Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Παιδική κακοποίηση-Ανθρώπινη κατάντια...


Πλέον έχει γίνει καθημερινή είδηση τόσο που τείνουμε να συνηθίσουμε στο άκουσμά της και να μην μας κάνει αίσθηση πια.
Κι όμως είναι ότι πιο ειδεχθές μπορεί να διαπραχθεί από άνθρωπο προς το ίδιο το είδος του μάλιστα. Η αναφορά μου για την χθεσινή είδηση της σύλληψης  κυκλώματος που διακινούσε πορνογραφικό υλικό με θέμα παιδιά!
Θλίψη είναι το λιγότερο που αισθάνεσαι στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης. Αποτροπιασμό, φρίκη, θυμό αλλά και αναπάντητα ερωτηματικά. Γιατί; Και σ’ αυτό το γιατί δεν μπορείς να απαντήσεις. Είναι διαταραγμένες προσωπικότητες εξηγεί ο ψυχίατρος. Αλλά τόσοι διαταραγμένοι από το συγκεκριμένο πράγμα; Τόσοι άνθρωποι τον καιρό που ζούμε έχουν χάσει τα λογικά τους ώστε να κακοποιούν παιδιά για την ευχαρίστηση τους! Η εποχή μας χαρακτηρίζεται ως εποχή σεξουαλικής απελευθέρωσης, ταμπού σχετικά με τις σχέσεις των ανθρώπων έχουν καταρρεύσει, οι κοινωνίες τείνουν να εξαλείψουν τον πουριτανισμό ο οποίος έδινε ένα  άλλοθι στο παρελθόν ώστε οι άνθρωποι να στερούνται του σεξ όσο κι αν το επιθυμούσαν. Κι όμως τα πράγματα έχουν την αντιστρόφως ανάλογη πορεία. Όσο ελεύθερα μπορείς να απολαύσεις το σεξ σήμερα, τόσο πιο ανώμαλες τάσεις αναπτύσσεις.
Όσοι εμπλέκονται σε τέτοιου είδους εγκλήματα , κάθε είδους άνθρωποι. Από κάθε κοινωνική ομάδα. Κάθε είδους μόρφωση. Άνθρωποι που ζουν σε μεγάλες πόλεις αλλά στον ίδιο βαθμό εμπλεκόμενοι και άνθρωποι που κατοικούν σε κλειστές κοινωνίες.
Μα δεν αφορά αυτού του είδους ο ξεπεσμός στην διακίνηση παιδικής πορνείας απ’ το διαδίκτυο, γιατί εύκολα κάποιος θα μπορούσε να δαιμονοποιήσει αυτό το μέσο και έτσι να αποφύγει την ουσία και αιτία του κακού. Κάθε μέρα βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας ειδήσεις σαν αυτή των καθολικών ιερέων που κακοποιούσαν παιδιά και όχι μόνο καθολικών. Όλοι γινόμαστε δέκτες τέτοιων κακοηθέστατων μαντάτων. Κι από κει αναρωτιέσαι. Συλλογίζεσαι με πόνο. Τι φταίει; Τι είναι αυτό που οδηγεί το ανθρώπινο είδος να κανιβαλίσει ενάντια στο είδος του, κακοποιώντας τη συνέχειά του. Τα παιδιά; Γιατί τόση δίψα για σεξ όταν τα πάντα είναι στη διάθεση του καθένα; Και η ηθική τέλος πάντων; Τι έγινε; Που πήγε; Κατέρρευσε;
Ποια είναι λοιπόν τα πιστεύω μας; Σε τι Θεό στηριζόμαστε πλέον; Διαθέτουμε σεβασμό για κάτι; Αλλά ούτε καν για τον ίδιο τον εαυτό μας;
Φρίττω αγαπητοί αναγνώστες. Απορώ και εξίσταμαι .Προσπαθώ να αναλύσω για να μπορέσω να κατανοήσω…Όχι για να δώσω ελαφρυντικά. Αυτά δεν υπάρχουν σε τέτοιου είδους ενέργειες. Αλλά να ,για να εκλογικεύσω.
Ο άνθρωπος θεωρείται ανώτερο ον στο σύμπαν τούτο που ζει. Και κάνει τη διαφορά απ’ τα υπόλοιπα είδη , χιλιάδες είδη ζωής που συμβιώνει μαζί τους ότι διαθέτει νου. Λογική. Ώστε να είναι σε θέση να κάνει το σωστό. Το οποίο ορίζεται ως το να σέβεται τον συνάνθρωπο περισσότερο ακόμα όμως τον ίδιο του τον εαυτό. Και επίσης έχει μια φύση. Η οποία υπαγορεύει ορισμένες ενέργειες πρακτικές και ευχαρίστησης. Στην πορεία της ζωής του ανθρώπου αυτή εξελίχθηκε περνώντας από δύσκολους ατραπούς. Το όπλο για την ομαλή εξέλιξή του ήταν και θα είναι η παιδεία του. Στο σημείο που βρίσκεται θα έλεγε κανείς πως λογική-το φυσικό προσόν, η ηθική-ο σεβασμός στον συνάνθρωπο αλλά και η παιδεία του-η οποία είναι σε υψηλά επίπεδα  στην εποχή μας-θα έπρεπε να τον μετεξελίξουν σε ένα πολύ ανώτερο ον με ιδιαίτερα ανεπτυγμένο IQ αλλά ταυτοχρόνως το ίδιο ανεπτυγμένο EQ!
Αντιθέτως ο άνθρωπος αρνείται να ¨προχωρήσει¨ το είδος του γυρνώντας σε μια κατάσταση ,όχι ζωώδης, τερατώδης.
Ή ακόμα αν θέσεις το ζήτημα πάνω σε θρησκευτικά όρια ακόμα χειρότερα. Στο όνομα του όποιου Θεού γίνονται οι πιο ανήθικες πράξεις!
Έχω πλατειάσει και υπεραναλύσει ίσως, προσπαθώντας κι εγώ να εξηγήσω να βρω απαντήσεις-χωρίς αποτέλεσμα σε τελική ανάλυση όμως.
Γιατί άραγε ένας άνθρωπος να βρίσκει σεξουαλική ικανοποίηση κακοποιώντας την προσωποποίηση της αγνότητας-ένα παιδί;
Γιατί δεν αρκείται σε ¨παιχνίδια¨ σεξουαλικά κάθε είδους που όμως σχετίζονται με τους ενήλικους.
Γιατί έχουμε χάσει το θάρρος και τον αυτοσεβασμό μας οι άνθρωποι. Γιατί τόση υποκρισία ανάμεσα σε τόσους υποκριτές; Γιατί τόση ανανδρία; Γατί αυτή η υποβάθμιση του ανθρώπινου είδους; Ως που θα καταντήσουμε οι άνθρωποι;
Βλέπω την μετεξέλιξή του είδους μας σε ζόμπι που ¨άδειοι¨ στο νου και την ψυχή γυρεύουμε να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλο!!!











Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Διαμαρτυρία μιας απλής πολίτη για το θέμα της Νέας Γρίπης

Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο μέσα από αίσθημα αγανάκτησης. Γι’ αυτό που γίνεται τον τελευταίο καιρό με το θέμα της Νέας Γρίπης. Πολλά έχουν ειπωθεί και εδώ και πολύ έχουμε ασχοληθεί. Αξίζει τόσο άραγε;
Έλεος συνέλληνες! Από το πρωί ως το βράδυ τα μέσα ¨ενημέρωσης¨ παρά-πληροφορούν, προειδοποιούν, υπερθεματίζουν για ένα θέμα που αφορά τον καθένα μας προσωπικά σε τελική ανάλυση.

