Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Περσινά ξινά σταφύλια


ΑΧ, ΕΛΛΑΔΑ.mp3


Όμορφη μέρα η χθεσινή. Γλυκό πρωινό ,ξεχωριστό. Εορτή της εθνικής επετείου του ιστορικού «ΟΧΙ» της Ελλάδας στους επίδοξους κατακτητές της.

Απ’το πρωί έμπαινες στο κλίμα. Κανονιοβολισμοί και πατριωτικά εμβατήρια μέσα απ’το στρατόπεδο που έφταναν να ακούγονται σε μεγάλη ακτίνα γύρω του. Στα σπίτια κυμάτιζε η γαλανόλευκη και στους δρόμους άνθρωποι πολλοί που έβγαιναν να απολαύσουν την παρέλαση στο γλυκό φθινοπωρινό τοπίο. Παιδιά που ετοιμάζονταν να παρελάσουν, κάναν την τελευταία πρόβα πριν περάσουν όλο καμάρι μπροστά σε επισήμους και ανεπισήμους ,γονείς, συγγενείς , φίλους. Κόσμος πολύς που είχε μαζευτεί γύρω απ’το δρόμο που θα περνούσε η νεολαία σε παράταξη, περήφανα. Οι πλατείες γεμάτες, οι δρόμοι, τα μαγαζιά. Γιορταστικό κλίμα. Γονείς με παιδάκια να κρατούν εκείνα το σημαιάκι σφιχτά στο χεράκι σαν από ένστικτο για τη σημαντικότητα αυτού που κρατούν. Άνθρωποι κάθε ηλικίας γιορτινά ντυμένοι να κατευθύνονται προς την οδό της παρελάσεως.

Τώρα αυτή έχει αρχίσει και τα εμβατήρια δίνουν ρυθμό και τόνο πατριωτικό…

Οι νέοι περνούν μπροστά με καμάρι, λυγεροί και αγέρωχοι. Οι σημαιοφόροι κρατούν τη σημαία με χάρη, καμαρώνουν. Οι γονείς όλο χαρά περιμένουν να δουν τα παιδιά τους να παρελαύνουν.

Πάντα μου έφερνε δάκρυ σαν ετούτη τη μέρα αυτή η εικόνα. Έτσι, σαν η ψυχή να βιώνει, τη θυσία, την αυταπάρνηση, τον αγώνα, τα δεινά των Ελλήνων που έζησαν εκείνα τα γεγονότα .Εθνική Υπερηφάνεια λέγεται αυτό το συναίσθημα.

Και η σημαία…πως σου προκαλεί τέτοια και τόσα συναισθήματα ένα κομμάτι πανί!!! Ένα σύμβολο. Ένα χρώμα! Ο ουρανός ήρθε να βάψει αυτό το κομμάτι πανί. Ο μοναδικός ουρανός αυτής εδώ της χώρας. Της δικής μου χώρας. Και πόσες φορές δεν έχει τυλίξει στην αγκαλιά της θυσίες υπερασπιστών της ίδιας αυτής χώρας. Παρηγοριά μεγάλη!

Φτωχή Ελλαδίτσα , μια κουκίδα μες στον Παγκόσμιο χάρτη, ένα κομματάκι γης μοναδικής ομορφιάς και αγαθών όλων των ειδών που απλόχερα χαρίζεις σε τούτο δω το τσούρμο των τυχερών κατοίκων σου, πόσο εύκολα σου χρεώνουμε τα λάθη και τις παραλήψεις μας, την αδιαφορία μας και την κακία μας εμείς οι νεοέλληνες, απόγονοι όλων εκείνων που σε υπερασπιστήκαν δίνοντας για σένα αίμα και πνεύμα…!

