Γάμος ή μη γάμος ή χωρισμός;

Κοιτά τώρα τι έγινε με αφορμή ένα διαζύγιο! Ένα διαζύγιο κάποιων αναγνωρίσιμων προσώπων την show biz , αγαπητών στο ¨πλατύ κοινό¨ και σύμβολα. Ως τώρα σύμβολα της ιδανικής ελληνικής οικογένειας (μια και τα είδωλα μας σήμερα δεν είναι άλλα από εκείνα τα πρόσωπα που προβάλλονται στην τηλεόραση).

Δεν πιστεύω κανένας να μην κατάλαβε πως μιλάω για το διαζύγιο της Μενεγάκη και του Λάτσιου.

Οι άνθρωποι αποφάσισαν να χωρίσουν .Εκείνοι μόνο ξέρουν το γιατί. Αστείοι είμαστε όλοι εμείς. Οι υπόλοιποι Έλληνες δηλαδή που προσπαθούμε να καταλάβουμε τι έφταιξε, ποια ήταν η αιτία και κάνουμε σενάρια κάθε ένας με τα δικά του μέτρα και σταθμά και τις αντιλήψεις του για το θέμα γάμος και χωρισμός.

Εγώ ξεφεύγοντας απ’ το γεγονός αυτό καθ’ αυτό κάνω τις δικές μου σκέψεις ως προς τις θέσεις των ελλήνων απέναντι στο θέμα.

Και όχι μόνο των ανθρώπων μιας κάποιας προχωρημένης ηλικίας θα πρέπει να σημειώσω. Γιατί μου φαίνεται πια αδιανόητο σε μια κοινωνία νέων ανθρώπων να είναι ακόμα ο γάμος τόσο ιερός θεσμός αλλά στην ουσία του τόσο επιφανειακή ενέργεια. Εξηγώ. Ακόμα  στην εποχή μας ο γάμος στην Ελλάδα αποτελεί την τέλεια επιδίωξη κάθε κοριτσιού με το που θα νοιώσει γυναίκα. Μπορεί να μην είναι στις πρώτες προτεραιότητες του αλλά είναι στις πιο βασικές του. Όχι μόνο το κορίτσι φυσικά και ο νέος αφού πια αποκατασταθεί οικονομικά το σταθερό του επόμενο βήμα είναι ο γάμος. Και τι θα με ρωτούσε κάποιος είναι που σε ενοχλεί σε αυτό; Μάλιστα θα έλεγε κάποιος άλλος πως αν είναι έτσι τότε υπάρχουν ακόμα αξίες και αρχές στην ελληνική οικογένεια.

Εδώ θα μου επιτρέψετε να υπομειδιάσω. Γιατί εδώ ακριβώς κρύβεται η υποκρισία , είτε γνωρίζοντας πως αυτή υπάρχει από όποιον την φέρει, αλλά πολλές φορές και αγνοώντας την απλά φέροντάς την υποσυνείδητα, από τον τρόπο που μαθαίνει από τους προγόνους του είτε ως παράδειγμα με πράξεις είτε ως καθοδήγηση υπό τη μορφή  συμβουλών.

Γιατί αν οι Έλληνες θεωρούσαν πράγματι πως ο γάμος είναι κάτι ιερό θα το έκαναν όσοι θα το έκαναν με πολύ ώριμη σκέψη ,σκεφτόμενοι τα θέλω τους στο τώρα και το μέλλον , τους απογόνους που θα προκύψουν από αυτό το γάμο αλλά κυρίως αν εκείνοι είναι σε θέση να δώσουν και να δώσουν πάρα πολλά για να πάρουν και τα αντίστοιχα από τον άλλο.

Και ποια ήταν η πρώτη σκέψη όταν μαθεύτηκε για το διαζύγιο του συγκεκριμένου διάσημου ζευγαριού; Ότι υπάρχει τρίτο πρόσωπο. Για δες οι πονηροί, κατά τα άλλα ηθικοί, Έλληνες πως έβαλαν στη θέση εκείνων τον εαυτό τους για εξάγουν επιπόλαια συμπεράσματα. Γιατί όταν κάτι δεν είναι γνωστό, απλά δεν βγαίνουν συμπεράσματα. Αλλά παραδειγματιζόμενοι απ’ τους εαυτούς τους υπέθεσαν. Αφού στους περισσότερους, όμορφους στην κοινωνία ελληνικούς γάμους σίγουρα υπάρχει τρίτο πρόσωπο μάλλον και εκεί το ίδιο συνέβη. Η υποκρισία που ακολουθείται μέσα στο γάμο και υποκινείται από την ίδια κοινωνία.

