Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Πέραν της ανθρώπινης δεοντολογίας


Από την στιγμή που άκουσα την είδηση και είδα τις εικόνες μπήκα σε ένα δίλημμα. Να το προσπεράσω ή να σταθώ προσπαθώντας να δω τα πράγματα και να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει; Οι διάφορες υποχρεώσεις της ζωής μου με αποπροσανατόλιζαν- όπως μάλλον έτσι συμβαίνει και με τους περισσότερους και γίναμε αδιάφοροι αλλά πολλές φορές αγνοούμε κάποια σημαντικά που γίνονται και έχουν, τουλάχιστο, σημασία να στεκόμαστε για να αναρωτιόμαστε και να γινόμαστε λίγο καλύτεροι ίσως.
Αναφέρομαι στον ξυλοδαρμό του υπουργού Χατζηδάκη. Είδα τις εικόνες. Σκληρές εικόνες. Η μέρα ήταν εκείνη που οι έλληνες θέλησαν να διαμαρτυρηθούν βγαίνοντας στο δρόμο και εγκαταλείποντας τη δουλειά τους για μια μέρα να φωνάξουν στα δυσβάστακτα μέτρα της κυβέρνησης στην προσπάθεια της τελευταίας να ¨συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα¨. Ναι, ο λαός δεν έχει άλλη επιλογή όταν νιώθει αδικημένος και είναι θεμιτό στα πλαίσια της Δημοκρατίας να διαμαρτύρεται όταν νοιώθει να αδικείται. Και ήταν ισχυρό το ρεύμα του κόσμου, πράγμα που δείχνει την αγανάκτηση και την ανησυχία ακόμα ακόμα για την επιβίωση των ελλήνων.
Οι πολιτικοί μας ως τα τώρα καθόλου φρόνιμα δεν κυβέρνησαν. Μάλιστα υπάρχει η εντύπωση πως μόνο για τον εαυτό τους και το προσωπικό τους συμφέρον κυβερνούσαν και να που φτάσαμε. Να πληρώνουν άλλοι δίκαια και πάρα πολλοί άδικα για να σωθεί η χώρα από τη χρεοκοπία. Δεν είναι όμως ούτε ευθύνη των κυβερνώντων μας χρονιάς ή μιας κυβέρνησης, θα τολμήσω να πω-και όλοι μέσα μας το παραδεχόμαστε –ούτε μόνο των πολιτικών ευθύνη αν και, έχουν την μεγαλύτερη.
Αλλά από το να νοιώθεις αδικία και να θέλεις να το φωνάξεις και να διεκδικήσεις τα δίκια σου και…τη ζωή σου στο τέλος τέλος μέχρι του να σηκώνεις το χέρι σου πάνω σε έναν άνθρωπο για τις ευθύνες που έχει η παράταξη στην οποία ανήκει, είναι δική μου άποψη, πως ξεφεύγει από τη λογική. Ούτε μπορώ να δεχτώ πως φτάσαμε εκεί που η υπομονή έχει εξαντληθεί τόσο που να αρχίσουμε να καννιβαλίζουμε. Γιατί το ήθος και ο πολιτισμός είναι αξίες που τις φέρεις μέσα σου και δεν φθείρονται ακόμα και αν δεν έχεις φαγητό να φας ή νερό να πιείς. Οι συνδικαλιστές αποτίναξαν από πάνω τους το γεγονός. Πήραν αποστάσεις. Οι πολιτικοί το καταδίκασαν. Οι πολίτες;;; Τουλάχιστο αυτοί ειλικρινείς, δεν κατέκριναν. Και τότε ποιος έχει αντίρρηση για την τρομοκρατία; Γιατί καταδικάζεται; Γιατί ένας απλός πολίτης είναι θύμα και ένα εξέχων πρόσωπο δεν αξίζει έλεος; Και οι ευθύνες ημών του λαού; Τις ευθύνες εμείς έχουμε τη δυνατότητα να τις επιρρίψουμε σε όποιον κατά τη γνώμη μας πολιτικό δεν είναι ικανός ή κόμμα με την ψήφο μας. Όμως αρνούμαστε ακόμα και του καθήκοντος της ψήφου όταν μας δίνεται η ευκαιρία και μετά βιαιοπραγούμε στους πολιτικούς που επιλέχτηκαν να μας κυβερνήσουν σχεδόν ερήμην μας.
Είναι άγριο να θέλεις να δεις αίμα σε κάποιον για να εκδικηθείς ακόμα και όταν νοιώθεις αδικία. Έχεις χάσει το χαρακτηριστικό που σε ονομάζει άνθρωπο και ούτε ζώο δεν μπορείς να ονομαστείς γιατί εκεί υπάρχουν νόμοι(της φύσης, τροφή, επιβίωση) αλλά μόνο ως ένα λάθος της φύσης-τέρας χαρακτηρίζεσαι.
Στον αιώνα που ζούμε και με τις όποιες δυσκολίες ως προς την επιβίωσή μας τουλάχιστο θα έπρεπε να έχουμε κερδίσει τον πολιτισμό μας γιατί υποτίθεται είμαστε όλοι σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο μορφωμένοι και έχουμε διδακτεί από τα λάθη του παρελθόντος μας σαν άνθρωποι ότι ό,τι έχουμε πληρώσει ακριβά σαν ανθρώπινο είδος θα πρέπει να το αποφεύγουμε. 

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Επαιτεία ένα σύγχρονο πρόβλημα!


Σήμερα κινούμενη με το αυτοκίνητο πάλι συνάντησα κάποιους ανθρώπους στο δρόμο να επαιτούν. Λέω πάλι, γιατί είναι πια συνηθισμένο το φαινόμενο να σταματάς στο φανάρι και να σου ζητάνε συνάνθρωποι χρήματα για να επιβιώσουν. Όχι μόνο κινούμενοι με το αυτοκίνητο. Και το φαινόμενο δεν είναι τωρινό.
Πάντα υπήρχαν άνθρωποι που ζητούσαν ελεημοσύνη για να ζήσουν. Ούτε και τα συναισθήματα είναι πρωτόγνωρα όταν αντικρίζεις κάποιους αναξιοπαθούντες να επαιτούν.
Παρ’ όλα αυτά τώρα έχει διογκωθεί το φαινόμενο. Βλέπεις ανθρώπους κάθε ηλικίας, φύλου, κάθε εθνικότητας από αυτούς που ζητάνε καλύτερη ζωή στην πατρίδα σου να ζητούν. Να ζήσουν επαιτώντας. Δεν συνηθίζεται  αυτή την εικόνα. Και δεν πρέπει να τη συνηθίζεις.
Είναι πολύπλευρο το πρόβλημα. Πρώτα από όλα σκέφτεσαι. Μα γιατί το κράτος στο οποίο ζω να μην έχει κοινωνικό πρόσωπο ώστε να περιθάλπει και να στηρίζει κάποιους από τους πολίτες του, ή όσους δέχεται να φιλοξενήσει ως μετανάστες,όταν εκείνοι βρεθούν στην ανάγκη; Είναι η πρώτη σκέψη. Και φυσικά σωστή. Ένα κράτος είναι απαραίτητο να υποστηρίζει υλικά όσο και ηθικά τους πολίτες του που για ένα λόγο έχουν βρεθεί σε κατάσταση να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες τους. Και να τους βοηθά στην αποκατάσταση της περαιτέρω ζωής τους.
Η Ελλάδα είναι ενταγμένη σε ένα μεγαλύτερο σύστημα κρατών, την ΕΕ. Μέσα στους στόχους της ΕΕ είναι να υπάρχει κοινωνική μέριμνα για τους πολίτες. Τι γίνεται όμως στην πραγματικότητα; Γιατί ναι . Η θεωρεία είναι εύκολη. Και φυσικά κάθε κράτος έχει τις ιδιαιτερότητες του.
Ας πάρουμε το δικό μας κράτος. Μμμ το καταλαβαίνω πως νοιώθετε, όπως κι εγώ! Μάλλον αμφισβήτηση, απογοήτευση, θυμό. Γιατί ούτε ποτέ υπήρχε κοινωνική μέριμνα στο δικό μας κράτος-και όχι μόνο για αυτούς που κάποτε βρίσκονται στη θέση να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στα ατομικά τους έξοδα ,παρά κάτι ενισχύσεις ψίχουλα τελευταία- ούτε μεταναστευτική πολιτική έτσι που να μην επιτρέπει ανθρώπους από άλλα κράτη ερχόμενοι εδώ τι; Αντί να συναντήσουν τη ¨γη της επαγγελίας¨ όπως περιμένουν να καταλήγουν στο έσχατο σημείο εξαθλίωσης για έναν άνθρωπο. Να ζητιανεύουν για να ζήσουν. Μα μήπως η δικαιοσύνη ή οι ελεγκτικοί μηχανισμοί εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για την τάξη στον τομέα αυτό έχουν τη βούληση να βοηθήσουν; Κι έτσι αφήνεται ένα κράτος σαν το δικό μας μάλιστα με τουριστικό υπόβαθρο να υποβαθμίζεται κατακλύζοντας τους δημόσιους χώρους με κάθε είδους εθνικότητα ,ζητιάνους.
Νομίζω πως όλοι μας σαν πολίτες, εμείς που γινόμαστε δέκτες αυτής της απαράδεκτης κατάστασης θα πρέπει να αντιδράσουμε. Να πιέσουμε τις τοπικές αρχές. Να μην δείχνουμε ανεκτικότητα και να πιέσουμε τους ίδιους που φτάνουν στο σημείο να ζητιανεύουν –με τον τρόπο μας, είτε αγνοώντας τους ,είτε βοηθώντας τους αν είναι δυνατόν πρακτικά ή διαμαρτυρόμενοι για το γεγονός με όποιον τρόπο.
Δεν χαρακτηρίζει ένα κράτος ως ανεπτυγμένο όταν οι όποιοι άνθρωποι που ζουν σε αυτό κατακλύζουν τους δρόμους του επαιτώντας.
Μα τι είναι όσα λες; Θα μου πείτε! Στην παρούσα μάλιστα οικονομική κατάσταση της χώρας μας;
Τις προάλλες ένας φίλος συζητώντας υποστήριξε πως είναι καιρός με την κατάσταση στα οικονομικά της χώρας να ¨ανθίσει¨ πορνεία με όλες τις μορφές της. Θα βγούμε στο δρόμο!!! Δεν είχε άδικο τελικά. Μα δεν είναι μόνο λόγο της συγκεκριμένης κρίσης το φαινόμενο. Είναι και ότι όλοι μας έχουμε ισοπεδώσει αξίες , αρχές, αυτοσεβασμό, τιμιότητα, σεβασμό και έννοια στον συνάνθρωπο. Είναι ότι δεν μας ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω μας. Αδιαφορούμε μα όλα γυρίζουν σε μας…
Για το απαράδεκτο αυτό θέαμα να συναντάς την επαιτεία σε κάθε βήμα σου είμαστε τελικά όλοι συνυπεύθυνοι.
Είναι μια κηλίδα που λερώνει όλους , είναι μια κουλτούρα που χαρακτηρίζει με άσχημο τρόπο τον τόπο μας κι εμάς που τον κατοικούμε. Ένα τόπο σαν την Ελλάδα που θα έπρεπε να είχαμε κρατήσει ¨καθαρό¨ σαν καθρέφτη που είδωλό του είμαστε εμείς όλοι οι πολίτες του.    


Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Συνεχίζω παρανομώντας ή το κόβω;;;


Μέτρο κι αυτό! Για την απαγόρευση το καπνίσματος λέω στους δημόσιους χώρους. Φαίνεται η κυβέρνηση να το εννοεί πως αυτή τη φορά θα ελέγξει τα πράγματα προς όφελος φυσικά των πολιτών. Αλλά να. Για άλλη μια φορά έρχεται το κάπνισμα να γίνει θέμα συζήτησης με τις γνωστές απόψεις ένθεν κακείθεν. Δηλαδή τους καπνιστές και τους μη. Δίκιο έχουν και οι δυο πλευρές. Δίκιο…Ως ένα σημείο. Οι καπνιστές λοιπόν εξεγείρονται ότι είναι μη δημοκρατικό να απαγορεύουμε κάποιον να κάνει αυτό που νομίζει για κείνον. Μα και η άλλη πλευρά ισχυρίζεται πως αν δεν νοιάζονται όσοι καπνίζουν για την υγεία τους, οφείλουν να σέβονται όσους είναι επιλογή τους να μην καπνίσουν για να προστατεύσουν τη δική τους υγεία. Και φυσικά είναι ελάχιστοι όσοι δεν πιστεύουν πως το τσιγάρο βλάπτει την υγεία όλων θα έλεγα και μάλιστα με οδυνηρό τρόπο(προκαλεί καρκίνο και διάφορες άλλες ασθένειες των πνευμόνων)αλλά νομίζοντας πως δεν θα συμβεί σε κείνους αλλά στον διπλανό τους έτσι πολύ απλά αδιαφορούν.
Νομίζω πως σε αυτό το σημείο φτάνοντας, πρέπει να δούμε κάτι. Το οποίο αφορά και χαρακτηρίζει εμάς εδώ τα ελληνακια που χίλια καλά έχουμε μα ίσως περισσότερα από τόσα κακά. Για να το πάρουμε προς εξέταση το θέμα. Ο νόμος λέει πως απαγορεύεται το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους. Στους οποίους υπάρχουν και μη καπνιστές. Που όπως είπαμε δεν καπνίζουν για να προστατεύσουν την υγεία τους. Με αυτό το κριτήριο δεν είναι δίκαιο να απαγορευτεί το κάπνισμα εκεί; Από την άλλη η λέξη ¨απαγορεύεται¨ κάπως ακούγεται όχι εύηχα στο αυτί. Και ίσως γι’ αυτό και ξεσηκώνει αντιδράσεις.
Το σωστό λοιπόν ποιο θα ήταν; Οι ίδιοι οι καπνιστές να μην καπνίζουν σε χώρους δημόσιους σεβόμενοι τη δημόσια υγεία και τους μη καπνιστές συνανθρώπους τους. Τότε; Θα υπήρχε λόγος να οριστεί ένας τέτοιος νόμος;
Από την άλλη έχουμε διάφορες ¨παράπλευρες¨ μη επιθυμητές ενέργειες. Εξηγώ.
Η δημοτική αστυνομία της πόλης μου τώρα διαμαρτύρεται. Και λέει πως επειδή είναι στην αρμοδιότητά της να ελέγχει τα καταστήματα για το αν εφαρμόζουν το νόμο και δεν δέχονται τους πελάτες τους να καπνίζουν, τώρα βρήκαν την ευκαιρία να ζητήσουν πρόσληψη κι άλλων υπαλλήλων. Μα ξέρουμε πολύ καλά πως ήδη υπάρχουν υπεράριθμοι δημόσιοι υπάλληλοι. Και είναι ένα σημείο κι αυτό για να ¨πληρώνουμε¨ τα χρέη μας τώρα σα κράτος. Αλλά όταν πρόκειται για ¨την πάρτη μας¨ το ξεχνάμε.
Οι καταστηματάρχες λένε με τη σειρά τους πως θα κλείσουν τα μαγαζιά τους γιατί πια οι άνθρωποι δεν θα βγαίνουν για τη διασκέδασή τους και θα προτιμάνε το σπίτι για να καπνίσουν όσο θέλουν. Δεν το ακούω ως πολύ σοβαρό εκ μέρους των καπνιστών αυτό. Γιατί όταν επιλέγουμε μια έξοδο για τη διασκέδασή μας και για τις κοινωνικές μας σχέσεις τότε ποια σχέση έχει αυτό με μια τόσο, ας μου επιτραπεί να πω ¨χαζή¨ συνήθεια;
Από την άλλη έχουμε τα μέσα ενημέρωσης. Που πολλές φορές λαϊκίζουν. Γιατί παραπληροφορώντας μας αναφέρουν πως στις πρώτες κιόλας μέρες της εφαρμογής του νόμου ο αριθμός-ένας που ορίστηκε για να αναφέρουν οι πολίτες τα παράπονά τους για το θέμα του καπνίσματος-δέχτηκε 10.000 τηλεφωνήματα-καταγγελίες πολιτών προς άλλους συμπολίτες τους καπνιστές που δεν σέβονται το νόμο. Και να πως αμέσως δημιουργούν ένα εχθρικό κλήμα ,σαν εμφύλιος κάτι, ανάμεσα στους πολίτες του ίδιου κράτους. Ενώ δεν είναι ακριβώς έτσι. http://www.healthview.gr/%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1/%CF%81%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%AC%CE%B6/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%83%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-10000-%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%AC%CF%80%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-1142
Όσο για την τιμωρία όσων δεν σεβαστούν το νόμο; Φυσικά χρηματικά πρόστιμα. Πρόστιμα στους καπνιστές, στους καταστηματάρχες αλλά και σε αυτούς που δεν ελέγχουν και είναι αρμοδιότητά τους να το κάνουν. Το κράτος σκεφτόμενο το τι θίγει το λαό του, ξέρει πως εκείνος μόνο για την τσέπη του συγκινείται. Αλλά και το ίδιο κράτος-που είναι σαρξ εκ της σαρκός των πολιτών του- αυτό σκέφτεται και ως εισπρακτικό μέσο για το ταμείο του, αφού ξέρει πολύ καλά την ανυπακοή του λαού του.
Μα νομίζω πως όλα είναι θέμα παιδείας τελικά. Που δεν υπάρχει σε αυτή τη χώρα. Οπότε ούτε μπορεί να υπάρξει σεβασμός προς τον άλλο, ούτε ωριμότητα να δείξει κάποιος ώστε να κάνει ότι πρέπει χωρίς να υπάρχει λόγος να γίνει ένας νόμος που θα απαγορεύει τι; Κάτι με το οποίο θίγεται η προστασία της υγείας του άλλου. Όπως δεν μπορεί να υπάρξει σεβασμός του κράτους προς τους πολίτες του, κάτι σα φαύλος κύκλος. Σα παιδιάστικη ανωριμότητα που μας χαρακτηρίζει όχι τώρα. Από χρόνια μα δεν φαίνεται να αλλάζει κιόλας αυτό.
Σα τις κακές συνήθειες που δεν λέμε να σταματήσουμε. Τη μη χρήση της ζώνης ασφαλείας όταν οδηγούμε ή του κράνους στα δίτροχα. Όπως το να μην πετάμε τα σκουπίδια μας όπου μας βολεύει πάντως μακριά μας ας είναι όπου αλλού. Όπως να κτίζουμε αυθαιρέτως παντού αδιαφορώντας για το περιβάλλον που ανήκει σε όλους. Και άλλα πολλά που όλοι γνωρίζουμε. Κριτικάρουμε. Κατηγορούμε μα οι ίδιοι είμαστε που τα προκαλούμε…!!!
Πότε επιτέλους θα ωριμάσουμε σα λαός; 


Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Δέκα χορευτές μέσα στη νύχτα!!!



Ακόμα μία νύχτα σημαίνει το τέλος, σε λίγο, ακόμα μιας μέρας κι Εκείνη ''χυμένη'' στην πολυθρόνα από μπαμπού του σαλονιού της βεράντας, αφήνεται στη μαγεία της μουσικής και στα χέρια μιας συντρόφισσας φαντασίας. Μια νύχτα ακόμα σαν αυτές που μαζί τους φτιάχνει και ζει τα δικά της νοερά ταξίδια και εικόνες. Μυρωδιά από καμένο αγαπημένη, θα έλεγες, αίσθηση από τα παιδικά χρόνια- είναι συνήθεις μυρωδιά που συνοδεύει συχνά την καλοκαιρινή νύχτα σε τούτον τον κάμπο. Αυτή, η νύχτα, απόψε έσβησε το φεγγαράκι και ούτε να την ενοχλούν αστέρια επιτρέπει. Κι έτσι, όπως κάνει όλα τριγύρω να λούζονται στον δικό της έβενο, το λευκό των ματιών θαρρείς δίνουν ένα κάποιο φως σε ότι Εκείνη μπορεί να διακρίνει. Ελάχιστα δηλαδή, αρκετά για όσο χρειάζεται η φαντασία. Η οθόνη του υπολογιστή μπροστά της κάνει τις κόρες των ματιών να συστέλλονται στο διαπεραστικό φως που αυτός δίνει. Τούτην την ώρα κι άλλος ένας σύντροφος, αυτός ο υπολογιστής της κάνει παρέα εκτελώντας το ρόλο, αυτή τη φορά, ενός μαγνητόφωνου, ενός Juke Box καλύτερα, μια και η μουσική είναι επιλεγμένη για τούτην τη στιγμή και γι’ αυτήν τη διάθεση. Και να έτσι όπως εναλλάσσεται το μουσικό κομμάτι με το επόμενο, έτσι και χωρίς σχεδόν συναίσθηση, κάτι μπροστά στα μάτια κινείται. Χορευτές με κινήσεις λεπτές στο ρυθμό της μουσικής που αν και ήρεμη, να ξεσηκώνει έτσι βίαια σε νοερά ταξίδια. Δέκα χορευτές ακολουθούν τα ίδια σχεδόν βήματα φωτιζόμενοι από το φως μιας οθόνης, διακόπτοντας τη σκοτεινή εικόνα που Εκείνη αντίκριζε ως τα τώρα.
Τι κάνει τα μέλη ενός σώματος να κινούνται αυτόματα θαρρείς χωρίς καν να έχεις κατανοήσει αν εσύ είσαι αυτός που δίνει το παράγγελμα ¨να χορέψουν¨, να ακολουθήσουν ό,τι η ακοή προστάζει; Ό,τι μια μουσική χαρίσει; Ό,τι μια ψυχή κάνει να σπαρταρά;
Να αυτό! Η μουσική έχει αυτή τη δύναμη. Να αγγίζει μια ψυχή κι εκείνη να ριγά και ξαφνικά σαν τον ηλεκτρισμό, σαν την ταχύτητα του φωτός που δεν την προλαβαίνεις για να κατανοήσεις από τα πριν τι γίνεται. Έτσι αυτόματα η ψυχή παίρνει την πρωτοβουλία για να δώσει με απτό τρόπο την προβολή μιας έκφρασης.
Και τώρα…δέκα λεπτεπίλεπτοι χορευτές, τα δάχτυλα, κινούνται μπροστά στα μάτια Της σαν σκίτσα, σαν φωτεινές γραμμές διαγράφονται ,εμφανίζονται με τις άκρες διάφανα στο λιγοστό φως, μικρά νύχια. Κι οι χορευτές συνεχίζουν να ακολουθούν τη μουσική κι εκείνη να παρακολουθεί σαν σε παραμύθι μια μεταμόρφωση και να φέρνει στο νου , πρόσωπα και γεγονότα. Αγαπημένους που της λείπουν, φίλους και δικά της πρόσωπα. Τα δάχτυλα καθώς χορεύουν θαρρείς σπρώχνουν ότι απωθεί Εκείνη από τη σκέψη της. Ό,τι καθόλου δεν θα ήθελε να συμβεί. Ό,τι φοβάται μην το μέλλον της φέρει. Και τα δάχτυλα-χορευτές καθώς κινούνται, τώρα της φέρνουν ωραίες αναμνήσεις, και επιθυμίες και πόθους και όμορφες εικόνες…μήπως η μουσική το καταφέρνει αυτό;;;
Ίσως! Το μυαλό, οι έντονες επιθυμίες, μια εύθραυστη ψυχή, μια ένοχη φαντασία, ίσως ίσως ένας ανήσυχος νους!!!
Καληνύχτα…
Κατερίνα

Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

...στο πλοίο!!!



