Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

...στο πλοίο!!!



Καλοκαιρινό, ζεστό πρωινό στο λιμάνι από όπου θα ξεκινούσε το καράβι-εφτά ώρες δρόμο- για έναν πολύ γοητευτικό προορισμό. Μια γη, μια Ελλάδα, μια πατρίδα ιδιαίτερη μα τόσο αγαπητή στη μάνα Ελλάδα!
Το μεγάλο καράβι, μια πολιτεία επιπλέουσα σε μια θάλασσα όπου αγκαλιάζει και ταξιδεύει. Λαμπιρίζοντα νερά, παιχνιδιάρικα με το φως ενός ήλιου υπέρλαμπρου που μόλις ανηφορίζει τον ουρανό-πριν λίγες ώρες μια πύρινη σφαίρα έβαφε γύρω τριγύρω κάτι συννεφάκια που θέλησαν να τον συνοδεύσουν.
Το καράβι σαν ένα υπερσύγχρονο κτίριο, με όλα όσα χρειάζεται κάποιος-ένας επιβάτης στις τόσες ώρες ταξιδιού. Η θέση κοντά στο μεγάλο φινιστρίνι. Απόπλους από το λιμάνι! Αφήνουμε πίσω την πολιτεία που μας ξεπροβοδά, άλλα πλοία και στο έβγα του λιμανιού το φάρο, οδηγό τη νύχτα. Λευκός ,όχι μεγάλος με τον κλοβό-προστασία του πολύτιμου φωτός στην κορυφή. Πάντα του όμως τόσο ρομαντικό σημείο αναφοράς για όσους ταξιδεύουν στη θάλασσα.
Και το ταξίδι. Χωμένη στην άνετη πολυθρόνα του πλοίου να χάνεται στο μπλε-γαλάζιο και χρυσαφί απ’ την αντηλιά στο ελαφρύ κύμα. Να ταξιδεύει ο νους πότε ακροπατώντας στην επιφάνεια της θάλασσας κάνοντας όμορφες σκέψεις, πότε βουτώντας στη θάλασσα σα να θέλει να νοιώσει την ψυχρολουσία των νερών μπας και συνέλθει από σκέψεις και συναισθήματα που την απασχολούν και πότε βουτά στα βαθιά και να εύχεται να μείνει για πάντα εκεί…
Κόσμος πάει κι έρχεται στο καράβι. Αλλάζουν θέση. Ανεβαίνουν στο κατάστρωμα. Άλλη κοιτούν πίσω τη ρότα από αφρούς που έχει χαράξει το καράβι. Ζώντας για λίγο την αίσθηση της ελευθερίας που όλοι επιθυμούν να ¨φυλακίσουν¨ για τον εαυτό τους. Άλλοι ριγμένοι ¨χύμα¨ σε καρέκλες και καναπέδες του καραβιού.
Παιδιά να χαίρονται ξέγνοιαστα μην ξέροντας καν τον προορισμό. Τι σημασία έχει γι’ αυτά; Η κάθε στιγμή σημαίνει λίγο από ευτυχία για τις παιδικές ψυχές που σε λίγο μεγαλώνοντας θα χάσουν. Τουρίστες με σακίδια στην πλάτη, ατημέλητοι, σημασία έχει το ταξίδι, όχι ο τρόπος!
Ερωτευμένοι νέοι να δίνουν φιλιά και να ρουφούν τον έρωτα, όπως μόνο τώρα-κάθε φορά είναι μοναδική-τον ζουν.
Και ξανά Εκείνη σ’ εκείνη τη θέση κοντά στο φινιστρίνι και τώρα παρατηρεί το πέταγμα ενός γλάρου. Σε ένα επίπεδο πιο κάτω αυτός συνοδεύει το καράβι μες στη λευκή με μπλε σκούρο, σιρίτια στην άκρη των φτερών. Κουνά τις φτερούγες καθώς πετά μα δίνει την αίσθηση πως απλώς ωθεί το σώμα πάνω κάτω έτσι αριστοτεχνικά πετώντας.
Το ταξίδι άρχισε τις πρώτες μεσημεριανές ώρες, τελειώνει λίγο πριν τ’ απόβραδο. Είσοδος στο λιμάνι  και αποβίβαση από το καράβι. Το αυτοκίνητο παίρνει το δρόμο του προορισμού. Ένα χωριό του Ρεθύμνου απέναντι απ’ τον αγέρωχο Ψηλορείτη.
Εγκάρδια υποδοχή, οι πρώτες εντυπώσεις από το χωριό, αφήγηση του ταξιδιού!

