Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Μια νύχτα στην επαρχία



Είναι νωρίς μα στην επαρχία ο χρόνος δεν έχει την ίδια αίσθηση όπως στην πόλη. Μάλλον η αίσθηση του χρόνου είναι αλλιώτικη. Όλα είναι αλλιώτικα στην επαρχία. Τα βράδια έχουν μια περίεργη ησυχία. Ησυχία που κάποιες στιγμές τη νοιώθεις τρομαχτική.

Νυχτερινή ηρεμία στην επαρχία. Σιγή θα έλεγες. Είναι φορές που έχεις την ανάγκη να ¨στήσεις αφτί¨. Να αφουγκραστείς στην προσπάθειά σου να προκαλέσεις κάτι, κάποια ταραχή…

Από μικρή είχε το φόβο της νύχτας στη δική της επαρχία. Τώρα που αναλογίζεται, μήπως ήταν φόβος να μη μείνει για πάντα στη ¨νύχτα της επαρχίας¨;

Ανοίγει ένα βιβλίο. Είναι φίλοι με τα βιβλία. Είναι συντροφάκια της σε δύσκολες ή όμορφες ή αγωνιώδεις ή ταξιδιάρες ή ακόμα σε στιγμές αυτοψυχανάλυσης και συνάντησης με τον ίδιο της τον εαυτό. Πάντα αυτή η συνάντηση άλλωστε της χάριζε μια ψυχική ίαση.

      ¨…Για πολύ καιρό, περιμένοντας τον οβολό στο άδειο μου χέρι,
       ζητιάνευα την αγάπη απ’ όποιον είχε όρεξη να με ακούσει.
       Και τώρα είχα βρει κάποιον να του μιλήσω…¨

Όταν ήταν μικρή πολύ τη νύχτα. Την ώρα μάλιστα που ξάπλωνε στο κρεβάτι να κοιμηθεί και το φως του δωματίου έσβηνε- ποτέ ολότελα, ποτέ και πάντα ένα μικρό φωτάκι έδινε στίγμα! Στίγμα ζωής μες στο πένθος του σκοταδιού.
Τότε έχωνε το παιδικό κεφάλι κάτω απ’ το σκέπασμα και αφουγκράζονταν τους θορύβους. Τα μάτια ορθάνοιχτα μέσα στο πάνινο καβούκι, οι αισθήσεις σε πλήρη ανάπτυξη. Ο παιδικός νους έφτιαχνε τους δικούς του δράκους και κακές μάγισσες σε κάθε ανεπαίσθητο θόρυβο.

Πόσο όμορφες είναι οι λέξεις και με τι μαεστρία τοποθετημένες έτσι που να σχηματίζουν φράσεις! Και οι φράσεις νοήματα. Κι εκείνα να γεννούν συναισθήματα και σκέψεις. Να προσπαθείς να βρεις τον εαυτό σου μέσα σε μια κατασκευασμένη με τέχνη ηρωίδα.
Όταν ήταν μικρή ονειρευόταν πως την είχαν κλειδώσει κατά λάθος σε μια βιβλιοθήκη. Κι εκείνη τότε θα είχε την ευκαιρία να διαβάσει όσο γίνεται περισσότερο…

      ¨…Στα παιδικά της χρόνια ερωτεύεται συνέχεια. Δε θυμάται να
       αντιμετώπιζε ποτέ  εχθρικά τα αγόρια σε κάποια ηλικία, όπως
       συμβαίνει συχνά στα κορίτσια. Οι άντρες     ήταν πάντα εδώ γι’ αυτήν,
       κοντά της, μέσα σ’ ένα φως του οποίου αυτή είναι ταυτόχρονα
       η πηγή και η σκιά…¨

Πόσο κοντινή σχέση έχουν λοιπόν το διάβασμα με το γράψιμο. Όπως τώρα. Διαβάζοντας και απελευθερώνοντας τον εαυτό της θέλησε να σημειώσει τις σκέψεις της. Να τις αποτυπώσει πάνω σε ένα πρόχειρο χαρτί. Να ¨παγώσει¨ σαν στιγμιότυπο, σκέψεις και συναισθήματα του τώρα αλλά και μιας ζωής.

