Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Αφηγηματικές παραστάσεις ενός ταξιδιού-Α' μέρος-Ταξίδι με λεωφορείο





Κάθισε στη θέση από τη μεριά του παραθύρου. Από εκεί όλες οι εικόνες και παραστάσεις που αντικρίζει το μάτι έξω από το λεωφορείο έχουν μια άλλη οπτική.
Πάντα της άρεσε το ταξίδι με λεωφορείο. Ταξιδεύεις με άλλους ανθρώπους παρέα κι αυτό από κοινωνιολογικής άποψης έχει ισχυρό ενδιαφέρον αλλά είναι κι αυτό: Όλα έξω απ’ το παράθυρο δίνουν μια ιδιαίτερη αισθητική εικόνα.
Το λεωφορείο τρέχει, γλιστρά σε μια οδό με μεγάλη κυκλοφορία. Κάποτε έχεις τη αίσθηση πως είσαι σε καράβι έτσι ¨μονοκόμματα¨ που κινείται. Ευχάριστη μουσική για να κάνει ποιο ευχάριστο ένα ήδη ευχάριστο, λόγο του ενδιαφέροντος προορισμού, μα και του γενικού παρεϊστικου κλίματος, ταξίδι.
Είναι ότι οι αισθήσεις και τα βιώματα που κουβαλάς από παιδί σε προδιαθέτουν ώστε να βιώνεις κάθε πράγμα ή εμπειρία με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Το ταξίδι με λεωφορείο της θυμίζει τις σχολικές εκδρομές, τότε που παιδιά χαίρονταν την ανεμελιά με τραγούδια, σκανδαλιές και γέλια και εικόνες διαφορετικές ακόμη κι αν οι εικόνες μπορούσαν να είναι ίδιες με κάποιες που είχε ξαναντικρίσει περνώντας από το ίδιο σημείο με άλλου είδους μέσο. ‘Ένα Ι.Χ. Έτσι  τα ίδια συναισθήματα έχει και θέλει να ζήσει κάθε φορά που ταξιδεύει με λεωφορείο. Οι ευχάριστες αναμνήσεις σε ακολουθούν σε όλη σου τη ζωή… όπως και το αντίθετο βέβαια.
Αλλά τώρα το πρόσωπο έχει κολλήσει στο τζάμι. Σε ένα τεράστιο σε μέγεθος παράθυρο, σε ένα ύψος από το επίπεδο της γης. Το όχημα φεύγει με ταχύτητα κι εκείνη παρατηρεί: Τα γοητευτικά βουνά και τις πετρώδης κορυφές τους. Τις άλλοτε κατάφυτες καταπράσινες απότομες πλαγιές τους και άλλοτε γυμνές από βλάστηση αλλά όχι λιγότερο γοητευτικές.
Ένα πλάνο πιο κοντά οι εικόνες εναλλάσσονται με ταχύτητα τόση όση το όχημα που κάνει τη μεταφορά των εκδρομέων. Καταπράσινες συστάδες δέντρων σε περιβόλια με πορτοκαλιές και λεμονιές και χαμηλή βλάστηση και άλλου είδους χωράφια καλλιεργημένα αλλά στην οπτική φαντασία ιδιαίτερα σχεδιασμένα το καθένα αναλόγως την καλλιέργεια και το χρώμα των σπαρτών.
Και τώρα να, το μάτι ¨πιάνει μια ελώδη περιοχή. Καλάμια και υδρόβια πρασινάδα, υπέροχα αναδυόμενη μέσα από το νερό ή επιπλέοντας αριστοτεχνικά. Και μετά, πάλι καλλιέργειες. Και τώρα το τοπίο αλλάζει. Χαράδρα απότομη ως κάτω εκεί που ένας ποταμός κυριαρχεί του τοπίου. Το νερό πάντοτε ασκούσε μια ακατανόητη επιρροή στον ψυχισμό του ανθρώπου. Σκεφτεται ο Νους. Και τώρα το λεωφορείο περνά μέσα από ένα τούνελ. Υπέρτατο κατασκεύασμα του ανθρώπου για να ¨πατήσει¨ και ότι η φύση δεν επέτρεπε. Σκοτάδι. Η ματιά ¨μετρά¨ τα χλωμά φωτάκια που τοποθετήθηκαν εκεί για να δίνουν ένα κάποιο φως στο σκοτάδι. Η ματιά θολώνει. Τώρα μια συνεχόμενη φωτεινή γραμμή περνά με κατεύθυνση αντίθετη απ’ το όχημα μπροστά στα μάτια. Και να! Το φως πηγή ζωής στην άκρη του τούνελ.