Η είδηση ήρθε πριν αρκετούς μήνες. Ήταν ένας νέος ιός γρίπης που εντοπίστηκε στην Αμερική, με χαρακτηριστικά ιδιαίτερα  και από αυτόν αλλά όχι μόνο, πέθανε-δυστυχώς- ένας μικρός αναλογικά με τον πληθυσμό της χώρας που εμφανίστηκε αλλά και τον παγκόσμιο, αριθμός ανθρώπων.
Από κει και πέρα εμείς οι άνθρωποι-θεοί εκμεταλλευτήκαμε το γεγονός ποικιλοτρόπως. Από πλάθοντας σενάρια και καλλιεργώντας τη συνομωσιολογία ως να εκμεταλλευτεί ο καθένας, η καθεμιά ομάδα ανθρώπων τους υπόλοιπους. Κανείς δεν έμεινε αμέτοχος. Από τις κυβερνήσεις, τους γιατρούς-αυτοί ήταν άλλωστε οι ¨ειδικοί¨ και ενδιάμεσοι θα έλεγα, τη βιομηχανία σχετιζόμενη με το ζήτημα, αλλά τελικά για οικονομικά οφέλη, όπως όλα γι’ αυτό γίνονται, αδιαφορώντας για ζωές, υπολήψεις τον κίνδυνο από την καλλιέργεια φόβου αλλά εν τέλει την ασέβεια των ανθρώπων για το ίδιο το είδος τους.
Αλλά ούτε κι εμείς που θεωρούμαστε απλός πληθυσμός είμαστε αμέτοχοι σε αυτό. Με το να παίζουμε το παιχνίδι κάποιων, με θέλοντας να ενεργοποιήσουμε τη λογική και κριτική σκέψη, μη εμπιστευόμενοι ούτε όσους εμπιστευόμασταν ως τα τώρα.
Πολλά ειπώθηκαν για το θέμα αυτής της καινούριας νόσου, της Νέας Γρίπης. Παγκόσμια διαφωνία, διχογνωμίες, αλλά όπου υπάρχουν δύο απόψεις πάντα η μία απ΄ τις δύο είναι η σωστή. Άρα κάποιοι ψεύδονται. Τα ΜΜΕ στο παιχνίδι των εντυπώσεων αλλά και των συμφερόντων κι αυτά. Οι γιατροί έχουν καταστεί οι πλέον αναξιόπιστοι από το ¨άγεστε και φέρεστε¨ σχετικά με το θέμα. Οι κυβερνήσεις δείχνουν κι αυτές μια ύπουλη συμπεριφορά.
Και η κινδυνολογία συνεχίζεται χωρίς κανείς να είναι διατεθειμένος να σταματήσει.
Το όλο θέμα έχω την εντύπωση συνέλληνες, πως θα πρέπει να πάρουν στα χέρια τους οι απλοί πολίτες. Αυτοί οι οποίοι δεν έχουν καν τις γνώσεις τους θέματος, δεν έχουν και κανένα όφελος όμως από τίποτα παρά μόνο το δικαίωμα στην αλήθεια και στην έννοια της προστασίας των ίδιων ή όσων έχουν την ευθύνη. Απλά διαθέτουν το προνόμιο της κρίσης και λογικής.
Η ανθρωπότητα δοκιμάστηκε πολλές φορές από της ύπαρξή της, από νόσους-επιδημίες και πανδημίες και παρά τις απόλυες άντεξε. Απόλυες οι οποίες δεν οφείλονταν καθαρά στην ασθένεια όσο σε μη τήρηση συνθηκών υγιεινής που παλιότερα δεν είχαν επαρκώς αναπτύξει οι άνθρωποι. Στη σημερινή εποχή φάρμακα υπάρχουν και γιατροί καλοί και υπεύθυνοι υπάρχουν.

 Το βιοτικό μας επίπεδο έχει βελτιωθεί θεαματικά και ως προς το θέμα διατροφή. Η προσφορά είναι μεγάλη και η επιλογή σαφής και γνωστή σε όλους.
Είναι τα ισχυρά μας όπλα αυτά ημών των απλών ανθρώπων οι οποίοι μπορούμε να γίνουμε ισχυρότεροι απέναντι σε καθένα ισχυρό προσπαθεί να μας χειραφετήσει προς δικό του όφελος. Τελικά πιστεύω πως η αντιμετώπιση απέναντι στη ¨Νέα Γρίπη¨ είναι κάτι πολύ απλό: Τηρώ συνθήκες υγιεινής που ούτως ή άλλως κάνω, τρέφομαι σωστά για να έχω πάντα και από τα πάντα τη φυσική μου άμυνα και εμπιστεύομαι το γιατρό μου.
Επίσης. Κλείνω τα αυτιά μου στο κάθε είδους μέσο παραπλάνησης και εξαπάτησης, δεν ακούω και δεν εμπιστεύομαι παγκόσμιες ομάδες κάθε είδους, από κυβερνήσεις, ερευνητές, ¨παπαγαλάκια¨ βιομηχανιών.
Το θέμα λοιπόν έτσι θα υποβαθμιστεί, στο σημείο που πρέπει να υπάρχει, θα σταματήσει ο πανικός, θα αναβαθμιστούν θέματα που θα έπρεπε να απασχολούν.(Κάθε μέρα εδώ και χρόνια πεθαίνουν άνθρωποι από επιδημίες και έλλειψη βασικών αγαθών στον ¨Τρίτο κόσμο¨ αλλά ποτέ κανείς ερευνητής και καμιά κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε, γιατί από κει δεν περιμένουν οφέλη, έτσι απλά.)
Ας κάνει λοιπόν κι εδώ ο απλός πληθυσμός τη μικρή του επανάσταση. Ας εργαστούμε λίγο παραπάνω τη λογική μας.
Στο όνομα τελικά, της δικής μας και μόνο αξιοπρέπειας.
Ευχαριστώ!!!

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Ανασκόπηση μιας ακόμα ημέρας που φεύγει...


Morricone (Ennio) ...

Σήμερα η μέρα ανέτειλε μέσα από ένα πέπλο ομίχλης. Μ’ αρέσει πολύ αυτό το τοπίο. Μου δίνει μια αίσθηση μυστηρίου και βλέπω τα πάντα σε σκιές και φτιάχνω τις δικές μου εικόνες. Πιο κάτω κοντά στο ποτάμι η ομίχλη όντας πιο πυκνή σου προκαλούσε οφθαλμαπάτες. Ο ήλιος εκεί ψηλά απ’ όπου κοιτάζει από πάντα, έδειχνε ίδιος φεγγάρι μες στη μέρα, έτσι πίσω απ’ το άσπρο τούλι της ομίχλης που κοίταζε τους ανθρώπους.
Κάτω στα γήινα, όλα είχαν τους συνηθισμένους ρυθμούς τους! Κόσμος χυμένος στους δρόμους. Συζητήσεις για τα ίδια πεζά πράγματα ,συνηθισμένα…και ασυνήθιστα θα έλεγες…
Για τον N1H1. Μας ¨την έπεσε¨ κι αυτός απ’ το πουθενά. Πανικός στη χώρα των ποντικών. Χαρούλες στον κυβερνοχώρο με τις γάτες!
Η λαοπλάνα TV βομβαρδίζει τα μυαλά με κίνδυνο. ¨Να φοβάστε μικρά ποντικάκια. Η φάκα είναι έτοιμη να πέσει στα κεφαλάκια σας!¨. Οι γιατροί είναι οι πρώτοι που τρέχουν να κρυφτούν στην τρύπα τους. Τι τους νοιάζουν οι ασθενείς…!