       ¨…Δεν είναι αλήθεια μήπως ότι καμιά φορά γράφει κανείς μόνο
         και μόνο για να διορθώσει τα λάθη του και να ξαναβρεί τα ραβασάκια
         που πήρε ο άνεμος;…¨

Ο ήχος των χτύπων του ρολογιού. Δεν μπορεί να αποφασίσει αν της αρέσει να ακούει αυτούς τους χτύπους, μετρώντας δευτερόλεπτα. Τα δευτερόλεπτα γίνονται λεπτά. Ώρες, μέρες, χρόνια…Τα χρόνια που έζησε σ’ αυτό το σπίτι. Τα δευτερόλεπτα που θα ζήσει μετά απ’ τον τελευταίο χτύπο…

Νυχτερινή ησυχία στην επαρχία. Ευκαιρία για εποικοδομητική ενασχόληση με τα όσα η μεγαλούπολη δεν σου επιτρέπει. Γιατί εκείνη σου κλέβει τη μοναξιά σου…
…………………………..

Κι όμως κάτι. Κάτι είναι εκεί έξω που σέρνεται διακόπτοντας τη σιωπή. Όχι. Ο φόβος που κάνει και τα ζώα, σκυλιά που γαυγίζουν αμυνόμενα, ποιος ξέρει, για ορατούς ή αόρατους κινδύνους. Ο φόβος που διακόπτει τη σιωπή!
Ώρα να πηγαίνει για ύπνο…!

       ¨…Όταν λέτε, «Ας μείνουμε εδώ προς το παρόν», το λέτε για να φύγω.
        Το λέτε ωραία, το λέτε ευγενικά, αλλά, όπως και να’ χει, το αρθρώνετε,
        Αποφασίζετε ότι είναι ώρα να φύγω, ότι τελειώσαμε…¨

Κατερίνα
(τα αποσπάσματα ενδιάμεσα του γραπτού είναι
από το βιβλίο "Μέσα στην αγκαλιά του" της Καμίγ Λορανς

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

Ας επιτρέψουμε στον εαυτό μας μια μικρή διακοπή από τα καθημερινά. Ας γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα




Επειδή οι γιορτές είναι σαν μια στάση στο διάβα της ζωής…
Σαν ένας τρόπος να δεις κι αλλιώς ότι έζησες, ζεις και θα ζήσεις…
Είναι βαθιές αναζωογονητικές αναπνοές!
Αλλά τούτη δω η γιορτή, χαράς, αγαλλίασης ,
ζωής απ’ τη ζωή που γεννήθηκε σαν και τώρα , τότε πολύ παλιά, ο Χριστός!!!

Τα Χριστούγεννα ας είναι ένας χρονικός τρόπος να πετάξουμε τα άχρηστα
της καρδιάς μας για να μείνει χώρος για τα νέα και σημαντικά του μέλλοντος


Χρόνια πολλά ,Καλά Χριστούγεννα σε σας…!








Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Τα Χριστούγεννα των αγγέλων (Παραμύθι)