Και η ματιά παρατηρεί όσο προλαβαίνει πια την ταχύτητα του ψηλού, γρήγορου  οχήματος το πρώτο πλάνο του φιλμ που περνά μπροστά στα μάτια της ¨φευγάτης¨ επιβάτιδας. Τι; Δεν προλαβαίνει η ματιά να σταθεί κάπου. Ίσα που συνειδητοποιεί ο νους τι είναι εκείνο που βλέπει. Και τότε η εικόνα θολώνει, φυσική αντίδραση των ματιών ή…μπορεί και αίσθηση συνειδητή. Γιατί μες στην ιλιγγιώδη, αντίθετης κατεύθυνσης, ταχύτητα των εικόνων, το μυαλό ¨μεθά¨ και συγκλονίζεται και τότε όλα μπερδεύονται γλυκά και αφήνεται στις σκέψεις και βλέπεις να ζωντανεύουν όνειρα και πόθοι και ζεις τις παραισθήσεις σου…
Τη στιγμή ακριβώς που η μουσική δυναμώνει μέσα στο λεωφορείο και κάνει τη ροή της σκέψης εκείνης της στιγμής διακόπτει για να σε πάρει εκείνη και να σε ταξιδέψει με το δικό της μαγικό τρόπο. Ταξίδια μέσα σε ένα ταξίδι. Χορός αισθήσεων και παραισθήσεων. Συνδυάζεις. Ακολουθείς ψιθυρίζοντας τους στίχους του τραγουδιού, παρακολουθείς νοιώθοντας τον ίλιγγο της απίστευτα γρήγορης εναλλασσόμενης, σε αποχρώσεις του πράσινου και γήινου χρώματος εικόνα και αφήνεσαι στα χέρια του φανταστικού, του υπερκόσμιου. Στον πλούσιο κόσμο των χίλιων αισθήσεων και παραισθήσεων…!
Κατερίνα

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

5-5-2010 Ακόμα ένα στίγμα για την Ελλάδα!

Δεν ξέρω ακόμα και τώρα αν αυτό που πάω να κάνω, δηλαδή να γράψω τα συναισθήματά μου για το έγκλημα στην τράπεζα Marfin σήμερα στα πλαίσια ¨ειρηνικής¨ διαδήλωσης-διαμαρτυρίας για τα σκληρά μέτρα την κυβέρνησης προκειμένου να βγει η χώρα μας από την οικονομική δύνη που έχει περιπέσει. Από νωρίς το απόγευμα όταν και έγινα κοινωνός της είδησης έχω συγκλονιστεί. Κύματα θυμού και θλίψης με χτύπησαν κι εμένα όπως τους περισσότερους από μας. Ένας λαός σε απόγνωση. Ένας λαός σε παράκρουση. Όπου την πρώτη στιγμή φωνάζει «άρον άρον σταύρωσον αυτόν» (κάψτε τους που τολμούν να δουλεύουν και μάλιστα σε τράπεζα) και την άλλη ώρα φωνάζουν από αγανάκτηση για την δολοφονική πράξη εναντίον αθώων.