Γιατί η κοινωνία διαμορφώνει συνειδήσεις και καταστάσεις. Γιατί για την ελληνική κοινωνία ιδανικό για κάθε παιδί όταν έρθει σε ηλικία κατάλληλη είναι ο γάμος, αλλά δεν συγχωρεί ,καθόλου εύκολα , ένα χωρισμό.

Ένας χωρισμός ενός ζευγαριού δεν είναι ποτέ εύκολος , ούτε και ευχάριστος. Ακόμα κι όταν είναι η μόνη λύση. Αλλά είναι απαραίτητος σε πολλές ,ίσως τις περισσότερες περιπτώσεις. Και είναι απαραίτητος για να μην γίνονται εκπτώσεις στα συναισθήματα κανενός από τους δύο συζύγους όταν όλα όσα έδεναν το ζευγάρι δεν υφίστανται πια. Τότε ή μένεις στο γάμο και ασφυκτιάς ή υποκρινόμενος απιστείς ή ως έντιμος απέναντι στον εαυτό σου και στον άλλο φεύγεις.

Τόσο απλά ,για κάτι τόσο δύσκολο. Και ούτε πια τα παιδιά είναι εμπόδιο γι’ αυτό γιατί τα παιδιά όταν έχουν πάρει σωστή παιδία, κατανοούν αλλά και όταν οι γονείς φερθούν πολιτισμένα στην αργότερα ξεχωριστή πορεία τους στη ζωή δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα. Τα παιδιά δικαιούνται τη δική τους ζωή όπως όμως και οι γονείς τους.

Και είναι ελληνική ελλειπτικότητα και αυτό, το ότι δηλαδή τα παιδιά και οι δυο γονείς είναι ένα. Είναι ο καθένας για τον εαυτό του και για τον δικό του.

Έτσι καταλήγουμε σε ότι έλεγα στην αρχή; Πως δηλαδή ο γάμος είναι μια πράξη που πρέπει απολύτως συνειδητά να τελείται, όχι καθόλου υποκινούμενος απ’ το ισχύον κοινωνικό σύστημα αλλά με βάση την αυτοκυριαρχία αλλά και το σεβασμό προς τον άλλο.

Ή αλλιώς δεν υπάρχει λόγος θα προχωρά κάποιος σε γάμο. Έτσι απλά. Συνειδητά, έντιμα, δείχνοντας αυτοσεβασμό αλλά και αυτογνωσία , σεβασμό στον άλλο άνθρωπο με τον οποίο έχει μια σχέση και έτσι μπορεί να αλλάξει τη γνώμη και της κοινωνίας. Και όχι να αφήνουμε την κοινωνία να μας επηρεάζει προς το χειρότερο τη ζωή, εσαεί.

Πιστεύω πάντως πως ακόμα κι αν οι νέοι, ακόμα σήμερα φέρουν απ’ τους προγόνους τους και την κοινωνία αυτή την ψεύτικη θεώρηση και στάση για το γάμο συγχρόνως έχουν και τη δύναμη, δύναμη αντίδρασης σε ότι τους ενοχλεί, να σπάσουν τα δεσμά ενός γάμου όταν αυτός δεν μπορεί να υφίσταται πια πραγματικά. Και εκείνοι ,οι νέοι, να φέρονται πολύ πιο έντιμα σε αυτό που όλοι μας αν ρωτήσεις θεωρούμε ιδανικό και ζητούμενο , ένα γάμο.

Το κείμενο διατίθεται προς προβληματισμό και σχολιασμό…

Κι ένα βιντεάκι σχετικό για να ευθυμήσουμε πάντα με προβληματισμό!!!

Μια φωτιά, μια ζωή!!!