Και να, πλησιάζουν χαρούμενες μέρες. Γιορτές και τα αγγελάκια εκεί στον ουρανό είναι χαρούμενα. Τρέχουν από δω κι εκεί για να κάνουν τις προετοιμασίες τους για τη βραδιά των Χριστουγέννων. Φτιάχνουν γλυκά και λίστες φαγητών, άλλα ετοιμάζουν τα πιο λαμπερά τους φορέματα, άλλα έχουν αναλάβει το στολισμό τις μεγάλης αίθουσας στο μεγαλύτερο σύννεφο επάνω, για να γιορτάσουν και να ψάλουν το ¨ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία¨.  Η χορωδία δοκιμάζει κι αυτή τις τραγουδιστικές της δυνάμεις ώστε το βράδυ των Χριστουγέννων οι ύμνοι από τα Θεία στόματα των αγγέλων που την αποτελούν να φτάνει τέλεια ως κάτω στο βασίλειο των ανθρώπων.  Φέτος έχουν νέα μέλη στη συντροφιά τους. Κάθε χρόνο η παρέα των αγγέλων μεγαλώνει και τα παλιότερα αγγελουδάκια αναλαμβάνουν να μάθουν στα νέα, τις υποχρεώσεις τους αλλά και να τα κάνουν να αισθανθούν την αγάπη της νέας οικογένειας.
Πριν λίγες μέρες μάλιστα υποδέχτηκαν ένα καινούριο μέλος. Ο μικρός σαστισμένος αλλά και χαρούμενος αγγελάκος προσπαθεί να μπει στην παρέα ,είναι χαρούμενος που βλέπει να τον περιβάλουν τα υπόλοιπα αγγελάκια με τόση αγάπη σαν να τον περίμεναν από χρόνια ,σαν εκεί να άνηκε από όταν γεννήθηκε. Αλλά ανησυχεί λίγο για τη μαμά που άφησε πίσω ,ώσπου εκείνη να συνηθίσει στην απουσία του. Ο καινούριος άγγελος δεν έχει πολλά να διηγηθεί στην νέα του οικογένεια αλλά τα αδερφάκια του άγγελοι πια, έχουν να του μάθουν πολλά. Θα τον ξεναγήσουν στα ονειρεμένα δικά τους μέρη ,θα του μάθουν πώς να περπατά πάνω στα σύννεφα, θα παίξουν τα δικά τους παιχνίδια μαζί του. Αλλά και θα τον διδάξουν οι μεγαλύτεροι άγγελοι και θα τον προετοιμάσουν να παρουσιαστεί μπροστά στον παππούλη τους αγαπημένο Θεούλη. Τότε εκείνος θα γελάσει μαζί του και θα απλώσει το χέρι του πάνω στο κεφαλάκι του και ίσως να του μαρτυρήσει γιατί τον διάλεξε να τον κάνει άγγελο και να τον έχει κοντά του.  Ένα μυστικό που κανείς στον κόσμο των ανθρώπων δεν μπόρεσε να μάθει όσο κι αν αυτοί αναρωτιούνται κάθε φορά που ένα παιδί επιλέγεται να γίνει ένα αγγελάκι.
Και τώρα ο μικρός κάνει τις πρώτες του γνωριμίες περισσότερο με αυτούς που έκαναν το ίδιο ταξίδι με κείνον τον ίδιο καιρό, τους νέους σαν κι αυτόν σαν όταν τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο πρώτη φορά και με φόβο αλλά και χαρά κοιτούν και διερευνούν τα πάντα. Και αφηγούνται ο καθένας την δική του ιστορία αλλά…
-Ε εσείς οι καινούριοι για ελάτε εδώ. Φωνάζει ένας άγγελος ο οποίος έχει ανέβει σε μια συννεφένια σκάλα και προσπαθεί να πιάσει ένα κουτί από ένα ράφι από τι άλλο; Σύννεφα!
Για προσέξτε τη σκάλα μην πέσει γιατί τα σύννεφα που είναι φτιαγμένη σαν να διαλύονται…κι εσύ νεαρέ…
-Εγώ; Λέει ο καινούριος.
-Για πιάσε εδώ το κουτί με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια και θα με βοηθήσεις να στολίσουμε;
-Ναι αλλά εγώ δεν ξέρω, λέει ο μικρός
-Τι δεν ξέρεις; Δεν έχεις στολίσει εσύ εκεί κάτω στους ανθρώπους που ήσουν;
-Εγώ…όχι…είπε ο μικρός στενοχωρημένα.
-Κατάλαβα ,του απάντησε ο μεγάλος. Μην στενοχωριέσαι μικρέ , θα μάθεις και θα δεις και θα χαρείς εδώ με μας όλα όσα δεν μπόρεσες εκεί κάτω.
Μετά τα δυο αγγελούδια άρχισαν να στολίζουν τα σύννεφα με κάθε είδους και χρώμα φως αστεράκια και γιρλάντες σε χρυσό και ασημί και ο μικρός που δεν είχε νοιώσει ως τότε αυτή τη χαρά είχε ένα πλατύ χαμόγελο στο ωραίο στοματάκι του.
Την άλλη μέρα τον φώναξαν να γίνει μέλος στη χορωδία.
-Μα εγώ δεν ξέρω…δεν έχω μιλήσει…
-Μη στενοχωριέσαι μικρέ, τώρα έχεις όλα όσα δεν μπόρεσες να έχεις ως τώρα.
Κι εκείνος δειλά στην αρχή ,άρχισε να τραγουδά ύμνους που δεν είχε μάθει ποτέ ως τότε αλλά τους γνώριζε τόσο καλά…
Εσύ έχεις Θεία φωνή του είπε ο άγγελος που διηύθυνε τη χορωδία. Θα σε κάνουμε  πρώτο τραγουδιστή. Ξέρεις πόση δουλειά θα έχεις όλο το χρόνο;
Ο μικρός χαμογέλασε. Ήταν ευχαριστημένος.
Αργότερα και όταν οι ετοιμασίες ήταν στο τέλος τους και τις λεπτομέρειες ανέλαβαν οι μεγαλύτεροι των αγγέλων, ένας από αυτούς τράβηξε το νεαρό άγγελο κοντά του και του είπε:
Ξέρεις μικρέ ότι εκτός από όλα τα ωραία που συμβαίνουν εδώ ανάμεσά μας, γιατί έχουμε αγάπη για τον καθένα μας, για το Θεό μας και για τους …να εκεί για τους ανθρώπους που ότι κι αν κάνουν εμείς δεν τους κρατάμε κακία και είμαστε κοντά τους στο προσκεφάλι τους να τους προστατεύουμε. Έτσι κι εσύ θα αναλάβεις έναν άνθρωπο ας είναι δικό σου για να τον έχεις υπό την σκέπη σου να τον προστατεύεις και καμιά φορά μπορεί να τον συναντάς όταν εκείνος θα ονειρεύεται.
Του μικρού αγγέλου αυτό του άρεσε πολύ, χαμογέλασε πλατειά και η αγγελική του ψυχή γέμισε χαρά, ευφροσύνη, αγαλλίαση, γαλήνη, ευχαρίστηση και ευτυχία που τόσο πολύ τη δικαιούταν όταν ζούσε στους ανθρώπους αλλά ήταν να τη βρει κοντά στους αγγέλους…
-Ε εσείς που αναλάβατε το στολισμό ,κάτι ξεχάσατε, φώναξε ένας όμορφος ξανθός μικρός άγγελος. Αυτός είχε κάμποσο διάστημα εκεί  και καθώς σκάλιζε την κούτα των στολιδιών βρήκε ένα τεράστιο αστέρι.
Το σήκωσε στα χεράκια του ήταν πανέμορφο!
Ωωωωω είπαν οι άλλοι το πιο ανεκτίμητο απ’ τα στολίδια. Πρόσεξε μικρέ μην σου πέσει. Έχει μεγάλη συναισθηματική αξία. Αυτό είναι το ίδιο που στόλισε φέγγοντας τον ουρανό όταν ο υιός του Θεού κατέβηκε στη γη ως ένα μικρό μωράκι.
Ας το τοποθετήσουμε στο πιο ψηλό σημείο ,κι όταν το βράδυ της Θείας γέννησης φτάσει , το φωτεινότερο άστρο του κόσμου θα λάμψει μέχρι τις καρδιές των ανθρώπων.
 Εκεί, στο ίδιο σημείο όπου πριν λίγες μέρες ένα άλλο αστεράκι έπεφτε για να οδηγήσει μια ψυχούλα άνωθεν…!