Εδώ στην Ελλαδίτσα…μια σταλιά τόπος τι να περιμένεις; Τα ίδια και τα ίδια. Με τους ίδιους ανθρώπους ασχολούνται όλοι , τα ίδια μικρά γεγονότα τα μεγαλοποιούμε, έτσι για να βάζουμε λίγο ρυθμό και νόημα στη ζωή μας. Ποιος θα εκλεγεί πρόεδρος στη ΝΔ, τι θα γίνει με τους μισθούς, ε και κανένα έγκλημα έτσι για να ξυπνάμε απ’ το λήθαργο της συνήθειας. Γκρίνιες απ’ τους διαφόρους εμπόρους κι αυτό μες στη συνήθεια του έλληνα. Το μεσημέρι είδα λίγο TV. Πάντα όταν το κάνω μετανιώνω! Τα ίδια πρόσωπα κι εκεί. Να ασχολείται ο ένας με τον άλλο…Είδα εκεί και ένα τύπου τηλεπαιχνίδι ,που κάτι τύποι έχουν χρέη(και δεν είναι και ωραίοι) και καλούν έναν ειδικό να τους βοηθήσει. Μιλάνε για τα χάλια τους τόσο χαριτωμένα και γελάνε που εγώ που παρακολουθούσα τα’ χασα! Σκεφτόμουν: ¨Και μετά μας φταίνε οι τράπεζες; Ή το επιπόλαιο φέρεσθε ορισμένων;¨ Εκνευρίστηκα, έκλεισα. Αργότερα το απόγευμα τα’ θελα πάλι η δικιά σου. Άνοιξα πάλι χαζό κουτί κι εγώ παρακολούθησα πάλι χαζό παιδί: Ήταν σε εκπομπή και ρωτούσε η παρουσιάστρια πόση αυτοπεποίθηση έχουν οι καλεσμένοι της. Κι εκείνη έβγαινε με την δική της αυτοπεποίθηση που της χαρίστηκε απ’ το χρήμα και την αποδοχή των άκριτων κριτών της κάθε μέρα που την επιβραβεύουν παρακολουθώντας την και έκανε τον άπειρο καλεσμένο, σκόνη. Όχι πως δεν τα’ θελε κι εκείνος το ψώνιο…
Βαρέθηκα! Για άλλη μια φορά. Είναι πια απόγευμα. Κοιτώ στον ουρανό. Η νύχτα πέφτει σε λίγο ,μια ακόμα μέρα δύει μαζί με τον ήλιο της. Εκείνος μας καληνυχτίζει μες στα πορφυρά του ενδύματα και τώρα τον ακολουθεί το φεγγαράκι. Που νέο ντροπαλό, φετούλα πορτοκάλι βιάζεται να δύσει…
Πριν κλείσω άφησα για το τέλος την αναφορά μου στην πρόκριση της εθνικής μας ποδοσφαίρου για το μουντιάλ. Κοίτα ,εγώ απ’ αυτά δεν ξέρω πολλά. Άκουγα μόνο όλη την ημέρα που μιλούσαν όλοι γι’ αυτό και ήταν χαρούμενοι. Παραμύθι μεγάλο για να περνάει ο καιρός και το ποδόσφαιρο…! Θα ταξιδέψουμε στη Ν. Αφρική λέει εκεί θα γίνει το μουντιάλ το καλοκαίρι. Ok καλή μας επιτυχία!
Στην εκπνοή την ημέρας λέω να καληνυχτίσω με τον τρόπο που εμένα τον τελευταίο καιρό με γεμίζει: Να καθίσω κοντά στο τζάκι και αφού μείνουμε οι δυο μας με μόνη τη λάμψη της φωτιάς του να φέγγει το δωμάτιο να πιάσω κουβεντούλα μαζί του. Εγώ να το κοιτώ κι εκείνο να καθρεφτίζεται στα μάτια μου και να μου μιλά τις δικές του ιστορίες…!









Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Έλεος το πάφα πούφα...!

Το Σάββατο βγήκα κι εγώ σαν Έλλην πολίτης να διασκεδάσω. Πήγα σε μια μουσική ταβέρνα, όλα ωραία και καλά. Εκτός…
Πέρα απ’ την κακή συνήθεια των συμπατριωτών μου, αγαπημένων- μπορώ να κάνω κι αλλιώς;-να μιλάει ο καθένας όσο πιο δυνατά μπορεί για να καλύψει τον άλλο, γελώντας και φωνάζοντας αδιαφορώντας για το αν ενοχλεί, ακόμα ούτε την πολύ ωραία ρεμπέτικη μουσική δεν άκουγες. Απορώ τι πάνε σε τέτοιους χώρους αν θέλουν να επιβληθούν δια της δυνατής ομιλίας τους! Πάει αυτό…
Μετά λίγη ώρα ο χώρος γέμισε καπνό απ’ το κάπνισμα των περισσοτέρων εκεί μέσα.

Και αναρωτιέμαι εγώ- που πάω και θυμάμαι κάτι πράγματα τώρα- το καλοκαίρι δεν ήταν που ¨απαγόρευσαν¨ το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους; Θυμάμαι πολύ καλά. Τότε ήταν που ¨τα πήραν¨ αυτοί που καπνίζουν και διαμαρτύρονταν ότι αυτό είναι ρατσιστικό λέει για αυτούς και δεν είναι καθόλου σωστό.
Αλλά είναι σωστό να μην σέβονται αυτοί όσους, δεν γουστάρουν ρε φίλε, να μην καπνίζουν αλλά να τους αναγκάζουν μάλιστα με το ζόρι να καπνίσουν.
Γιατί εγώ επέστρεψα στο σπίτι απ’ την βραδινή μου Σαββατιάτικη έξοδο και ένοιωθα πονόλαιμο απ’ τον καπνό των τσιγάρων των άλλων!
Επίσης αναρωτήθηκα. Ποιος είναι αυτός ο κρατικός μηχανισμός ο οποίος είναι υπεύθυνος για τον έλεγχο του νόμου για την απαγόρευση και την επιβολή κιρρώσεων σε όσους τον παραβαίνουν.
Αλλά αμέσως μετά αναρωτήθηκα πάλι. Πρέπει να φοβόμαστε από κάτι συνέλληνες για να συμμορφωθούμε; Πότε επιτέλους θα μάθουμε να σεβόμαστε τα δικαιώματα των διπλανών μας; Πότε λοιπόν θα έρθει ο πολιτισμός σε τούτη δω τη χώρα; Πότε θα πάψουμε να παιδιαρίζουμε φερόμενοι τελείως ανώριμα δίνοντας άσχημα παραδείγματα στους νέους μας;


Σήμερα άκουσα στο ραδιόφωνο το δημοσιογράφο να διαμαρτύρεται γιατί λέει πήγε σε ένα γλέντι και το κατάστημα τους ανάγκαζε να βγαίνουν έξω όσοι κάπνιζαν. Μάλλον κατά τη γνώμη του θα έπρεπε να βγάζει όσους δεν καπνίζουν έξω, κάθε φορά που ανάβει κάποιος ένα τσιγάρο…!

Κοίτα τη γελοιότητα δοσμένη απ'το λατρεμένο Goofy!!! 



Έτσι,γιατί σαν ¨παιδάκια¨ που είμαστε όλοι όσοι ζούμε σ'αυτή τη χώρα ίσως με αυτό τον τρόπο διδαχτούμε καλύτερα...

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Γιατί δεν μας αρέσει που είμαστε Έλληνες!!!


Διαβάζοντας κάπου λόγους που...
... μας αρέσει που είμαστε Έλληνες...
Θέλησα να το αντιστρέψω, γιατί δεν είμαστε οι
εκλεκτοί αυτού του κόσμου, αφενός και αφετέρου,
η αυτοκριτική βοηθά στη βελτίωση.