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Μια στάση για σκέψη σε ένα σταθμό των παιδικών χρόνων-Δον Κιχώτης!


Αυτόν τον καιρό δεν ξέρω να εξηγήσω το γιατί αλλά στο μυαλό μου τριγυρίζει ένα μυθιστόρημα των παιδικών χρόνων- και όχι μόνο των παιδικών -όχι μόνο των δικών μου αλλά ίσως των περισσοτέρων ανθρώπων. Ο Δον Κιχώτης! Ποιος δεν θυμάται τις περιπέτειες του Ισπανού ιππότη της Ελεεινής μορφής , ενός ανθρώπου που συνεπαρμένος από τα βιβλία με περιεχόμενο ιπποτικές περιπέτειες πίστεψε πως μπορεί κι εκείνος να γίνει ένας τέτοιος μα άκαιρα και φυσικά κάλπικα. Ως το τέλος της ζωής του να πεθάνει μέσα στο όνειρό του να ξεκινήσει νέες περιπέτειες αργότερα ,μα και ως περίγελος για τους ανθρώπους του περιβάλλοντος του.
Το μυαλό φέροντας το υποσυνείδητο κάνει περίεργα περάσματα από σταθμούς που ούτε καν έχεις καταλάβει τη στιγμή που το ζεις πως θα αποτελέσει αργότερα σταθμό για μια ανάσα και συλλογισμό, της ζωής σου.
Και δες. Να ένας άνθρωπος ρομαντικός μα συνάμα και τολμηρός. Μισότρελο τον έλεγε ο περίγυρός του γιατί εκείνοι…τι να καταλάβουν; Εκείνοι δεν είχαν ζήσει την οπτασία των όσων ο Δον Κιχώτης διάβασε στα βιβλία του. Οι άνθρωποι όταν βλέπουν κάποιον να κοντράρει το κατεστημένο του κολλούν τη ρετσινιά του τρελού. Κι όμως. Κι αν έτσι, χρειάζεται θάρρος να ζήσεις την τρέλα σου. Και αξίζει αυτήν να βιώσεις παρά, μέσα κάποτε στο λήθαργο του θανάτου να βασανίζεσαι πως κάτι ξέχασες να ζήσεις. Ο ρομαντικός για τα δεδομένα της κοινωνίας είναι μισότρελος. Βλέπει γίγαντες σε παλιούς ανεμόμυλους και ανθρώπινο στρατό στο κοπάδι τα πρόβατα. Είναι που θέλει να ζήσει ότι δεν είναι πραγματικότητα.
Και ακόμα ερωτεύεται! Τι ωραίος είναι ο έρωτας σε όποια ηλικία και πόσο μεταμορφώνει τη φτωχή ασήμαντη χωριατοπούλα σε όμορφη κυρά στα μάτια του ερωτευμένου! Ζει και παθαίνει. Όμως δεν πτοείται. Το θέλει με όλη τη δύναμη της ψυχής του να γίνει ιππότης . Η ζωή του δίνει τη δυνατότητα να το βιώσει.
Και οι άλλοι…! Οι άνθρωποι που τον περιβάλλουν. Να κάτι με το οποίο θα μπορούν να ξεχάσουν τα δικά τους προβλήματα. Να γελάσουν, να περιγελάσουν για να νοιώσουν εκείνοι ποιο πάνω…ποιος είναι στο πάνω επίπεδο άραγε; Εκείνος που τολμά να ζει το όνειρο ή εκείνος που ανίκανος να το κάνει χλευάζει όποιον τολμά; Οι αγαπημένοι; Αναμένουν με συμπόνια και στωικότητα. Λυπούνται γι’ αυτό συμπαραστέκονται. Μα κανείς δεν είναι σε θέση να κατανοήσει. Ίσως ένας αγράμματος ,αφελής Σάντσο Πάντσα…
Να λοιπόν γιατί αυτό το γοητευτικό μυθιστόρημα τριγυρίζει αυτόν τον καιρό στο μυαλό. Είναι που οι σκέψεις με τα συναισθήματα δίνουν μάχη. Και μήπως είναι η πρώτη φορά; Μια ακόμα μάχη στον πόλεμο που γίνεται σε όλη τη διάρκεια της ζωής. Μα ποιος έχει το θάρρος να ζήσει την τρέλα του ώστε σε ένα τέλος ζωής ¨γεμάτο¨ να χαιρετήσεις με ένα χαμόγελο-αντίδραση και γροθιά σε όλους όσοι δεν μπορούν και δεν θέλουν να καταλάβουν  πως η λογική μπορεί να παραμεριστεί πολύ συχνά δίνοντας τη θέση της στο συναίσθημα ζώντας στο ρομαντικό κόσμο, όμως επιθυμητό αν και όχι φανερά αποδεκτό, από όλους μας.
Πάθη, ισχυρές επιθυμίες, συναισθήματα, η διάθεση για μαχητικότητα του κόσμου που δεν είναι αρεστός. Η τάση για το διαφορετικό. Να αλλάξεις ότι εσύ ερμηνεύεις ως κακός κείμενο. Η αγάπη. Ο έρωτας που φοβίζει όταν δεν είναι συμβατός με τα συνήθη πεπραγμένα. Κίνητρα για μια διαφορετική ζωή έξω από το κατεστημένο και πάντως ό, τι η φαντασία κάνει πραγματικότητα και στο τέλος τέλος η πραγματικότητα δικαιώνει. 
Κατερίνα


Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

Να κι ένα συνηθισμένο θέμα "Σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα"


Πολυσυζητημένο θέμα. Θέμα που έχει αναλυθεί ποικιλοτρόπως μα και ένα θέμα ανεξάντλητο για όσο θα υπάρχουν άνθρωποι σε τούτη τη γη ή κάπου αλλού τέλος πάντων.
Οι αναλύσεις; Και οι απόψεις όσες ίσως είναι και οι άνθρωποι πάνω στη γη. Γιατί αν και υπάρχουν κάποιες σταθερές, οι σχέσεις είναι τόσο μοναδικές όσο μοναδικοί είμαστε και οι άνθρωποι και οι σχέσεις που δημιουργούμε.
Επαφή μιας γυναίκας με έναν άντρα. Μοιραία σχέση θα έλεγες και ξεχωριστή. Οι δύο αντίθετοι έχουμε οριστεί ώστε να έλκει ο ένας τον άλλον για ένα σκοπό. Την αναπαραγωγή του είδους. Λίγο ψυχρό όπως το έθεσα και πολύ γενικό. Αλλά…μια σχέση ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα μπορεί να υπάρχει μόνο ερωτική; Δεν μπορούν δυο άνθρωποι του αντίθετου φύλου να είναι φίλοι. Ή απλώς γνωστοί. Συνάδελφοι ή συνεργάτες; Και τίποτα άλλο;  Υπάρχουν διάφορες γνώμες. Οι περισσότερες πάντως υποστηρίζουν πως όχι δεν είναι δυνατόν μια σχέση ανάμεσα σε άντρα και γυναίκα δε μένει για πολύ χωρίς να αναπτυχθεί το ερωτικό στοιχείο. Είναι κι άλλοι που λένε πως μόνο όταν υπάρχει ανάγκη για τέτοια συναισθήματα τότε βρίσκει έδαφος να αναπτυχθεί ένα αίσθημα ανάμεσα στους δύο επαφιόμενους, άνδρα και γυναίκας.
Όμως μια φιλία ανάμεσα τους δεν είναι ποιο αγνή;  Ο ένας από τον άλλο δε ζητούν μόνο προσφέρουν. Ανταγωνισμός δεν υπάρχει επειδή και μόνο δεν είναι ίδιοι. Οι αρετές του ενός ενώνονται με τις αρετές του άλλου θα έλεγα. Έτσι απλά και δεν επιτρέπουν στα ασήμαντα και ποταπά συναισθήματα που αναπτύσσονται στις σχέσεις των ανθρώπων του ίδιου φύλου πολλές φορές, εδώ να επηρεάσουν τη σχέση.