Καλά Χριστούγεννα απ’ τη χώρα των αγγέλων
Κατερίνα





Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Ο τίτλος ήταν: "Μη με διαβάσετε θα σας ψυχοπλακώσω"!!!

Θέλησα να γράψω μια ανάσα πριν τα Χριστούγεννα. Για τα όσα μου κάνουν εντύπωση αυτές τις μέρες στην πόλη. Σε μια πόλη που έχει στολιστεί γιορτινά  και παντού ακούς χαρούμενες χριστουγεννιάτικες μελωδίες γιατί οι άνθρωποι θέλουν να νοιώσουν τη χαρά των γιορτών. Μαγαζιά με βιτρίνες κατάφωτες και χριστουγεννιάτικα δένδρα σε διάφορες εκδοχές και Άγιοι Βασίληδες ψεύτικοι και ¨ψεύτικοι¨ και βεράντες καταστόλιστες και ζαχαροπλαστεία όλο γλυκά στις προθήκες των βιτρινών τους. Κι απ’ την άλλη-η άλλη όψη του νομίσματος- παιδάκια και διάφοροι αναξιοπαθούντες να ζητιανεύουν και κάθε λογίς «ζητάω βοήθεια» να έχει βγει στους δρόμους και άνθρωποι που δεν μπορούν να χαρούν γιατί ,ξέρετε κύριοι του ¨συστήματος;¨ υπάρχουν και ανυπέρβλητα προβλήματα σε κάποιους από μας ή απλά είναι ημέρες πιο ουσιαστικές από τα ¨του κόσμου¨ αυτές που περιμένουμε σε λίγο και θυμήθηκα…
…θυμήθηκα πως και πέρσι τέτοια περίοδο λίγο πριν τα Χριστούγεννα το ίδιο σκηνικό είχε στηθεί και τίποτα δεν άλλαξε, ούτε ως προς τις συμπεριφορές των ανθρώπων αλλά ούτε και στη δική μου θεώρηση για τούτες τις χαρμόσυνες μέρες που πλησιάζουν! Κι έτσι απλώς κι εγώ για να μην επαναλαμβάνω τον εαυτό μου…


