Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Όχι το ιδανικό


Χθες λοιπόν τιμήσαμε τη γιορτή της μητέρας. Μια γιορτή αφιερωμένη στο πιο αγαπητό και οικείο πρόσωπο όλως μας και βέβαια οι αναφορές όλες ήταν τρυφερές, με αγάπη και διάθεση εξομολόγησης αγάπης, για άλλη μια φορά.
Ίσως από τις ποιο…¨παλιές¨ γιορτές αυτή, θυμάμαι ακόμα στο σχολείο (προ αμνημονεύτων χρόνων ;)) πως οι δάσκαλοι μας μιλούσαν για αυτή τη γιορτή του Μαΐου αφιερωμένη στη μανούλα και μαζί τους κατασκευάζαμε διάφορα δωράκια από χαρτόνι και άλλα ευτελή υλικά αλλά που ήταν τόσο όμορφα!!!??? Για τη μαμά όταν τις τα πρόσφερες. Ήσουν το μικρό παιδάκι της τότε.
Κι εγώ πια μια ενήλικη αλλά και μαμά χθες έκανα ένα φλας μπακ στα παιδικά χρόνια και ως τώρα αλλά και λίγο κριτικάρισα-θέλησα- τον εαυτό μου σε σχέση με τη δική μου ¨επαφή¨ με τα παιδιά μου. Πέρα από αυτό και από βιωματικές καταστάσεις μέσα από άλλους, βγάζεις συμπεράσματα ζωής που πολλές φορές δεν είναι ιδανικά σαν όπως θα έπρεπε να πούμε, να είναι οι σχέσεις των ανθρώπων ακόμα κι αν πρόκειται για τη σχέση μητέρας-παιδιού. Να γιατί εγώ θέλησα ετεροχρονισμένα να κάνω μια εγγραφή , λίγο κόντρα σε όσα ειπώθηκαν χθες και δηλώθηκε αγάπη και αγνότητα και ιδανικές σχέσεις και άλλα τέτοια που οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να βρούμε και να στηριχτούμε σε τέτοιες σχέσεις.
Σαν ένας ανήσυχος άνθρωπος λοιπόν που θέλω να λέω πως είμαι, είπα να κοιτάξω και σε αυτή την περίπτωση κάτω από τη γυαλιστερή πέτρα να δω αν και εκεί είναι το ίδιο γυαλερή η όψη της.
Σχέση μητέρας- παιδιού! Μια σχέση ζωής λοιπόν χωρίς αμφιβολία μια που δεν γίνεται αλλιώς αφού ένα παιδί χρειάζεται εκείνη για να μεγαλώσει –είμαστε τα μόνα όντα που δεν είμαστε ικανά να σταθούμε στα πόδια μας από τη γέννηση μας. Φυσικά πρέπει να πάρουμε σαν δεδομένο ότι μια γυναίκα συνειδητά γίνεται μητέρα. Γιατί πολλές φορές δεν συμβαίνει αυτό. –Σήμερα θα προσπαθήσω να εξετάσω όλες τις περιπτώσεις. Δεν συμβαίνει όταν μια εγκυμοσύνη συνεχίζω, είναι ανεπιθύμητη αλλά και πολύ συχνά όταν μια γυναίκα μη έτοιμη να γίνει μάνα από κοινωνικές και μόνο επιταγές, τεκνοποιεί. Και τότε;;; Χίλια δυο προβλήματα και συγκρούσεις. Συγκρούσεις δυο ανθρώπων ,αλλά και ενός ολόκληρου περιβάλλοντος που κινείται γύρω από αυτά τα δύο άτομα, μητέρας-παιδιού. Πόσες φορές δεν έχουν εγκαταλειφτεί παιδιά και τότε η…¨ηθική μας¨ κοινωνία σπεύδει να επικρίνει ακρίτως πάντως , τη μητέρα. Ακόμα όμως κι αν η μητέρα μεγαλώνει το παιδί σίγουρο είναι πως η σύγκρουση και άρνηση αυτού που δεν ήταν έτοιμη να φέρει σε πέρας τη δεδομένη στιγμή την κάνει και αποδεικνύεται στην πορεία ζωής και συμβίωσης με το παιδί της , πολύ απλά κακή μητέρα. Ακούγεται συχνά: «Το μητρικό φίλτρο». Αυτό εκ των προτέρων  θα πρέπει αν το φέρουν όλες οι γυναίκες. Όμως στην πραγματικότητα ίσως να μην είναι και ακριβώς έτσι. Γιατί το να θέλεις να γεννήσεις σίγουρα είναι μια απόφαση που δεν είναι καθόλου εύκολη γιατί απαιτεί μεγάλη υπευθυνότητα και σίγουρα συνειδητοποίηση της υπευθυνότητας αυτής. Και μετά…
Έρχεται ένα παιδί στον κόσμο , η μητέρα βιολογικά δίνει το είναι της να το μεγαλώσει. Ποιος εξέτασε όμως αν εκείνη είναι σε θέση ψυχολογικά να το κάνει όπως πρέπει; Μα φυσικά κανείς από εμάς ή τους γονείς μας δεν έχει πάει σε κανένα σχολείο να μάθει πώς να μεγαλώνει σωστά και προπαντός, ισορροπημένα παιδιά που θα μπορέσουν μεγαλώνοντας αυτά να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες της δικής τους ζωής.