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Καιρός για «όχι» και στις μαθητικές παρελάσεις;


ΠΛΗΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ

ΠΟΛΙΤΕΣ, ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΚΑΤΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΚΑΙ

ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΚΑΤΑΛΟΙΠΟ ΑΛΛΩΝ ΕΠΟΧΩΝ



Αφορμή έδωσε το παραπάνω άρθρο στη διατύπωση και της δικής μου άποψης σχετικά με το αν θα πρέπει να γίνονται μαθητικές παρελάσεις ένα θέμα από αυτά που σταθερά συζητιούνται τα τελευταία χρόνια κάθε παραμονή εθνικής επετείου. Οι γνώμες διίστανται. Το σίγουρο είναι πως οι πρωταγωνιστές αυτών των εκδηλώσεων δεν είναι πολύ σίγουρο αν κατανοούν ή ακόμα βιώνουν τη σημασία αυτού που κάνουν. Και είναι αυτοί οι μαθητές ασφαλώς. Αυτοί που δέχονται τουλάχιστο να πάρουν μέρος στην παρέλαση. Γιατί, κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι δεν θέλουν. Είναι λοιπόν τα αθώα ¨θύματα¨ γιατί τους τοποθετούμε σε μια θέση που δεν έχουμε εξηγήσει ποια είναι αυτή και γιατί το κάνουν όλο αυτό. Εμείς οι μεγάλοι. Εμείς έχουμε για άλλη μια φορά την ευθύνη. Η ιστορία ενός τόπου όταν γράφεται με θυσίες και αίμα δεν ακυρώνεται με τίποτα. Όσο κι αν οι συγκυρίες ή συνθήκες ή οι απόγονοι όσων θυσιάστηκαν θέλουν να ρίξουν τα πάντα σε λήθη. Από αδιαφορία είτε από σκοπιμότητα. Και εξηγώ!Η επαίτιος που γιορτάζουμε αύριο εκείνο το «ΟΧΙ» ήταν η αρχή της συμμετοχής της Ελλάδας στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Από κει και μετά ακολούθησαν τόσες γενναίες πράξεις και θυσίες Ελλήνων υπέρ της υπεράσπισης της Πατρίδας. Όλα αυτά τα γεγονότα και οι άνθρωποι ήταν τόσο μηδαμινά που δεν θα πρέπει να τους δίνουμε καμιά σημασία; Ναι , θα πει κάποιος αλλά τότε οι παρελάσεις τι εξυπηρετούν. Το θέμα ξεκινά από τη διδασκαλία στα σχολεία. Διδασκαλία η οποία κατά τη γνώμη μου είναι ελλιπέστατη ως προς την ιστορία και συγκεκριμένα αυτή για την οποία μιλάμε αυτή τη στιγμή. Οι μοντέρνες πολιτικές θέλουν γενικότητες και εξομάλυνση με τους άλλους λαούς στα πλαίσια μάλιστα της παγκοσμιοποίησης αλλά όχι να ακυρώνουμε γεγονότα. Και να ασεβούμε απέναντι στους προγόνους μας. Έτσι η ιστορία περιγράφεται ¨αχνά¨ και περιληπτικά ο μαθητής όντας με ένα πνεύμα αντίδρασης και λόγο ηλικίας του, δεν έχει κατανοήσει καθόλου τη σημασία μιας εθνικής επετείου. Απ’την άλλη οι άνθρωποι που περιβάλλουν αυτόν και οι σημαντικότεροι αλλά και αυτοί που έχουν τη μεγαλύτεροι ευθύνη απέναντί του ως προς το να δώσουν σε κατανόηση τα ιστορικά γεγονότα και αυτοί είναι οι γονείς και δάσκαλοι δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Οι γονείς έχουμε γίνει τόσο υλιστές που δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι κακό κάνουμε στα παιδιά μας κάνοντας τα να ενδιαφέρονται μόνο για το τι βλέπουν και καθόλου τι υπάρχει ως ιδανικό ή ηθικό στη ζωή. Πως λοιπόν ο νέος να συγκινείται όταν του μιλούν για φόρο τιμής σε προγόνους με τη μορφή παρέλασης; Οι εκπαιδευτικοί παίζουν κι αυτοί το δικό τους ρόλο. Και ύποπτο πολλές φορές. Διαβρωμένοι και αυτοί απ’το σύστημα ή από πολιτικές πεποιθήσεις που καμιά σχέση δεν έχουν με τα ιστορικά γεγονότα, οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα και αλλόκοτους δρόμους ,αυριανούς πολίτες που είναι υπεύθυνοι για το μέλλον τους.Και είναι φτηνές δικαιολογίες από όσους κρίνοντας την εμφάνιση των νέων στην παρέλαση υποδεικνύουν αυτή ως ένα τρόπο ώστε να μειώσουν τη σημασία αυτής σε σχέση με τους νέους. Οι νέοι που παίρνουν μέρος στην παρέλαση είναι παιδιά αντιπρόσωποι της γενιάς που ζουν. Και με τον τρόπο που εμφανίζονται. Το νόημα της παρέλασης αντιπροσωπεύοντας αυτό η νέα γενιά μάλιστα, δεν αλλοιώνεται από μια εμφάνιση που απλά την ακολουθούν οι νέοι ζώντας φυσιολογικά την εποχή τους. Κάτι που σκοπό και αποτέλεσμα έχει να απομακρύνει και αυτό ως τρόπος τους νέους απ’την ιδέα της παρέλασης.Το συμπέρασμα είναι πως ενώ η παρέλαση είναι μια εκδήλωση η οποία γίνεται προς τιμή όσων έχουν χύσει το αίμα τους για την υπεράσπιση της παρτίδας στην οποία ανήκαν εκείνοι αλλά ανήκουμε κι εμείς δεν έχουμε ούτε δώσει στα παιδιά μας να το καταλάβουν αυτό αλλά το χειρότερο είναι πως εμείς οι μεγάλοι προσπαθούμε να ακυρώσουμε. Κι ας έχουμε κάποιοι από μας βιώσει περιγραφές παππούδων ως πρόσφατες αποδείξεις των ιστορικών γεγονότων. Έχουμε αλλοτριωθεί έχω τη γνώμη τόσο που θα το πληρώσουν οι νέοι μας και δεν το συνειδητοποιούμε. Ή αδιαφορούμε για τα ίδια τα παιδιά μας που ισχυριζόμαστε πως αγαπάμε. Γιατί η ιστορική μνήμη οδηγεί σε συσπείρωση για το κοινό καλό κάτι που οι Έλληνες δεν είχαμε ποτέ, δυστυχώς. Και οι παρελάσεις είναι ότι πιο αξιοπρεπές στο να δείξουμε ευγνωμοσύνη στους ήρωες τις πατρίδας μας.