Wednesday 3 December 2008

…Κι όμως. Έχω μια αίσθηση μελαγχολίας. Είναι η αίσθηση που νοιώθω κάθε φορά που πλησιάζουν γιορτές. Και επειδή έρχονται γιορτές, θα πρέπει να χαίρομαι, για τους άλλους, και έτσι αν ομολογήσω τη μελαγχολία μου θα θεωρηθώ περίεργη. Μπορεί και να είμαι. Όμως εγώ όταν έρχονται γιορτές κάνω απολογισμό, αυτοκριτική και κριτική του κόσμου και οι διαπιστώσεις μου δεν με αφήνουν να χαρώ.
Δεν ξέρω αλλά έχω την αίσθηση πως περνά πολύ γρήγορα ο καιρός και δεν το πιστεύω πόσο γρήγορα διαδέχονται οι γιορτές η μία την άλλη και σε αναγκάζουν να κάνεις απολογισμό ζωής τόσο συχνά. Κι αν ο απολογισμός αυτός δείξει πως δεν έκανες ό,τι και όσα ήθελες να κάνεις;
Χριστούγεννα. Και ανάμεσα στον κόσμο που χαίρεται και κάνει τις αγορές του και τις βόλτες του βλέπεις τη δυστυχία που αυτές τις μέρες βρίσκει κι εκείνη την ευκαιρία να αναδειχτεί. Και βλέπεις παιδάκια να ζητιανεύουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά, και ανακοινώσεις στις εφημερίδες για βοήθεια οικογενειών που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις των γιορτών. Και υπενθυμίσεις για να μην ξεχνούμε ανθρώπους που χρειάζονται συντροφιά. Και πώς να χαρείς.
Απ' την άλλη είναι τόση και πολυδιαφημισμένη αυτές τις μέρες η χλιδή που η μέση οικογένεια που δεν μπορεί να απολαύσει αισθάνεται την αδικία.
Ή μήπως οι υποχρεώσεις είναι λίγες που τελικά αισθάνεσαι εξουθενωμένη προσπαθώντας να ευχαριστήσεις;
Μάλλον πάσχω από τη ¨μελαγχολία των Χριστουγέννων¨. Μάλλον έχω ή είχα βάλει υψηλούς στόχους που δεν μπόρεσα να πετύχω. Μάλλον φοβάμαι το μέλλον. Ή μήπως είμαι, απλά, ένα περίεργο ον. Αναρωτιέμαι γι' αυτά κάθε φορά που πλησιάζουν γιορτές. Αλλά απάντηση δεν έχω δώσει στον εαυτό μου. Γι' αυτό προσπαθώ να σπρώξω αυτά τα συναισθήματα μέσα μου και να κάνω πως δεν συμβαίνει τίποτα. Πως είμαι κι εγώ ένας φυσιολογικός άνθρωπος που χαίρεται στις γιορτές.
Και η ζωή συνεχίζεται ...








Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Εικόνες της πόλης μου!


Greek Folk Music -...