Μητέρα και κόρη. Σχέση πολύπλοκη , σχέση αφοσίωσης και συγκρούσεων όμως. Σχέση ανταγωνιστική και την ίδια ώρα καθρέφτης η μία της άλλης με ότι συνεπάγεται αυτό. Πολλές φορές έχω ακούσει παραπόνα από φίλες μου να λένε πως οι μαμάδες τους δεν είδαν την εφηβεία τους , δεν τους κατεύθυναν σωστά ως προς τις σχέσεις τους με το άλλο φίλο , δεν μίλησαν για θέματα σεξουαλικά πολύ ζωτικά , ή ακόμα ότι πίεσαν για γάμο. Άλλη γενιά άλλες συνήθειες είναι η δικαιολογία. Απωθημένα γυναικών και την ίδια στιγμή αισθήματα αγάπης και αφοσίωσης στη μητέρα. Και μετά ο καθρέφτης γυρίζει ανάποδα. Και πράττουν το ίδιο στις κόρες…
Μητέρα και γιός. Μια σχέση πάθους . Σχεδόν σχιζοφρενής. Μια σχέση που αγγίζει τον ερωτισμό και από κει δημιουργούνται τόσα τόσα προβλήματα. Μια σχέση που κάνει να υποφέρουν μητέρα και γιος , φυσικά για άλλους λόγους. Μια μητέρα λένε οι ειδικοί που δεν καλύπτεται από τον σύντροφο και ζητά συναισθηματική κάλυψη από το γιο. Που εκείνος κάνει μαζί της σχέση εξάρτησης τέτοια που να μην μπορεί να συμβιώσει σε μια φυσιολογική σχέση με άλλη γυναίκα.
Σύγκριση και αδυναμία μητέρας ανάμεσα στα παιδιά της. Πόσες φορές δεν έχουμε διαπιστώσει ή ακόμα η ίδια η μητέρα ο ομολογεί πως ανησυχεί, πως έχει μια περισσότερη φυσική τάση και έλξη σε ένα από τα υπόλοιπα παιδία της; Και βέβαια αυτό γίνεται αντιληπτό από τα παιδιά και τότε δημιουργούνται συγκρούσεις ακόμα και ζωής μεταξύ αδερφών και όχι μόνο.
Θετή μητέρα και μητριά! Ναι θέλω να αναφέρω και αυτές τις δύο κατηγορίες μητέρων. Αν όχι βιολογικές μητέρες παιδιών που μεγαλώνουν όμως με μεγάλη επίδραση παρόμοια μιας φυσιολογικής μητέρας σε ένα παιδί. Μητέρες τέτοιου είδους υπέροχες αλλά και απίστευτα αρνητικές. Κάπως σαν τις βιολογικές μητέρες αν το καλοσκεφτείς σε μια μεγαλύτερη κλίμακα προβλημάτων ,θα έλεγες.