Θέλεις να σου μαρτυρήσω με ποιόν κάνει παρέα τα βράδια;
Τα χειμωνιάτικα βράδια που έξω φυσάει κρύο κι άλλες φορές βρέχει, μέσα στην εστία της εκείνη σχετίζεται με μια ιδιόρρυθμη συντροφιά. Είναι μόνη της. Κι όμως. Δεν νοιώθει μοναξιά. Τούτην την ώρα , περασμένη για τους πολλούς ανθρώπους και γι' αυτό απαλλαγμένη από τους θορύβους της ημέρας ,αυτούς που δημιουργούν με τις αδιάκοπες κινήσεις τους οι άνθρωποι .Πόσο γοητευτική είναι η σιωπή! Η ώρα προχωρημένη νύχτα, σιωπή και σκοτάδι. Πόσο τη γοητεύει τούτη η μοναξιά. Πόσο χώρο αφήνει στο μυαλό και την ψυχή της! Νοιώθει μια μοναδικότητα. Το μοναδικό ανασαίνον ον εκείνη τη στιγμή είναι εκείνη.
Η ακοή σε πλήρη ανάπτυξη. Αφουγκράζεται τους χτύπους της καρδιάς.
Αλλά η ματιά έχει επικεντρωθεί εκεί. Δεν γίνεται αλλιώς. Νοιώθει το μαγνήτη αυτής της περίεργης συντροφιάς. Και οι κόρες των ματιών γυαλίζουν τη λάμψη από τις φλόγες στο τζάκι. Και κείνες καθρεφτίζονται μέσα τους κάνοντας τις, όλο χάρη, κινήσεις ενός κοριτσιού-μοντέλου ομορφιάς.
Ε ναι λοιπόν. Τις νύχτες όταν η σιωπή χαρίζει γαλήνη και το σκοτάδι οράματα, εκείνη πιάνει κουβεντούλα με τη φωτιά στο τζάκι.
Δηλαδή η φωτιά της μιλάει. Ενώ εκείνη κάθεται μπροστά της σε στάση οκλαδόν , οι καρποί των χεριών της να στηρίζουν το πρόσωπο σαν βάση στη θέση που υπάρχει το πιγούνι και τα μάτια να εισχωρούν στον μαγικό καθρέφτη της φωτιάς του τζακιού για να ζήσει για λίγη ώρα στη χώρα των θαυμάτων σαν μια άλλη Αλίκη!
Και τότε ...
Ο αέρας του χειμώνα, δυνατός, κάτι φωνάζει έξω. Η φωτιά παίρνει θάρρος και αρχίζει να μιλά. Σσσσσσσσσς ........να ακούσει. Κάτι της λέει η φωτιά. Θέλει να της μιλήσει απόψε.
- Ξέρεις ...αρχίζει να της λέει. Ξέρεις ...εσύ που με κοιτάς έτσι εγώ εδώ στη γωνιά μου πόσο πολύ σας παρατηρώ εσάς τους ανθρώπους; Και μαζί σας άλλες φορές χαίρομαι κι άλλες λυπάμαι και άλλες αναρωτιέμαι και άλλες νοσταλγώ και άλλες θαυμάζω ...Ίσως είναι αυτό που νοιώθεις εσύ τώρα που με κοιτάς με αγάπη, η ζέση της δικής μου αίσθησης.
Έχω ζήσει εδώ μέσα στην εστία, τον έρωτα. Αυτόν τον Θεό! Τον παντοκράτορα που αδύνατον να ξεφύγει κανείς από τους ανθρώπους από τη γλυκιά του μέγγενη. Όσο και όσοι κι αν θέλουν να προσπαθούν να ξεφύγουν. Ή άλλοι που αφήνονται στο γλυκό του πόνο. Και γεμίζει ο χώρος συναισθήματα και αιωρούνται οι ψυχές των ερωτευμένων και ζευγαρώνουν εδώ μπροστά μου όπως ο Θεός έρωτας τους το επιβάλει.
Και μετά ...έρχεται το κλάμα! Το κλάμα ενός μωρού. Και οι άνθρωποι με τροφοδοτούν ώστε να δώσω όσο μπορώ απ' τη ζεστασιά μου για τον καινούριο άνθρωπο και γεμίζουν αισιοδοξία τα έξω μα και τα μέσα τους. Και ζω το μικρό άνθρωπο που μεγαλώνει και σε λίγο μπορεί μόνος του να στέκεται στα πόδια του ...
Και τότε ...η μάνα πρέπει να αποχαιρετήσει το σπλάχνο της. Και δάκρυα χαρμολύπης γεμίζουν με άλλα συναισθήματα το χώρο. Καμάρι και έννοια. Ευχές της μάνας για καλή ζωή. Φιλιά και περηφάνια.
Και αργότερα ...άλλος έρωτας επισκέπτης. Και ένας γάμος. Χαρά, ατελείωτη χαρά σε τούτο δω το χώρο. Άνθρωποι αγαπημένοι , γέλια, τραγούδια και γιορτή.
Και ανάμεσα σε όλα , εγώ. Σε μένα βρίσκουν συντροφιά και παρηγοριά και αφορμή για σκέψεις και ψάχνουν να βρουν τη δύναμή τους οι άνθρωποι.
Μια ζωή , χαρές και λύπες και στενοχώριες και ελπίδες και οράματα και συναισθήματα και σκέψεις εδώ μαζί μου , κοντά μου.
Και μετά ...μια ζωή τελειώνει. Το κλάμα για την απώλεια. Οι άνθρωποι, ακόμα και οι τοίχοι του χώρου όπου έζησε αυτός που τώρα πήρε την απόφαση να αποδημήσει, ζουν την υπέρτατη οδύνη. Αυτή του θανάτου.
Κι εγώ εδώ στη γωνιά μου μια ζωή χειμώνες. Να δίνω τη συντροφιά μου να ζεσταίνω ψυχές τόσο που να θεραπεύω σχεδόν.
Μια φωτιά στο τζάκι, μια ζωή. Μια γέλιο και να καίω εγώ ζωηρά για να ζω και γω τη χαρά. Μια κλάμα και να μαραίνομαι εδώ συμπάσχοντας με το νοικοκύρη μου ..............
Εκείνη ήταν η στιγμή που η φωτιά στο τζάκι είχε κουραστεί με το να αφηγείται και είχε γίνει τόσο μικρή , τόσο λιγοστή. Οι φλόγες μόλις που φαίνονταν μέσα στα μάτια της. Ο αέρας είχε κοπάσει έξω απ' το σπίτι. Το ρολόι πήρε ρόλο και αποφάσισε να δείξει την ώρα, περασμένη, με τρόπο θορυβώδεικο και κείνη ...καιρός ήταν να επιστρέψει απ' τη χώρα των θαυμάτων περνώντας και πάλι μέσα απ' τον καθρέφτη του λιγοστού φωτός της φωτιάς, ίσα που προλάβαινε πριν η φωτιά σβήσει και δεν θα υπήρχε τρόπος να γυρίσει πια!!!

