Εικόνες απ'την ελληνική ύπαιθρο

http://cathrinblogger.pblogs.gr/2009/11/eikones-apshn-ellhnikh-spaithro.html#c535173c2864412?1257170233

Αυτές είναι πολύ όμορφες εικόνες της ελληνικής υπαίθρου. Απ’ το χωριό που οι περισσότεροι καταγόμαστε. Υπέροχη φύση, απέραντος ουρανός, καταφώτιστος ήλιος, άφθονα πολλά νερά, ποτάμια, ρυάκια και η γη ως μάνα να χαρίζει με απλοχεριά τα αγαθά της. Πράσινο της φύσης. Ω, πόσο σπάνιο στον καιρό που ζούμε! Φως, οξυγόνο και νερό είναι ότι χρειάζεται ένας ζων οργανισμός για να επιβιώσει. Και είναι όλα όσα η γη παρθένα χαρίζει και αυτή υπάρχει σε κάθε χωριό μακριά από την τσιμεντοποιημένη ατμόσφαιρα της πόλης. Ακούγονται τόσο όμορφα όλα τούτα, ειδυλλιακά αλλά στην ουσία σε κανέναν δεν αρέσουν όλα τούτα. Γιατί όλοι συμφωνούμε πως εκεί είναι η ζωή και η υγεία όμως ποιος από μας είναι διατεθειμένος να ζήσει μόνιμα στο χωριό του;
Η ελληνική ύπαιθρος!!! Μα πώς να ζήσεις πια σε ένα μέρος εγκαταλελειμμένο; Τι ; Πως; Ναι η επαρχία δυστυχώς έχει εγκαταλειφτεί. Από όλους μας. Και είμαστε ψεύτες να λέμε πως μας αρέσει εκεί στην επαρχία. Αφού τίποτα δεν κάνουμε για κείνη. Και οι άνθρωποι που ζούνε ακόμα εκεί είναι γιατί δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από κει. Οι νέοι ψάχνουν να βρουν την ευκαιρία να φύγουν, οι παλιότεροι απλά υπομένουν. Οι σύγχρονες πολιτικές δεν βοηθούν αντίθετα καταδικάζουν την ύπαιθρο. Τις έχουν κάνει αφαίμαξη και απλά την εγκατέλειψαν να πεθάνει. Κι αν παλιά τα χωριά στερούνταν ηλεκτρικού ή ασφαλτόδρομου ή καφετέριας υπήρχε ζωή που πάντα φέρνει ζωντάνια, παρέα και συντροφικότητα ανάμεσα στους κατοίκους γιατί αυτοί ήταν πολλοί και οι άνθρωποι ζωντανεύουν ένα μέρος όσο κι αν αυτό είναι πανέμορφο. Τότε κάθε χωριό είχε το δικό του σχολείο, κοινοτικό γραφείο, ιατρείο, αστυνομικό τμήμα ώστε οι κάτοικοι είχαν ασφάλεια στο μέρος που ζούσαν και όλοι μαζί, έδιναν ζωή στη ζωή τους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι ακόμα που υπηρετούσαν στο κάθε χωριό κι αυτοί γίνονταν κάτοικοί του για όσο υπηρετούσαν εκεί, έδωναν ένα κύρος και ενσωματώνονταν στην μικρή κοινωνία του χωριού. Είχαν όλοι τους τα σπίτια τους, εξυπηρετούνταν με τα μαγαζιά τα οποία άνοιγαν για να εξυπηρετήσουν κι αυτά με τη σειρά τους τους κατοίκους, οι οποίοι δεν παραπονιόταν γιατί ήταν αυτάρκεις αλλά και όχι πολύ απαιτητικοί ως προς τις κτίσεις τους απ’ τη ζωή. Η κύρια ασχολία των κατοίκων ήταν γεωργία και κτηνοτροφία και από κει ζούσαν οικογένειες που πάντρευαν παιδιά κι εκείνα γεννούσαν τα δικά τους παιδιά και κληρονομώντας την μικρή περιουσία ή την τέχνη απ’ τους γονείς συντηρούσαν κι εκείνους. Υπήρχε η γειτονιά, ο καθένας μοιράζονταν αυτό που είχε, οι άνθρωποι είχαν ηρεμία και ήταν ευχαριστημένοι.