Ευχαριστώ!!!


Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Αναδημοσίευση παλιότερου κειμένου μου-Περί παθών των ανθρώπων


Ούτε ξέρω τι με οδήγησε να αναλογιστώ και μετά να γράψω για τα ανθρώπινα πάθη.
Ήταν κάποια στιγμή που ένοιωσα θυμό; Μήπως τότε που φοβήθηκα; Ή όταν οδηγούμενη από ανία έφαγα μια σοκολάτα χωρίς καν προλάβω να καταλάβω τη γεύση της; Ήταν τότε που ένοιωθα μια κατάθλιψη; Ήταν ίσως μια έκφραση ενός γνωστού μου που είπε, αν δεν ζω με πάθη τότε γιατί ζω; Δίνουν λοιπόν γεύση στη ζωή τα πάθη μας;
Μάλλον ήταν μια στιγμή από κείνες που κάνω συχνά στον εαυτό μου να ομολογήσει τις ¨αμαρτίες¨ του για να τον μαλώσω να τον συμβουλέψω και να του δώσω άλλη μια ευκαιρία.
Τι είναι λοιπόν πάθος; Πάθος όπως μπορούμε να εννοήσουμε από τη λέξη είναι μια κατάσταση. Κάτι που παθαίνουμε λοιπόν. Eίναι μια επαναλαμβανόμενη ροπή προς ένα συγκεκριμένο συναίσθημα ή επιθυμία που μας κυριεύει κατά κάποιο τρόπο.
Τα πάθη λοιπόν είναι συναισθήματα. Συναισθήματα όμως που εδραιώνονται μέσα μας και μας σέρνουν σαν άβουλα όντα. Και η λογική; Αυτή συρρικνώνεται. Και άρα το παγιωμένο συναίσθημα αυτό που υπερνικά τη λογική είναι το πάθος. Και είναι επιθυμίες. Αναγκαστικά οι επιθυμίες μας δεν εμπεριέχουν κάτι κακό. Αναλόγως με τις επιθυμίες μας λοιπόν. Όταν επιθυμείς να γίνεις ένας καλός μουσικός και δίνεσαι με πάθος ώστε να καταφέρεις αυτόν τον στόχο τότε το αποτέλεσμα είναι το ποθητό. Αν επιθυμείς όμως ότι ανήκει στο διπλανό σου και σε καταλαμβάνει το πάθος για την απόκτησή του τότε το πάθος αυτό έχει καταστροφικές συνέπειες για σένα φυσικά αλλά και για ένα σύνολο ανθρώπων που κινούνται γύρω σου.
Άραγε τι σχέση έχει το πάθος με την αμαρτία; Η αμαρτία είναι μια πράξη. Το πάθος είναι ο υποκινητής της αμαρτίας, του μη επιτρεπτού αν το θέλεις, του απαγορευμένου. Και κάποιος θα πει και γιατί να υπάρχουν απαγορεύσεις στη ζωή; Γιατί να μην μπορούμε να ζήσουμε όπως θέλουμε και να κάνουμε ότι θέλουμε; Μια απάντηση είναι, επιδή ζούμε σε σχέση με άλλους συνανθρώπους. Αυτό και μόνο αναγκάζει προς την θέσπιση κανόνων ηθικών τους οποίους κανείς δεν έχει επιβάλλει παρά μόνο η ίδια η λογική του ανθρώπου.