Κατερίνα

Ψωνίζω άρα υπάρχω;;;

Χθες βγήκα στα μαγαζιά για ψώνια. Δεν ξέρω γιατί αλλά η λέξη ψώνια δεν μου αρέσει. Μάλλον την συνδυάζω περισσότερο με το χαρακτηρισμό ορισμένων ανθρώπων ως ¨ψώνια¨. Οπότε στη θέση αυτής της λέξης θα βάλω τη λέξη αγορές.

Βγήκα λοιπόν για αγορές. Αφορμή ήταν ότι αυτή την εποχή στα καταστήματα υπάρχουν εκπτώσεις των εμπορευμάτων κι έτσι μια και δυο και γω νασου έξω στο κέντρο της πόλης να χαζεύω τις βιτρίνες , να κοιτώ τιμούλες και τελικά να σπρώχνω την βαριά πόρτα κάποιου καταστήματος να δω από κοντά ότι μου ¨κάθισε¨ όμορφα στο μάτι. Διευκρίνιση: Όταν μιλώ για αγορές εννοώ για την ¨πάρτη¨ μου. Ρουχαλάκια απλούστερα.

Ωραία διαδικασία. Απ’ την προηγούμενη μπήκα σε ένα κλίμα ευφορίας. Το πρωί εκείνης της μέρας, χθες δηλαδή, ντύθηκα, στολίστηκα, γέμισα το πορτοφόλι-ε και με κάτι παραπάνω από ότι υπολόγιζα να ξοδέψω- και δρόμο παίρνει ,δρόμο αφήνει…

Όλα αυτά μες στην καλή χαρά. Εδώ πρέπει να σημειώσω, γιατί εγώ θέλω να είμαι ειλικρινείς με όλους και τον εαυτό μου, πως όχι πως μου έλειπε τώρα κάτι ή είχα σε ειδική εκδήλωση να πάω ώστε να αγοράσω ένα ρούχο να μου χρησιμεύσει. Αλλά έτσι. Να μπήκα στο ¨τριπάκι¨ ότι αν δεν ψωνίσω τώρα στις εκπτώσεις τότε πότε; Όταν θα τελειώσουν και τότε κάθε καταστηματάρχης θα με πιάσει ¨Κώτσο¨;

Μπήκα, βγήκα σε καταστήματα, είδα , έπιασα, ένοιωσα, δοκίμασα, απόρριψα, διάλεξα, πλήρωσα, έφυγα ευχαριστημένη.

Όταν αργότερα γύρισα στο σπίτι και καταχαρούμενη άρχισα να κρεμάω τα καινούρια ρούχα-του βασιλιά- στις κρεμάστρες για να μπουν στη ντουλάπα και εκείνη δεν είχε άλλο χώρο άρχισα τότε να κάνω τις εξής σκέψεις σχετικά με το shopping. 

Αυτή η λέξη μου αρέσει δεν ξέρω γιατί. Μάλλον ξέρω. Και ήταν η πρώτη μου σκέψη αυτή. Είναι το πρώτο συνθετικό της έκφρασης ¨shopping therapy¨. Θεραπεία κατάλαβες; Ορίστε, το πειραματόζωο είμαι εγώ. Και το πείραμα πετυχαίνει πάντα. Ρε παιδί μου πως αγοράζοντας διάφορα ενδύματα κυρίως, ανεβαίνει η διάθεση , η ψυχολογική κατάσταση αλλάζει προς το καλύτερο , τονώνεται η χαμένη μες στην κουζίνα και στην καθημερινή ρουτίνα αυτοπεποίθηση είναι απορίας άξιο. Η σχέση με τον πωλητή, η κολακεία που ξέρεις κιόλας πως είναι , η απόκτηση, κάτι δεν είχες ως τώρα . Κάτι που κάνεις για τον εαυτό σου ,του δωρίζεις κάτι το νοιώθεις πάνω σου, είναι ένα φάρμακο.