Βαδίζω στο δρόμο. Είναι ένα χειμωνιάτικο σούρουπο. Η πόλη βυθίζεται σιγά σιγά στο σκοτάδι. Ο αέρας μυρίζει υγρασία.
 Είμαι καλά. Απολαμβάνω το κάθε τι γύρω μου και αναρωτιέμαι πόσο εύκολο είναι να αγγίξεις την ευτυχία, να την αισθανθείς, να σου χαϊδέψει το μάγουλο. Μάλλον η ευτυχία είναι μέσα μας. Αρκεί η ψυχή να βρίσκεται σε γαλήνη. Και το ταξίδι ξεκινά.
 Περνώ απ' την πλατεία. Το δάπεδο υγρό, μουσκεμένο ,τα φύλλα των δέντρων έχουν κολλήσει και μυρίζουν τη γλυκιά σαπίλα του φθινοπώρου. Είναι οι μυρουδιές που τις έχεις συνηθίσει από τα παιδικά σου χρόνια και όποτε φτάνουν στη μύτη σε ταξιδεύουν στο παρελθόν σου γεμίζοντας γλυκιά μελαγχολία. Τα δέντρα γυμνά και μαβιά μες στο σούρουπο. Είμαι στην πόλη!
Αυτοκίνητα περνούν δίπλα μου. Τα φώτα της πόλης έχουν ανάψει. Άνθρωποι περπατάνε. Δεν είναι βιαστικοί. Είναι καλά ντυμένοι. Η υγρή ατμόσφαιρα σου είναι αισθητή. Άλλοι επιστρέφουν από τον απογευματινό τους περίπατο. Γυρνώ το βλέμμα και παρατηρώ μια συκιά σε ένα οικόπεδο. Μέσα στο μισοσκόταδο τη βλέπω σαν μια ζωγραφιά. Μια γκραβούρα με τόσες λεπτομέρειες. Τόσες σκιές και τονισμένα περιγράμματα. Περπατώ και τα φώτα των αυτοκινήτων πέφτουν πάνω μου. Ανεβαίνω στο πεζοδρόμιο και κοιτώ μπροστά. Φτάνω στο ποτάμι. Σε λίγο περνώ τη γέφυρα.
Είμαι στην πόλη!
 Ο ποταμός γοητευτικός μες στο σούρουπο. Στο νερό έχουν πέσει σκιές από τις σκιές των δέντρων που τον συντροφεύουν στην όχθη. Κι εκεί τι; Α, ο μικρούλης αποσπερίτης πανέμορφος μες στον καθρέφτη του ποταμού. Πανέμορφος μέσα στο μπλε, γαλάζιο, μοβ του ουρανού. Απόβραδο. Δυο παιδιά με προσπερνούν φωνάζοντας με τα ποδήλατα τους. Ο δρόμος φωτίζεται απ' τα αυτοκίνητα. Κι εγώ προχωρώντας χαζεύω τον ορίζοντα. Δυτικά την πόλης, χαμηλά, το πορτοκαλί-κόκκινο του ήλιου που χάθηκε πριν λίγη ώρα, μπερδεύεται με τις αποχρώσεις του απογευματινού ουρανού. Είναι, πράγματι, πιστή αντιγραφή ενός ζωγραφικού πίνακα. Που ίσως είναι πιστή αντιγραφή μιας τόσο όμορφης φυσικής εικόνας. Και στο κάτω μέρος του πλάνου, η δημοσιά φωτίζεται από αυτοκίνητα. Προχωρώ στο στενό. Και το σκοτάδι έχει πυκνώσει. Η μυρουδιά από υγρασία έντονη. Οι σκιές του φυσικού τοπίου σχηματίζουν σχέδια φαντασίας. Με θαμπώνει το φως των αυτοκινήτων.
Ζω στην πόλη όπου μπορείς ακόμα να ονειρευτείς, συλλογίζομαι. Ή είναι ταξίδια της ψυχής αυτά. Όμορφα ταξίδια από μια ήρεμη ψυχή!!!





Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Σεβασμός και αυτοσυγκράτηση


Imagine-John Lenno...