Καλοκαιρινό, ζεστό πρωινό στο λιμάνι από όπου θα ξεκινούσε το καράβι-εφτά ώρες δρόμο- για έναν πολύ γοητευτικό προορισμό. Μια γη, μια Ελλάδα, μια πατρίδα ιδιαίτερη μα τόσο αγαπητή στη μάνα Ελλάδα!
Το μεγάλο καράβι, μια πολιτεία επιπλέουσα σε μια θάλασσα όπου αγκαλιάζει και ταξιδεύει. Λαμπιρίζοντα νερά, παιχνιδιάρικα με το φως ενός ήλιου υπέρλαμπρου που μόλις ανηφορίζει τον ουρανό-πριν λίγες ώρες μια πύρινη σφαίρα έβαφε γύρω τριγύρω κάτι συννεφάκια που θέλησαν να τον συνοδεύσουν.
Το καράβι σαν ένα υπερσύγχρονο κτίριο, με όλα όσα χρειάζεται κάποιος-ένας επιβάτης στις τόσες ώρες ταξιδιού. Η θέση κοντά στο μεγάλο φινιστρίνι. Απόπλους από το λιμάνι! Αφήνουμε πίσω την πολιτεία που μας ξεπροβοδά, άλλα πλοία και στο έβγα του λιμανιού το φάρο, οδηγό τη νύχτα. Λευκός ,όχι μεγάλος με τον κλοβό-προστασία του πολύτιμου φωτός στην κορυφή. Πάντα του όμως τόσο ρομαντικό σημείο αναφοράς για όσους ταξιδεύουν στη θάλασσα.
Και το ταξίδι. Χωμένη στην άνετη πολυθρόνα του πλοίου να χάνεται στο μπλε-γαλάζιο και χρυσαφί απ’ την αντηλιά στο ελαφρύ κύμα. Να ταξιδεύει ο νους πότε ακροπατώντας στην επιφάνεια της θάλασσας κάνοντας όμορφες σκέψεις, πότε βουτώντας στη θάλασσα σα να θέλει να νοιώσει την ψυχρολουσία των νερών μπας και συνέλθει από σκέψεις και συναισθήματα που την απασχολούν και πότε βουτά στα βαθιά και να εύχεται να μείνει για πάντα εκεί…
Κόσμος πάει κι έρχεται στο καράβι. Αλλάζουν θέση. Ανεβαίνουν στο κατάστρωμα. Άλλη κοιτούν πίσω τη ρότα από αφρούς που έχει χαράξει το καράβι. Ζώντας για λίγο την αίσθηση της ελευθερίας που όλοι επιθυμούν να ¨φυλακίσουν¨ για τον εαυτό τους. Άλλοι ριγμένοι ¨χύμα¨ σε καρέκλες και καναπέδες του καραβιού.
Παιδιά να χαίρονται ξέγνοιαστα μην ξέροντας καν τον προορισμό. Τι σημασία έχει γι’ αυτά; Η κάθε στιγμή σημαίνει λίγο από ευτυχία για τις παιδικές ψυχές που σε λίγο μεγαλώνοντας θα χάσουν. Τουρίστες με σακίδια στην πλάτη, ατημέλητοι, σημασία έχει το ταξίδι, όχι ο τρόπος!
Ερωτευμένοι νέοι να δίνουν φιλιά και να ρουφούν τον έρωτα, όπως μόνο τώρα-κάθε φορά είναι μοναδική-τον ζουν.
Και ξανά Εκείνη σ’ εκείνη τη θέση κοντά στο φινιστρίνι και τώρα παρατηρεί το πέταγμα ενός γλάρου. Σε ένα επίπεδο πιο κάτω αυτός συνοδεύει το καράβι μες στη λευκή με μπλε σκούρο, σιρίτια στην άκρη των φτερών. Κουνά τις φτερούγες καθώς πετά μα δίνει την αίσθηση πως απλώς ωθεί το σώμα πάνω κάτω έτσι αριστοτεχνικά πετώντας.
Το ταξίδι άρχισε τις πρώτες μεσημεριανές ώρες, τελειώνει λίγο πριν τ’ απόβραδο. Είσοδος στο λιμάνι  και αποβίβαση από το καράβι. Το αυτοκίνητο παίρνει το δρόμο του προορισμού. Ένα χωριό του Ρεθύμνου απέναντι απ’ τον αγέρωχο Ψηλορείτη.
Εγκάρδια υποδοχή, οι πρώτες εντυπώσεις από το χωριό, αφήγηση του ταξιδιού!

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Μια στάση για σκέψη σε ένα σταθμό των παιδικών χρόνων-Δον Κιχώτης!


Αυτόν τον καιρό δεν ξέρω να εξηγήσω το γιατί αλλά στο μυαλό μου τριγυρίζει ένα μυθιστόρημα των παιδικών χρόνων- και όχι μόνο των παιδικών -όχι μόνο των δικών μου αλλά ίσως των περισσοτέρων ανθρώπων. Ο Δον Κιχώτης! Ποιος δεν θυμάται τις περιπέτειες του Ισπανού ιππότη της Ελεεινής μορφής , ενός ανθρώπου που συνεπαρμένος από τα βιβλία με περιεχόμενο ιπποτικές περιπέτειες πίστεψε πως μπορεί κι εκείνος να γίνει ένας τέτοιος μα άκαιρα και φυσικά κάλπικα. Ως το τέλος της ζωής του να πεθάνει μέσα στο όνειρό του να ξεκινήσει νέες περιπέτειες αργότερα ,μα και ως περίγελος για τους ανθρώπους του περιβάλλοντος του.
Το μυαλό φέροντας το υποσυνείδητο κάνει περίεργα περάσματα από σταθμούς που ούτε καν έχεις καταλάβει τη στιγμή που το ζεις πως θα αποτελέσει αργότερα σταθμό για μια ανάσα και συλλογισμό, της ζωής σου.
Και δες. Να ένας άνθρωπος ρομαντικός μα συνάμα και τολμηρός. Μισότρελο τον έλεγε ο περίγυρός του γιατί εκείνοι…τι να καταλάβουν; Εκείνοι δεν είχαν ζήσει την οπτασία των όσων ο Δον Κιχώτης διάβασε στα βιβλία του. Οι άνθρωποι όταν βλέπουν κάποιον να κοντράρει το κατεστημένο του κολλούν τη ρετσινιά του τρελού. Κι όμως. Κι αν έτσι, χρειάζεται θάρρος να ζήσεις την τρέλα σου. Και αξίζει αυτήν να βιώσεις παρά, μέσα κάποτε στο λήθαργο του θανάτου να βασανίζεσαι πως κάτι ξέχασες να ζήσεις. Ο ρομαντικός για τα δεδομένα της κοινωνίας είναι μισότρελος. Βλέπει γίγαντες σε παλιούς ανεμόμυλους και ανθρώπινο στρατό στο κοπάδι τα πρόβατα. Είναι που θέλει να ζήσει ότι δεν είναι πραγματικότητα.
Και ακόμα ερωτεύεται! Τι ωραίος είναι ο έρωτας σε όποια ηλικία και πόσο μεταμορφώνει τη φτωχή ασήμαντη χωριατοπούλα σε όμορφη κυρά στα μάτια του ερωτευμένου! Ζει και παθαίνει. Όμως δεν πτοείται. Το θέλει με όλη τη δύναμη της ψυχής του να γίνει ιππότης . Η ζωή του δίνει τη δυνατότητα να το βιώσει.
Και οι άλλοι…! Οι άνθρωποι που τον περιβάλλουν. Να κάτι με το οποίο θα μπορούν να ξεχάσουν τα δικά τους προβλήματα. Να γελάσουν, να περιγελάσουν για να νοιώσουν εκείνοι ποιο πάνω…ποιος είναι στο πάνω επίπεδο άραγε; Εκείνος που τολμά να ζει το όνειρο ή εκείνος που ανίκανος να το κάνει χλευάζει όποιον τολμά; Οι αγαπημένοι; Αναμένουν με συμπόνια και στωικότητα. Λυπούνται γι’ αυτό συμπαραστέκονται. Μα κανείς δεν είναι σε θέση να κατανοήσει. Ίσως ένας αγράμματος ,αφελής Σάντσο Πάντσα…
Να λοιπόν γιατί αυτό το γοητευτικό μυθιστόρημα τριγυρίζει αυτόν τον καιρό στο μυαλό. Είναι που οι σκέψεις με τα συναισθήματα δίνουν μάχη. Και μήπως είναι η πρώτη φορά; Μια ακόμα μάχη στον πόλεμο που γίνεται σε όλη τη διάρκεια της ζωής. Μα ποιος έχει το θάρρος να ζήσει την τρέλα του ώστε σε ένα τέλος ζωής ¨γεμάτο¨ να χαιρετήσεις με ένα χαμόγελο-αντίδραση και γροθιά σε όλους όσοι δεν μπορούν και δεν θέλουν να καταλάβουν  πως η λογική μπορεί να παραμεριστεί πολύ συχνά δίνοντας τη θέση της στο συναίσθημα ζώντας στο ρομαντικό κόσμο, όμως επιθυμητό αν και όχι φανερά αποδεκτό, από όλους μας.
Πάθη, ισχυρές επιθυμίες, συναισθήματα, η διάθεση για μαχητικότητα του κόσμου που δεν είναι αρεστός. Η τάση για το διαφορετικό. Να αλλάξεις ότι εσύ ερμηνεύεις ως κακός κείμενο. Η αγάπη. Ο έρωτας που φοβίζει όταν δεν είναι συμβατός με τα συνήθη πεπραγμένα. Κίνητρα για μια διαφορετική ζωή έξω από το κατεστημένο και πάντως ό, τι η φαντασία κάνει πραγματικότητα και στο τέλος τέλος η πραγματικότητα δικαιώνει. 
Κατερίνα


Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

Να κι ένα συνηθισμένο θέμα "Σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα"