Απ'την άλλη έρχεσαι να αναλογιστείς: Και; Είναι ωραία κατάσταση η απάθεια; Όπου όλα είναι υπολογισμένα με τη λογική και το συναίσθημα ατροφεί; Ανισορροπία.
Άρα όσο περισσότερα πάθη έχουμε τόσο πιο ανισόρροποι άνθρωποι είμαστε. Ο ανισόρροπος άνθρωπος είναι ένας ανήσυχος, δυστυχής άνθρωπος.
Και βέβαια όταν μιλάμε για πάθη αυτά μπορούμε να τα χωρίσουμε σε σαρκικά (λαιμαργία, μέθη, λαγνεία, οκνηρία)και ψυχικά (υπερηφάνεια, χαιρεκακία, μνησικακία ή ακόμα μόνιμη λύπη, κι ακόμα αμέλεια) είναι αυτά που κάνουν σε μας κακό, είναι και κείνα τα πάθη που κάνουν στο συνάνθρωπό μας το κακό(ψευτιά, απάτη, αφαίρεση του ιδιωτικού)
Τα αισθητά πράγματα, τα οποία είναι τα βασικά αίτια των περισσοτέρων παθών, είναι: Ό οίνος, οι γυναίκες, ό πλούτος και ή ευεξία του σώματος. Διαβάζω! Είναι ότι πιο ωραίο και επιθυμητό απ'τη ζωή! Πάθος γίνονται όταν τα εκμεταλλευόμαστε στην υπερβολή τους.
Αλλά τι υποκινεί μια κατάσταση ή μια επιθυμία στο να γίνει πάθος; Η φαντασία!
«Φαντάζομαι πως αν μπορούσα να καταφέρω το επιθυμητό για μένα τότε θα ήμουν ευτυχής.» Η φαντασία αυτή επιμένει. Και τότε οδηγεί στο πάθος.
Κάποιοι λένε πως θα πρέπει να εργάζεσαι το πνεύμα και το σώμα ώστε να μην μπορεί να ¨δουλέψει¨ η φαντασία. Μα η φαντασία είναι ένα δημιουργικό κομμάτι του ανθρώπινου νου ...
Μήπως το πάθος τελικά ξεπηδά μέσα από απωθημένα; Από στερήσεις του σώματος και της ψυχής;
Και ποιος είναι αυτός που ευθύνεται; Ο ίδιος ο παθιασμένος (τι ωραία παρ'όλα αυτά έννοια) ή όσοι τον περιβάλλουν από τη στιγμή της γέννησής του; Όσο ευθύνεται στη διαμόρφωση χαρακτήρα του ανθρώπου αυτό που φέρει απ'τα γονίδιά του αλλά και από το εξωτερικό περιβάλλον το ίδιο έχω την εντύπωση ισχύει και για την δημιουργία παθών .
Λέω να βάλω εδώ μια τελεία στις σκέψεις μου περί παθών συμπεραίνοντας ότι άνθρωπος χωρίς πάθη δεν μπορεί να υπάρξει. Όσο λιγότερα πάθη έχεις τόσο πιο ψυχικά ελεύθερος άνθρωπος είσαι παρ'όλα αυτά.
Ωραίο είναι να παλεύεις τα πάθη σου. Ή να τα διοχετεύεις ακόμα καλύτερα σε δημιουργικές αναζητήσεις.
Ο παθιασμένος είναι ένας τυχερός άνθρωπος αλλά παθιασμένος από ωραία συναισθήματα και για κοινωφελή έργα.