Στην κοινωνία της απομόνωσης, της στροφής προς την απόκτηση όλο και περισσότερου χρήματος. Σε μια κοινωνία όπου ο καθένας νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του , ο άνθρωπος, όλοι εμείς, ζητάμε από κάπου να πιαστούμε. Εμείς για μας, από μας, σε μας.

Μοναξιά, αδιαφορία και απομόνωση ήταν τα συμπεράσματα που έβγαλα αναλύοντας το θέμα ¨shopping therapy ¨.

Απ’ την άλλη κανείς δεν το παραδέχεται. Χθες συμπτωματικά που εγώ βγήκα για αγορές στα μαγαζιά, διάβασα ένα post στο blog μιας φίλης, σχετικό.

http://anastasiag.pblogs.gr/2010/01/wniomania.html . Παρατήρησα στα σχόλια. Αν ρωτήσεις τον κόσμο για οποιοδήποτε θέμα καθόλου ασφαλή συμπεράσματα δεν θα σου προκύψουν. Αυτό ως πρώτη παρατήρηση και όσων αφορά τις δημοσκοπήσεις. Γιατί το λέω αυτό. Όλοι λοιπόν απαντούν αυτό που θα έπρεπε να ισχύει και κανένας δεν παραδέχεται πως είναι σε κάτι επιρρεπείς.

Εγώ πάντως είμαι σίγουρη για τους περισσότερους ανθρώπους, ίσως για τις γυναίκες λίγο παραπάνω αλλά δεν ξέρω αν κάνω λάθος, πως το να αγοράζουν για τον εαυτό τους αρέσει γιατί καλύπτει. Καλύπτει διάφορα και διαφορετικά για τον καθένα. Αλλά δεν παραδέχομαι οι πολλοί να είναι υπεράνω αγορών. Άρα όλοι κουβαλάμε τα δικά μας κενά;;;

Κι απ΄ την άλλη η σχέση μας με το χρήμα σε σχέση με την αγοραστική μας μανία. Άλλο μεγάλο θέμα. Το χρήμα είναι γεγονός πως είναι η μεγάλη αγάπη του ανθρώπου. Σχέση αγάπης και μίσους θα έλεγα καλύτερα. Το χρήμα θέλουμε να το έχουμε για να μας εξυπηρετεί αλλά και να ¨παίζουμε¨ με κείνο. Ακόμα κι αν πολλές φορές επικίνδυνα. Όταν παίζεις το παιχνίδι ¨αγορές¨ παίζεις με το χρήμα. Ο πιο έξυπνος , ο πιο καπάτσος, ο πιο πεπειραμένος στο πάρε δώσε , ο πιο λογικός και συγκρατημένος και εντέλει ο πιο ικανός παίχτης αυτός κερδίζει.

Απλό είναι. Αν ξέρεις να παίξεις θα βγεις κερδισμένος. Αν όχι, τότε ο αντίπαλος. Εδώ όταν βγαίνεις για αγορές παίζεις μια παρτίδα Μονόπολη με τους καταστηματάρχες. Για σκέψου.

 Και έτσι διασκεδάζεις αγοράζοντας.

Απ’ την άλλη. Η βιομηχανία της ομορφιάς μας έχει παρασύρει όλους. Ποιος μπορεί να το αρνηθεί; Το φαίνεσθε έχει πάρει μεγάλη αξία. Παίρνουμε μέρος σε ένα κυνήγι ομορφιάς που μας έχουν επιβάλλει, όλοι μας. Χωρίς βέβαια απαραίτητα να είναι καταδικαστέο ακόμα κι αυτό. Το όμορφο, το καλόγουστο, το καλαίσθητο ερεθίζει ευχάριστα πάντα τη ματιά. Η υπερβολή κι εδώ βλάπτει όπως σε όλα. Οπότε , αγοράζεις είδη ένδυσης και υπόδησης γιατί θέλεις να αρέσεις. Ή καλύτερα να μην προσβάλεις την αισθητική του άλλου!!!

Καταλήγω. Ωραία εμπειρία είναι το shopping από πολλές απόψεις. Τις οποίες μόλις επιχείρησα να αναλύσω. Αρκεί να μην υπάρχει υπερβολή , να είσαι εσύ ο κυρίαρχος του παιχνιδιού και χωρίς υπερβολές ούτε ως προς των αριθμό των αγορών ούτε ως προς τη δαπάνη χρημάτων.

Αυτά και όσοι έχετε καιρό να το κάνετε βγείτε μια βολτίτσα στα μαγαζιά , εκτονωθείτε!!!

Ας γνωρίσουμε και αυτούς. Είναι απ'τα παιδιά εκείνα ενός κατώτερου Θεού!