Πολυσυζητημένο θέμα. Θέμα που έχει αναλυθεί ποικιλοτρόπως μα και ένα θέμα ανεξάντλητο για όσο θα υπάρχουν άνθρωποι σε τούτη τη γη ή κάπου αλλού τέλος πάντων.
Οι αναλύσεις; Και οι απόψεις όσες ίσως είναι και οι άνθρωποι πάνω στη γη. Γιατί αν και υπάρχουν κάποιες σταθερές, οι σχέσεις είναι τόσο μοναδικές όσο μοναδικοί είμαστε και οι άνθρωποι και οι σχέσεις που δημιουργούμε.
Επαφή μιας γυναίκας με έναν άντρα. Μοιραία σχέση θα έλεγες και ξεχωριστή. Οι δύο αντίθετοι έχουμε οριστεί ώστε να έλκει ο ένας τον άλλον για ένα σκοπό. Την αναπαραγωγή του είδους. Λίγο ψυχρό όπως το έθεσα και πολύ γενικό. Αλλά…μια σχέση ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα μπορεί να υπάρχει μόνο ερωτική; Δεν μπορούν δυο άνθρωποι του αντίθετου φύλου να είναι φίλοι. Ή απλώς γνωστοί. Συνάδελφοι ή συνεργάτες; Και τίποτα άλλο;  Υπάρχουν διάφορες γνώμες. Οι περισσότερες πάντως υποστηρίζουν πως όχι δεν είναι δυνατόν μια σχέση ανάμεσα σε άντρα και γυναίκα δε μένει για πολύ χωρίς να αναπτυχθεί το ερωτικό στοιχείο. Είναι κι άλλοι που λένε πως μόνο όταν υπάρχει ανάγκη για τέτοια συναισθήματα τότε βρίσκει έδαφος να αναπτυχθεί ένα αίσθημα ανάμεσα στους δύο επαφιόμενους, άνδρα και γυναίκας.
Όμως μια φιλία ανάμεσα τους δεν είναι ποιο αγνή;  Ο ένας από τον άλλο δε ζητούν μόνο προσφέρουν. Ανταγωνισμός δεν υπάρχει επειδή και μόνο δεν είναι ίδιοι. Οι αρετές του ενός ενώνονται με τις αρετές του άλλου θα έλεγα. Έτσι απλά και δεν επιτρέπουν στα ασήμαντα και ποταπά συναισθήματα που αναπτύσσονται στις σχέσεις των ανθρώπων του ίδιου φύλου πολλές φορές, εδώ να επηρεάσουν τη σχέση.
Απ’ την άλλη υπάρχει το ερωτικό στοιχείο. Από αυτό κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει γιατί ακριβώς το φέρουμε μοιραία και αναπόφευκτα μέσα μας. Κι ο έρωτας; Ποιος και πως μπορεί να του αντισταθεί; Υπάρχει ή δεν υπάρχει! Αν υπάρχει τότε αφορά δύο ανθρώπους και όλοι οι άλλοι σε ότι φύλο και να ανήκουν είναι αδιάφοροι ως ερωτικά αντικείμενα. Αν δεν υπάρχει βρίσκει γόνιμο έδαφος. Και αν δεν υπάρχει και ως αμοιβαίο και από τους δυο συναίσθημα, τότε πια τα πράγματα δυσκολεύουν. Γιατί τότε η σχέση γίνεται μια πολύπλοκη κατάσταση όπου σίγουρα κάποιον από τους δυο θα αφήσει στο τέλος ως ηττημένο. Φυσικά παίζει ρόλο και ένας άλλος παράγοντας πέρα από την φυσιολογική έλξη γενικά ενός άντρα σε μια γυναίκα και το αντίθετο. Είναι η έλξη που προέρχεται όταν αυτά τα δύο άτομα γνωριστούν πια. Και δουν κοινά γνωρίσματα των χαρακτήρων τους. Πόσο δύσκολο ή εύκολο πια είναι να κρατηθεί η σχέση σε επίπεδα πέραν του ερωτικού;
Είναι κάποιοι παράμετροι του θέματος σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα τα όσα ανέφερα ποιο πάνω.
Και επειδή δε ζούμε σε κοινωνία χωρισμένη σε αρένων και θηλέων δες πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα ως προς αυτή τη σχέση. Ούτε καν δύο άνθρωποι δεν μπορούν να κρατήσουν τη σχέση τους όποιας μορφής σε ένα ιδιαίτερο δικό τους συμφωνηθέν μεταξύ τους σημείο..……..
Φυσικά υπάρχουν κάποιοι παράγοντες, άγραφους νόμους τους χαρακτηρίζεις που κρατούν ίσως σε ένα επίπεδο πέραν του ερωτικού μια σχέση μεταξύ άντρα και γυναίκας. Η ηθική, ο σεβασμός στον άλλο και στην έννοια φιλία, οι στόχοι και των δύο. Και των ανθρώπων του περιβάλλοντος τους φυσικά. Ώστε πια αυτό απλουστεύει μια πολύπλοκη σχέση σαν αυτή των ανθρώπων του αντίθετου φύλου;
Υπάρχει η λογική και το συναίσθημα πάντα. Που αντιμάχονται συνεχώς.
Τελικά κι αν επιχείρησα τούτην εδώ την ανάλυση ίσως ψάχνοντας κάποιες απαντήσεις, ή ασφαλή συμπεράσματα θα έλεγα καλύτερα εγώ, δεν μπόρεσα να καταλήξω σε μια απάντηση ικανή να στηρίξει το ένα ότι δηλαδή οι σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα μπορούν να υπάρξουν και χωρίς το ερωτικό στοιχείο ή το άλλο ότι δεν μπορείς να αποφύγεις κάτι που ορίστηκες να φέρεις μέσα σου! 



Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Έλξη και χημεία-Τα μυστήρια της επικοινωνίας!


Έλξη και χημεία. Και αργότερα επαφή σε ένα άλλο επίπεδο ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Δεν αναφέρομαι μόνο σε σχέσεις του αντίθετου φύλου.
Το υποστηρίζουν ωστόσο αρκετοί επιστήμονες. Πως υπάρχει κάτι το μυστηριώδες ώστε κάποιοι άνθρωποι να έλκουν άλλους κοντά τους έτσι που στη συνέχεια της γνωριμίας τους να βρίσκουν πολλά κοινά σημεία επαφής τους. Κι έτσι να δίνουν μια εξήγηση στο γιατί υπήρξε αυτή η κατ’ αρχάς ανεξήγητη έλξη.
Όμως εγώ ούτε επιστήμων είμαι παρά μόνο αν μπορώ να το πω μόνο επιστήμων του εαυτού μου με την έννοια της έρευνας αυτού συνεχώς. Φυσικά μια έρευνα δεν οδηγεί πολλές φορές σε ασφαλή συμπεράσματα παρά μόνο μετά από πολλά πειράματα…
Αλλά πιστεύω πως πολλοί από σας έχουν νοιώσει αυτό: Αυτό δηλαδή το ανεξήγητο , να έχεις ¨δέσει¨ με έναν άνθρωπο πριν καλά καλά τον γνωρίσεις.
Είναι ένστικτο πιστεύω εγώ. Και το ένστικτο δεν είναι ανεπτυγμένο λένε όμως στον ίδιο βαθμό σε όλους τους ανθρώπους. Ίσως πάλι δεν του δίνουμε τη σημασία που πρέπει. Το ένστικτο είναι ένα έμφυτο συναίσθημα, ένα πρωτόγονο θα έλεγες μέσο, δοσμένο στους ανθρώπους ώστε εκείνοι να μπορούν να προφυλάξουν τους εαυτούς τους. Και όχι μόνο από τα στοιχεία της φύσης. Έτσι ως τέτοιο λειτουργεί κάλλιστα ώστε να οδηγήσει κάποιον σε ασφαλή μονοπάτια ζωής μαζί συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων που συναντάς σε αυτά.
Ας το δούμε απλά. Συναντάς ή κάνεις γνωριμία με έναν άνθρωπο. Κατ’ αρχάς ¨αντιμετωπίζεις¨ την εικόνα του.(Πια ίσως και πριν από αυτό. Είναι το πρωτόγνωρο και καινούριο να γνωρίζεις ανθρώπους και να επικοινωνείς μέσα από το διαδίκτυο, μα θα μιλήσω παρακάτω γι’ αυτό). Αργότερα γνωρίζεσαι λοιπόν με κείνον. Ανταλλάσεις σκέψεις και ιδέες , βλέπεις πως υπάρχουν σημεία επαφής. Η επικοινωνία πια έχει πάρει το δρόμο της. Σε άλλη περίπτωση, βλέπεις την εικόνα του άλλου. Έχεις και όλες τις καλές προθέσεις για κείνον-και πάντα για τέτοιες σχέσεις μιλάμε- μπορεί και να συμφωνείς σε αρκετά μαζί του αλλά…κάτι δεν προχωράει ανάμεσα στους δύο. Και είναι ανεξήγητο. Γιατί προσπαθείς για το καλύτερο ανάμεσα σε σένα κι εκείνον μα κάτι δεν βοηθάει. Και σιγά σιγά απομακρύνεστε. Και έρχεται στιγμή που αναρωτιέσαι γιατί αφού έχεις κάνει τα πάντα ως προς το να επικοινωνήσεις απτά , με όλους τους κανόνες που η επικοινωνία ορίζει , κι όμως τα δύο άτομα δεν μπορούν να πετύχουν μια ένωση.
Όσων αφορά το νέο τρόπο επικοινωνίας από το διαδίκτυο. Είναι μεγάλο κεφάλαιο. Θα το προσεγγίσω μόνο όσων αφορά τη σωστή επικοινωνία που προέρχεται μέσα από αυτό. Εδώ υπάρχει μια ιδιομορφία. Μπορεί να γνωριστείς με κάποιον ούτε καν έχοντας την εικόνα του. Μόνο γνωρίζοντας λίγα πράγματα για κείνον ,ίσως και όχι εκατό τα εκατό ασφαλώς, μα κι εδώ μπορεί να συμβεί το ίδιο όπως στην περίπτωση να έχεις μια φυσιογνωμία απέναντι σου. Κι εδώ η απορία να σε έλκει ένας άνθρωπος που καν δεν έχεις δει είναι μεγαλύτερη. Στη ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ή αν το πάρεις από άλλη άποψη όλα στη ζωή η τύχη τα φέρνει. Ο καθένας διαλέγει από αυτό. Μα νομίζω- κι εδώ ίσως ήταν το δύσκολο για μένα ως προς το να το αποδείξω ότι ένα σύμπαν, μια ανεξερεύνητη ακόμα δύναμη, ένα μυστήριο μπορεί να φέρει δύο ανθρώπους κοντά έτσι που να νοιώσουν αργότερα με την περαιτέρω γνωριμία τους πως ο ένας είναι κομμάτι του άλλου. Και είναι πολύ όμορφο να βρίσκεις στο διάβα της ζωής σου τα κομμάτια του εαυτού σου. Συμπληρώνεσαι έτσι σιγά σιγά. Συναρμολογείσαι. Και είναι εκπληκτικό πως επικοινωνείς μετ’ έπειτα με κείνον.
 Οι άνθρωποι κατά καιρούς φτιάχνουμε τις θεωρίες μας, που είναι προσωπικές, ως προς κάποια πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Είναι φορές που εκείνες είναι μύθοι. Είναι άλλες που έχουν όμως ισχυρές βάσεις. Μα και κάπως έτσι στηριζόμενοι σε μια υπόθεση δεν τεκμηριώνεται στη συνέχεια κάτι; Είναι και ανθρώπινη ανάγκη εξ’ άλλου να θέλεις να στηρίξεις κάπου το ανεξήγητο.
Θέλω να καταλήξω και να δικαιολογήσω τη δική μου θεωρεία. Πως δηλαδή και φυσικά υπάρχει κάτι το οποίο έλκει τον έναν άνθρωπο προς κάποιον άλλο αλλά πια δεν είμαι σίγουρη αν είναι κάτι το χειροπιαστό, αν λάβουμε υπ’ όψη και την έλξη δύο ανθρώπων μέσα από ένα μέσο όπως το διαδίκτυο. Αλλά όταν ανακαλύψεις πια αυτόν, ένα κομμάτι σου δηλαδή, διαπιστώνεις στη συνέχεια με κείνον μια άλλου τύπου επικοινωνία.
Σε όλες τις περιπτώσεις της κατ’ αρχάς και ανεξήγητης έλξης  αποδεικνύεται αυτό. Ότι δηλαδή πια η επικοινωνία ταξιδεύει με ¨κύματα¨. Και βλέπεις τους ανθρώπους να νοιώθουν από πριν ή να κατανοούν ό,τι ακόμα δεν γνωρίζουν ή να χρησιμοποιούν τους ίδιους κώδικες επικοινωνίας την ίδια στιγμή γιατί εκείνη τη στιγμή ο εγκέφαλος τους λέει τα ίδια πράγματα. Τηλεπάθεια το ονομάζω εγώ αυτό. Δεν είναι κάτι τόσο δύσκολο να εξηγηθεί. Είναι απλώς η πολύ δυνατή έλξη και ταύτιση χαρακτήρων του ενός για τον άλλο που ενεργοποιεί την ικανότητα του εγκεφάλου να ¨μαντεύει¨ λαμβάνοντας ή καλύτερα ¨τραβώντας¨ τα σήματα που εκπέμπονται από τον εγκέφαλο του άλλου με τον οποίο συνταιριάζεις. Η ικανότητα ή μια δύναμη που να κάνει δυο ανθρώπους να επικοινωνούν εγκεφαλικά και να αποδεικνύεται στη συνέχεια εκφράζοντας το με λέξεις, και από τους δυο.
Ο εγκέφαλος του ανθρώπου ως γνωστόν έχει πάμπολλες δυνατότητες και όσο για τις δυνάμεις που κρύβει η ψυχή, αυτές δεν έχουν υπολογιστεί ακόμα!
Κάποιος θα έλεγε πως είναι ακόμα πιο απλό. Είναι αυτό που λέμε ¨ταιριάζουμε¨. Ο καθένας από μας δηλαδή βρίσκει ένα ταίρι!