Γιατί ως οδηγοί δεν σεβόμαστε και βρίζουμε τους άλλους οδηγούς.
Γιατί τρέχουμε και σκοτωνόμαστε στους δρόμους.
Γιατί οι δρόμοι είναι γεμάτοι σκοτωμένα, από αυτοκίνητα, ζώα.
Γιατί έχουμε προκατάληψη με τα μέσα μαζικής μεταφοράς γι'αυτό κατεβαίνουμε όλοι με το αυτοκίνητο στο κέντρο.
Γιατί καπνίζουμε στα μούτρα του άλλου κι αν μας παραπονεθεί ¨του τη λέμε¨ κι'όλας.
Γιατί τα αφήνουμε όλα την τελευταία στιγμή.
Γιατί παραπονιόμαστε ότι μας αδικούν οι άλλοι αλλά όταν έχουμε τη δύναμη αδικούμε εμείς τους άλλους.
Γιατί σ'αυτή τη χώρα το ρουσφέτι πάει σύννεφο.
Γιατί παραμυθιαζόμαστε πολύ με και από τους πολιτικούς.
Γιατί είμαστε χώρα βολεψάκιδων.
Γιατί δεν αξιοποιούμε τα ταλέντα μας και τα εξορίζουμε.
Γιατί χτυπάμε ρεκόρ στη διαφθορά.
Γιατί έχουμε εφεύρει τόσες αργίες για να τη σκαπουλάρουμε απ' τη δουλειά.
Γιατί φεύγοντας απ' την πόλη σ'όλες αυτές τις αργίες, φεύγουμε γκρινιάζοντας.
Γιατί έχουμε μια θαυμάσια χώρα και δεν τη σεβόμαστε βρομίζοντας τα πάντα.
Γιατί καταπατούμε δασικές εκτάσεις θεωρώντας πως ανήκουν στον καθένα μας.
Γιατί ενώ μπορεί να υπάρχει κάδος ανακύκλωσης λίγα μέτρα απ' το σπίτι μας δεν τον χρησιμοποιούμε.
Γιατί στο όνομα της οικογένειας θέλουμε να χειραφετούμε τα παιδιά μας για πάντα.
Γιατί όλοι είμαστε εναντίον των διαζυγίων αλλά μια χαρά κερατώνουμε.
Γιατί είμαστε ρατσιστές σε ανθρώπους με ιδιαιτερότητες.
Γιατί ζώντας με ιστορικά φαντάσματα δεν βλέπουμε το κοινό μας συμφέρον.
Γιατί στη χώρα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού γλεντάμε με Στέλλα Μπεζαντάκου και αγοράζουμε CD με το Βας Βας.
Γιατί ενώ διδάξαμε τη μεσογειακή διατροφή τρεφόμαστε πλέον με American food.
Γιατί ενώ έχουμε καταλάβει την αξία του τουρισμού κάνουμε ότι μπορούμε για να διώξουμε τους τουρίστες.


...έτσι είμαστε και γουστάρουμε ,καλώς ή κακώς...



Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Η δικτατορία των όμορφων

«Η λέξη δικτατορία είναι υπερβολική για να τη χρησιμοποιήσεις εδώ».
Μου είπε ένας δικός μου άνθρωπος όταν με ρώτησε για ποιο θέμα γράφω. Νομίζω πως δεν είναι καθόλου. Για δες ένα γύρω. Οι άνθρωποι προσπαθούν με κάθε τρόπο να φαίνονται όμορφοι. Μέσα από χιλιάδες προβλήματα προσωπικά και της εποχής όλοι έχουμε την αγωνία του φαίνεστε.
Είναι η τηλεόραση που έχει διεισδύσει τόσο στο συνειδητό και το υποσυνείδητο και όλοι έχουμε συγκεκριμένα πρότυπα που εκεί προβάλλονται;
Αυτό το ¨λαοφιλές¨; μέσο μας επιβάλει και τον τρόπο του φαίνεστε. Πρέπει να είσαι κάπως, συγκεκριμένα , τέλεια δηλαδή  και ο άκριτος τηλεθεατής υιοθετεί και μιμείται. Στο τέλος εκείνος ζημιώνει. Γιατί όπου κι αν κινείται πλέον το ζητούμενο είναι η εξωτερική εμφάνιση. Όλα τα άλλα σημαντικά παραμερίζονται, υποβαθμίζονται, ο άνθρωπος χάνει την προσωπικότητά του και γίνεται μάζα.
Κι έτσι όπου κι αν κινηθεί κανείς σήμερα το ζητούμενο είναι αυτό που δείχνει. Κι αν κάποιος διαθέτει προσόντα πέρα απ’ αυτό εκείνος θα πεταχτεί στην άκρη μαζί με τα προσόντα του.
Αν η τηλεόραση έδειξε ένα τρόπο επιβολής στους άλλους , οι ίδιοι μας άκριτα επιβάλαμε κάτι που κανέναν δεν βοηθά. Γιατί κανείς δεν εκτιμά πια ταλέντα και προσόντα αλλά το όμορφο κενό!
Στην καθημερινότητα το διαπιστώνεις. Σε κάθε αναζήτηση εργασίας τυχερός είναι ο ωραίος. Μη δίνοντας αρκετή σημασία στα σημαντικά προσόντα που μπορεί να διαθέτει κάποιος που δεν έχει εμφάνιση. Η νεολαία έτσι έχει διαμορφώσει την άποψη πως πρέπει να κυνηγά κανείς την εξωτερική του τελειότητα και δεν έχει σημασία ο εσωτερικός του κόσμος. Για δες πόσο επικίνδυνο είναι αυτό! Σιγά σιγά χτίζουμε μια κοινωνία της κενότητας και έλλειψης ουσιωδών στη ζωή αλλά και στην αξιοπρέπεια, τις αξίες , την καλλιέργεια ταλέντων για να πάει προς την πρόοδο ο κόσμος τούτος.
Οι σχέσεις έχουν επηρεαστεί. Τα στάνταρτς, προσωπικά, σεξουαλικά, ή σε φιλικό επίπεδο έχουν αλλοιωθεί.
Εξηγούμαι σε αυτό το σημείο πως δεν είμαι κατά των όμορφων ανθρώπων. Πως θα μπορούσα άλλωστε αφού πάντα το ωραίο προδιαθέτει ευχάριστα. Απλά διαμαρτύρομαι στην επιβολή μόνο αυτού ως κριτήριο για να ξεχωρίσει ή να πάρει μια εύνοια ή να εκτιμηθεί κάποιος παραπάνω από κάποιον που διαθέτει άλλα χαρίσματα και προσόντα και παραγκωνίζεται γιατί δεν είναι αποδεχτός εμφανισιακά.
Κανείς λοιπόν δεν είναι σε θέση να καταλάβει, ούτε όσοι είναι οι θιγόμενοι, ότι χρειάζεται επανάσταση εναντίον της δικτατορίας των όμορφων και όσων προσπαθούν να την επιβάλουν θέλοντας να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε μάζα, σε μια όμορφη μάζα, επιμένοντας σε αξίες και προσόντα πάνω από όλα σε ολοκλήρωση προσωπικότητας και διάθεση για προσφορά, σε αξιοποίηση δυνατοτήτων για την πρόοδο και την ευημερία του κόσμου και φέροντας σε δεύτερη μοίρα το τέλειο της εικόνας, μιας εικόνας μάλιστα που με όσες προσπάθειες παρέρχεται μέσα στο χρόνο και χάνεται χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος!!!

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

Η αρρώστια που λέγεται... Ζήλια!