Κοίτα τώρα που γίναμε όλοι μας ευαίσθητοι. Μάθαμε πως υπάρχει η Αϊτή. Η Αϊτή όχι η εξωτική , η μαγευτική , ο επίγειος παράδεισος που όλοι του ανεπτυγμένου κόσμου ονειρευόμαστε να επισκεφτούμε για διακοπές κάποια στιγμή στη ζωή μας. Αλλά μια χώρα η οποία απέχει λίγες ώρες δρόμο απ’ την Αμερική και όμως βρίσκεται μες στη φτώχια, μες στην εξαθλίωση-οι άνθρωποι εκεί λέει έτρωγαν πίτες ζυμωμένες με λάσπη- και από την άλλη οι τουριστικοί πράκτορες και το όλο σύστημα να δίνουν μια τελείως διαφορετική εικόνα. Τι ωραίοι που είμαστε εμείς οι ¨άλλοι¨. Αγνοούμε και εθελοτυφλούμε. Εθελοτυφλούμε από συμφέρον. Εμείς να είμαστε καλά. Τι μας νοιάζει αν το κράτος που θα επισκεφτούμε είναι με τις πιο άσχημες συνθήκες διαβίωσης για τους πολίτες του. Και πόσο εύκολα αποποιούμαστε τις ευθύνες μας!

«Τι να κάνω εγώ;» Κι έτσι η ζωή συνεχίζεται, εμείς διασκεδάζουμε την άδεια απ’ τη δουλειά μας και άλλοι συνάνθρωποι σε κάποια γωνιά της Γης πεθαίνουν.

Και τώρα; «Όπου φτωχός κι η μοίρα του»  λέει η παροιμία. Και φτάνεις στο σημείο να αμφισβητήσεις τον ίδιο το Θεό σου. «Γιατί Θεέ μου; Πως έφταιξαν αυτοί για να έχουν τέτοια σκληρή τιμωρία; Για δες κι από δω, τι απονιά, τι ατομικισμός, τι αδικία, τι κακία, τι εκδικητικότητα, τι ασέβεια στον συνάνθρωπο, πόση αγάπη για τα υλικά-δεν θέλω να πω αγαθά-τόση που ανθρώπινο ον κάνει κακό σε όμοιό του για να αποκτήσει. Γιατί Θεέ μου τόση σκληρή συμπεριφορά σε αθώους;

Και μετά προσγειώνεσαι στη Γη.  Ωραία αν τα περιμένουμε από το Θεό…Κι εμείς τι κάνουμε; Οι κυβερνήσεις μας, οι παγκόσμιες οργανώσεις, το Παγκόσμιο ταμείο εμείς…

Πόση κοινωνική ανισότητα θεέ μου!!!

Και τι υποκρισία από όλους! Και τώρα να εγώ πρώτη, εγώ που δεν είχα ενδιαφερθεί να μάθω ως τώρα για τη ζωή των ανθρώπων σε κείνο το μέρος του πλανήτη στον οποίο συγκατοικούμε τώρα προσποιούμαι πως συμπάσχω.

Και από αύριο θα έρθουν όλοι για να κάνουν εράνους και να μαζέψουν πράγματα για κείνους………………

Συγνώμη αλλά ήθελα να γελάσω. Απ’ την υποκρισία όλων. Η υπουργός των ΗΠΑ λέει ανέβαλλε το προγραμματισμένο ταξίδι της για να δείξει ενδιαφέρον για την τραγωδία στην Αϊτή. Τώρα!

Και δω; Για να σκεφτούμε. Αύριο λέει αρχίζουν οι εκπτώσεις. Σπουδαίο πράγμα. Και αισθανόμαστε την οικονομική κρίση λέει. Έχουμε λιγότερα από πριν. Λεφτά και υλικά (αγαθά).

Ξέρω γω; Λαϊκίζω;;;

Απλά είμαι θυμωμένη με την κοινωνική ανισότητα των λαών στη Γη. Τώρα έχω θυμώσει. Ήρθε ένας σεισμός να μας ταρακουνήσει λίγο και για λίγο όλους. Σε λίγο θα έχουμε ξεχάσει. Και θα πηγαίνουμε διακοπές στην Αϊτή και ο λαός της θα τρώει λάσπη. Θα τρώει λάσπη και θα κλαίει. Τους νεκρούς του και τη μοίρα του…

Σκέφτομαι και γράφω!

