Σκέφτομαι και γράφω!

Έτσι κάθισα σήμερα να γράψω τις σκέψεις μου για τη ζωή. Πως; Θα με ρωτήσετε! Να, επειδή πριν λίγες μέρες υποδεχτήκαμε μια νέα χρονιά και με αφορμή αυτό, έκανα έναν απολογισμό ζωής και θέλησα να δω το μέλλον που όμως δεν μπορώ να διακρίνω τόσο μακριά. Και επειδή σε λίγο καιρό θα έχω γενέθλια, σταθμός κι αυτός! Ποιος ήταν εκείνος που όρισε το μέτρο για τη ζωή μας; Μα δεν έπεσε και τόσο έξω. Η ζωή έχει συγκεκριμένο μονόδρομο. Δεν μπορείς να ακολουθήσεις το δικό σου μονοπάτι. Ίσως να διαλέξεις να αποφύγεις τα δύσκολα σημεία του δρόμου αλλά είναι χαραγμένη η πορεία.

Και λόγω του ότι κάθε μέρα μαθαίνουμε ή και βιώνουμε το πόσο μικρή είναι τελικά αυτή η πορεία γι’ αυτό συλλογίζομαι αυτήν την ώρα τούτα.

Είμαι σίγουρη ότι όλοι οι άνθρωποι το έχουμε κάνει, να κάνουμε αυτές τις σκέψεις αλλά, σε λίγο παραιτούμαστε. Άλλωστε τι σημασία έχει; Αφού δεν έχεις άλλη επιλογή; Είναι το ποιο ασφαλές  συμπέρασμα. Κι απ’ την άλλη ενδέχεται όσοι είμαστε οι άνθρωποι, τόσες θεωρίες να υπάρχουν για την αξία της ζωής.

Ας καταθέσω λοιπόν τη δική μου όχι για κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο για εκτόνωση. Γιατί να, είναι θεραπευτικό αν βγάλεις τα εσώψυχά σου λένε οι ψυχολόγοι.

Κατ’ αρχάς …κατ’ αρχάς…

Γιατί να το αναλύσω τόσο πολύ;(είχα σκοπό να το πάρω το θέμα από την αρχή της ζωής του καθενός από μας, δεν είναι απαραίτητο κρίνω τώρα)

Έχω λοιπόν την εντύπωση πως είναι τόσο πολύ σύντομη η ζωή μας. Και δεν το λέω αυτό όπως το λέμε στην καθημερινότητα μας όλοι χωρίς καν να συνειδητοποιούμε τι είναι αυτά που λέμε. Το λέω με ένα συναίσθημα φόβου ίσως, θλίψης, αλλά και προβληματισμού. Αλλά ως ένα σημείο τέτοιο ώστε ως δεδομένο εγώ η ίδια να το δεχτώ.

Αναλογίζομαι τι έκανα ως τώρα –κοντεύω τα 40- τι περιθώρια έχω αλλά και πόσα έχω ακόμα να κάνω. Εδώ διαπιστώνω πως έχω σχέδια και όνειρα. Είναι αισιόδοξο. Από κάτι καλό λοιπόν ξεκινώ. Αν και η ίδια η ζωή δεν σου εγγυάται πως θα σου χαριστεί για να κάνεις εσύ αυτά που θέλεις και είναι κάτι απαισιόδοξο αυτό! Αλλά οι άνθρωποι δημιουργηθήκαμε για να σχεδιάζουμε και να κοιτάμε μπροστά στο προδιαγεγραμμένο μονοπάτι της ζωής. Αν και η θρησκεία που διδαχτήκαμε λέει πως δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένη την επόμενη μέρα. Κι άλλο αντιφατικό σημείο.

Τι είναι λοιπόν η ζωή; Και τελικά πως πρέπει να τη χειριστούμε; Ακούστε ανθρώπινες θεωρίες.

Η ζωή δεν είναι τίποτα παρά μια προετοιμασία για τη ¨ζωή μετά θάνατον¨

Η ζωή είναι τα πάντα

Τη ζωή σου πρέπει να την προσέχεις για να κερδίσεις…;;;

Η ζωή είναι ένα αστείο

Τη ζωή πρέπει να την παίρνεις στα σοβαρά

Ζήσε στη ζωή σου κάθε στιγμή σαν να’ ναι η τελευταία

Ζήσε συντηρητικά για να κερδίσεις ζωή

Τι κι αν ζήσεις, αργά ή γρήγορα θα πεθάνεις

Νομίζω ο καθένας από μας αναλόγως τα βιώματα , τη σχέση μας με το Θεό, το χαρακτήρα και τους στόχους ,το πόσο ¨άδειος ή γεμάτος¨-κι αυτό έχει διάφορες εξηγήσεις- είναι μέσα του, αντιμετωπίζει τη ζωή διαφορετικά.

Τελικά η ζωή είναι μια αντίφαση. Είναι μια σειρά γεγονότων που καλείσαι να επιλέξεις να ζήσεις ή να προσπεράσεις. Η ζωή είναι κάτι το απρόβλεπτο.

 Εσύ σε σχέση με τη ζωή τι πρέπει να κάνεις;

Νομίζω ο καθένας αυτό που νομίζει ως το σωστό. Όμως όχι επειδή έτσι νομίζει πως πρέπει να γίνει, αλλά γιατί αυτό θα του δώσει δύναμη και ψυχικό σθένος για συνέχεια. Γιατί δεν γίνεται αλλιώς.

 Το όχημα αυτό που λέγεται ζωή δεν έχει όπισθεν. Σου δίνεται, το οδηγείς άλλοτε συνετά και συντηρητικά αλλά και άλλοτε με μεγάλη ταχύτητα. Έτσι για να νοιώσεις τον ίλιγγο.

Μήπως τελικά τη ζωή αξίζει να τη ζεις νοιώθοντας μόνο τον ίλιγγο;;;