Και βέβαια θα ήταν παράληψη ή υπερβολή να αναφέρω για τις μητέρες- γιαγιές;;;

Είμαι μοναχοπαίδι, παιδάκι μοναχικό και υπάκουο θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου. Άκουγα τη μαμά μου που ήταν-και είναι- δυναμική, με πάντα να έχει ένα παραπάνω λόγο σε όλα. Παρ’ όλα τα παραπονάκια στη μαμά μου, φυσικά την αγαπώ και δεν θέλω να τη βλέπω στενοχωρημένη. Η σχέση πάντως υφίσταται πολύπλοκη για να μην εξωραΐζω τα πράγματα σε αντίθεση με τα όσα έγραψα πιο πάνω. Προ παντός όμως η μαμά μου έχει το…σύνδρομο της μητέρας-γιαγιάς. Έχω δυο υπέροχους γιούς που θέλω να πιστεύω τους έχω μεγαλώσει σωστά , να και την κριτική είναι εκείνοι να την κάνουν σε μένα. Ήθελα πάντως να είμαι πάντα κοντά τους και όχι να προηγούμαι. Να είμαι δίπλα τους χωρίς να το αισθάνονται. Να είμαι αρωγός και υποστηριχτής τους. Να μην είμαι ξεροκέφαλη και ξερόλας απέναντί τους. Στόχος μου να πλάσω χαρακτήρες που να μπορούν να στέκονται ¨όρθιοι¨ στην κοινωνία που θα ζήσουν μόνοι τους αλλά και χωρίς αν είναι δυνατόν ψυχικά ελλείμματα που θα στέκονται τροχοπέδη στην πορεία ζωής τους. Η μαμά-γιαγιά, πάντα με κριτική ματιά απέναντι μου σε σχέση με τα παιδιά μου, υπερπροστατευτική προς εκείνα σε σημείο να παίρνει το δικό μου ρόλο αλλά και με κίνδυνο να κλονίσει την ψυχική της υγεία.

Ένα μόνο παράδειγμα, βιωματικό,   αλλά όχι μοναδικό αυτής της σχέσης. Σχέση μητέρας παιδιού!
Νομίζω πως το θέμα είναι μεγάλο. ¨Έχω της αίσθηση της μη ολοκλήρωσης του θέματος. Δεν έχω τα περιθώρια στα πλαίσια μιας εγγραφής , πιο εμπεριστατωμένης ανάλυσης.
Θέλησα λίγο, σαν …ανήσυχος νους να απομυθοποιήσω την πιο όμορφη και αγνή σχέση στη ζωή του ανθρώπου. Τη σχέση μητέρας με το παιδί της. Να ταράξω ίσως λιγάκι και να διεγείρω…
Περιμένω αντιρρήσεις ή όποιου είδους σχόλιο με ευχάριστη πάντως διάθεση.
Το ζητούμενο για μένα είναι η ψυχική ισορροπία  του ενήλικου ανθρώπου , που είναι καθοριστική για την εξέλιξη και πορεία ζωής του και σε αυτό, τον μεγαλύτερο ρόλο παίζει η μητέρα , πρόσωπο πρωταγωνιστικό στην παράσταση ζωής όλων μας!
Ας κάνουμε αρχή για καλύτερους ανθρώπους οι νέες μαμάδες με γνώμονα τον καθρέφτη που πάντα θα αντικρίζουμε!!!
Κατερίνα

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Facebook! Facebook???



Είναι από τις ποιο δημοφιλείς σελίδες. Κοινωνικής δικτύωσης όπως λέγονται. Τι σημαίνει αυτό. Σελίδα ηλεκτρονική. Στο διαδίκτυο. Σελίδα που μέσο αυτής μπορούν να επικοινωνούν πάρα πολλοί άνθρωποι μεταξύ τους. Από παντού, ολόκληρο τον κόσμο. Στην αρχή σχεδιάστηκε για μια μόνο κλειστή ομάδα παιδιών ενός πανεπιστημίου. Τώρα έχει τη δυνατότητα ο χρήστης να επικοινωνεί με όσους και όποιους θέλει. Κακό είναι αυτό ή καλό; Ερώτημα στο οποίο επιχειρούν να απαντήσουν πολλοί, άλλοι δίνουν απαντήσεις θετικές, άλλοι αρνητικές.