Έτσι κάθισα σήμερα να γράψω τις σκέψεις μου για τη ζωή. Πως; Θα με ρωτήσετε! Να, επειδή πριν λίγες μέρες υποδεχτήκαμε μια νέα χρονιά και με αφορμή αυτό, έκανα έναν απολογισμό ζωής και θέλησα να δω το μέλλον που όμως δεν μπορώ να διακρίνω τόσο μακριά. Και επειδή σε λίγο καιρό θα έχω γενέθλια, σταθμός κι αυτός! Ποιος ήταν εκείνος που όρισε το μέτρο για τη ζωή μας; Μα δεν έπεσε και τόσο έξω. Η ζωή έχει συγκεκριμένο μονόδρομο. Δεν μπορείς να ακολουθήσεις το δικό σου μονοπάτι. Ίσως να διαλέξεις να αποφύγεις τα δύσκολα σημεία του δρόμου αλλά είναι χαραγμένη η πορεία.

Και λόγω του ότι κάθε μέρα μαθαίνουμε ή και βιώνουμε το πόσο μικρή είναι τελικά αυτή η πορεία γι’ αυτό συλλογίζομαι αυτήν την ώρα τούτα.

Είμαι σίγουρη ότι όλοι οι άνθρωποι το έχουμε κάνει, να κάνουμε αυτές τις σκέψεις αλλά, σε λίγο παραιτούμαστε. Άλλωστε τι σημασία έχει; Αφού δεν έχεις άλλη επιλογή; Είναι το ποιο ασφαλές  συμπέρασμα. Κι απ’ την άλλη ενδέχεται όσοι είμαστε οι άνθρωποι, τόσες θεωρίες να υπάρχουν για την αξία της ζωής.

Ας καταθέσω λοιπόν τη δική μου όχι για κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο για εκτόνωση. Γιατί να, είναι θεραπευτικό αν βγάλεις τα εσώψυχά σου λένε οι ψυχολόγοι.

Κατ’ αρχάς …κατ’ αρχάς…

Γιατί να το αναλύσω τόσο πολύ;(είχα σκοπό να το πάρω το θέμα από την αρχή της ζωής του καθενός από μας, δεν είναι απαραίτητο κρίνω τώρα)

Έχω λοιπόν την εντύπωση πως είναι τόσο πολύ σύντομη η ζωή μας. Και δεν το λέω αυτό όπως το λέμε στην καθημερινότητα μας όλοι χωρίς καν να συνειδητοποιούμε τι είναι αυτά που λέμε. Το λέω με ένα συναίσθημα φόβου ίσως, θλίψης, αλλά και προβληματισμού. Αλλά ως ένα σημείο τέτοιο ώστε ως δεδομένο εγώ η ίδια να το δεχτώ.

Αναλογίζομαι τι έκανα ως τώρα –κοντεύω τα 40- τι περιθώρια έχω αλλά και πόσα έχω ακόμα να κάνω. Εδώ διαπιστώνω πως έχω σχέδια και όνειρα. Είναι αισιόδοξο. Από κάτι καλό λοιπόν ξεκινώ. Αν και η ίδια η ζωή δεν σου εγγυάται πως θα σου χαριστεί για να κάνεις εσύ αυτά που θέλεις και είναι κάτι απαισιόδοξο αυτό! Αλλά οι άνθρωποι δημιουργηθήκαμε για να σχεδιάζουμε και να κοιτάμε μπροστά στο προδιαγεγραμμένο μονοπάτι της ζωής. Αν και η θρησκεία που διδαχτήκαμε λέει πως δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένη την επόμενη μέρα. Κι άλλο αντιφατικό σημείο.

Τι είναι λοιπόν η ζωή; Και τελικά πως πρέπει να τη χειριστούμε; Ακούστε ανθρώπινες θεωρίες.

Η ζωή δεν είναι τίποτα παρά μια προετοιμασία για τη ¨ζωή μετά θάνατον¨

Η ζωή είναι τα πάντα

Τη ζωή σου πρέπει να την προσέχεις για να κερδίσεις…;;;

Η ζωή είναι ένα αστείο

Τη ζωή πρέπει να την παίρνεις στα σοβαρά

Ζήσε στη ζωή σου κάθε στιγμή σαν να’ ναι η τελευταία

Ζήσε συντηρητικά για να κερδίσεις ζωή

Τι κι αν ζήσεις, αργά ή γρήγορα θα πεθάνεις

Νομίζω ο καθένας από μας αναλόγως τα βιώματα , τη σχέση μας με το Θεό, το χαρακτήρα και τους στόχους ,το πόσο ¨άδειος ή γεμάτος¨-κι αυτό έχει διάφορες εξηγήσεις- είναι μέσα του, αντιμετωπίζει τη ζωή διαφορετικά.

Τελικά η ζωή είναι μια αντίφαση. Είναι μια σειρά γεγονότων που καλείσαι να επιλέξεις να ζήσεις ή να προσπεράσεις. Η ζωή είναι κάτι το απρόβλεπτο.