Μπορεί να είναι ερωτικό ταίρι. Μα πέρα από αυτό και περισσότερο ίσως σημαντικό να ανακαλύψεις ένα ταίρι ζωής. Που είναι ένας καλός φίλος! Ένα κομμάτι από το πάζλ του εαυτού σου!!!


Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Η Τέχνη της Επικοινωνίας


Είναι φυσικά στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης η επικοινωνία. Είναι ανάγκη. Οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι να ζούμε ομαδικά. Όπως κι αν το δούμε και είτε μας αρέσει είτε όχι. Έτσι θα έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος συνεννόησης μεταξύ μας. Έτσι απλά και με λίγα λόγια περιγράφεται ο όρος επικοινωνία. Όσο από την άλλη καθόλου απλή δεν είναι η τέχνη της. Γιατί από κει ξεκινάει η σωστή ή όχι ανθρώπινη επαφή και σε όλα τα επίπεδα.
Τι είναι επικοινωνία λοιπόν; Κάποιος θα έλεγε κάποιες λέξεις. Ένας κώδικας, ένας συνδυασμός συμβόλων για να συνεννοούνται οι άνθρωποι. Αν ήταν όμως μόνο αυτό τότε και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων δεν θα είχαν αυτή την πολυμορφία που έχουν τώρα, ούτε το κάθε είδος σχέσης θα ήταν διαφορετικό, ούτε η κάθε σχέση θα είχε την ιδιαιτερότητα της.
Άρα η τέχνη της επικοινωνίας είναι δύσκολη θα έλεγες. Πολύπλευρη. Μα συνάμα γοητευτική. Φυσικά εξαρτάται από όλα τα μέλη που βρίσκονται σε επικοινωνία μια δεδομένη στιγμή. Αλλά…θα έλεγα πως η επικοινωνία ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα μέλη αρχίζει από πολύ πριν ανταλλάξουν αυτές τις λέξεις.
Επικοινωνία είναι μια φυσική έλξη ανάμεσα στα μέλη. Ανεξήγητη πολλές φορές. Μα που δηλώνεται κάπως αυταρχικά θα έλεγα. Δηλαδή δεν το επιδιώκεις. Σου επιβάλλεται κατά κάποιο τρόπο. Και το λένε αυτό κάποιοι ¨χημεία¨ μεταξύ δύο ας υποθέσουμε ανθρώπων. Όπως συνδυάζεις δηλαδή δύο στοιχεία τα οποία έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά και από την ένωσή τους προκύπτει μια αντίδραση. Δες. Δράση και αντίδραση. Κάπως έτσι δεν είναι και η επικοινωνία; Υπάρχει ο πομπός που μεταβιβάζει πληροφορίες και ο δέκτης που τις επεξεργάζεται και τις επιστρέφει πάντα μέσα από τα δικά του ¨φίλτρα¨. Κι έτσι προκύπτει μια άλλη πληροφορία χρήσιμη για την εξέλιξη της αυτής επικοινωνίας μα ακόμα και προς χρήση για τη συνέχιση της ζωής.
Επικοινωνία είναι μια εξ’ αποστάσεως συνεννόηση. Δηλαδή κάποιος στέλνει μηνύματα σε αυτόν που θέλει να επικοινωνήσει χρησιμοποιώντας το σώμα του. Τα μάτια, τη γενικότερη στάση του σώματος του αργότερα το άγγιγμα.
Και φυσικά κυρίαρχο ρόλο παίζει η επικοινωνία κωδικοποιημένη πια με τη μορφή λέξεων και προτάσεων. Μα ούτε κι εδώ δεν είναι απλό το  θέμα. Γιατί επικοινωνεί κάποιος καλύτερα όταν κατέχει πολύ καλά τη ¨γλώσσα¨ που γαλουχήθηκε να μιλά. Υπάρχουν κάπου τις τρεις χιλιάδες γλώσσες επισήμως που χρησιμοποιούνται από τους ανθρώπους στη γη. Η κάθε ομάδα, φυλή, έθνος ή χώρα όμως η οποία ορίζεται και από αυτή έχει ως δικό της χαρακτηριστικό ένα δικό της κώδικα επικοινωνίας, μια δική της γλώσσα. Από κει και μετά και σε μια επιχείρηση παγκοσμιοποίησης των όλων, και των ανθρώπινων επαφών, οι άνθρωποι προσπαθούν να γίνουν κοινωνοί όσο μπορούν περισσότερων γλωσσών ώστε να μπορούν να επικοινωνούν γενικότερα με τους ομοίους τους.
Μα πρωτεύοντα ρόλο παίζει το να κατέχει κάνεις τη δική του γλώσσα για να επικοινωνεί πρώτα με τα άτομα του στενού και αποκλειστικού περιβάλλοντος του. Τους συγγενείς , τους φίλους, τους αγαπημένους. Και είναι σημαντικό να μπορείς ή να έχεις τις γνώσεις να χρησιμοποιείς σωστά τη γλώσσα σου γιατί η κάθε λέξη έχει τη δική της ξεχωριστή σημασία και δίνει το δικό της νόημα σε όσα θέλει ο πομπός να περάσει στο δέκτη. Κι έτσι να βοηθήσει αυτόν να επεξεργαστεί καλύτερα την πληροφορία ώστε να γίνει μεταξύ τους πιο πετυχημένη η επικοινωνία. Αποφεύγονται έτσι και λάθη, παρανοήσεις και παρεξηγήσεις τα οποία στοιχίζουν πολλές φορές την απώλεια ενός αγαπημένου που θέλεις πάση θυσία να κρατήσεις κοντά σου.
Βέβαια σημαντικό είναι να δίνεις από σένα, και περισσότερα πολλές φορές στην αρχή μιας σχέσης-επικοινωνίας, για να πάρεις χωρίς να το έχεις ζητήσει. Να μιλάς με παραδείγματα και όχι θεωρητικά γιατί κινδυνεύεις να θεωρηθείς ¨εξυπνάκιας¨ αλλά πολύ σημαντικό, να ακούς τι θέλει να σου πει κι ο συνομιλητής σου.
Και πέρα λοιπόν από όλα αυτά αλλά εξίσου σημαντικό για μια σωστή επικοινωνία είναι η επαφή. Έλκεσαι από ένα άτομο. Ανταλλάσεις μηνύματα με το σώμα. Συνομιλείς μαζί του και βρίσκονται σημεία επαφής και ομοιότητες χαρακτήρων. Κοινά ενδιαφέροντα. Αναπτύσσεται έτσι ένα αίσθημα αγάπης με το συνομιλητή σου. Αλλά αυτό το αίσθημα έχεις την ανάγκη να του το μεταδώσεις. Αγγίζοντας απλώς. Κρατώντας το χέρι του άλλου εκείνη τη στιγμή του μεταδίδεις τη συμπάθεια σου σε αυτό. Καλύτερα αγκαλιάζοντας ή φιλώντας το δείχνεις ότι δεν περιγράφεται με λέξεις και είναι μόνο αισθήματα προς το άτομο που επικοινωνείς.
Μάτια, αυτιά, άγγιγμα γεύση ίσως με ένα φιλί και μυρωδιά φυσικά, αν παραδεχτούμε αυτό που ανέφερα στην αρχή για την έλξη με το άλλο άτομο και όπως λένε η μυρωδιά του κάθε ανθρώπου είναι κάτι που έλκει κάποιον άλλο, άρα οι αισθήσεις σε διέγερση, μη συνειδητοποιώντας το τις περισσότερες φόρες, αλλά δες το. Μήπως είναι έτσι;
Τελικά η τέχνη της επικοινωνίας είναι και πολύ απλή και πολύπλοκη. Δηλαδή έχει πολύ πλοκή αλλά εν τέλει είναι απλή. Αρκεί να έχεις θετικά συναισθήματα από την αρχή για το συνομιλητή σου. Να τον αντιμετωπίζεις με κατανόηση και αγάπη. Να μιλάς σωστά, με παραδείγματα της δικής σου ζωής. Μα και πολύ σημαντικό να ακούς και τι έχει να σου πει εκείνος.
Απόλυτη δημοκρατία θα έλεγα αν μπορώ να το πω αυτό ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα μέλη που ενδιαφέρονται να επικοινωνήσουν. 
Κατερίνα


Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Αφηγηματικές παραστάσεις ενός ταξιδιού-Γ' Μέρος-Κοντά στην πισίνα



