Σεβασμός και αυτοσυγκράτηση

Imagine-John Lenno...

Κάτι γίνεται. Κάτι κινείται στη χώρα των τρελών τις τελευταίες μέρες. Κάποιοι φοβούνται, κάποιοι φοβερίζουν. Κάποιοι μαζεύονται, κάποιοι συσπειρώνονται , κάποιοι περιμένουν.

Αύριο λέει η χώρα γιορτάζει μια επέτειο. Τι επέτειο; Η αστυνομία λέει έχει πάρει μέτρα. Έχει οχυρώσει τις πόλεις. Άλλοι πολίτες ανησυχούν για τις περιουσίες τους. Και υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που περιμένουν να ¨σκοτώσουν¨ την ανία τους βρίσκοντας λόγο για περιπέτεια. Κάτι μου λέει αυτό. Κάτι μου θυμίζει. Κάτι είχε γίνει πέρυσι σαν τέτοια μέρα. Ω ναι! Είναι ένας χρόνος που πέρασε απ’ την ημέρα που ένας επιπόλαιος και άμυαλος αστυνομικός λέρωσε τα χέρια του με αίμα. Αίμα ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού. Λέρωσε το ¨σώμα¨ που υπηρετούσε και λέρωσε την ίδια την πατρίδα του.

Ο Αλέξης. Πέρασε λοιπόν ένας χρόνος! Πως περνά ο καιρός. Οι γονείς έχουν ένα χρόνο που λείπει από κοντά τους το αγαπημένο τους παιδί. Ένα παιδί στην εφηβεία με τον επαναστατισμό, την αντίδραση, τη μαχητικότητα , το δυναμισμό ενός τυπικού τινέιτζερ. Και να σκοτωθεί γι’ αυτό; Τι άδικο!!!

Και μετά κάποιοι αντέδρασαν. Και άρχισαν να σπάνε. Να καταστρέφουν. Να εκτονώνουν το μίσος και τη μανία τους. Τη ρουτίνα και απομόνωσή τους. Κάποιοι κατέστρεφαν τη χώρα τους με τόση ασέβεια.

Για την αδικία που νοιώθουν απ’ το κράτος είπαν άλλοι. Για πράγματα που δικαιούνται και δεν μπορούν να τ’ αποκτήσουν. Ήταν νέοι με αδιέξοδα ζωής. Τι ωραία που ξέρουμε να δικαιολογούμε τα πάντα. Όταν δεν κάνουμε τίποτα εμείς για μας και περιμένουμε όλο απ’ τους άλλους. Για τα κοιμισμένα μυαλά μας. Για τη νωθρή επιλογή ζωής μας. Για την άρνηση των ευθυνών μας.

Ο Αλέξης ήταν ένα παιδί μαχητικό. Δεν φοβήθηκε μπροστά στην εξουσία. Εμείς οι υπόλοιποι που το παίζουμε πονόψυχοι τι ψυχικό σθένος έχουμε ώστε να προσπαθήσουμε για καλύτερη δική μας ζωή; Ή μήπως είναι πολύ πιο εύκολο να παριστάνεις το θύμα δείχνοντας ασέβεια σε συνανθρώπους σαν και σένα με τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια όπλα για την επιβίωση.

Η αυριανή μέρα δεν είναι μέρα επετείου. Δεν είναι μέρα γιορτής. Δεν είναι μέρα αγώνων. Ούτε λόγος διαδηλώσεων.

Η αυριανή μέρα είναι μέρα θλίψης για την οικογένεια ενός παιδιού που χάθηκε άδικα. Είναι μέρα προσευχής για ένα άγγελο-τινέιτζερ πια.

Είναι μέρα σιωπής περισσότερο και περισυλλογής. Γιατί οι Έλληνες δεν πρέπει να διχάζονται πια. Για κανένα λόγο. Στην κοινωνία ,παγκοσμιοποιημένη, που ζούμε, είτε θέλουμε είτε όχι πρέπει ενωμένοι να προσπαθήσουμε για το καλό της χώρας αυτής που όλοι ισχυριζόμαστε πως αγαπάμε για να αλλάξουν πράγματα προς το συμφέρον όλων θα πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι μαζί ,ειρηνικά . Φτιάχνοντας και όχι καταστρέφοντας. Δεν υπάρχει πια η πολυτέλεια να ονειροβατούμε. Τώρα χρειάζεται δράση και ρεαλισμός. Και σοβαρότητα απ’ όλους.

Και κάτι άλλο. Στο χρόνο που πέρασε από την άδικη δολοφονία του μικρού Αλέξη, πολλά ήταν τα θύματα αστυνομικών, που χωρίς λόγο, άδικα κι αυτοί χτυπήθηκαν την ώρα της δουλείας τους. Ας μην τους ξεχνάμε κι αυτούς…

Ευχαριστώ , καλό βράδυ Σαββάτου, καλή Κυριακή!