 Εσύ σε σχέση με τη ζωή τι πρέπει να κάνεις;

Νομίζω ο καθένας αυτό που νομίζει ως το σωστό. Όμως όχι επειδή έτσι νομίζει πως πρέπει να γίνει, αλλά γιατί αυτό θα του δώσει δύναμη και ψυχικό σθένος για συνέχεια. Γιατί δεν γίνεται αλλιώς.

 Το όχημα αυτό που λέγεται ζωή δεν έχει όπισθεν. Σου δίνεται, το οδηγείς άλλοτε συνετά και συντηρητικά αλλά και άλλοτε με μεγάλη ταχύτητα. Έτσι για να νοιώσεις τον ίλιγγο.

Μήπως τελικά τη ζωή αξίζει να τη ζεις νοιώθοντας μόνο τον ίλιγγο;;;

Η επόμενη μέρα...

Κι έτσι αισίως γιορτάσαμε και τη φετινή πρωτοχρονιά και η δεύτερη μέρα του νέου έτους φτάνει στο τέλος της. Ετοιμασίες, προσμονή, ψυχική προετοιμασία και αισιόδοξες σκέψεις. Σκέψεις που τις προκαλείς πολλές φορές λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου έτσι για την ψευδαίσθηση ότι όλα θα πάνε καλά μέσα στη νέα  χρονιά που περιμένουμε. 

Ευχές. Χιλιάδες ευχές ανταλλάχτηκαν με την αλλαγή του χρόνου. Όλοι επιθυμούν το καλύτερο για τους ίδιους και τους ανθρώπους που αγαπούν.

Δώρα , αγορές , καταναλωτισμός για να πιστέψουν οι άνθρωποι πως κάτι γίνεται, κάτι διαφορετικό, εξαιρετικό.

Στην πραγματικότητα και κατά βάθος όλοι ξέρουν πως δεν σημαίνει τίποτα το συνταρακτικό η έλευση του καινούριου χρόνου και πως όπως όλα τα χρόνια που έχουν ζήσει θα έχει καλές και κακές στιγμές. Δύσκολες και στιγμές ευτυχίας. Είναι απλώς ένας σταθμός για ανεφοδιασμό ψευδαισθήσεων η κάθε πρωτοχρονιά για τους ανθρώπους.

Το βράδυ της πρωτοχρονιάς! Το φετινό πρωτοχρονιάτικο βράδυ. Ένα φυσικό όνειρο. Ένας μαγικός ουρανός ,απερίγραπτος σε απόχρωση μπλε-γαλάζιο να φωτίζεται από ένα μοναδικό μπλε φεγγάρι! Το φεγγάρι σε μπλε-ασημί να είναι πλαισιωμένο ένα γύρω από πανέμορφους χρωματιστούς κύκλους. Αυτό είναι ένας σταθμός! Είναι μια στιγμή ονείρου. Είναι από αυτές που εμφανίζονται ανεξάρτητα από τις ημερολογιακές δημιουργίες των ανθρώπων.

Μετά τα πυροτεχνήματα φώτισαν τεχνητά απίστευτα τον ουρανό, σημείο για την έλευση του νέου χρόνου. Φωνές, γέλια, φιλιά και ένα ρόδι που πέφτει με φόρα από ψηλά για να φέρει την καλή τύχη μέσα στο νέο χρόνο. Στη συνέχεια οι άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους ,στα κέντρα διασκέδασης όλοι στα πιο λαμπερά τους ντυμένοι να θέλουν να διασκεδάσουν, έτσι να προκαλέσουν στη ζωή τους την ευτυχία για το νέο χρόνο.

Τεχνάσματα, τερτίπια, μαγικά και ξόρκια, ευχές και καλή διάθεση για να πάνε όλα καλά αυτόν το χρόνο που μόλις μπήκε.

Κατά βάθος όλοι ξέρουμε. Δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Η ζωή θα κυλάει το ίδιο, πότε στο καλό και πότε στο άσχημο. Θαύματα δεν πρόκειται να γίνουν όσα μάγια και βουντού κι αν κάνουμε οι άνθρωποι.

Γιατί τη ζωή και την καλή χρονιά εμείς οι ίδιοι την φτιάχνουμε. Με έργα αγαθά, με προσφορά αγάπης, με έννοια για τα έμψυχα και έψυχα που μας περιβάλλουν, με σεβασμό σε ότι μας προσφέρεται.

Υπάρχει η θέληση να κάνουμε τη χρονιά που μόλις ¨έσκασε μύτη¨ μια πραγματικά καλή χρονιά;

Άλλωστε τι έμειναν; Άλλες 363 μέρες για την υποδοχή της επόμενης χρονιάς!

Ας δουλέψουμε όλοι για να είναι το 2010 ένα έτος γεμάτο! Γεμάτο, υλικά αγαθά, αλλά προπαντός από αγάπη για μας και τον κόσμο!!!

...το φυσικό εφέ και το τεχνητό...