Αυτή φταίει! Στέκει εκεί ψηλά από όλους και όλα, μεγαλόπρεπη , πανέμορφη και ¨μας το παίζει¨ ντροπαλή μες στο χλωμό της πρόσωπο.
Μια νύχτα όχι πολύ συνηθισμένη ,όχι σίγουρα καθημερινή γι’ αυτό τόσο πολύ ενδιαφέρουσα. Ήταν μια νύχτα με παρέα τη σαγηνευτική σελήνη κι ένα ποτήρι κρασί , απόλαυση κοντά σε μια πισίνα. Μια πισίνα ξενοδοχείου , όμορφο κατασκεύασμα ανθρώπινης ανάγκης για επαφή όσο περισσότερο με το νερό.
Η πισίνα σε ωραίο σχήμα και φωτισμένη έτσι που να δείχνει τόσο διάφανο το περιεχόμενό της , όσο διάφανη είναι η φύση του. Νερό! Άλλο ένα παντοδύναμο στοιχείο της φύσης που μπροστά του δεν μπορεί κανείς από μας τα θεωρούμενα ισχυρά κυρίαρχα πλάσματα τούτου εδώ του πλανήτη να μετρηθεί και να αδιαφορήσει.
Το νερό της πισίνας αναδεύεται ελαφρώς στο ελαφρό φύσημα ενός νυχτερινού αέρι! Λίγα μέτρα πιο κει και σε ένα επίπεδο πιο κάτω εκείνη. Εκείνη, η θάλασσα χαμογελά περιπαικτικά στην πισίνα η οποία στήθηκε εκεί θέλοντας να τη μιμηθεί. Δεν μπορεί να συμβεί αυτό!
Το αέρι κάνει αισθητή την παρουσία του σε λίγο και σε προκαλεί να αγκαλιάσεις το σώμα σου να σε ζεστάνεις ή…να νοιώσεις καλύτερα τη θέρμη της ψυχής σου. Αφήνεσαι για άλλη μια φορά. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Το ολοστρόγγυλο, υπέροχα φωτεινό φεγγάρι παιχνιδίζει το φως του στη θάλασσα ενώ στέκει ακριβώς πάνω από την πισίνα. Δεν μπορεί να αποφασίσει που να βουτήξει. Στα ήρεμα, ασφαλή νερά μιας πισίνας ή στα περιπετειώδη τόσο θελκτικά νερά της θάλασσας; Σαν τις επιλογές μας. Στέκεις πριν αποφασίσεις τι είναι το καλύτερο να κάνεις; Και όταν πια το έχεις κάνει, ότι εσύ θεώρησες καλύτερο, μετανιώνεις γιατί έχασες την ευκαιρία να δοκιμάσεις και την άλλη επιλογή που είχες…
Η πισίνα ζηλιάρα από τη μεγαλοπρέπεια του φεγγαριού, δεν δέχεται ούτε το καθρέφτισμα του μέσα της. Καμαρώνει ¨παίζοντας¨ ελαφρά τα νερά της στο λαμπερό φως, τεχνητά φωτίζοντας το ώστε να δείχνει πιστή απομίμηση μιας γαλαζοπράσινης θάλασσας. Το μυαλό βουτά πότε στα ασφαλή νερά εκείνης της μικρής ξιπασμένης, πισίνας για να κάνει ένα ήρεμο απολαυστικό μπάνιο σκέψεων και αισθήσεων και πότε βουτά διψασμένο για περιπέτεια σε βαθιά νερά εκεί που χαράζει φωτεινό δρόμο η σελήνη. Μέσα σε μια σκούρα μωβ θάλασσα με χρυσές αποχρώσεις στο τελείωμα των απαλών κυμάτων της. Και έρχονται και πάλι σκέψεις , συλλογισμοί, τι έζησα, τι δεν έζησα και πρέπει να ζήσω, τι πρόσφερα σε μένα και μου πρόσφερε εμένα το εγώ μου. Ποιο το κέρδος και ποιες οι απόλυες της ζωής μου σε σχέση με τους ανθρώπους. Τι πρέπει να κάνω για να γίνω καλύτερος ή…αξίζουν άραγε όλα αυτά;;; Μάλλον ότι αξίζει είναι αυτό! Το ίδιο το νερό, και το αέρι που τώρα χαϊδεύει ηδονικά το κορμί και παίρνει τα μαλλιά πίσω, το φεγγάρι, περίεργη επίδραση στις ψυχές, τελικά η ψυχή μου κουβαλάει τη δική της θέρμη και ζέση στοιχείο της φύσης κι αυτή αφού τόσο πολύ συμμετέχει στο υπέροχο μοναδικό σύμπαν!
Δεν είναι δυνατόν…! Αντίδραση βίαιη της στιγμής. Θυμός ή ανυπομονησία. Το άδειο ποτήρι πέφτει με δύναμη μέσα στην πισίνα. Θα τα καταφέρω. Θα ζήσω τα απωθημένα μου…ελπίζω και προσπαθώ! Μου αξίζει…!
Μήπως το κρασί ήταν τελικά τόσο μεθυστικό;;; Ή η επίδραση του φεγγαριού; Ή το μοναδικό άρωμα ενός άνθους μιας γαρδένιας που τόση ώρα επέμενε να προκαλεί παραισθήσεις χωρίς καν να γίνει αντιληπτό;;;
Κατερίνα

Photobucket

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Αφηγηματικές παραστάσεις ενός ταξιδιού-Β'Μέρος-Η λίμνη με τα νούφαρα

 
 Και ξαφνικά σε μια πεδιάδα από άλλοτε σπαρμένες εκτάσεις και άλλοτε φυσική βλάστηση, αντικρίζεις το υγρό στοιχείο.
Μια πεδιάδα από νερό , ήρεμο, γαλήνιο περιτριγυρισμένο από  χαμηλά δέντρα τόσο κοντά και έχοντας μια κλήση προς το νερό-πηγή ζωής ,για κείνα. Πυκνή φυλλωσιά που δεν εγκαταλείπει τα κλαδιά τους καμιά εποχή του έτους σχηματίζουν ένα φυσικό φράχτη για τη λίμνη.
Μια λίμνη σε χρώματα και αποχρώσεις του μπλε γαλάζιου , από το καθρέφτισμα του ουρανού μέσα της σε μια ακτίνα στο κέντρο της και όσο ο κύκλος πλησιάζει στις όχθες παίρνει άλλες αποχρώσεις αυτές του καθρεφτίσματος σε αυτή των φυτών και δέντρων όσων παίρνουν ζωή και ανάπτυξη από το νερό της λίμνης.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό που βάφει περίεργα πράσινη τη λίμνη. Γύρω γύρω από το κέντρο της αυτή καλύπτεται από τα ποιο όμορφα, γοητευτικά για το ιδιαίτερο της ζωής τους κι έτσι κάποιος νους μπορεί να ταξιδέψει μαζί τους πάνω σε ήρεμα νερά παρέα τους. Είναι τα νούφαρα! Είναι οι παρθένες των γλυκών νερών , Νύμφες που μη θέλοντας να δείξουν το αληθινό τους πρόσωπο, ντροπαλές θεές προβάλουν μέσα στο νερό ως απίστευτης ομορφιάς φυτά. Ένα όμορφα σχηματισμένο καταπράσινο φύλλο σαν μικρή βαρκούλα να επιπλέει πάνω στο νερό και στο κέντρο να προβάλει το λουλούδι του. Άλλοτε με λευκό της αγνότητας ένδυμα , πότε ροζ ή μωβ, απαλά ευγενικά χρώματα τέτοιας ομορφιάς που κι αν αυτό ήθελαν εκείνες οι νυφούλες της λίμνης, να κρύψουν την ομορφιά τους , δεν το καταφέρνουν.
Οι Αιγύπτιοι ονομάζουν τα νούφαρα Λωτούς και είναι αυτά ακριβώς τα φυτά που κατά τον Όμηρο , οι σύντροφοι του Οδυσσέα δοκίμασαν να γευτούν και τότε ξέχασαν τα πάντα. Και προορισμό και αφετηρία ζωής. Μήπως είναι καλό να δοκιμάσει κανείς;;;
Το όχημα περνά κοντά στη λίμνη και οι επιβάτες σηκώνονται από τις θέσεις τους να θαυμάσουν. Και μετά…ο καθ’ ένας πλάθει τη δική του ιστορία και αφήνεται στο φανταστικό κόσμο το δικό του σε σχέση με το υπέροχο νούφαρο. Κι έτσι όπως επιπλέει το όμορφο πλατύ καλοσχηματισμένο φύλλο θέλεις να γίνεις μια τόση δα μικρούλα ύπαρξη για να ξαπλώσεις πάνω του και κάτω από το υπέροχο λουλούδι για να νοιώσεις την απόλυτη γαλήνη και ευτυχία εκείνη που μόνο το φυσικό περιβάλλον με το ασύγκριτης ομορφιάς κόσμο του καταφέρνει. Ίαμα ψυχής αναδυόμενο μέσα από μάτια καθάρια. Ένας κύκλος ζωής σύντομος μα τόσο μακριά από ανθρώπινα πάθη και άγχη. Μέθη και παραίσθηση. Αυτή που χαρίζει το από το νερό μουλιασμένο νούφαρο στον ανθρώπινο νου και τον κάνει να χάνεται σε υπερκόσμιες διαστάσεις και προσωπικούς παραδείσους!!!
Κατερίνα

Photobucket

Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Αφηγηματικές παραστάσεις ενός ταξιδιού-Α' μέρος-Ταξίδι με λεωφορείο





Κάθισε στη θέση από τη μεριά του παραθύρου. Από εκεί όλες οι εικόνες και παραστάσεις που αντικρίζει το μάτι έξω από το λεωφορείο έχουν μια άλλη οπτική.
Πάντα της άρεσε το ταξίδι με λεωφορείο. Ταξιδεύεις με άλλους ανθρώπους παρέα κι αυτό από κοινωνιολογικής άποψης έχει ισχυρό ενδιαφέρον αλλά είναι κι αυτό: Όλα έξω απ’ το παράθυρο δίνουν μια ιδιαίτερη αισθητική εικόνα.
Το λεωφορείο τρέχει, γλιστρά σε μια οδό με μεγάλη κυκλοφορία. Κάποτε έχεις τη αίσθηση πως είσαι σε καράβι έτσι ¨μονοκόμματα¨ που κινείται. Ευχάριστη μουσική για να κάνει ποιο ευχάριστο ένα ήδη ευχάριστο, λόγο του ενδιαφέροντος προορισμού, μα και του γενικού παρεϊστικου κλίματος, ταξίδι.
Είναι ότι οι αισθήσεις και τα βιώματα που κουβαλάς από παιδί σε προδιαθέτουν ώστε να βιώνεις κάθε πράγμα ή εμπειρία με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Το ταξίδι με λεωφορείο της θυμίζει τις σχολικές εκδρομές, τότε που παιδιά χαίρονταν την ανεμελιά με τραγούδια, σκανδαλιές και γέλια και εικόνες διαφορετικές ακόμη κι αν οι εικόνες μπορούσαν να είναι ίδιες με κάποιες που είχε ξαναντικρίσει περνώντας από το ίδιο σημείο με άλλου είδους μέσο. ‘Ένα Ι.Χ. Έτσι  τα ίδια συναισθήματα έχει και θέλει να ζήσει κάθε φορά που ταξιδεύει με λεωφορείο. Οι ευχάριστες αναμνήσεις σε ακολουθούν σε όλη σου τη ζωή… όπως και το αντίθετο βέβαια.
Αλλά τώρα το πρόσωπο έχει κολλήσει στο τζάμι. Σε ένα τεράστιο σε μέγεθος παράθυρο, σε ένα ύψος από το επίπεδο της γης. Το όχημα φεύγει με ταχύτητα κι εκείνη παρατηρεί: Τα γοητευτικά βουνά και τις πετρώδης κορυφές τους. Τις άλλοτε κατάφυτες καταπράσινες απότομες πλαγιές τους και άλλοτε γυμνές από βλάστηση αλλά όχι λιγότερο γοητευτικές.
Ένα πλάνο πιο κοντά οι εικόνες εναλλάσσονται με ταχύτητα τόση όση το όχημα που κάνει τη μεταφορά των εκδρομέων. Καταπράσινες συστάδες δέντρων σε περιβόλια με πορτοκαλιές και λεμονιές και χαμηλή βλάστηση και άλλου είδους χωράφια καλλιεργημένα αλλά στην οπτική φαντασία ιδιαίτερα σχεδιασμένα το καθένα αναλόγως την καλλιέργεια και το χρώμα των σπαρτών.
Και τώρα να, το μάτι ¨πιάνει μια ελώδη περιοχή. Καλάμια και υδρόβια πρασινάδα, υπέροχα αναδυόμενη μέσα από το νερό ή επιπλέοντας αριστοτεχνικά. Και μετά, πάλι καλλιέργειες. Και τώρα το τοπίο αλλάζει. Χαράδρα απότομη ως κάτω εκεί που ένας ποταμός κυριαρχεί του τοπίου. Το νερό πάντοτε ασκούσε μια ακατανόητη επιρροή στον ψυχισμό του ανθρώπου. Σκεφτεται ο Νους. Και τώρα το λεωφορείο περνά μέσα από ένα τούνελ. Υπέρτατο κατασκεύασμα του ανθρώπου για να ¨πατήσει¨ και ότι η φύση δεν επέτρεπε. Σκοτάδι. Η ματιά ¨μετρά¨ τα χλωμά φωτάκια που τοποθετήθηκαν εκεί για να δίνουν ένα κάποιο φως στο σκοτάδι. Η ματιά θολώνει. Τώρα μια συνεχόμενη φωτεινή γραμμή περνά με κατεύθυνση αντίθετη απ’ το όχημα μπροστά στα μάτια. Και να! Το φως πηγή ζωής στην άκρη του τούνελ.
Και η ματιά παρατηρεί όσο προλαβαίνει πια την ταχύτητα του ψηλού, γρήγορου  οχήματος το πρώτο πλάνο του φιλμ που περνά μπροστά στα μάτια της ¨φευγάτης¨ επιβάτιδας. Τι; Δεν προλαβαίνει η ματιά να σταθεί κάπου. Ίσα που συνειδητοποιεί ο νους τι είναι εκείνο που βλέπει. Και τότε η εικόνα θολώνει, φυσική αντίδραση των ματιών ή…μπορεί και αίσθηση συνειδητή. Γιατί μες στην ιλιγγιώδη, αντίθετης κατεύθυνσης, ταχύτητα των εικόνων, το μυαλό ¨μεθά¨ και συγκλονίζεται και τότε όλα μπερδεύονται γλυκά και αφήνεται στις σκέψεις και βλέπεις να ζωντανεύουν όνειρα και πόθοι και ζεις τις παραισθήσεις σου…
Τη στιγμή ακριβώς που η μουσική δυναμώνει μέσα στο λεωφορείο και κάνει τη ροή της σκέψης εκείνης της στιγμής διακόπτει για να σε πάρει εκείνη και να σε ταξιδέψει με το δικό της μαγικό τρόπο. Ταξίδια μέσα σε ένα ταξίδι. Χορός αισθήσεων και παραισθήσεων. Συνδυάζεις. Ακολουθείς ψιθυρίζοντας τους στίχους του τραγουδιού, παρακολουθείς νοιώθοντας τον ίλιγγο της απίστευτα γρήγορης εναλλασσόμενης, σε αποχρώσεις του πράσινου και γήινου χρώματος εικόνα και αφήνεσαι στα χέρια του φανταστικού, του υπερκόσμιου. Στον πλούσιο κόσμο των χίλιων αισθήσεων και παραισθήσεων…!
Κατερίνα

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

5-5-2010 Ακόμα ένα στίγμα για την Ελλάδα!