Απ’ την άλλη υπάρχει το ερωτικό στοιχείο. Από αυτό κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει γιατί ακριβώς το φέρουμε μοιραία και αναπόφευκτα μέσα μας. Κι ο έρωτας; Ποιος και πως μπορεί να του αντισταθεί; Υπάρχει ή δεν υπάρχει! Αν υπάρχει τότε αφορά δύο ανθρώπους και όλοι οι άλλοι σε ότι φύλο και να ανήκουν είναι αδιάφοροι ως ερωτικά αντικείμενα. Αν δεν υπάρχει βρίσκει γόνιμο έδαφος. Και αν δεν υπάρχει και ως αμοιβαίο και από τους δυο συναίσθημα, τότε πια τα πράγματα δυσκολεύουν. Γιατί τότε η σχέση γίνεται μια πολύπλοκη κατάσταση όπου σίγουρα κάποιον από τους δυο θα αφήσει στο τέλος ως ηττημένο. Φυσικά παίζει ρόλο και ένας άλλος παράγοντας πέρα από την φυσιολογική έλξη γενικά ενός άντρα σε μια γυναίκα και το αντίθετο. Είναι η έλξη που προέρχεται όταν αυτά τα δύο άτομα γνωριστούν πια. Και δουν κοινά γνωρίσματα των χαρακτήρων τους. Πόσο δύσκολο ή εύκολο πια είναι να κρατηθεί η σχέση σε επίπεδα πέραν του ερωτικού;
Είναι κάποιοι παράμετροι του θέματος σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα τα όσα ανέφερα ποιο πάνω.
Και επειδή δε ζούμε σε κοινωνία χωρισμένη σε αρένων και θηλέων δες πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα ως προς αυτή τη σχέση. Ούτε καν δύο άνθρωποι δεν μπορούν να κρατήσουν τη σχέση τους όποιας μορφής σε ένα ιδιαίτερο δικό τους συμφωνηθέν μεταξύ τους σημείο..……..
Φυσικά υπάρχουν κάποιοι παράγοντες, άγραφους νόμους τους χαρακτηρίζεις που κρατούν ίσως σε ένα επίπεδο πέραν του ερωτικού μια σχέση μεταξύ άντρα και γυναίκας. Η ηθική, ο σεβασμός στον άλλο και στην έννοια φιλία, οι στόχοι και των δύο. Και των ανθρώπων του περιβάλλοντος τους φυσικά. Ώστε πια αυτό απλουστεύει μια πολύπλοκη σχέση σαν αυτή των ανθρώπων του αντίθετου φύλου;
Υπάρχει η λογική και το συναίσθημα πάντα. Που αντιμάχονται συνεχώς.
Τελικά κι αν επιχείρησα τούτην εδώ την ανάλυση ίσως ψάχνοντας κάποιες απαντήσεις, ή ασφαλή συμπεράσματα θα έλεγα καλύτερα εγώ, δεν μπόρεσα να καταλήξω σε μια απάντηση ικανή να στηρίξει το ένα ότι δηλαδή οι σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα μπορούν να υπάρξουν και χωρίς το ερωτικό στοιχείο ή το άλλο ότι δεν μπορείς να αποφύγεις κάτι που ορίστηκες να φέρεις μέσα σου!