Saturday 17 October

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Αχ αυτά τα ψυχοσωματικά...


Καινούρια έννοια. Διπλή λέξη. Ψυχή και σώμα. Όχι δεν θα τη δω ως ειδικός ,δεν είμαι άλλωστε. Αλλά…ως ένας άνθρωπος που τον έχουν αγγίξει αυτά τα… ψυχοσωματικά. Και ως ένας άνθρωπος επίσης που γίνεται δέκτης κάθε μέρα από φίλους που ¨πάσχουν¨. Δύσκολη κατάσταση. Άλυτος γρίφος θα έλεγα. Εντυπωσιακό απ’την άλλη όταν η ψυχή με θεαματικό τρόπο δείχνει την επικοινωνία της με το σώμα. Καινούρια έννοια αλλά πιστεύω από παλιά βιωμένη απ’τους ανθρώπους. Γιατί αυτή έχει να κάνει με τους ιδιαίτερα ευαίσθητους και αυτοί υπήρχαν πάντα. Απλά δεν τους έδωνε κανείς σημασία κι εκείνοι βίωναν κάτι που δεν καταλάβαιναν τι είναι.
Αν σήμερα έχει έρθει στην επιφάνεια είναι που έχει μεγαλώσει το άγχος στους ανθρώπους. Άγχος και αβεβαιότητα , μοναξιά και εγκατάλειψη, η αίσθηση του ανικανοποίητου και να, τα πρώτα συμπτώματα. Πονοκέφαλοι, στομαχόπονοι, υπέρταση, ανεξήγητη αδιαθεσία. Ο γιατρός βεβαιώνει πως δεν υπάρχει αιτία για όλα αυτά τα συμπτώματα αλλά εμείς υποφέρουμε.
Κι όμως η λύση βρίσκεται μέσα στον εγκέφαλό μας και στον τρόπο που εμείς στεκόμαστε απέναντι στην κάθε είδους ¨απειλή¨ της ζωής μας. Ποια είναι η στάση ζωής μας απέναντι στα πράγματα και τι απαιτήσεις έχουμε από εμάς τους ίδιους και από τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν. Και φυσικά πόσο ¨θωρακισμένοι¨ είμαστε από παιδιά ή μάλλον πόσο εκπαιδευμένοι στο να χειριζόμαστε τις δυσκολίες της ζωής μας.
Φιλολογώ αυτή τη στιγμή, εκλογικεύω αλλά πολύ καλά το ξέρω πως στην πράξη δεν είναι τόσο εύκολο. Είναι απωθημένα που έχουν συσσωρευτεί ή ακόμα μνησικακία που βγαίνει με τρόπο που κάνουν το άτομο να υποφέρει απ’τα ίδια τα πάθη του τα ψυχοσωματικά συμπτώματα. Είναι μια ανισσοροπία των ¨μέσα¨ μας. Δεν ξέρω τι θέλω, δεν ξέρω τι μου ανήκει. Αλλά είμαι και απαιτητική από τη ζωή μου και απ’τους άλλους. Είναι και λίγο εγωισμός αν το δεις πιο βαθιά.
Είναι ίσως πολύ πιο απλά, αλλά σημαντικά ασφαλώς, πράγματα. Μια αποτυχία, μια απώλεια αγαπημένου προσώπου, ένα διαζύγιο ή μια απόρριψη και αυτό αφορά σε παιδιά. Γιατί και τα παιδιά υποφέρουν από ψυχοσωματικές ασθένειες. Και σ’αυτό το σημείο πρέπει να πούμε πως από τα ψυχοσωματικά προβλήματα δεν εξαιρούνται άντρες, γυναίκες, παιδιά, αφορούν όλες τις ηλικίες, όλα τα κοινωνικά στρώματα ανθρώπων, τελικά αφορά τα άτομα υπερευαίσθητα σε διαφορετικούς ίσως τομείς αλλά πολύ σημαντικούς για κείνα.