Η δική μου γνώμη είναι πως ο καθένας έχει τις εμπειρίες του , οι οποίες τον κατευθύνουν στο να απαντήσει θετικά ή αρνητικά. Όμως δεν δέχομαι να μιλούν άνθρωποι που δεν έχουν επαφή με αυτό το…αντικείμενο.
Ναι είναι της μόδας το θέμα. Είναι κάτι άγνωστο. Είναι κάτι που μπορεί να φοβίζει. Γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες. Και μάλιστα με ανθρώπους πολύ συχνά άγνωστους μεταξύ τους; Και μάλιστα με τόσο αριθμό αυτών; Έχουν λοιπόν μια βάση οι φόβοι γιατί σε κάθε ανθρώπινη σχέση υπάρχει ρίσκο. Αλλά από την άλλη όμως όπως και στην καθημερινή μας ζωή όπου στη διάρκεια της κάνουμε γνωριμίες και ρισκάρουμε δίνοντας και παίρνοντας από τις προσωπικότητες των διαπροσωπικών μας σχέσεων το ίδιο είναι και μέσω Facebook. Άλλος διατείνεται πώς να! Εδώ δεν έχεις επαφή οπτική με τον συνομιλητή σου και αυτό εμπεριέχει ένα ρίσκο. Καλά καλά δεν γνωρίζεις ούτε αν σου λέει αλήθεια ή ψέματα. Δεν μπορείς να έχεις ολοκληρωμένη άποψη για το ότι αυτός που συνομιλείς είναι αυτός που σου παρουσιάζεται ή είναι ένας εαυτός του που εκείνος θέλει να σου παρουσιάσει για διάφορους λόγους. Ναι, μπορεί να είναι κι έτσι. Γιατί όπως ακριβώς και στη ζωή μας εκτός διαδικτύου υπάρχουν άνθρωποι με χαρακτήρες διαφορετικούς και χαρακτηριστικά διαφορετικά και διαθέσεις άλλοτε ειλικρινείς και άλλοτε κάλπικες. Το θέμα είναι πως φέρεσαι εσύ απέναντι στον άλλο. Εξαρτάται λοιπόν κι από σένα. Αν θα εμπνεύσεις και τι σε ποιους. Και ότι δώσεις παρόμοια θα εισπράξεις. Ή θα προσκαλέσεις με τη συμπεριφορά σου ή αυτή θα κάνει κάποιους να απομακρυνθούν. Είναι λοιπόν τόσο απλό μέσα στην πολυπλοκότητά του! Και φυσικά από κρούσματα που υπήρξαν, ακραία εκεί μέσα, δόθηκε το έναυσμα για χίλια δύο σχόλια και φοβίες , σενάρια συνομωσίας και σύνδρομα του τύπου ¨όλοι είναι εναντίον μας και θέλουν το κακό μας¨ αλλά χωρίς να αναλογιστούμε πως σε αυτό το δίκτυο ανθρώπινο σαν αυτό του Facebook μπορεί να είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και γιατί όχι να μην είμαστε εμείς οι κακοί που θα προκαλέσουμε κακό σε άλλους που θα θελήσουν να έρθουν σε επαφή μαζί μας.
Σε αυτό το χώρο του facebook υπάρχω κι εγώ. Από τύχη…το λέω έτσι. Από περιέργεια θα το έλεγα καλύτερα, μπήκα σε αυτό το σύστημα. Σε λίγο άρχισα να κάνω ¨φίλους¨.- Η λέξη φίλος είναι ιερή και αν έτσι το εξετάσεις εξευτελίζεται όπως χρησιμοποιείται εκεί μέσα. Η λέξη αυτή έχει την έννοια μιας γνωριμίας. Ούτε καν. Μιας συλλογής μιας λίστας ονομάτων ανθρώπων που τις περισσότερες φορές και με τους περισσότερους, ενδέχεται να μην έχεις καν ούτε μία επαφή-συνομιλία.
Μετά άρχισα να συνομιλώ με κάποιους. Εγώ από φύση επικοινωνιακό άτομο και με διάθεση να προσεγγίσω κοινωνιολογικά τους ανθρώπους , ήρθα σε επαφή μέσω facebook με πολλούς θα έλεγα.
