Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

Κατόπιν ωρίμου σκέψεως


Τώρα, την ωριμότητα της σκέψης πόσο μπορείς να την κρίνεις τη στιγμή του εκάστοτε συμπεράσματος είναι άλλο θέμα . Γιατί ώριμη είναι η σκέψη κάθε φορά που κάνεις έναν απολογισμό ή βγάζεις ένα συμπέρασμα από παλιότερους προβληματισμούς που μπορεί να είχες, αλλά και αυτό ενέχει ένα κίνδυνο. Γιατί τα συμπεράσματα του παρόντος συχνά αμφισβητούνται στο μέλλον. Κι έτσι , ας το πω καλύτερα το θέμα μου «οι σκέψεις μου περί συγγραφής στο τώρα».

Γιατί είμαι και γω μια από τους πάμπολλους εκείνους που θέλουν να αραδιάζουν στο χαρτί προβληματισμούς, συναισθήματα, απόψεις, ιδέες, ένας από κείνους τους εξωστρεφείς στην εσωστρέφεια που τους διακρίνει ανθρώπους, που συναντώντας τον εαυτό τους κάνουν ζωηρό διάλογο μαζί του , τόσο ζωηρό που «ακούγεται» σε ένα χαρτί ή σε ένα αρχείο Η/Υ.
Και αυτό ξεκίνησε ως ανάγκη για προσωπικές εξομολογήσεις , αν και στην ουσία ήταν ένας τρόπος να φωνάξω ακούστε με , παρακολουθήστε με , είμαι και γω ένα ον, έχω να πω, έχω να δώσω. Αν όμως είναι έτσι-που είναι- τότε αυτό λέγεται ναρκισσισμός ή ανασφάλεια;  Και όσο είχα αναγνώστες αυτό μου έδινε χαρά. Επιβεβαίωση της ανασφάλειας μου.
Γιατί λοιπόν γράφουμε; Τι πετυχαίνουμε όσοι εκθέτουμε τα μέσα μας μέσω της γραφής; Τι ψευδαισθήσεις κουβαλάμε και που στοχεύουμε; Τελικά τι είναι στην ουσία η γραφή; Γιατί τόσα βιβλία εκδίδονται, γιατί αναπτύσσεται μια βιομηχανία του βιβλίου ανίερη , πάνω σε κάτι τόσο όμορφο , τόσο θεραπευτικό , τόσο διαχρονικό αλλά και εφήμερο σαν την ίδια τη ζωή;

Ας προσπαθήσω να πιάσω το νήμα αυτού του θέματος από την αρχή. Τι είναι γραφή; Γραφή είναι τρόπος έκφρασης. Γραφή είναι χάρισμα. Γραφή είναι γοητεία της στιγμής και έρωτας του οντος που γράφει με τα άψυχα αντικείμενα με τα οποία το πράττει αυτό. Το μολύβι , το χαρτί ή τα πλήκτρα ενός υπολογιστή. Αλήθεια τι μελωδία κι αυτή όταν στην ησυχία του δωματίου σου οι σκέψεις σου οδηγούν τα δάχτυλα τα χτυπούν με μανία τα πλήκτρα του υπολογιστή! Όσο ποιο δυνατά τόσο καλύτερη η μελωδία . Όσο ποιο γρήγορα τόσο ποιο ιδιαίτερη. Και τι ωραία η αίσθηση! Του να κάθεσαι σε ένα γραφείο με ένα τετράδιο μπροστά σου (μάλιστα να έχει πάχος , γιατί είσαι πάντα σίγουρος πως δε θα σου αρκούν μόνο λίγες αράδες ή σελίδες) ένα καλοδουλεμένο μολύβι και ένα παράθυρο για να σηκώνεις το βλέμμα όταν θέλεις να δεις τις σκέψεις σου να πετάνε εκεί έξω απ’ το παράθυρο.
Γραφή είναι…άδειασμα από τα τόσα που πολύ συχνά «μπουκώνουν» ή είναι δυσβάστακτα. Γραφή είναι ένα σχήμα. Μια ζωγραφική με άλλη μορφή. Γραφή είναι ψυχή. Εκατό τα εκατό ψυχή. Αν δεν επιτρέψεις σ’ αυτήν να σταθεί ουραγός σου, απέτυχες. 
Γραφή τελικά είναι ένα δώρο σε όποιον έχει διάθεση να δεχτεί. Είναι ένα μυστικό βοτάνι για τη θεραπεία από πληγές της ψυχής. Είναι συμπλήρωμα, όχι διατροφής , συντροφής θα το ονόμαζα και ας μου συγχωρεθεί το τόλμημα της λέξης…

