Γάμος ή μη γάμος ή χωρισμός;

Κοιτά τώρα τι έγινε με αφορμή ένα διαζύγιο! Ένα διαζύγιο κάποιων αναγνωρίσιμων προσώπων την show biz , αγαπητών στο ¨πλατύ κοινό¨ και σύμβολα. Ως τώρα σύμβολα της ιδανικής ελληνικής οικογένειας (μια και τα είδωλα μας σήμερα δεν είναι άλλα από εκείνα τα πρόσωπα που προβάλλονται στην τηλεόραση).

Δεν πιστεύω κανένας να μην κατάλαβε πως μιλάω για το διαζύγιο της Μενεγάκη και του Λάτσιου.

Οι άνθρωποι αποφάσισαν να χωρίσουν .Εκείνοι μόνο ξέρουν το γιατί. Αστείοι είμαστε όλοι εμείς. Οι υπόλοιποι Έλληνες δηλαδή που προσπαθούμε να καταλάβουμε τι έφταιξε, ποια ήταν η αιτία και κάνουμε σενάρια κάθε ένας με τα δικά του μέτρα και σταθμά και τις αντιλήψεις του για το θέμα γάμος και χωρισμός.

Εγώ ξεφεύγοντας απ’ το γεγονός αυτό καθ’ αυτό κάνω τις δικές μου σκέψεις ως προς τις θέσεις των ελλήνων απέναντι στο θέμα.

Και όχι μόνο των ανθρώπων μιας κάποιας προχωρημένης ηλικίας θα πρέπει να σημειώσω. Γιατί μου φαίνεται πια αδιανόητο σε μια κοινωνία νέων ανθρώπων να είναι ακόμα ο γάμος τόσο ιερός θεσμός αλλά στην ουσία του τόσο επιφανειακή ενέργεια. Εξηγώ. Ακόμα  στην εποχή μας ο γάμος στην Ελλάδα αποτελεί την τέλεια επιδίωξη κάθε κοριτσιού με το που θα νοιώσει γυναίκα. Μπορεί να μην είναι στις πρώτες προτεραιότητες του αλλά είναι στις πιο βασικές του. Όχι μόνο το κορίτσι φυσικά και ο νέος αφού πια αποκατασταθεί οικονομικά το σταθερό του επόμενο βήμα είναι ο γάμος. Και τι θα με ρωτούσε κάποιος είναι που σε ενοχλεί σε αυτό; Μάλιστα θα έλεγε κάποιος άλλος πως αν είναι έτσι τότε υπάρχουν ακόμα αξίες και αρχές στην ελληνική οικογένεια.

Εδώ θα μου επιτρέψετε να υπομειδιάσω. Γιατί εδώ ακριβώς κρύβεται η υποκρισία , είτε γνωρίζοντας πως αυτή υπάρχει από όποιον την φέρει, αλλά πολλές φορές και αγνοώντας την απλά φέροντάς την υποσυνείδητα, από τον τρόπο που μαθαίνει από τους προγόνους του είτε ως παράδειγμα με πράξεις είτε ως καθοδήγηση υπό τη μορφή  συμβουλών.

Γιατί αν οι Έλληνες θεωρούσαν πράγματι πως ο γάμος είναι κάτι ιερό θα το έκαναν όσοι θα το έκαναν με πολύ ώριμη σκέψη ,σκεφτόμενοι τα θέλω τους στο τώρα και το μέλλον , τους απογόνους που θα προκύψουν από αυτό το γάμο αλλά κυρίως αν εκείνοι είναι σε θέση να δώσουν και να δώσουν πάρα πολλά για να πάρουν και τα αντίστοιχα από τον άλλο.