Δεν ξέρω ακόμα και τώρα αν αυτό που πάω να κάνω, δηλαδή να γράψω τα συναισθήματά μου για το έγκλημα στην τράπεζα Marfin σήμερα στα πλαίσια ¨ειρηνικής¨ διαδήλωσης-διαμαρτυρίας για τα σκληρά μέτρα την κυβέρνησης προκειμένου να βγει η χώρα μας από την οικονομική δύνη που έχει περιπέσει. Από νωρίς το απόγευμα όταν και έγινα κοινωνός της είδησης έχω συγκλονιστεί. Κύματα θυμού και θλίψης με χτύπησαν κι εμένα όπως τους περισσότερους από μας. Ένας λαός σε απόγνωση. Ένας λαός σε παράκρουση. Όπου την πρώτη στιγμή φωνάζει «άρον άρον σταύρωσον αυτόν» (κάψτε τους που τολμούν να δουλεύουν και μάλιστα σε τράπεζα) και την άλλη ώρα φωνάζουν από αγανάκτηση για την δολοφονική πράξη εναντίον αθώων.
Σκέφτηκα τι έπρεπε να κάνω και τι ήταν σωστό αυτή την ώρα του πένθους για τρεις(τέσσερις) συμπολίτες μας.  Να σιωπήσω θεώρησα πως ήταν το σωστό και από αύριο τα λέμε. Μετά σκέφτηκα να αναρτήσω μια φωτογραφία μόνο με κάποια κεράκια έτσι για τα συλλυπητήρια στους ανθρώπους των αδικοχαμένων και για των ίδιων την ψυχή! Πολύ ψυχρό μου φάνηκε. Κάτι χωρίς πολύ κόπο αναρτημένο και τελικά ίσως και υποκριτικό. Να μην μιλήσω σήμερα και…από αύριο να τα πούμε όλα; Ποια δηλαδή; Και τι δεν έχουμε πει ως σήμερα και θέλουμε να προσθέσουμε κι άλλα; Για την ανευθυνότητα των πολιτών ,όλως ημών; Για την ηθελημένη άγνοια μας; Για τον φιλοτομαρισμό μας; Για τη νεοπλουτίστικη συμπεριφορά μας; Ή μήπως για τους πολιτικούς μας;;;!!! Να μας δουλεύουν μια ζωή και να μας αρέσει…
Και να λοιπόν που έχουμε φτάσει. Έλληνας να σκοτώνει Έλληνα! Η ατάκα είναι από την ταινία «Ψυχή βαθιά» που αναφέρετε στα χρόνια του εμφύλιου στην Ελλάδα. Τι περίεργους συνειρμούς κάνει το μυαλό μου σήμερα!
Αλλά φοβάμαι. Φοβάμαι τον ίδιο τον εαυτό μου. Έχω το γονίδιο του έλληνα κι εγώ και φοβάμαι μήπως αύριο κιόλας λησμονήσω τι έγινε σήμερα.
Απλώς ένας ή κάποιοι έλληνες δολοφόνησαν άλλους συμπατριώτες τους. Σαν εκείνες τις περιπτώσεις όπου παιδιά βρισκόμενα σε αμόκ σκοτώνουν το σχολείο τους για να εκδικηθούν την κοινωνία που ζουν και τους καταπιέζει. Οι πολιτικοί απόμακροι όπως πάντα. Δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Άκουγα που μιλούσαν για το γεγονός στη βουλή και αναρωτιόμουν: «για ποιο θέμα μιλάνε;;;»
Η ειδήσεις να μεταδίδονται η μία πίσω από την άλλη. Ο λαός να αγανακτεί μέσα από το διαδίκτυο. Ο λαός να θλίβεται. Ο λαός να αναρωτιέται. Οι πολιτικοί στον κόσμο τους.
Πόσο ανώριμη τελικά κοινωνία είμαστε ρωτώ το Θεό που θέλουμε να λέμε πως μας ξεχωρίζει ως ανώτερα όντα από τους υπόλοιπους της γης!!!
Δυο παιδιά, αδέλφια, βρίσκουν το όπλο του πατέρα τους κάπου στο σπίτι και έτσι όπως ακόμα είναι ηλικιακά ανώριμα παίζοντας μ’ αυτό αλληλοσκοτώνονται ή το ένα σκοτώνει το άλλο ή αυτοπυροβολείται…
Πάντως ο υπαίτιος είναι ένας. Ο πατέρας…

Καλό ταξίδι και καλό προορισμό στους αδικοχαμένους
Κουράγιο στους ανθρώπους τους.

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

ΑΠΛΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΠΟΛΙΤΗ ΠΟΥ ΖΕΙ ΤΗΝ ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΣΤΗΣΕΙ ΧΩΡΙΣ ΜΕΣΑ


Έναν ίλιγγο, μια ασυνεννοησία και μια Βαβέλ ζω κι εγώ ανάμεσα στους συμπολίτες μου αυτόν τον καιρό. Ο λόγος είναι σε όλους γνωστός. Η χώρα μας περνά οικονομική κρίση. Αλλά από κει και μετά; Γιατί; Πως; Από πού; Πότε;
Ερωτήματα και απορίες , θεωρίες που ο καθένας μας αναπτύσσει προσπαθώντας να κατανοήσει την κατάσταση. Παραδοχή και μη. Φταίω; Φταίει; Φταίνε; Πόσο; Γιατί; Και τώρα;
Είναι σχεδόν το μόνο θέμα συζήτησης εδώ και αρκετό καιρό. Κάθε φορά που η κυβέρνηση παίρνει κι άλλα κι άλλα μέτρα όμως, οι συζητήσεις ¨φουντώνουν¨.
Αναρωτιέμαι. Πόσοι από μας γνωρίζουν ακριβώς το μέγεθος του προβλήματος; Πόσοι από μας αναγνωρίζουμε καν ότι υπάρχει πραγματικά πρόβλημα οικονομικό στην Ελλάδα;(Ένα μίνι γκάλοπ στα πλαίσια συζητήσεων με μέλη του  ¨περιβάλλοντος¨ μου μου έδειξε πως αμφισβητείται έντονα). Πόσοι είναι διατεθειμένοι να βοηθήσουν στο να ξεπεραστεί το πρόβλημα; Και ποιοι είναι αυτοί; Πως και με πόση ασφάλεια μπορούμε, ο καθένας από μας, να κρίνουμε τις ενέργειες μιας κυβέρνησης ώστε να ¨βγούμε¨ από αυτή την κρίση;
Νομίζω πως το θέμα είναι όσο απλό άλλο τόσο και πολύπλοκο. Ο λαός εκτός από το ότι διανύουμε μια πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση στη χώρα μας δεν ξέρει ακριβώς το μέγεθος , τα αίτια , τις επιπτώσεις σε αυτόν όχι με την έννοια των μέτρων και θυσιών που πρέπει να κάνει ώστε να εξέλθουμε από την κρίση αλλά την ακριβή έννοια του τι σημαίνει ύφεση στα οικονομικά μιας χώρας. Η άγνοια όπως σε κάθε περίπτωση οδηγεί σε ανασφαλή συμπεράσματα, θεωρίες συνομωσίας, υποψίες για τα πάντα και τους πάντες.
Οι πολιτικοί των τελευταίων τριάντα ετών με λιγότερες ή περισσότερες ευθύνες πάντως οδήγησαν τους πολίτες στο να μην τους εμπιστεύονται. Κάποιοι λένε, φταίνε οι πολιτικοί. Δεν φταίνε όμως και οι διορισμένοι κρατικοί φορείς; Δεν φταίνε όσοι ασχολούνται με την τήρηση των νόμων και την επιβολή κιρρώσεων σε όσους αποδεδειγμένα πια έκαναν ζημία στο κράτος; Όσο υψηλά ιστάμενα πρόσωπα κι αν ήταν αυτά; Δεν φταίνε οι τοπικοί άρχοντες; Δεν φταίνε οι διοικούντες διάφορες υπηρεσίες ; Δεν φταίνε οι πολίτες που φοροδιαφεύγανε; Δεν φταίνε οι πολίτες που ζούσαν ¨τρώγοντας¨ συντάξεις;
Τελικά υπάρχει κρίση οικονομική στην Ελλάδα; Κάποιοι δεν το παραδέχονται ακόμα. Δεν το διακρίνουν και λένε πως είναι κυβερνητικά παιχνίδια ή των άλλων κρατών εις βάρος της χώρας μας. Άλλοι, προκατειλημμένοι ακόμα κομματικά βλέπουν μονόπλευρα τα πράγματα. Αυτοί που θίγονται περισσότερο με τα νέα οικονομικά μέτρα κοιτούν σαστισμένοι γύρω τους προσπαθώντας να αποτινάξουν ευθύνες και πραγματικότητα από πάνω τους.
 Ο λαός αντιστέκεται. Ο λαός ταξιδεύει. Ο λαός διασκεδάζει. Ο λαός εκδράμει. Ο λαός βολτάρει. Είναι μια μορφή αντίδρασης σε ότι τον φοβίζει και έρχεται κατά πάνω του. Ο λαός ετοιμάζει διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες για τα μέτρα με τα οποία καλείται να βοηθήσει ώστε να σωθεί η χώρα του! Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Όλοι φωνάζουν ή ψιθυρίζουν πως ξέρουν ποιοι φταίνε για εδώ που φτάσαμε. Είναι άνδρες! Πολιτικοί. Που εκμεταλλευόμενοι τις πολιτικές θέσεις τους, εκμεταλλεύτηκαν τις συγκυρίες. Αλλά ποιος μπορεί και πάλι να το πει με ασφάλεια αυτό;  Ποιος είναι σε θέση να δώσει αποδείξεις; Γιατί χωρίς αποδείξεις δεν καταδικάζεται κανείς.
Είναι ίσως η πρώτη φορά πάντως που ο λαός έχει τη μικρότερη ευθύνη για την κατάσταση που ζούμε στη χώρα μας. Γιατί για όλα μα για όλα ως τώρα οι ευθύνες μοιράζονταν σε πολίτες και πολιτικούς. Όλοι είμαστε κύτταρα του ίδιου σώματος. Αυτού που λέγεται Έλληνας. Ας αρχίσουμε να παραδεχόμαστε πράγματα.
Επίσης δεν φταίει κανείς ξένος παράγον στον οποίο ανήκουμε, αν αυτή τη στιγμή μας διαφεντεύει. Γιατί απλώς δεν ήμασταν σε θέση να οδηγήσουμε εαυτόν στη σωτηρία του δικού μας κράτους. Και φυσικά κανείς σήμερα δεν κάνει αγαθοεργίες. Όλα είναι δούνε και λαβείν.
Αλλά το μεγαλύτερο μέρος ευθύνης το έχουν ΜΟΝΟ οι πολιτικοί. Τελικά. Κακές διοικήσεις. Ανεύθυνες πολιτικές. Ανθελληνισμός και συμφεροντολογία. Συγκάλυψη. Ανανδρία από μέρους τους. Εγκληματίες από πρόθεση.
Αυτή τη στιγμή η χώρα στο πιο κρίσιμο σημείο ως τώρα, της οικονομικής της κατάστασης. Οι πολίτες καλούνται να ζούνε χωρίς το ευ στη ζωή τους. Για να σώσουν τη χώρα τους. Ναι συμφωνώ. Είμαι ελληνίδα πολίτης που αγαπώ τη χώρα μου και θέλω να τη δω να ορθοποδήσει και πάλι. Και να βαδίζει με ανάπτυξη για την ανάπτυξη. Να κάνω θυσίες για όσο χρειαστεί. Γιατί αν όχι εγώ θέλω τα παιδιά μου να ζήσουν σε μια ευνομούμενη και κοινωνικά ίσων ευχερειών χώρα. Εγώ το έχω φάει λοιπόν το παραμύθι αγαπητοί πολιτικοί. Αλλά…
Γιατί κι εσείς δεν δείχνεται το ίδιο αίσθημα προσφοράς στην πατρίδα με μένα; Γιατί μου στερείται τα βασικά από τη ζωή μου ενώ με ¨τυφλώνεται¨ με μειώσεις μηδαμινής αξίας στους μισθούς σας; Γιατί ¨βολέψατε¨ τα σόγια σας δίνοντας τους δουλειά στη βουλή μη περικόπτοντας στη ουσία από το ετήσιο εισόδημά τους; Γιατί εγκρίνεται τεράστια ποσά για αγορές περιττές(αγορά Υ/Η , συστήματα σκίασης σε υπουργείο) στην τωρινή επικίνδυνη για το κράτος οικονομική συγκυρία; Γιατί ακόμα ακόμα δεν κάνετε μια θυσία να λιγοστέψετε κατά εκατό ,από 300 σε διακόσιοι, αφού και ο νόμος το επιτρέπει και λόγος ύπαρξης τόσου αριθμού βουλευτών δεν υπάρχει;
Τελικά όταν ένας λαός κρατείται τεχνηέντως στην άγνοια και στην αβεβαιότητα και χωρίς καμία τέχνη στην μη εμπιστοσύνη στους επικεφαλείς του πώς να μπορέσει να αποδώσει στον εαυτό του κυρίως, γιατί από κει από τον έναν δημιουργείται ένα σύνολο. Σύνολο που βαδίζει προς το καλό και την πρόοδο ή προς την καταστροφή!

