε να σημειώσει τις σκέψεις της. Να τις αποτυπώσει πάνω σε ένα πρόχειρο χαρτί. Να ¨παγώσει¨ σαν στιγμιότυπο, σκέψεις και συναισθήματα του τώρα αλλά και μιας ζωής.

       ¨…Δεν είναι αλήθεια μήπως ότι καμιά φορά γράφει κανείς μόνο

         και μόνο για να διορθώσει τα λάθη του και να ξαναβρεί τα ραβασάκια

         που πήρε ο άνεμος;…¨

Ο ήχος των χτύπων του ρολογιού. Δεν μπορεί να αποφασίσει αν της αρέσει να ακούει αυτούς τους χτύπους, μετρώντας δευτερόλεπτα. Τα δευτερόλεπτα γίνονται λεπτά. Ώρες, μέρες, χρόνια…Τα χρόνια που έζησε σ’ αυτό το σπίτι. Τα δευτερόλεπτα που θα ζήσει μετά απ’ τον τελευταίο χτύπο…

Νυχτερινή ησυχία στην επαρχία. Ευκαιρία για εποικοδομητική ενασχόληση με τα όσα η μεγαλούπολη δεν σου επιτρέπει. Γιατί εκείνη σου κλέβει τη μοναξιά σου…

…………………………..

Κι όμως κάτι. Κάτι είναι εκεί έξω που σέρνεται διακόπτοντας τη σιωπή. Όχι. Ο φόβος που κάνει και τα ζώα, σκυλιά που γαυγίζουν αμυνόμενα, ποιος ξέρει, για ορατούς ή αόρατους κινδύνους. Ο φόβος που διακόπτει τη σιωπή!

Ώρα να πηγαίνει για ύπνο…!

       ¨…Όταν λέτε, «Ας μείνουμε εδώ προς το παρόν», το λέτε για να φύγω.

        Το λέτε ωραία, το λέτε ευγενικά, αλλά, όπως και να’ χει, το αρθρώνετε,

        Αποφασίζετε ότι είναι ώρα να φύγω, ότι τελειώσαμε…¨

Κατερίνα

(τα αποσπάσματα ενδιάμεσα του γραπτού είναι

από το βιβλίο "Μέσα στην αγκαλιά του" της Καμίγ Λορανς