Κάτι γίνεται. Κάτι κινείται στη χώρα των τρελών τις τελευταίες μέρες. Κάποιοι φοβούνται, κάποιοι φοβερίζουν. Κάποιοι μαζεύονται, κάποιοι συσπειρώνονται , κάποιοι περιμένουν.
Αύριο λέει η χώρα γιορτάζει μια επέτειο. Τι επέτειο; Η αστυνομία λέει έχει πάρει μέτρα. Έχει οχυρώσει τις πόλεις. Άλλοι πολίτες ανησυχούν για τις περιουσίες τους. Και υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που περιμένουν να ¨σκοτώσουν¨ την ανία τους βρίσκοντας λόγο για περιπέτεια. Κάτι μου λέει αυτό. Κάτι μου θυμίζει. Κάτι είχε γίνει πέρυσι σαν τέτοια μέρα. Ω ναι! Είναι ένας χρόνος που πέρασε απ’ την ημέρα που ένας επιπόλαιος και άμυαλος αστυνομικός λέρωσε τα χέρια του με αίμα. Αίμα ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού. Λέρωσε το ¨σώμα¨ που υπηρετούσε και λέρωσε την ίδια την πατρίδα του.
Ο Αλέξης. Πέρασε λοιπόν ένας χρόνος! Πως περνά ο καιρός. Οι γονείς έχουν ένα χρόνο που λείπει από κοντά τους το αγαπημένο τους παιδί. Ένα παιδί στην εφηβεία με τον επαναστατισμό, την αντίδραση, τη μαχητικότητα , το δυναμισμό ενός τυπικού τινέιτζερ. Και να σκοτωθεί γι’ αυτό; Τι άδικο!!!
Και μετά κάποιοι αντέδρασαν. Και άρχισαν να σπάνε. Να καταστρέφουν. Να εκτονώνουν το μίσος και τη μανία τους. Τη ρουτίνα και απομόνωσή τους. Κάποιοι κατέστρεφαν τη χώρα τους με τόση ασέβεια.
Για την αδικία που νοιώθουν απ’ το κράτος είπαν άλλοι. Για πράγματα που δικαιούνται και δεν μπορούν να τ’ αποκτήσουν. Ήταν νέοι με αδιέξοδα ζωής. Τι ωραία που ξέρουμε να δικαιολογούμε τα πάντα. Όταν δεν κάνουμε τίποτα εμείς για μας και περιμένουμε όλο απ’ τους άλλους. Για τα κοιμισμένα μυαλά μας. Για τη νωθρή επιλογή ζωής μας. Για την άρνηση των ευθυνών μας.
Ο Αλέξης ήταν ένα παιδί μαχητικό. Δεν φοβήθηκε μπροστά στην εξουσία. Εμείς οι υπόλοιποι που το παίζουμε πονόψυχοι τι ψυχικό σθένος έχουμε ώστε να προσπαθήσουμε για καλύτερη δική μας ζωή; Ή μήπως είναι πολύ πιο εύκολο να παριστάνεις το θύμα δείχνοντας ασέβεια σε συνανθρώπους σαν και σένα με τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια όπλα για την επιβίωση.
Η αυριανή μέρα δεν είναι μέρα επετείου. Δεν είναι μέρα γιορτής. Δεν είναι μέρα αγώνων. Ούτε λόγος διαδηλώσεων.
Η αυριανή μέρα είναι μέρα θλίψης για την οικογένεια ενός παιδιού που χάθηκε άδικα. Είναι μέρα προσευχής για ένα άγγελο-τινέιτζερ πια.
Είναι μέρα σιωπής περισσότερο και περισυλλογής. Γιατί οι Έλληνες δεν πρέπει να διχάζονται πια. Για κανένα λόγο. Στην κοινωνία ,παγκοσμιοποιημένη, που ζούμε, είτε θέλουμε είτε όχι πρέπει ενωμένοι να προσπαθήσουμε για το καλό της χώρας αυτής που όλοι ισχυριζόμαστε πως αγαπάμε για να αλλάξουν πράγματα προς το συμφέρον όλων θα πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι μαζί ,ειρηνικά . Φτιάχνοντας και όχι καταστρέφοντας. Δεν υπάρχει πια η πολυτέλεια να ονειροβατούμε. Τώρα χρειάζεται δράση και ρεαλισμός. Και σοβαρότητα απ’ όλους.
Και κάτι άλλο. Στο χρόνο που πέρασε από την άδικη δολοφονία του μικρού Αλέξη, πολλά ήταν τα θύματα αστυνομικών, που χωρίς λόγο, άδικα κι αυτοί χτυπήθηκαν την ώρα της δουλείας τους. Ας μην τους ξεχνάμε κι αυτούς…
Ευχαριστώ , καλό βράδυ Σαββάτου, καλή Κυριακή!