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Ρατσισμός-Προκαταλήψεις! Θέμα ανεξάντλητο...


Δεν είναι καινούριο το θέμα ούτε εγώ θα πω τίποτα το πρωτότυπο. Μα θέλω να γράψω την άποψη μου σχετικά με το θέμα. Αν και χιλιάδες φορές συζητημένο αλλά είναι από τα θέματα αυτά που σε κάθε ευκαιρία και ερέθισμα δεν είναι κακό, κατά τη γνώμη μου να το συζητάμε με την έννοια  πως κάθε φορά συζήτησης είναι και μια ευκαιρία προβληματισμού και αυτοκριτικής ως προς τη στάση μας απέναντι σε ένα τέτοιο θέμα. Στη διαφορετικότητα δηλαδή του άλλου με τα όποια χαρακτηριστικά του.
Κάπως έτσι, δηλαδή με ένα κάποιο ερέθισμα που μου δόθηκε ως αφορμή κάθομαι τώρα να γράψω τους προβληματισμούς μου για το συγκεκριμένο θέμα.
Ρατσισμός και προκατάληψη απέναντι στο διαφορετικό με μας.
Και πρώτα πρώτα από το γεγονός πως πολύ συχνά ακούω να πλέκουμε το εγκώμιο της φυλής μας και να υπερηφανευόμαστε για το έθνος μας έχοντας σαν γνώμονα συζήτησης πως εμείς είμαστε ¨οι ξεχωριστοί¨ και οι εκλεκτοί. Από αυτό και μόνο και επειδή ότι αναφέρω θέλω και να είναι όσο πιο τεκμηριωμένο και ακριβές γίνεται, έψαξα για την ακριβή έννοια της λέξης ρατσισμός. Ο ρατσιστής λοιπόν είναι αυτός που θεωρεί τον εαυτό του, το έθνος του ή τη φυλή του, ανώτερο βιολογικά από τα άλλα είδη ανθρώπων.
Αν όμως ρωτήσεις έναν Έλληνα θα πει, όχι. Δεν είμαστε εμείς ρατσιστές. Γιατί υποδεχόμαστε και βοηθούμε τους μετανάστες στη χώρα μας και επικαλείται  και πάλι το παρελθόν του όπου ο αρχαίος  θεός Δίας λεγόταν ξένιος που σήμαινε πως μας χαρακτήριζε από τα αρχαία χρόνια η φιλοξενία.
Είναι ένα σημείο αντιφατικό το οποίο πιστεύω πως μπορεί αν γίνει αφετηρία προβληματισμού.
Ας εξετάσουμε το ρατσισμό κατ’ αρχάς. Στην Ελλάδα το φαινόμενο να χρειάζεται να συμβιώνουμε με ανθρώπους διαφορετικών εθνικοτήτων ,φυλών και θρησκειών είναι καινούριο. Η παγκοσμιοποίηση αργά ή γρήγορα θα’ φτανε και ως εδώ και ήταν η ώρα της να κάνει είσοδο. Είμαστε μια χώρα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά θα έλεγα αφού έχουμε αυτά που ερμηνεύουν τη λέξη ¨έθνος¨. Οι άνθρωποι που έκαναν είσοδο στη χώρα μας κουβαλούσαν τα δικά τους φυλετικά, θρησκευτικά, πολιτισμικά χαρακτηριστικά.  Μα περισσότερο από όλα ίσως η πολιτική στην Ελλάδα δεν προετοίμασε το έδαφός της ώστε η υποδοχή των μεταναστών σε αυτή, να γίνει με τάξη και ασφάλεια για όλους. Από κει και μετά και εφόσον έγινε αθρόα και ανεξέλεγκτη είσοδος μεταναστών δημιουργήθηκαν προβλήματα και δυσπιστία.
Αυτά ως ένα γενικό πλαίσιο . Γιατί αν πάρουμε τις λεπτομέρειες…και οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά. Οι άνθρωποι που ήρθαν στη χώρα μας ήταν κυρίως οικονομικοί μετανάστες. Φτωχοί άνθρωποι που θέλησαν να αλλάξουν τη ζωή τους εισερχόμενοι σε μια χώρα πιο ευημερούσα από τη δική τους. Αμέσως δημιουργήθηκε η προκατάληψη των συμπολιτών μου που νεόπλουτοι έβλεπαν το φτωχό μετανάστη που συμβιβάζονταν με κάθε συνθήκη εργασίας ως κατώτερο. Οι νέοι εργάτες εργάζονταν παντού, χωρίς να διαμαρτύρονται με όποιες συνθήκες εργασίας. Αμέσως ο εργοδότης ένοιωσε, προκαλυμμένος ον, ως ο Κύριος που εξουσιάζει. Τα παιδιά των μεταναστών χρειάστηκε να φοιτήσουν στα ελληνικά σχολεία. Και ωχ! Αυτά τα παιδιά που φιλοξενούνται στη χώρα μας διαπιστώθηκε πως προοδεύουν στα γράμματα. Προκατάληψη προερχόμενη από ζήλια και φθόνο. Από κει και μετά οι μετανάστες έγιναν τα εξιλαστήρια θύματα σε μια σειρά από ¨ατυχίες¨  ή αστοχίες των κυβερνήσεων του κράτους ώστε να φορτώνονται κάθε κακό που συμβαίνει σε αυτή. Από την ανεργία ως την αύξηση της εγκληματικότητας.
Πέρα από όλα όμως πάντα το διαφορετικό έκανε τους ανθρώπους επιφυλακτικούς σε αυτό. Ακόμα υπάρχει η προκατάληψη για τη μαύρη φυλή αν και σε μικρότερο ποσοστό από ότι παλαιοτέρα ευτυχώς, ακριβώς για το χρώμα! Εκείνοι πάντα θεωρούνταν από τους λευκούς κατώτεροι ως φυλή. Γι’ αυτό και τους προξενήσαμε τόσο κακό ως αποικιοκράτες των περιοχών τους και με υπεροχή τα όπλα και το χρήμα το οποίο δόθηκε στους λευκούς γιατί εκείνοι απλώς ήταν τυχεροί να κατοικούν σε ποιο  φιλόξενα εδάφη.
 Είναι όμως πρωτόγονα ένστικτα οι προκαταλήψεις λόγο διαφορετικότητας και καθόλου καλλιέργεια δεν δείχνει η κατάσταση στην οποία κάποιος φέρει το πρωτόγονο ακόμα μέσα του. Γιατί στην εξέλιξή του ο άνθρωπος, είδε, έπαθε και προπαντός έμαθε. Διδάχτηκε σε σχολεία της ζωής , της εκπαίδευσης και ακόμα μέσα από τη θρησκεία του.
Έτσι καμιά δικαιολογία δεν έχει ώστε να στέκεται ξενοφοβικά. Παρά μόνο την υπεροψία και τον εγωισμό. Τον έμφυτο ρατσισμό του πως εκείνος είναι ο εκλεκτός της γης. Το γενίκευσα όμως μιλάω για μας τους Έλληνες μόνο.
Όπως προκατάληψη υπάρχει και από τον άντρα για τη γυναίκα(Η κακοποίηση γυναικών έχει πολύ υψηλό ποσοστό). Το χριστιανό για κάποιον που πιστεύει σε μια άλλη θρησκεία (στη χώρα μας ακόμα δεν επιτρέπουν να γίνονται χώροι λατρείας των αλλόθρησκων μεταναστών μας)  ,τον εγγράμματο απέναντι στον αγράμματο ή τον πλούσιο απέναντι στο φτωχό. Τον άνθρωπο με διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις, ακόμα ακόμα και προκαταλήψεις που αφορούν το σωματότυπο ενός συνανθρώπου…
Εν κατακλείδι πίστη μου είναι πως το ζήτημα πέρα από ότι αφορά κυβερνητική πολιτική ή άλλου είδους γραμμή σε σχέση με τους μετανάστες ή και σε ότι αφορά το διαφορετικό με ένα ομοιόμορφο σύνολο, είναι θέμα καθαρά ανθρωπιστικό και ανθρώπινο. Και ανάγεται στο γεγονός πως κινητήριος δύναμη ώστε να εκλείψει ο ρατσισμός και η προκατάληψη ανάμεσα στους ανθρώπους είναι τα συναισθήματα. Τα οποία φυσικά έχουν δεχτεί μια αναβάθμιση θα έλεγα και μια καλλιέργεια ώστε να μπορεί κάποιος να βλέπει τον συνάνθρωπο του ως ίσο του και να του προσδίδει το σεβασμό που κι εκείνος επιθυμεί για τον εαυτό του από τους άλλους.
Το τρίπτυχο είναι αγάπη, ισότητα , σεβασμός στην διαφορετικότητα του άλλου!!!

Πάντα επίκαιρο γι'αυτό κλασικό!!!