Μετά τα χρόνια άλλαξαν. Οι δημόσιες υπηρεσίες ενσωματώθηκαν σ’ αυτές των μεγάλων πόλεων. Οι δημόσιοι υπάλληλοι φύγαν. Τα σχολεία κλείσαν και τα παιδιά αφού αναγκάζονταν να πάνε στο σχολείο στην πόλη οι γονείς τους προτίμησαν να μετοικίσουν οικογενειακώς εκεί. Η ύπαιθρος άρχισε να ερημώνει. Οι άνθρωποι αγόρασαν αυτοκίνητα και οι δρόμοι έγιναν ασφάλτινοι και οι μετακινήσεις στη διπλανή πόλη για τα ψώνια γίνονταν με μεγάλη ευκολία έτσι ώστε τα μαγαζάκια στα χωριά έκλεισαν. Το ηλεκτρικό έφερε την τηλεόραση και οι φτωχοί κάτοικοι των χωριών ξεμυαλίστηκαν με τα όσα παρακολουθούσαν σε αυτή και θέλοντας να μιμηθούν τρόπους ζωής εγκατέλειψαν για την πόλη…
Οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να αλλάξουν επάγγελμα γιατί πια κανείς δεν βοηθά και δεν υπολογίζει τον κόπο και τις θυσίες του γεωργού και του κτηνοτρόφου. Τα ποτάμια στέρεψαν. Οι πηγές ελάττωσαν τη ροή των φυσικών νερών τους. Η γη έγινε πιο άγονη.
Ο κάτοικος του χωριού πλέον ένα όνειρο έχει για το παιδί του. Να σπουδάσει για να φύγει απ’ τον τόπο του, το τόπο που τον γέννησε και μεγάλωσε για να ζήσει.
Τώρα κάτοικοι στην πανέμορφη ελληνική ύπαιθρο είναι μόνο οι δικοί μας γονείς και οι παππούδες μας. Οι οποίοι αρνούνται να εγκαταλείψουν τη γη που κράτησε τόσα χρόνια και χίλιες δυσκολίες ,χωρίς ασφάλεια στην καθημερινή τους διαβίωση, χωρίς άμεση ιατροφαρμακευτική βοήθεια, παλεύουν να κρατηθούν για κείνους και για να παιδιά τους. Για τα παιδιά τους που πλέον τους επισκέπτονται για λίγο ως φιλοξενούμενοι στο σπίτι, στο ίδιο τους το σπίτι ,για τα παιδιά τους για να καλλιεργούν και να τρέφουν αγνές τροφές στον κήπο τους για την υγεία των παιδιών και εγγονιών τους.
Και όσοι απ’ τους νέους έτσι τα’ φερε η ζωή τους να μείνουν εκεί…αυτοί είναι καταδικασμένοι να ζήσουν μια ζωή σε μοναξιά αφού ούτε καν οικογένειες δεν μπορούν να κάνουν και τα κορίτσια φεύγουν από κει ή τα ¨φυγαδεύουν¨ οι ίδιοι γονείς τους για να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Καταδικασμένοι λοιπόν να γερνάνε παράκαιρα παρέα με τους γέρους γονείς τους.
Κι εμείς; Εμείς οι πρώην χωριάτες- ούτε καν να το παραδεχόμαστε δεν θέλουμε-παριστάνουμε τους ευτυχισμένους, σκλάβοι ενός μονόδρομου ζωής που μας επιβλήθηκε και σιγοντάραμε κι εμείς, δουλεύοντας σα σκλάβοι στη νέα πατρίδα και κάνοντας πως θαυμάζουμε ότι όμως έχουμε αρνηθεί οι ίδιοι να γευτούμε!!!