Σκέφτηκα τι έπρεπε να κάνω και τι ήταν σωστό αυτή την ώρα του πένθους για τρεις(τέσσερις) συμπολίτες μας.  Να σιωπήσω θεώρησα πως ήταν το σωστό και από αύριο τα λέμε. Μετά σκέφτηκα να αναρτήσω μια φωτογραφία μόνο με κάποια κεράκια έτσι για τα συλλυπητήρια στους ανθρώπους των αδικοχαμένων και για των ίδιων την ψυχή! Πολύ ψυχρό μου φάνηκε. Κάτι χωρίς πολύ κόπο αναρτημένο και τελικά ίσως και υποκριτικό. Να μην μιλήσω σήμερα και…από αύριο να τα πούμε όλα; Ποια δηλαδή; Και τι δεν έχουμε πει ως σήμερα και θέλουμε να προσθέσουμε κι άλλα; Για την ανευθυνότητα των πολιτών ,όλως ημών; Για την ηθελημένη άγνοια μας; Για τον φιλοτομαρισμό μας; Για τη νεοπλουτίστικη συμπεριφορά μας; Ή μήπως για τους πολιτικούς μας;;;!!! Να μας δουλεύουν μια ζωή και να μας αρέσει…
Και να λοιπόν που έχουμε φτάσει. Έλληνας να σκοτώνει Έλληνα! Η ατάκα είναι από την ταινία «Ψυχή βαθιά» που αναφέρετε στα χρόνια του εμφύλιου στην Ελλάδα. Τι περίεργους συνειρμούς κάνει το μυαλό μου σήμερα!
Αλλά φοβάμαι. Φοβάμαι τον ίδιο τον εαυτό μου. Έχω το γονίδιο του έλληνα κι εγώ και φοβάμαι μήπως αύριο κιόλας λησμονήσω τι έγινε σήμερα.
Απλώς ένας ή κάποιοι έλληνες δολοφόνησαν άλλους συμπατριώτες τους. Σαν εκείνες τις περιπτώσεις όπου παιδιά βρισκόμενα σε αμόκ σκοτώνουν το σχολείο τους για να εκδικηθούν την κοινωνία που ζουν και τους καταπιέζει. Οι πολιτικοί απόμακροι όπως πάντα. Δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Άκουγα που μιλούσαν για το γεγονός στη βουλή και αναρωτιόμουν: «για ποιο θέμα μιλάνε;;;»
Η ειδήσεις να μεταδίδονται η μία πίσω από την άλλη. Ο λαός να αγανακτεί μέσα από το διαδίκτυο. Ο λαός να θλίβεται. Ο λαός να αναρωτιέται. Οι πολιτικοί στον κόσμο τους.
Πόσο ανώριμη τελικά κοινωνία είμαστε ρωτώ το Θεό που θέλουμε να λέμε πως μας ξεχωρίζει ως ανώτερα όντα από τους υπόλοιπους της γης!!!
Δυο παιδιά, αδέλφια, βρίσκουν το όπλο του πατέρα τους κάπου στο σπίτι και έτσι όπως ακόμα είναι ηλικιακά ανώριμα παίζοντας μ’ αυτό αλληλοσκοτώνονται ή το ένα σκοτώνει το άλλο ή αυτοπυροβολείται…
Πάντως ο υπαίτιος είναι ένας. Ο πατέρας…

Καλό ταξίδι και καλό προορισμό στους αδικοχαμένους
Κουράγιο στους ανθρώπους τους.

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

ΑΠΛΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΠΟΛΙΤΗ ΠΟΥ ΖΕΙ ΤΗΝ ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΣΤΗΣΕΙ ΧΩΡΙΣ ΜΕΣΑ


Έναν ίλιγγο, μια ασυνεννοησία και μια Βαβέλ ζω κι εγώ ανάμεσα στους συμπολίτες μου αυτόν τον καιρό. Ο λόγος είναι σε όλους γνωστός. Η χώρα μας περνά οικονομική κρίση. Αλλά από κει και μετά; Γιατί; Πως; Από πού; Πότε;
Ερωτήματα και απορίες , θεωρίες που ο καθένας μας αναπτύσσει προσπαθώντας να κατανοήσει την κατάσταση. Παραδοχή και μη. Φταίω; Φταίει; Φταίνε; Πόσο; Γιατί; Και τώρα;
Είναι σχεδόν το μόνο θέμα συζήτησης εδώ και αρκετό καιρό. Κάθε φορά που η κυβέρνηση παίρνει κι άλλα κι άλλα μέτρα όμως, οι συζητήσεις ¨φουντώνουν¨.