Κατάθλιψη. Μια κατάσταση την οποία όλο και περισσότεροι άνθρωποι βιώνουν σήμερα. Μια κατάσταση που κάνει τον φέροντα αυτή να ποναει ψυχικά αλλά περιέργως και σωματικά αλλά να μην υπάρχει απάντηση στο γιατί του. Βέβαια η κατάθλιψη θεραπεύεται αλλά τι την προκαλεί έχει σημασία. Γιατί αν ξέρουμε την αιτία τότε θα προλάβουμε τη σύμπτωση και την αναπαραγωγή της.
Υποχονδρίαση. «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» του Μολιέρου. Κατάσταση κωμική και τραγική. Πάντως καθόλου κωμική για τον πάσχοντα!
Φυσικά υπάρχει και η περίπτωση το σώμα το οποίο πάσχει από μια ασθένεια να προκαλεί πόνο στην ψυχή που με τη σειρά της το ανταποδίδει. Φαύλος κύκλος σε αυτή την περίπτωση!
Πολλές πολλές περιπτώσεις ,πολλοί οι άνθρωποι οι βιώσαντες καταστάσεις ψυχοσωματικές κάθε ιστορία και μια διαφορετική περίπτωση. Έχουμε γίνει υπεραπαιτητικοί οι άνθρωποι με τον εαυτό μας και τους άλλους. Θέτουμε τους εαυτούς μας μπροστά σε μεγάλα στοιχήματα. Που ίσως δεν είμαστε ικανοί να κερδίσουμε. Κι απ’την άλλη είναι οι υπερευαίσθητοι. Αυτοί οι ¨καημένοι¨ …το πεπρωμένο τους φυγείν αδύνατον. Στο τώρα και πάντα. Αυτοί οι αδύναμοι χαρακτήρες που σπάνε μπροστά στη μικρή ή μεγάλη δυσκολία της ζωής τους. Και μοιραία υποφέρουν. Ψυχικά και σωματικά. Ψυχοσωματικά. Και τότε;
Και τότε το παλεύεις. Κάθεσαι και δουλεύεις με σένα. Σου αφιερώνεις το χρόνο που απαιτείται ώστε να σε ανορθώσεις και να σε ενθαρρύνεις να σε ωθήσεις και να σε αποδείξεις. Και τότε…πίστη μου είναι, δεν έχεις να φοβηθείς από εξωτερικούς παράγοντες. Είναι δύσκολο αυτό, το ξέρω. Και δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τον τρόπο να το κάνουν. Αν και όλοι μας έχουμε το μέσον. Είναι η λογική μας. Και η δυνατότητα ανάλυσης του εαυτού μας. Και η αναζήτηση την ψυχικής μας ισορροπίας. Και η αναζήτηση των όμορφων όσο και απλών της ζωής. Αγάπη, ειρήνη ψυχική, καλοσύνη, ηρεμία, υπομονή. Άλλωστε αν κάποιος το καλοσκεφτεί, δεν μένει τίποτε άλλο στην πορεία της ζωής του ανθρώπου απ’το να τερματίσει αυτή σε ηρεμία και αρμονία με το περιβάλλον του…

ΥΓ. Τα κείμενα τα οποία υπογράφω η ίδια έχουν πάντα το χαρακτήρα αυτοκριτικής πρωτίστως ή έννοιας του εαυτού μου γι’αυτό και είναι αυθόρμητα γραμμένα και καθόλου επιτηδευμένα και κατόπι συμβουλής ή παραδείγματος σε άλλους.
Ευχαριστώ!!!

