Σαν από προσωπικό ημερολόγιο!!!

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου

Μια ακόμα μέρα φτάνει στη δύση της. Μια μέρα φθινοπώρου, που τίποτα το σημαντικό δεν συνέβη σε μια ζωή αλλά χιλιάδες σημαντικά μπορεί να συνέβησαν σε άλλες. Μια μέρα που η είσοδός της έγινε θορυβώδικα .Μια νύχτα σε ένα ομιχλώδες, αντιφατικά ολοφώτεινο τοπίο που ξαφνικά ο ουρανός ξέσπασε σε βροχή. Όμορφη βροχή μες στο μυστηριακό νυχτερινό τοπίο που φωτίζονταν, παράξενο πως, και διέκρινες μέσα απ’την ασημένια κουρτίνα από βροχή τις λεύκες εκεί μακριά, γκρίζα κλαδιά χωρίς τα φύλλα τους. Απαραίτητη λεπτομέρεια φθινοπωρινού ζωγραφικού πίνακα. Σαν αυτούς που μοναδικά ζωγραφίζει η φύση. Μπορούσες να μυρίσεις τη νύχτα. Είχε ένα άρωμα υγρασίας και καμένου ξύλου. Και ανάμεσα σε αυτή την όσμωση να νοιώθεις το άρωμα του νυχτολούλουδου να σου φέρνει λιποθυμία. Έρωτας λέγεται αυτό το λουλούδι, σαν έρωτας ευωδιάζει!!!

Εκείνη απολάμβανε τη ζεστή ατμόσφαιρα του δωματίου της έχοντας τη φωτιά του τζακιού να ζεσταίνει και να φωτίζει το χώρο. Η φωτιά κάνει τα μάγια της όταν την αφήσεις να παίξει στην ψυχή σου. Πότε το φως της δυνάμωνε στο δωμάτιο και πότε αυτό λιγόστευε και τα αντικείμενα άλλαζαν συνέχεια μορφή και διαστάσεις κι εκείνη μιλούσε ακατάπαυστα. Δεν σταματούσε να μιλά…πότε με ψιθύρους και πότε να φωνάζει στη δική της διάλεκτο. Και να σε κάνει να προσπαθείς να καταλάβεις τι θέλει να σου πει.

 Έξω η βροχή έκανε το δικό της σαματά. Τι ωραία που ακούγεται η βροχή το βράδυ.

Σιωπή. Η ώρα δεν επιτρέπει άλλους ήχους. Η φλόγα απ’το τζάκι και η βροχή επικοινωνούν κατευθείαν με την ψυχή!

Και μέσα σε αυτή την έκσταση έρχεται, νυχτερινός επισκέπτης, ο ύπνος και χάνεσαι απ’το απτό. Χάνεσαι στο υποσυνείδητο αυτό που πλάθει τα όνειρα και μέσα του ζεις το αλλόκοτο.

Κι έτσι ακουμπισμένη στον καναπέ της τη βρήκε το πρωινό. Ένα πρωινό λουσμένο σε έναν απίστευτο φωτεινό ,ζεστό μες στο κρύο, φθινόπωρο, υγρό ακόμα απ’την βραδινή βροχή. Απόλαυσε το καφεδάκι που αχνιστό έστεκε μπροστά στα χείλη.

Και μετά…τρέξιμο, δουλειές, υποχρεώσεις, ευχαριστήσεις και εικόνες. Μια μέρα χίλιες εικόνες. Ο ιβίσκος στη βεράντα να τινάζει τη δροσιά από τα φύλλα του καθώς τον τάραζε ελαφρά ένα αεράκι. Μετά, εικόνες του δρόμου. Αυτοκίνητα, άνθρωποι σε διαρκή κίνηση. Και πέρα απ’όλα αυτά απλώνοντας το βλέμμα μια κορυφή βουνού κατάλευκη. Απίστευτη εικόνα. Η θέοση η ίδια. Πανύψηλο βουνό σε λευκό της αγνότητας χρώμα να στέκει πάνω από όλους και όλα.

Και το απόγευμα!!! Μια περιγραφή. Μερικές λέξεις. Φτώχια μπροστά στη θωριά εκείνης της εικόνας. Μια τεθλασμένη γραμμή καμωμένη με μολύβι να περιγράφει τον ορίζοντα και ακριβώς από πάνω βαμμένο το κατώτερο του ουρανού σε κίτρινο-πορτοκαλί χρώμα που όσο ανέβαζες το βλέμμα έπαιρνε τις αποχρώσεις του μπλε- μοβ της νύχτας. Τα πουλιά –μαύρα στίγματα στο απέραντο πλάνο –να αλλάζουν συνεχώς σχηματισμούς. Και πέρα πιο κει απ’την πόλη τα φώτα ενός χωριού να λαμπιρίζουν σαν αστέρια χυμένα στη γη.

Η ημέρα σε λίγο εκπνέει. Μια Τετάρτη φθινοπώρου, που τίποτα το σημαντικό δεν συνέβη σε μια ζωή αλλά χιλιάδες σημαντικά μπορεί να συνέβησαν σε άλλες.