Και ποια ήταν η πρώτη σκέψη όταν μαθεύτηκε για το διαζύγιο του συγκεκριμένου διάσημου ζευγαριού; Ότι υπάρχει τρίτο πρόσωπο. Για δες οι πονηροί, κατά τα άλλα ηθικοί, Έλληνες πως έβαλαν στη θέση εκείνων τον εαυτό τους για εξάγουν επιπόλαια συμπεράσματα. Γιατί όταν κάτι δεν είναι γνωστό, απλά δεν βγαίνουν συμπεράσματα. Αλλά παραδειγματιζόμενοι απ’ τους εαυτούς τους υπέθεσαν. Αφού στους περισσότερους, όμορφους στην κοινωνία ελληνικούς γάμους σίγουρα υπάρχει τρίτο πρόσωπο μάλλον και εκεί το ίδιο συνέβη. Η υποκρισία που ακολουθείται μέσα στο γάμο και υποκινείται από την ίδια κοινωνία.

Γιατί η κοινωνία διαμορφώνει συνειδήσεις και καταστάσεις. Γιατί για την ελληνική κοινωνία ιδανικό για κάθε παιδί όταν έρθει σε ηλικία κατάλληλη είναι ο γάμος, αλλά δεν συγχωρεί ,καθόλου εύκολα , ένα χωρισμό.

Ένας χωρισμός ενός ζευγαριού δεν είναι ποτέ εύκολος , ούτε και ευχάριστος. Ακόμα κι όταν είναι η μόνη λύση. Αλλά είναι απαραίτητος σε πολλές ,ίσως τις περισσότερες περιπτώσεις. Και είναι απαραίτητος για να μην γίνονται εκπτώσεις στα συναισθήματα κανενός από τους δύο συζύγους όταν όλα όσα έδεναν το ζευγάρι δεν υφίστανται πια. Τότε ή μένεις στο γάμο και ασφυκτιάς ή υποκρινόμενος απιστείς ή ως έντιμος απέναντι στον εαυτό σου και στον άλλο φεύγεις.

Τόσο απλά ,για κάτι τόσο δύσκολο. Και ούτε πια τα παιδιά είναι εμπόδιο γι’ αυτό γιατί τα παιδιά όταν έχουν πάρει σωστή παιδία, κατανοούν αλλά και όταν οι γονείς φερθούν πολιτισμένα στην αργότερα ξεχωριστή πορεία τους στη ζωή δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα. Τα παιδιά δικαιούνται τη δική τους ζωή όπως όμως και οι γονείς τους.

Και είναι ελληνική ελλειπτικότητα και αυτό, το ότι δηλαδή τα παιδιά και οι δυο γονείς είναι ένα. Είναι ο καθένας για τον εαυτό του και για τον δικό του.

Έτσι καταλήγουμε σε ότι έλεγα στην αρχή; Πως δηλαδή ο γάμος είναι μια πράξη που πρέπει απολύτως συνειδητά να τελείται, όχι καθόλου υποκινούμενος απ’ το ισχύον κοινωνικό σύστημα αλλά με βάση την αυτοκυριαρχία αλλά και το σεβασμό προς τον άλλο.

Ή αλλιώς δεν υπάρχει λόγος θα προχωρά κάποιος σε γάμο. Έτσι απλά. Συνειδητά, έντιμα, δείχνοντας αυτοσεβασμό αλλά και αυτογνωσία , σεβασμό στον άλλο άνθρωπο με τον οποίο έχει μια σχέση και έτσι μπορεί να αλλάξει τη γνώμη και της κοινωνίας. Και όχι να αφήνουμε την κοινωνία να μας επηρεάζει προς το χειρότερο τη ζωή, εσαεί.

Πιστεύω πάντως πως ακόμα κι αν οι νέοι, ακόμα σήμερα φέρουν απ’ τους προγόνους τους και την κοινωνία αυτή την ψεύτικη θεώρηση και στάση για το γάμο συγχρόνως έχουν και τη δύναμη, δύναμη αντίδρασης σε ότι τους ενοχλεί, να σπάσουν τα δεσμά ενός γάμου όταν αυτός δεν μπορεί να υφίσταται πια πραγματικά. Και εκείνοι ,οι νέοι, να φέρονται πολύ πιο έντιμα σε αυτό που όλοι μας αν ρωτήσεις θεωρούμε ιδανικό και ζητούμενο , ένα γάμο.

Το κείμενο διατίθεται προς προβληματισμό και σχολιασμό…

Κι ένα βιντεάκι σχετικό για να ευθυμήσουμε πάντα με προβληματισμό!!!