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Διαδίκτυο.Άγγελος ή δαίμονας

Απόπειρα αυτοκτονίας στο διαδίκτυο
13 Έλληνες και ένας αλλοδαπός, εκ των οποίων οι 9 ήταν ανήλικοι και οι 5 ενήλικοι, εξέφραζαν μέσω chat rooms την πρόθεσή του να αυτοκτονήσουν και το εκδήλωναν σε κάθε τους επικοινωνία.

Το τμήμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος ενημερώθηκε και το τελευταίο τρίμηνο παρακολουθούσε τις συζητήσεις στα εικονικά δωμάτια επικοινωνίας. Οι χρήστες επικοινωνούσαν και μέσω SMS, εκτός των chat rooms, και εκδήλωναν την επιθυμία τους να αυτοκτονήσουν διότι αντιμετώπιζαν ψυχολογικά προβλήματα όπως ανεργία, προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις αλλά και μη τήρηση κανόνων σε online παιχνίδια.
Περισσότερα:
http://www.megatv.com/articles.asp?catid=14541&subid=2&pubid=4455742

Κι αυτό χρεώνεται στο διαδίκτυο και χαρακτηρίζεται αυτό ως ένα μέσο που παρέχει κακές υπηρεσίες. Αλλά…πόσο δίκιο έχουν όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο;
Είναι αλήθεια πως πολλές είναι οι περιπτώσεις που έρχονται στο φως της δημοσιότητας ανθρώπων που ανακοινώνουν στο διαδίκτυο την πρόθεσή τους να βάλουν τέρμα στη ζωή τους. Αλλά είναι το διαδίκτυο αυτό καθεαυτό που ευθύνεται γι’αυτό; Μήπως κιόλας βοηθά κάπου σε αυτήν την περίπτωση;
Ας επιχειρήσουμε να δούμε τα πράγματα ξεκάθαρα. Ένας άνθρωπος που παίρνει την απόφαση να αυτοκτονήσει οδηγείται εκεί από απόγνωση. Μη βρίσκοντας λοιπόν λύση σε ένα πρόβλημα της ζωής του. Κάνει λοιπόν ότι είναι δυνατόν να το λύσει αλλά δεν μπορεί να βρει διέξοδο. Ή ακόμα κι αν δεχτούμε πως κάποιοι από τους αυτόχειρες οδηγούνται σ’αυτή την πράξη από παρορμητικό της στιγμής στο ίδιο συμπέρασμα οδηγούμαστε. Ο άνθρωπος την ώρα που αντικρίζει το πρόβλημά του και τρομάζει απέναντι σε αυτό είναι, αισθάνεται μόνος, ανυπεράσπιστος. Και φοβάται! Φοβάται το πρόβλημα που τον απειλεί. Και τότε βρίσκει την ουτοπική σωτηρία στην αυτοκτονία. Άραγε ο ίδιος αυτός άνθρωπος αν απέναντι στο πρόβλημά του δεν ήταν μόνος αλλά είχε έναν άλλο ή άλλους ανθρώπους μαζί του; Τους οποίους θα εμπιστευόταν, θα ένοιωθε ίσως πως και αυτοί είχαν το ίδιο ή παρόμοιο με κείνον πρόβλημα; Τότε πιθανό ο φόβος του απέναντι στο πρόβλημά του να ήταν λιγότερος. Ή να πίστευε πως είναι σε θέση να τον αντιμετωπίσει. Ο άνθρωπος που παρά το μεγάλο του πρόβλημα φωνάζει για βοήθεια πριν αποφασίσει να τερματίσει τη ζωή του στην πραγματικότητα δεν θέλει να το κάνει αλλά ζητά απλά τη στήριξη κάποιου.
Στην σημερινή κοινωνία που ζούμε οι σχέσεις των ανθρώπων έχουν γίνει τρομερά δύσκολες και όλοι το ξέρουμε. Στις μεγαλύτερες κοινωνίες των μεγάλων πόλεων μάλιστα ο άνθρωπος βιώνει τεράστια μοναξιά. Εδώ λοιπόν χωράει το διαδίκτυο.