Αναρωτιέμαι. Πόσοι από μας γνωρίζουν ακριβώς το μέγεθος του προβλήματος; Πόσοι από μας αναγνωρίζουμε καν ότι υπάρχει πραγματικά πρόβλημα οικονομικό στην Ελλάδα;(Ένα μίνι γκάλοπ στα πλαίσια συζητήσεων με μέλη του  ¨περιβάλλοντος¨ μου μου έδειξε πως αμφισβητείται έντονα). Πόσοι είναι διατεθειμένοι να βοηθήσουν στο να ξεπεραστεί το πρόβλημα; Και ποιοι είναι αυτοί; Πως και με πόση ασφάλεια μπορούμε, ο καθένας από μας, να κρίνουμε τις ενέργειες μιας κυβέρνησης ώστε να ¨βγούμε¨ από αυτή την κρίση;
Νομίζω πως το θέμα είναι όσο απλό άλλο τόσο και πολύπλοκο. Ο λαός εκτός από το ότι διανύουμε μια πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση στη χώρα μας δεν ξέρει ακριβώς το μέγεθος , τα αίτια , τις επιπτώσεις σε αυτόν όχι με την έννοια των μέτρων και θυσιών που πρέπει να κάνει ώστε να εξέλθουμε από την κρίση αλλά την ακριβή έννοια του τι σημαίνει ύφεση στα οικονομικά μιας χώρας. Η άγνοια όπως σε κάθε περίπτωση οδηγεί σε ανασφαλή συμπεράσματα, θεωρίες συνομωσίας, υποψίες για τα πάντα και τους πάντες.
Οι πολιτικοί των τελευταίων τριάντα ετών με λιγότερες ή περισσότερες ευθύνες πάντως οδήγησαν τους πολίτες στο να μην τους εμπιστεύονται. Κάποιοι λένε, φταίνε οι πολιτικοί. Δεν φταίνε όμως και οι διορισμένοι κρατικοί φορείς; Δεν φταίνε όσοι ασχολούνται με την τήρηση των νόμων και την επιβολή κιρρώσεων σε όσους αποδεδειγμένα πια έκαναν ζημία στο κράτος; Όσο υψηλά ιστάμενα πρόσωπα κι αν ήταν αυτά; Δεν φταίνε οι τοπικοί άρχοντες; Δεν φταίνε οι διοικούντες διάφορες υπηρεσίες ; Δεν φταίνε οι πολίτες που φοροδιαφεύγανε; Δεν φταίνε οι πολίτες που ζούσαν ¨τρώγοντας¨ συντάξεις;
Τελικά υπάρχει κρίση οικονομική στην Ελλάδα; Κάποιοι δεν το παραδέχονται ακόμα. Δεν το διακρίνουν και λένε πως είναι κυβερνητικά παιχνίδια ή των άλλων κρατών εις βάρος της χώρας μας. Άλλοι, προκατειλημμένοι ακόμα κομματικά βλέπουν μονόπλευρα τα πράγματα. Αυτοί που θίγονται περισσότερο με τα νέα οικονομικά μέτρα κοιτούν σαστισμένοι γύρω τους προσπαθώντας να αποτινάξουν ευθύνες και πραγματικότητα από πάνω τους.
 Ο λαός αντιστέκεται. Ο λαός ταξιδεύει. Ο λαός διασκεδάζει. Ο λαός εκδράμει. Ο λαός βολτάρει. Είναι μια μορφή αντίδρασης σε ότι τον φοβίζει και έρχεται κατά πάνω του. Ο λαός ετοιμάζει διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες για τα μέτρα με τα οποία καλείται να βοηθήσει ώστε να σωθεί η χώρα του! Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Όλοι φωνάζουν ή ψιθυρίζουν πως ξέρουν ποιοι φταίνε για εδώ που φτάσαμε. Είναι άνδρες! Πολιτικοί. Που εκμεταλλευόμενοι τις πολιτικές θέσεις τους, εκμεταλλεύτηκαν τις συγκυρίες. Αλλά ποιος μπορεί και πάλι να το πει με ασφάλεια αυτό;  Ποιος είναι σε θέση να δώσει αποδείξεις; Γιατί χωρίς αποδείξεις δεν καταδικάζεται κανείς.