Έχω αισθανθεί πολλές φορές από παιδί ακόμα να με κυνηγά η ζήλια. Όχι μόνο εγώ, αρκετοί από μας. Έχω γι’ αυτό αναρωτηθεί πολύ περισσότερες γιατί και τι είναι αυτό που απασχολεί έναν άνθρωπο και τον κάνει να ζηλεύει έναν άλλο. Με τη ζήλια γεννιέται άραγε κάποιος ή την αποκτά καθώς οι ελλείψεις της ψυχής του γίνονται πολλές και μεγάλες;
Τη ζήλια προσωπικά τη χαρακτηρίζω ¨αρρώστια¨ που βασανίζει αυτόν που τη φέρει αλλά και αυτούς που έρχονται σε επαφή μαζί του.
Είναι αυτό το συναίσθημα, ή ως πάθος είναι καλύτερα να το δει κανείς-γιατί τα συναισθήματα έχουν μια αγνότητα- είναι λοιπόν ένα πάθος το οποίο κάνει τον άνθρωπο να θέλει να αποκτήσει ότι έχουν οι άλλοι και γι’ αυτό μπορεί να ακολουθήσει επικίνδυνα μονοπάτια. Από ζήλια κάποιος γίνεται κακός και πληγώνει τον ανυποψίαστο συνάνθρωπό του. Αυτός μπορεί να είναι ένας απλός συνάνθρωπος μέχρι ο πιο δικός του άνθρωπος. Αγαπημένος. Όλοι γνωρίζουμε περιπτώσεις κακοποίησης, μέχρις εσχάτων πολλές φορές, ακόμα και ανάμεσα σε αδέλφια με κίνητρο μόνο τη ζήλια. Τα πρώτα αδέλφια της ανθρωπότητας αλληλοσκοτώθηκαν από ζήλια!!!
Είναι ψέμα απ’ την άλλη αν ισχυριστεί κάποιος πως δεν έχει νοιώσει ζήλια για κάτι ή κάποιον. Είναι η ένταση που νοιώθεις τη ζήλια που κάνει τη διαφορά. Και η λεγόμενη εποικοδομητική ζήλια υφίσταται κι εκείνη και κάνει τη διαφορά. Μπορεί να ζηλέψω προς στιγμή αλλά να μπορώ να τιθασεύσω αυτό μου το πάθος την επόμενη κάνοντάς το εποικοδομητικό μετατρέποντας το σε συναγωνισμό. Να μπορώ λοιπόν να επιβληθώ στη ζήλια μου για να την παραμερίσω. Απίστευτη αυθεπιβολή του εαυτού χρειάζεται η υπέρβαση αυτή!
Η ζήλια εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους. Μπορεί αυτός που ζηλεύει να προσβάλει τον άλλο με λόγια για αν τον μειώσει απλώς και να πάρει εκείνος μια ικανοποίηση, μπορεί να συκοφαντήσει για να δει να παθαίνει κακό αυτός που ζηλεύει, να υποκριθεί φιλία ώστε να βλάψει αυτόν που ζηλεύει, αλλά ακόμα και να φτάσει σε έσχατο σημείο ακόμα και να αφαιρέσει τη ζωή αυτού που δεν μπορεί να ¨μοιάσει¨.
Είναι σκληρό πολύ για εκείνον που υφίσταται αυτό το σοβαρό πάθος, είναι και βάσανο ψυχής όμως για εκείνον που τη νοιώθει. Το άτομο αυτό έχει μια αίσθηση κατωτερότητας, ότι δεν μπορεί να καταφέρει ότι ο άλλος, έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση και είναι κάτι που του λείπει και εκδηλώνεται με αυτόν τον τρόπο.
Θέλω να αναλύσω το θέμα ζήλια γιατί όπως είπα πιο πάνω την έχω υποστεί στη ζωή μου από διάφορους ανθρώπους και σε διαφορετικά στιγμιότυπα της ζωής μου. Έχω νοιώσει τον πόνο του να σε αδικούν από ζήλια, να θέλουν να αποκτήσουν τα κεκτημένα σου, να υφίστασαι δολιοφθορά από ανθρώπους που απλά αλλά οδυνηρά φέρουν το αγκάθι της στην ψυχή τους.
Αλλά είναι σκόπιμο να προσπαθήσει κάποιος να διακρίνει από που προέρχεται αυτό το πάθος της ψυχής, ώστε να μπορέσει να κατανοήσει και στη συνέχεια να εξομαλύνει την προκατάληψη που μοιραία καταλαμβάνει ένα μέρος της ψυχής του υφιστάμενου τα πάθη των άλλων.
Είναι ένα θύμα και ο φέρον αυτή, τη ζήλια. Είναι κάποιος που στερήθηκε ίσως κάτι σημαντικό για κείνον στη ζωή του. Είναι κάποιος που δεν γνώρισε έπαινο. Είναι αυτός που ηθελημένα ή οδηγούμενος από άλλους, δεν του αρκεί το λίγο, ούτε το πολύ, ούτε το περισσότερο και διαρκώς κυνηγά το ¨άπιαστο¨. Είναι και αυτός που δεν έχει βρει τις ισορροπίες του, δεν γνωρίζει τον εαυτό του ή συγκρούεται συνεχώς με το εγώ του. Είναι λοιπόν ο ελλιπής συναισθηματικά και ο μη συμφιλιωμένος  με τον εαυτό του ο φέρον τη ζήλια. Είναι λοιπόν ένας δυστυχής ¨μισός¨ άνθρωπος. Και είναι πιο δυστυχής εκείνος που δεν μπορεί να το διακρίνει ότι το φέρει. Τον βασανίζει κάτι που αγνοεί. Κακοποιεί τους συνανθρώπους του και δημιουργεί εχθρούς κι έτσι ζει διαρκώς σε φαύλο κύκλο.
Άραγε η ζήλια έχει διάφορα είδη ή είναι η ίδια; Το άτομο που ζηλεύει έχει ως στόχο να αποκτήσει ότι έχουν οι άλλοι. Υλικά ή πράγματα σαν την εξωτερική εμφάνιση ή την εξυπνάδα ή τις διάφορες αρετές , αρετές που μπορεί να έχει κι εκείνος ή κάποιες άλλες, αλλά η χαμηλή του αυτοπεποίθηση δεν του επιτρέπουν να εντοπίσει στον εαυτό του. Υπάρχει και ένα άλλο είδος ζήλιας. Αυτό που νοιώθουν οι σύντροφοι μεταξύ τους. Είναι όμως ζήλια αυτό; Προσωπικά δεν δέχομαι ότι το συναίσθημα πως  μπορεί να χάσω τον άνθρωπο που αγαπώ είναι η ζήλια. Το τεκμηριώνω με μια λογική αυτό. Όταν ο ένας σύντροφος ζηλεύει αυτός δεν επιθυμεί το κάτι απ’τον σύντροφό του αλλά επειδή τον θεωρεί κεκτημένο του τον διεκδικεί από κάποιον άλλο με τρόπο βίαιο αλλά και άδικο πολλές φορές. Είναι ακριβώς έτσι; Ή μήπως και πάλι αυτός που εκδηλώνει ζήλια στο σύντροφο επιθυμεί ότι έχει ο αντίζηλός του; Τότε η ζήλια έχει το ίδιο πρόσωπο. Ένα και το αυτό πρόσωπο. Αν επεκτείνουμε τη σκέψη μας το αίσθημα αυτού που ζηλεύει το σύντροφό του είναι ο εγωισμός του να μη χάσει ότι του ανήκει αλλά και υποκίνηση της αγάπης για το άνθρωπό του. Που στη ζήλια της καθημερινότητας δες υπάρχει. Ο άνθρωπος που ζηλεύει δεν αγαπά αλλά ούτε τον εαυτό του. Δραματικό σαν διαπίστωση!!!
Ζητούμενο λοιπόν μετά όλα τα παραπάνω είναι ο άνθρωπος να συνειδητοποιεί αυτό που του καταδυναστεύει τη ζωή του-και σε αυτή την περίπτωση είναι η ζήλια- αυτό προϋποθέτει πολύ μεγάλη εργασία εσωτερική, αυτοκριτική και αυτογνωσία, προσπάθεια αποβολής των συμπλεγμάτων που οι συνθήκες ή οι άνθρωποι του περιβάλλοντος του με ή χωρίς τη θέλησή τους έχουν τοποθετήσει μέσα μας, έννοια στο συνάνθρωπο αλλά αυτό είναι και το πιο δύσκολο. Γιατί η έννοια και η αγάπη στο συνάνθρωπο προϋποθέτουν αυτά και προς τον εαυτό μας. Η αγάπη προσφέρεται και αποδέχεται ,αποδέχεται και προσφέρεται. Αγάπη ανιδιοτελής η οποία όταν δίνεται έτσι ανυψώνει και αυτόν που είναι σε θέση να το πράξει. 



Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Στο σταθμό Λαρίσης...!

Ennio Morricone -...


Απ'τα αγαπημένα μου κείμενα!!!