Ανησυχητικές διαστάσεις παίρνει το φαινόμενο του εθισμού στο διαδίκτυο, το οποίο εκτός από τις δυσμενείς επιδράσεις στην ψυχική υγεία μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στο θάνατο. Υπολογίζεται ότι το 10% του πληθυσμού των ΗΠΑ πάσχει από εθισμό στο διαδίκτυο ενώ στην χώρα μας το 18% των Ελλήνων
Περισσότερα:
http://www.kosmoslarissa.gr/article/3405/

Γιατί το διαδίκτυο ανοίγει παράθυρα για να μπει μια κοινωνία εκεί που υπήρχε μοναξιά. Ή αδιαφορία. Ή εγωισμός. Ή έλλειψη ευαισθησίας. Ή απόσταση κοινών θέσεων και ιδεών. Ο σημερινός άνθρωπος έγινε απαιτητικός γιατί έγινε πλουραλιστής και εκλεκτικός. Αυτό δυσκόλεψε και τις σχέσεις. Στο διαδίκτυο βρίσκεις ανθρώπους που συμπλέουν με σένα. Βρίσκεις ένα πραγματικό φίλο. Βρίσκεις τον άνθρωπο που θα ταυτιστείς μαζί του. Κάνει λοιπόν το διαδίκτυο τον κόσμο μια μικρή γειτονιά. Σαν εκείνες που όλοι έχουμε εμπειρία απ’την επαρχία απ’την οποία οι περισσότεροι προερχόμαστε. Και συνέβαινε τότε λοιπόν οι άνθρωποι την ίδιας γειτονιάς να βγαίνουν απ’τα σπίτια τους και να κάθονται μαζί κάνοντας παρέα και συζητώντας τα προβλήματα του ο καθένας ή να χαίρονται με τη χαρά του άλλου και να υπάρχει μια αλληλεγγύη όσο φυσικά και κακίες και πάθη όπως θα βρεις και στο διαδίκτυο. Μια μικρογραφία της παλιάς εικόνας της γειτονιάς είναι λοιπόν το διαδίκτυο.

Κι αν ο απελπισμένος άνθρωπος για να γυρίσω στο θέμα που ανέφερα στην αρχή προσπαθεί να σωθεί βγάζοντας φωνή σωτηρίας μέσα από ένα μοντέρνο μέσο που λέγεται internet; Όπως ακριβώς θα ζητούσε τη βοήθεια του γείτονά του αν ζούσε στο χωριό του. Και να που μέσο του ίδιου μέσου ¨σώθηκαν¨ κάποιοι άνθρωποι υποψήφιοι αυτόχειρες, ακόμα κι αν ο γείτονάς τους ήταν μια Αρχή(Η δίωξη Ηλ. Εγκλήματος)
Και αν ο άνθρωπος σήμερα ψάχνει τον συνάνθωπό του τον συνοδοιπόρο του στη ζωή, τον άνθρωπο που συμπλέει μαζί του; Πόσο κακό άραγε είναι αυτό;
Φυσικά η έξη δεν είναι σε καμιά περίπτωση καλή. Και παντού θα πρέπει να υπάρχει μέτρο . Το μέτρο όμως θα πρέπει να είσαι ο ίδιος ικανός να το κρατήσεις και να μην ζητάς ευθύνες από κανένα μέσο ή άλλους ανθρώπους όταν δεν είσαι ικανός να το οριοθετήσεις μόνος σου. Και αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.