Οι άνθρωποι είναι παντού-και μέσα στο internet και έξω από αυτό-οι ίδιοι. Κουβαλάνε την προσωπικότητά τους, τα πάθη τους, τις επιρρέπειες τους, αλλά και τις αρετές τους , τα ταλέντα τους, τις συνήθειές τους, όπου κι αν βρίσκονται. Έτσι κάπως κι εδώ. Θα ¨συναντήσεις¨ από ανθρώπους με υψηλό επίπεδο κοινωνικής και άλλων, μόρφωσης ως τις ποιο ευτελείς συμπεριφορές. Από κει και πέρα όπως ακριβώς στη ζωή σου έξω, εσύ θα επιλέξεις αυτούς που συνταιριάζεις στη συμπεριφορά, στις απόψεις, στην εν γένει συμμετοχή στις επαφές και θα απορρίψεις όσες από αυτές δεν ταιριάζεις. Θα απορρίψεις με τη θέλησή σου και με τη συμπεριφορά σου θα σε απορρίψουν. Εκτός… Εκτός αρκετών περιπτώσεων , ανώριμων χαρακτήρων ανθρώπων που ¨πέφτουν¨ ποικιλοτρόπως σε παγίδες. Και επειδή εκεί μέσα υπάρχει πληθώρα επαφών από ότι ένας μέσος όρος επαφών στην πραγματική ζωή, τότε ίσως αυτά τα άτομα κινδυνεύουν περισσότερο.
Μα σκέψου και το άλλο. Γιατί τόσοι άνθρωποι να έχουν την ανάγκη να γίνουν μέλη μιας μεγάλης κοινωνίας ανθρώπων; Η αποξένωση στη ζωή τους; Η αλλαγή στη συμπεριφορά των ανθρώπων- έχουν γίνει εγωιστές και απρόσιτοι οι άνθρωποι. Η ανάγκη να βρεις τον όμοιό σου; Το σύντροφο; Τον πραγματικό φίλο; Τον ερωτικό σύντροφο στο τέλος τέλος; Γιατί όχι; Δεν είναι ένας τρόπος να έρθεις κοντά με τους ομοίους σου; Και αν υποθέσουμε πως –όπως διατείνονται ορισμένοι- αποξενώνεσαι από τη ¨ζωή σου¨-μήπως εκεί υπάρχει ο τρόπος να βρεις ότι ίσως δε σου γεμίζει τη ζωή;;;
Το παν λοιπόν είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Το Facebook απασχολεί και θα απασχολεί γιατί αφορά αυτό. Μα πάντα έτσι ήταν. Και η κοινωνική κριτική γινόταν πάντα. Ίσως τώρα ευκολότερα, αυτό διαφέρει. Και δίνει λαβές για σχόλια σε οποιονδήποτε. Ακόμα και άσχετο του θέματος και του χώρου. Άνθρωποι και χαρακτήρες διάφοροι υπήρχαν και θα υπάρχουν. Όπως είναι υποχρέωσή μας να κοιτάμε μέσα μας και να ψαχνόμαστε πάντα και να βελτιωνόμαστε. Και τότε δεν θα έχουμε κανένα είδος φόβου ότι θα πέσουμε θύματα κακών ανθρώπων και συμπεριφορών. Παρά θα έχουμε να προσφέρουμε και σε όποιον ακόμα δεν έχει γνωρίσει την καλοσύνη και την κατανόηση. Όλοι οι άνθρωποι το έχουμε ανάγκη αυτό, σε σημείο να αλλάζουμε ριζικά όταν τελικά το βρούμε.
Εκβιασμοί; Υπήρχαν πάντα. Και αυτοκτονίες. Και δυσφημήσεις. Και εξαπατήσεις. Και οι άνθρωποι έπεφταν  θύματα διαφόρων καταστάσεων και επιτήδειων. Είναι όσα κατηγορούν το facebook. Απλώς δεν διαδίδονταν ίσως όπως στην περίπτωση του Facebook. Αλλά από την άλλη και ποτέ ίσως δεν υπήρξε τόση ανάγκη για επικοινωνία ώστε να εκφράζεται μέσα από ένα ¨ Facebook¨.
Τέλος όταν κάτι το αντιμετωπίζεις με ωριμότητα δεν έχεις να φοβηθείς. Ποτέ σε τίποτα δεν έφταιξε το μέσο αλλά ο τρόπος που το χρησιμοποιεί κανείς!