Η ώρα στο παλιό αναλογικό ρολόι δείχνει 9:00pm.Το ρολόι εκεί κρεμασμένο ψηλά για να βλέπουν όλοι. Την ώρα για την αναχώρηση.
Ακριβώς από κάτω ένας μεγάλος φωτεινός πίνακας γράφει τον τόπο αναχώρησης και προορισμού. Κόσμος πάει, έρχεται, βολτάρει, καπνίζει, περιμένει, χάνεται. Άνθρωποι διαφόρων φυλών σε μια πόλη που ούτε φαντάζονταν ίσως πως θα βρεθούν στα παρελθόντα χρόνια τους, που οι συνθήκες ζωής τους τους ανάγκασαν σε ταξίδια μακρινά, σε σταθμούς όπου από κει αναζητούν ξανά την αφετηρία για νέα ζωή. Στην καφετέρια άνθρωποι αραγμένοι στην καρέκλα τους να ταξιδεύουν νοερά πριν ακόμα δοκιμάσουν το ταξίδι. Άτομα μοναχικά ή άλλοι με παρέα να αποχαιρετιούντε αλλάζοντας ματιές πριν χωρίσουν ταξιδεύοντας. Σε ένα παγκάκι μια νέα απ'αυτούς τους άτυχους ή ευαίσθητους που αφημένοι στον κόσμο τους κάνουν τα δικά τους κάλπικα ταξίδια μέσα από άλλα τρένα που τους κομματιάζουν τα έξω και τα μέσα τους. Στην αποβάθρα διάφοροι υπάλληλοι με μπλε παντελόνι και σιελ πουκάμισο-ξεχωρίζουν έτσι απ'τους ταξιδιώτες- πηγαινοέρχονται, ο καθένας με την αρμοδιότητά του. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε στιλ, άντρες, γυναίκες μαζεύονται στην αποβάθρα την ώρα που από τα μεγάφωνα αναγγέλλεται η άφιξη μιας αμαξοστοιχίας. Ο ήχος της φωνής χαρακτηριστικός όχι πολύ ευκρινής αλλά όλοι καταλαβαίνουν γιατί από ώρα αναμένουν.
Αποσκευές, βαλίτσες, σακίδια, τσάντες, προσωπικά είδη, ζωές σε διαρκή κίνηση, σε μετακίνηση , ζωές σε ένα σακίδιο ...
Και καθώς το πλήθος των ανθρώπων μετακινείται ανήσυχο αλλάζοντας συνεχώς θέση και οι υπάλληλοι βρίσκονται σε μια ένταση η Αμαξοστοιχία πλησιάζει.
Το τρένο! Ένα τεράστιο όχημα με έναν επιβλητικό θα έλεγα ήχο που δεν σε αφήνει αδιάφορο, ούτε και το μέγεθός του όμως. Η μηχανή σου προκαλεί δέος, τεράστια και βρυχώντας να πλησιάζει σέρνοντας βαγόνια. Περνούν μπροστά περιμένεις κι αυτά περνούν και περνούν ...και τελικά το τρένο σταματά ακριβώς στη μέση του σταθμού. Επιβάτες βιάζονται να επιβιβαστούν, οι ρόδες απ'τις βαλίτσες κάνουν περίεργους θορύβους καθώς βιαστικά τις τραβούν οι ιδιοκτήτες τους. Κατευθύνονται προς της υπόγεια διάβαση όπου εκεί μέσα χάνονται για να εμφανιστούν κάποια μέτρα παρακεί κοντά στις ανοιχτές πόρτες των βαγονιών. Μέσα στα βαγόνια, κόσμος πάει, έρχεται, άλλοι τοποθετούν τα πράγματα τους και βολεύονται στις θέσεις τους άλλοι προχωρούν στο διάδρομο για να κατεβούν ,άλλοι-αυτοί που θα συνεχίσουν το ταξίδι, για να ξεμουδιάσουν και άλλοι δεν παίρνουν καν είδηση του τι συμβαίνει γύρω τους βέβαιοι για τη συνέχιση του ταξιδιού τους και ποιος ξέρει με ποια κούραση έχουν γύρει και κοιμούνται.
Σε λίγο απ'την υπόγεια εμφανίζονται άλλοι, άνθρωποι ,διάφορες φυλές, με διάφερα στιλ να σέρνουν τις βαλίτσες με τις ζωές τους σε μετακίνηση.
Το τρένο σε λίγο αρχίζει και πάλι να βρυχάται ο μηχανοδηγός βγάζει για λίγο το κεφάλι σα να θέλει να χαιρετήσει, το τρένο μπαίνει σε κίνηση γλιστρά σιγά σιγά στην αρχή πάνω στις ράγες του σα να είναι αυτές προέκταση του οχήματος. Μετά επιταχύνει. Τώρα περνά μπροστά στα μάτια με μεγάλη ταχύτητα τόσο που γίνεται μια τεράστια γραμμή από χρώμα και εναλλασσόμενα παράθυρα.
Οι αποβιβάζοντες επιβάτες έχουν αναχωρήσει, έχουν φτάσει στον προορισμό τους, μέχρι  το επόμενο ταξίδι, οι υπάλληλοι έχουν ηρεμίσει, η καφετέρια άδειασε ...ως την επόμενη ώρα άφιξης κάποιου τρένου ...
...δεν ξέρω γιατί, αλλά μου προκαλεί θλίψη η εικόνα του τρένου που φεύγει, απομακρύνεται ...
Κατερίνα

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

«Θάνατος στη σοβαροφάνεια»

... ήταν ένα σύνθημα σε τοίχο που είδα καθώς περνούσα από κει και με προβλημάτισε. Με προβλημάτισε για δύο λόγους. Για την έννοια αυτή καθ’ αυτή της λέξης ¨σοβαροφάνεια¨ αλλά και επειδή σίγουρα κάποιοι νέοι είχαν γράψει στον τοίχο και αυτό έχει την αξία του. Η λέξη σοβαροφάνεια μοιάζει τόσο πολύ με τη λέξη σοβαρότητα. Αλλά και ως έννοιες τις συγχέουμε χαρακτηρίζοντας ανθρώπους, σοβαρούς ενώ είναι σοβαροφανείς. Είναι άραγε από άγνοια ή υποσυνείδητη σκοπιμότητα; Γιατί σοβαρότητα είναι το ζητούμενο για κάθε άνθρωπο να διαθέτει. Σοβαρότητα στα λόγια και στις πράξεις του. Αλλά εμείς οι ίδιοι έχουμε μπερδέψει τις δυο έννοιες αποκαλώντας το σοβαροφανή ,σοβαρό.
Σοβαρότης λοιπόν τι είναι; Είναι η ικανότητα του ανθρώπου να είναι σταθερός σε ιδέες και απόψεις του, να μην παρασύρεται από διάφορα ρεύματα ατόμων ή συμπεριφορών, να μπορεί να κρατά μέτρο σε ότι κάνει και στο τρόπο που αυτός εκδηλώνεται. Σοβαρός είναι αυτός που μπορεί να κρατήσει ή μάλλον να υποστηρίξει το εγώ του όπως είναι, αδιαφορώντας ή ακόμα πηγαίνοντας κόντρα στο κατεστημένο.
Σοβαροφάνεια τι είναι; Είναι το να δείχνει κάποιος σοβαρός. Άσχετο με το αν είναι. Μα αν δείχνει πώς να ξέρουν οι άλλοι αν είναι στ’ αλήθεια σοβαρός; Ο σοβαροφανείς άγεται και φέρεται συγκεκριμένα. Είναι τα στάνταρτς που έχουν επιβληθεί έτσι ώστε η σοβαρότητα να υποβαθμισθεί.  Ο σοβαροφανείς έχει εικόνα. Ο σοβαρός όχι. Ο πρώτος ντύνεται συγκεκριμένα, μιλά συγκεκριμένα, συνδιαλέγεται συγκεκριμένα.   Κι όμως ο σοβαροφανείς είναι αυτός ο μη αυθεντικός που κάποια στιγμή σε κάποια εκδήλωση της ζωής του κι της συμπεριφοράς του απέναντι στους άλλους θα γελοιοποιηθεί. Γιατί δεν θα έχει χάσει τη σοβαρότητα. Η σοβαροφάνεια συγγενεύει με την υποκρισία. Υποκρίνεσαι ότι είσαι κάτι άλλο.
Σύμφωνα με την ανάλυση λοιπόν της κάθε λέξης το ζητούμενο είναι η σοβαρότητα για κάποιον. Αλλά στην κοινωνία που ζούμε, την γεμάτη υποκρισία και δήθεν, στην κοινωνία όπου μας έχουν συνηθίσει να τρώμε αμάσητη τροφή, να μιμούμαστε κι όχι να είμαστε εμείς, στην κοινωνία όπου λίγοι γίνονται πρότυπα και ίσως κακά πρότυπα πολλές φορές για τους πολλούς, κανείς δεν είναι σε θέση να διακρίνει τη σοβαρότητα απ’τη σοβαροφάνεια. Η κοινωνία θέτει δικά της πρότυπα. Οι άνθρωποί της αδρανούν χάνουν έτσι τον εαυτό τους πέφτουν σε μιμητισμό και οι άλλοι -κουρδιστά στρατιωτάκια -χειροκροτούν και προσπαθούν να κάνουν άλλους να τους χειροκροτήσουν.
Δεν είναι λοιπόν μια έννοια λίγο διαφορετική η σοβαροφάνεια απ’τη σοβαρότητα. Είναι κάτι πολύ πιο δραματικό. Είναι απώλεια του εαυτού η σοβαροφάνεια. Ενός εαυτού που μπορεί να έχει σε ίσες δόσεις λογική και συναίσθημα. Και είναι σε θέση να τα εξωτερικεύσει όταν το έχει ανάγκη με τον τρόπο που θέλει και σεβόμενος πάντα τους συνδαιτυμόνες και συμπορευτές του. Αλλά έτσι που μια κοινωνία αβασάνιστα χειροκροτεί το σοβαροφανή του δίνει τέτοια εξουσία να νομίζει ότι εκείνος είναι ο ισχυρός και να υποβαθμίζει το σοβαρό. Κι έτσι πολύ απλά, η σημερινή κοινωνία έχει πολύ περισσότερους σοβαροφανείς, δηλαδή δήθεν από σοβαρούς δηλαδή αυθεντικούς.
Να γιατί κάποια παιδιά έγραψαν στο τοίχο το σύνθημα «θάνατος στους σοβαροφανείς». Γιατί ο σοβαρός γεννιέται αλλά ο άλλος γίνεται. Τον δημιουργούν οι συνθήκες και η αδυναμία του να επιβάλει το εγώ του. Για τα παιδιά που κρατούν ακόμα ανόθευτο εγώ μέσα σε έναν κόσμο σοβαροφανών αυτόν των μεγάλων είναι αηδιαστικοί τέτοιοι τύποι. Ώσπου η κοινωνία να επιβάλλει σοβαροφάνεια με το πέρασμα των χρόνων της ζωής τους και να χάσουν τον πραγματικό τους εαυτό. Μερικά απ’αυτά τα παιδιά, γιατί κάποια άλλα θα αντισταθούν θα κρατήσουν την παιδικότητα στην ψυχή τους, δεν θα παρασυρθούν απ’τα πρότυπα των σοβαροφανών και θα ξεχωρίζουν σ’ αυτούς που είναι ικανοί να δουν τη διαφορά ως οι πραγματικά σοβαροί αυτής εδώ της κοινωνίας αλλά και του ίδιου εαυτού τους. 

