Ανασκόπηση μιας ακόμα ημέρας που φεύγει...

Morricone (Ennio) ...

Σήμερα η μέρα ανέτειλε μέσα από ένα πέπλο ομίχλης. Μ’ αρέσει πολύ αυτό το τοπίο. Μου δίνει μια αίσθηση μυστηρίου και βλέπω τα πάντα σε σκιές και φτιάχνω τις δικές μου εικόνες. Πιο κάτω κοντά στο ποτάμι η ομίχλη όντας πιο πυκνή σου προκαλούσε οφθαλμαπάτες. Ο ήλιος εκεί ψηλά απ’ όπου κοιτάζει από πάντα, έδειχνε ίδιος φεγγάρι μες στη μέρα, έτσι πίσω απ’ το άσπρο τούλι της ομίχλης που κοίταζε τους ανθρώπους.

Κάτω στα γήινα, όλα είχαν τους συνηθισμένους ρυθμούς τους! Κόσμος χυμένος στους δρόμους. Συζητήσεις για τα ίδια πεζά πράγματα ,συνηθισμένα…και ασυνήθιστα θα έλεγες…

Για τον N1H1. Μας ¨την έπεσε¨ κι αυτός απ’ το πουθενά. Πανικός στη χώρα των ποντικών. Χαρούλες στον κυβερνοχώρο με τις γάτες!

Η λαοπλάνα TV βομβαρδίζει τα μυαλά με κίνδυνο. ¨Να φοβάστε μικρά ποντικάκια. Η φάκα είναι έτοιμη να πέσει στα κεφαλάκια σας!¨. Οι γιατροί είναι οι πρώτοι που τρέχουν να κρυφτούν στην τρύπα τους. Τι τους νοιάζουν οι ασθενείς…!

Εδώ στην Ελλαδίτσα…μια σταλιά τόπος τι να περιμένεις; Τα ίδια και τα ίδια. Με τους ίδιους ανθρώπους ασχολούνται όλοι , τα ίδια μικρά γεγονότα τα μεγαλοποιούμε, έτσι για να βάζουμε λίγο ρυθμό και νόημα στη ζωή μας. Ποιος θα εκλεγεί πρόεδρος στη ΝΔ, τι θα γίνει με τους μισθούς, ε και κανένα έγκλημα έτσι για να ξυπνάμε απ’ το λήθαργο της συνήθειας. Γκρίνιες απ’ τους διαφόρους εμπόρους κι αυτό μες στη συνήθεια του έλληνα. Το μεσημέρι είδα λίγο TV. Πάντα όταν το κάνω μετανιώνω! Τα ίδια πρόσωπα κι εκεί. Να ασχολείται ο ένας με τον άλλο…Είδα εκεί και ένα τύπου τηλεπαιχνίδι ,που κάτι τύποι έχουν χρέη(και δεν είναι και ωραίοι) και καλούν έναν ειδικό να τους βοηθήσει. Μιλάνε για τα χάλια τους τόσο χαριτωμένα και γελάνε που εγώ που παρακολουθούσα τα’ χασα! Σκεφτόμουν: ¨Και μετά μας φταίνε οι τράπεζες; Ή το επιπόλαιο φέρεσθε ορισμένων;¨ Εκνευρίστηκα, έκλεισα. Αργότερα το απόγευμα τα’ θελα πάλι η δικιά σου. Άνοιξα πάλι χαζό κουτί κι εγώ παρακολούθησα πάλι χαζό παιδί: Ήταν σε εκπομπή και ρωτούσε η παρουσιάστρια πόση αυτοπεποίθηση έχουν οι καλεσμένοι της. Κι εκείνη έβγαινε με την δική της αυτοπεποίθηση που της χαρίστηκε απ’ το χρήμα και την αποδοχή των άκριτων κριτών της κάθε μέρα που την επιβραβεύουν παρακολουθώντας την και έκανε τον άπειρο καλεσμένο, σκόνη. Όχι πως δεν τα’ θελε κι εκείνος το ψώνιο…

Βαρέθηκα! Για άλλη μια φορά. Είναι πια απόγευμα. Κοιτώ στον ουρανό. Η νύχτα πέφτει σε λίγο ,μια ακόμα μέρα δύει μαζί με τον ήλιο της. Εκείνος μας καληνυχτίζει μες στα πορφυρά του ενδύματα και τώρα τον ακολουθεί το φεγγαράκι. Που νέο ντροπαλό, φετούλα πορτοκάλι βιάζεται να δύσει…

Πριν κλείσω άφησα για το τέλος την αναφορά μου στην πρόκριση της εθνικής μας ποδοσφαίρου για το μουντιάλ. Κοίτα ,εγώ απ’ αυτά δεν ξέρω πολλά. Άκουγα μόνο όλη την ημέρα που μιλούσαν όλοι γι’ αυτό και ήταν χαρούμενοι. Παραμύθι μεγάλο για να περνάει ο καιρός και το ποδόσφαιρο…! Θα ταξιδέψουμε στη Ν. Αφρική λέει εκεί θα γίνει το μουντιάλ το καλοκαίρι. Ok καλή μας επιτυχία!

Στην εκπνοή την ημέρας λέω να καληνυχτίσω με τον τρόπο που εμένα τον τελευταίο καιρό με γεμίζει: Να καθίσω κοντά στο τζάκι και αφού μείνουμε οι δυο μας με μόνη τη λάμψη της φωτιάς του να φέγγει το δωμάτιο να πιάσω κουβεντούλα μαζί του. Εγώ να το κοιτώ κι εκείνο να καθρεφτίζεται στα μάτια μου και να μου μιλά τις δικές του ιστορίες…!