Ωστόσο η συγγραφή μπορεί εύκολα να γίνει και επιδεικτική ανάγκη. Γιατί οι συγγραφείς , ερασιτέχνες και μη, θέλουμε ό,τι γράφουμε να το δείχνουμε; Να το επιδεικνύουμε; Να το…πουλάμε. Ποια είναι τα κίνητρα μας; Και πόσο, αν είναι έτσι, σεβόμαστε αυτό που φέρουμε μέσα μας αν το εμπορευματοποιούμε;
-         Μα, θ’ απαντήσω η ίδια, πολλοί πρέπει να’ ναι σαν εμένα. Κι αν με διαβάσουν θα μοιραστούν λίγη από τη δική μου τέρψη. Θα νοιώσουν ανακούφιση. «Δεν είμαι μόνος. Είναι πολλοί σαν και μένα»
Από κει και μετά πάντως καραδοκεί ο κίνδυνος. «Α ώστε με ακολουθούν πολλοί. Ώστε μπορώ να επηρεάσω. Ώστε κρατώ μια δύναμη στα χέρια μου. Ακόμα ακόμα και…ώστε είμαι κάτι, έχω γίνει κάτι, έχω καταξιωθεί, έχω αλλάξει τάξη...!
Να, πως αρχίζει ο ναρκισσισμός του συγγραφέα. Και πως εμπορεύεται στη συνέχεια τα ψυχικά του χαρίσματα για χάρη μιας αναγνώρισης που κι αυτή είναι αμφισβητήσιμη. Αναγνώριση από ποιους; Πόσο πεπαιδευμένο είναι το αναγνωστικό κοινό το οποίο αναδεικνύει ή καταρρίπτει ένα  πόνημα; Πόσο εύκολα διαφθείρει με το να καθοδηγεί ένα συγγραφέα στις ανόσιες απαιτήσεις του. Πόσο απαιτητικό είναι και πάνω σε τι; Και τότε η κατάληξη είναι στο αιώνιο «η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα»;
Και από κει και μετά ειδικά στην εποχή μας, εποχή που εμπορευματοποιούνται όλα, δεν εξαιρείται ούτε αυτό. Εμπόριο τα βιβλία. Γράψει κάποιος για να κάνει λεφτά. Αγοράζει ένας επαγγελματίας για να βγάλει λεφτά. Πουλάει για να βγάλει λεφτά. Πουλιούνται τα συναισθήματα; Πουλιούνται τα όνειρα; Πουλιούνται οι εμπειρίες; Πουλιέται το πνεύμα; Πουλιέται τελικά η ψυχή………….;

Οι μεγάλοι συγγραφείς ποτέ δεν πούλησαν. Δεν έγραψαν για να πουλήσουν. Δεν τιμήθηκαν γι’ αυτά που έγραψαν παρά μόνο μετά το θάνατό τους. Οι συγγραφείς δεν έγραφαν για να ζήσουν. Αλλά ζούσαν για να γράφουν. Γι’ αυτό και έγιναν κάποτε βιβλία αγαπημένα αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής μας. Γι’ αυτό οι συγγραφείς εκείνοι άφησαν υστεροφημία. Και έγιναν πρότυπα. Δεν μπήκαν ποτέ σε καλούπια. Δε χώρεσαν ποτέ. Δε συμβιβάστηκαν, δεν πτοήθηκαν, δεν φιλοδόξησαν,  δεν πλούτισαν.
Τα βιβλία που αγαπήσαμε τα διακρίναμε όσοι διαβάζουμε. Δεν έκαναν τίποτα αυτοί που τα συνέγραψαν. Παρά μόνο ίσως να τ’ ανακαλύψουν κάποιοι και να θελήσουν να τα δώσουν  στο αναγνωστικό κοινό.

Κατόπιν ωρίμου σκέψεως λοιπόν… θα εξακολουθήσω να γράφω. Να προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις να γίνω καλύτερη σε αυτό με το οποίο καταγίνομαι και το αγαπώ. Μάλλον ποτέ δεν θα νοιώσω ικανοποιημένη από ό,τι γράφω. Γιατί πάντα θα έχω την αίσθηση της μη τελείωσης αυτού που κάνω. Αν ποτέ εκδοθεί κάτι μου, αυτό θα γίνει τυχαία. Αν δε γίνει δεν το θέλησα εγώ να γίνει ποτέ.

ΘΑ ΓΡΑΦΩ ΓΙΑ ΜΕΝΑ. ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ Μ’ ΑΓΑΠΟΥΝ. ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ Μ’ ΕΧΟΥΝ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΜΟΥ. ΘΑ ΓΡΑΦΩ ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ ΕΜΕΝΑ!!!