Η φωτο ανήκει στο Β.Λότσιο
κάτοχο επαίνου σε διαγωνισμό 
φωτογραφίας!


Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Σαν από προσωπικό ημερολόγιο!!!

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου

Μια ακόμα μέρα φτάνει στη δύση της. Μια μέρα φθινοπώρου, που τίποτα το σημαντικό δεν συνέβη σε μια ζωή αλλά χιλιάδες σημαντικά μπορεί να συνέβησαν σε άλλες. Μια μέρα που η είσοδός της έγινε θορυβώδικα .Μια νύχτα σε ένα ομιχλώδες, αντιφατικά ολοφώτεινο τοπίο που ξαφνικά ο ουρανός ξέσπασε σε βροχή. Όμορφη βροχή μες στο μυστηριακό νυχτερινό τοπίο που φωτίζονταν, παράξενο πως, και διέκρινες μέσα απ’την ασημένια κουρτίνα από βροχή τις λεύκες εκεί μακριά, γκρίζα κλαδιά χωρίς τα φύλλα τους. Απαραίτητη λεπτομέρεια φθινοπωρινού ζωγραφικού πίνακα. Σαν αυτούς που μοναδικά ζωγραφίζει η φύση. Μπορούσες να μυρίσεις τη νύχτα. Είχε ένα άρωμα υγρασίας και καμένου ξύλου. Και ανάμεσα σε αυτή την όσμωση να νοιώθεις το άρωμα του νυχτολούλουδου να σου φέρνει λιποθυμία. Έρωτας λέγεται αυτό το λουλούδι, σαν έρωτας ευωδιάζει!!!
Εκείνη απολάμβανε τη ζεστή ατμόσφαιρα του δωματίου της έχοντας τη φωτιά του τζακιού να ζεσταίνει και να φωτίζει το χώρο. Η φωτιά κάνει τα μάγια της όταν την αφήσεις να παίξει στην ψυχή σου. Πότε το φως της δυνάμωνε στο δωμάτιο και πότε αυτό λιγόστευε και τα αντικείμενα άλλαζαν συνέχεια μορφή και διαστάσεις κι εκείνη μιλούσε ακατάπαυστα. Δεν σταματούσε να μιλά…πότε με ψιθύρους και πότε να φωνάζει στη δική της διάλεκτο. Και να σε κάνει να προσπαθείς να καταλάβεις τι θέλει να σου πει.
 Έξω η βροχή έκανε το δικό της σαματά. Τι ωραία που ακούγεται η βροχή το βράδυ.
Σιωπή. Η ώρα δεν επιτρέπει άλλους ήχους. Η φλόγα απ’το τζάκι και η βροχή επικοινωνούν κατευθείαν με την ψυχή!
Και μέσα σε αυτή την έκσταση έρχεται, νυχτερινός επισκέπτης, ο ύπνος και χάνεσαι απ’το απτό. Χάνεσαι στο υποσυνείδητο αυτό που πλάθει τα όνειρα και μέσα του ζεις το αλλόκοτο.
Κι έτσι ακουμπισμένη στον καναπέ της τη βρήκε το πρωινό. Ένα πρωινό λουσμένο σε έναν απίστευτο φωτεινό ,ζεστό μες στο κρύο, φθινόπωρο, υγρό ακόμα απ’την βραδινή βροχή. Απόλαυσε το καφεδάκι που αχνιστό έστεκε μπροστά στα χείλη.
Και μετά…τρέξιμο, δουλειές, υποχρεώσεις, ευχαριστήσεις και εικόνες. Μια μέρα χίλιες εικόνες. Ο ιβίσκος στη βεράντα να τινάζει τη δροσιά από τα φύλλα του καθώς τον τάραζε ελαφρά ένα αεράκι. Μετά, εικόνες του δρόμου. Αυτοκίνητα, άνθρωποι σε διαρκή κίνηση. Και πέρα απ’όλα αυτά απλώνοντας το βλέμμα μια κορυφή βουνού κατάλευκη. Απίστευτη εικόνα. Η θέοση η ίδια. Πανύψηλο βουνό σε λευκό της αγνότητας χρώμα να στέκει πάνω από όλους και όλα.
Και το απόγευμα!!! Μια περιγραφή. Μερικές λέξεις. Φτώχια μπροστά στη θωριά εκείνης της εικόνας. Μια τεθλασμένη γραμμή καμωμένη με μολύβι να περιγράφει τον ορίζοντα και ακριβώς από πάνω βαμμένο το κατώτερο του ουρανού σε κίτρινο-πορτοκαλί χρώμα που όσο ανέβαζες το βλέμμα έπαιρνε τις αποχρώσεις του μπλε- μοβ της νύχτας. Τα πουλιά –μαύρα στίγματα στο απέραντο πλάνο –να αλλάζουν συνεχώς σχηματισμούς. Και πέρα πιο κει απ’την πόλη τα φώτα ενός χωριού να λαμπιρίζουν σαν αστέρια χυμένα στη γη.
Η ημέρα σε λίγο εκπνέει. Μια Τετάρτη φθινοπώρου, που τίποτα το σημαντικό δεν συνέβη σε μια ζωή αλλά χιλιάδες σημαντικά μπορεί να συνέβησαν σε άλλες.





Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Εικόνες απ'την ελληνική ύπαιθρο

http://cathrinblogger.pblogs.gr/2009/11/eikones-apshn-ellhnikh-spaithro.html#c535173c2864412?1257170233

Αυτές είναι πολύ όμορφες εικόνες της ελληνικής υπαίθρου. Απ’ το χωριό που οι περισσότεροι καταγόμαστε. Υπέροχη φύση, απέραντος ουρανός, καταφώτιστος ήλιος, άφθονα πολλά νερά, ποτάμια, ρυάκια και η γη ως μάνα να χαρίζει με απλοχεριά τα αγαθά της. Πράσινο της φύσης. Ω, πόσο σπάνιο στον καιρό που ζούμε! Φως, οξυγόνο και νερό είναι ότι χρειάζεται ένας ζων οργανισμός για να επιβιώσει. Και είναι όλα όσα η γη παρθένα χαρίζει και αυτή υπάρχει σε κάθε χωριό μακριά από την τσιμεντοποιημένη ατμόσφαιρα της πόλης. Ακούγονται τόσο όμορφα όλα τούτα, ειδυλλιακά αλλά στην ουσία σε κανέναν δεν αρέσουν όλα τούτα. Γιατί όλοι συμφωνούμε πως εκεί είναι η ζωή και η υγεία όμως ποιος από μας είναι διατεθειμένος να ζήσει μόνιμα στο χωριό του;
Η ελληνική ύπαιθρος!!! Μα πώς να ζήσεις πια σε ένα μέρος εγκαταλελειμμένο; Τι ; Πως; Ναι η επαρχία δυστυχώς έχει εγκαταλειφτεί. Από όλους μας. Και είμαστε ψεύτες να λέμε πως μας αρέσει εκεί στην επαρχία. Αφού τίποτα δεν κάνουμε για κείνη. Και οι άνθρωποι που ζούνε ακόμα εκεί είναι γιατί δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από κει. Οι νέοι ψάχνουν να βρουν την ευκαιρία να φύγουν, οι παλιότεροι απλά υπομένουν. Οι σύγχρονες πολιτικές δεν βοηθούν αντίθετα καταδικάζουν την ύπαιθρο. Τις έχουν κάνει αφαίμαξη και απλά την εγκατέλειψαν να πεθάνει. Κι αν παλιά τα χωριά στερούνταν ηλεκτρικού ή ασφαλτόδρομου ή καφετέριας υπήρχε ζωή που πάντα φέρνει ζωντάνια, παρέα και συντροφικότητα ανάμεσα στους κατοίκους γιατί αυτοί ήταν πολλοί και οι άνθρωποι ζωντανεύουν ένα μέρος όσο κι αν αυτό είναι πανέμορφο. Τότε κάθε χωριό είχε το δικό του σχολείο, κοινοτικό γραφείο, ιατρείο, αστυνομικό τμήμα ώστε οι κάτοικοι είχαν ασφάλεια στο μέρος που ζούσαν και όλοι μαζί, έδιναν ζωή στη ζωή τους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι ακόμα που υπηρετούσαν στο κάθε χωριό κι αυτοί γίνονταν κάτοικοί του για όσο υπηρετούσαν εκεί, έδωναν ένα κύρος και ενσωματώνονταν στην μικρή κοινωνία του χωριού. Είχαν όλοι τους τα σπίτια τους, εξυπηρετούνταν με τα μαγαζιά τα οποία άνοιγαν για να εξυπηρετήσουν κι αυτά με τη σειρά τους τους κατοίκους, οι οποίοι δεν παραπονιόταν γιατί ήταν αυτάρκεις αλλά και όχι πολύ απαιτητικοί ως προς τις κτίσεις τους απ’ τη ζωή. Η κύρια ασχολία των κατοίκων ήταν γεωργία και κτηνοτροφία και από κει ζούσαν οικογένειες που πάντρευαν παιδιά κι εκείνα γεννούσαν τα δικά τους παιδιά και κληρονομώντας την μικρή περιουσία ή την τέχνη απ’ τους γονείς συντηρούσαν κι εκείνους. Υπήρχε η γειτονιά, ο καθένας μοιράζονταν αυτό που είχε, οι άνθρωποι είχαν ηρεμία και ήταν ευχαριστημένοι.
Μετά τα χρόνια άλλαξαν. Οι δημόσιες υπηρεσίες ενσωματώθηκαν σ’ αυτές των μεγάλων πόλεων. Οι δημόσιοι υπάλληλοι φύγαν. Τα σχολεία κλείσαν και τα παιδιά αφού αναγκάζονταν να πάνε στο σχολείο στην πόλη οι γονείς τους προτίμησαν να μετοικίσουν οικογενειακώς εκεί. Η ύπαιθρος άρχισε να ερημώνει. Οι άνθρωποι αγόρασαν αυτοκίνητα και οι δρόμοι έγιναν ασφάλτινοι και οι μετακινήσεις στη διπλανή πόλη για τα ψώνια γίνονταν με μεγάλη ευκολία έτσι ώστε τα μαγαζάκια στα χωριά έκλεισαν. Το ηλεκτρικό έφερε την τηλεόραση και οι φτωχοί κάτοικοι των χωριών ξεμυαλίστηκαν με τα όσα παρακολουθούσαν σε αυτή και θέλοντας να μιμηθούν τρόπους ζωής εγκατέλειψαν για την πόλη…
Οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να αλλάξουν επάγγελμα γιατί πια κανείς δεν βοηθά και δεν υπολογίζει τον κόπο και τις θυσίες του γεωργού και του κτηνοτρόφου. Τα ποτάμια στέρεψαν. Οι πηγές ελάττωσαν τη ροή των φυσικών νερών τους. Η γη έγινε πιο άγονη.
Ο κάτοικος του χωριού πλέον ένα όνειρο έχει για το παιδί του. Να σπουδάσει για να φύγει απ’ τον τόπο του, το τόπο που τον γέννησε και μεγάλωσε για να ζήσει.
Τώρα κάτοικοι στην πανέμορφη ελληνική ύπαιθρο είναι μόνο οι δικοί μας γονείς και οι παππούδες μας. Οι οποίοι αρνούνται να εγκαταλείψουν τη γη που κράτησε τόσα χρόνια και χίλιες δυσκολίες ,χωρίς ασφάλεια στην καθημερινή τους διαβίωση, χωρίς άμεση ιατροφαρμακευτική βοήθεια, παλεύουν να κρατηθούν για κείνους και για να παιδιά τους. Για τα παιδιά τους που πλέον τους επισκέπτονται για λίγο ως φιλοξενούμενοι στο σπίτι, στο ίδιο τους το σπίτι ,για τα παιδιά τους για να καλλιεργούν και να τρέφουν αγνές τροφές στον κήπο τους για την υγεία των παιδιών και εγγονιών τους.
Και όσοι απ’ τους νέους έτσι τα’ φερε η ζωή τους να μείνουν εκεί…αυτοί είναι καταδικασμένοι να ζήσουν μια ζωή σε μοναξιά αφού ούτε καν οικογένειες δεν μπορούν να κάνουν και τα κορίτσια φεύγουν από κει ή τα ¨φυγαδεύουν¨ οι ίδιοι γονείς τους για να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Καταδικασμένοι λοιπόν να γερνάνε παράκαιρα παρέα με τους γέρους γονείς τους.
Κι εμείς; Εμείς οι πρώην χωριάτες- ούτε καν να το παραδεχόμαστε δεν θέλουμε-παριστάνουμε τους ευτυχισμένους, σκλάβοι ενός μονόδρομου ζωής που μας επιβλήθηκε και σιγοντάραμε κι εμείς, δουλεύοντας σα σκλάβοι στη νέα πατρίδα και κάνοντας πως θαυμάζουμε ότι όμως έχουμε αρνηθεί οι ίδιοι να γευτούμε!!!



Photobucket