Είναι ίσως η πρώτη φορά πάντως που ο λαός έχει τη μικρότερη ευθύνη για την κατάσταση που ζούμε στη χώρα μας. Γιατί για όλα μα για όλα ως τώρα οι ευθύνες μοιράζονταν σε πολίτες και πολιτικούς. Όλοι είμαστε κύτταρα του ίδιου σώματος. Αυτού που λέγεται Έλληνας. Ας αρχίσουμε να παραδεχόμαστε πράγματα.
Επίσης δεν φταίει κανείς ξένος παράγον στον οποίο ανήκουμε, αν αυτή τη στιγμή μας διαφεντεύει. Γιατί απλώς δεν ήμασταν σε θέση να οδηγήσουμε εαυτόν στη σωτηρία του δικού μας κράτους. Και φυσικά κανείς σήμερα δεν κάνει αγαθοεργίες. Όλα είναι δούνε και λαβείν.
Αλλά το μεγαλύτερο μέρος ευθύνης το έχουν ΜΟΝΟ οι πολιτικοί. Τελικά. Κακές διοικήσεις. Ανεύθυνες πολιτικές. Ανθελληνισμός και συμφεροντολογία. Συγκάλυψη. Ανανδρία από μέρους τους. Εγκληματίες από πρόθεση.
Αυτή τη στιγμή η χώρα στο πιο κρίσιμο σημείο ως τώρα, της οικονομικής της κατάστασης. Οι πολίτες καλούνται να ζούνε χωρίς το ευ στη ζωή τους. Για να σώσουν τη χώρα τους. Ναι συμφωνώ. Είμαι ελληνίδα πολίτης που αγαπώ τη χώρα μου και θέλω να τη δω να ορθοποδήσει και πάλι. Και να βαδίζει με ανάπτυξη για την ανάπτυξη. Να κάνω θυσίες για όσο χρειαστεί. Γιατί αν όχι εγώ θέλω τα παιδιά μου να ζήσουν σε μια ευνομούμενη και κοινωνικά ίσων ευχερειών χώρα. Εγώ το έχω φάει λοιπόν το παραμύθι αγαπητοί πολιτικοί. Αλλά…
Γιατί κι εσείς δεν δείχνεται το ίδιο αίσθημα προσφοράς στην πατρίδα με μένα; Γιατί μου στερείται τα βασικά από τη ζωή μου ενώ με ¨τυφλώνεται¨ με μειώσεις μηδαμινής αξίας στους μισθούς σας; Γιατί ¨βολέψατε¨ τα σόγια σας δίνοντας τους δουλειά στη βουλή μη περικόπτοντας στη ουσία από το ετήσιο εισόδημά τους; Γιατί εγκρίνεται τεράστια ποσά για αγορές περιττές(αγορά Υ/Η , συστήματα σκίασης σε υπουργείο) στην τωρινή επικίνδυνη για το κράτος οικονομική συγκυρία; Γιατί ακόμα ακόμα δεν κάνετε μια θυσία να λιγοστέψετε κατά εκατό ,από 300 σε διακόσιοι, αφού και ο νόμος το επιτρέπει και λόγος ύπαρξης τόσου αριθμού βουλευτών δεν υπάρχει;
Τελικά όταν ένας λαός κρατείται τεχνηέντως στην άγνοια και στην αβεβαιότητα και χωρίς καμία τέχνη στην μη εμπιστοσύνη στους επικεφαλείς του πώς να μπορέσει να αποδώσει στον εαυτό του κυρίως, γιατί από κει από τον έναν δημιουργείται ένα σύνολο. Σύνολο που βαδίζει προς το καλό και την πρόοδο ή προς την καταστροφή!