Η αρρώστια που λέγεται... Ζήλια!

Έχω αισθανθεί πολλές φορές από παιδί ακόμα να με κυνηγά η ζήλια. Όχι μόνο εγώ, αρκετοί από μας. Έχω γι’ αυτό αναρωτηθεί πολύ περισσότερες γιατί και τι είναι αυτό που απασχολεί έναν άνθρωπο και τον κάνει να ζηλεύει έναν άλλο. Με τη ζήλια γεννιέται άραγε κάποιος ή την αποκτά καθώς οι ελλείψεις της ψυχής του γίνονται πολλές και μεγάλες;

Τη ζήλια προσωπικά τη χαρακτηρίζω ¨αρρώστια¨ που βασανίζει αυτόν που τη φέρει αλλά και αυτούς που έρχονται σε επαφή μαζί του.

Είναι αυτό το συναίσθημα, ή ως πάθος είναι καλύτερα να το δει κανείς-γιατί τα συναισθήματα έχουν μια αγνότητα- είναι λοιπόν ένα πάθος το οποίο κάνει τον άνθρωπο να θέλει να αποκτήσει ότι έχουν οι άλλοι και γι’ αυτό μπορεί να ακολουθήσει επικίνδυνα μονοπάτια. Από ζήλια κάποιος γίνεται κακός και πληγώνει τον ανυποψίαστο συνάνθρωπό του. Αυτός μπορεί να είναι ένας απλός συνάνθρωπος μέχρι ο πιο δικός του άνθρωπος. Αγαπημένος. Όλοι γνωρίζουμε περιπτώσεις κακοποίησης, μέχρις εσχάτων πολλές φορές, ακόμα και ανάμεσα σε αδέλφια με κίνητρο μόνο τη ζήλια. Τα πρώτα αδέλφια της ανθρωπότητας αλληλοσκοτώθηκαν από ζήλια!!!

Είναι ψέμα απ’ την άλλη αν ισχυριστεί κάποιος πως δεν έχει νοιώσει ζήλια για κάτι ή κάποιον. Είναι η ένταση που νοιώθεις τη ζήλια που κάνει τη διαφορά. Και η λεγόμενη εποικοδομητική ζήλια υφίσταται κι εκείνη και κάνει τη διαφορά. Μπορεί να ζηλέψω προς στιγμή αλλά να μπορώ να τιθασεύσω αυτό μου το πάθος την επόμενη κάνοντάς το εποικοδομητικό μετατρέποντας το σε συναγωνισμό. Να μπορώ λοιπόν να επιβληθώ στη ζήλια μου για να την παραμερίσω. Απίστευτη αυθεπιβολή του εαυτού χρειάζεται η υπέρβαση αυτή!

Η ζήλια εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους. Μπορεί αυτός που ζηλεύει να προσβάλει τον άλλο με λόγια για αν τον μειώσει απλώς και να πάρει εκείνος μια ικανοποίηση, μπορεί να συκοφαντήσει για να δει να παθαίνει κακό αυτός που ζηλεύει, να υποκριθεί φιλία ώστε να βλάψει αυτόν που ζηλεύει, αλλά ακόμα και να φτάσει σε έσχατο σημείο ακόμα και να αφαιρέσει τη ζωή αυτού που δεν μπορεί να ¨μοιάσει¨.

Είναι σκληρό πολύ για εκείνον που υφίσταται αυτό το σοβαρό πάθος, είναι και βάσανο ψυχής όμως για εκείνον που τη νοιώθει. Το άτομο αυτό έχει μια αίσθηση κατωτερότητας, ότι δεν μπορεί να καταφέρει ότι ο άλλος, έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση και είναι κάτι που του λείπει και εκδηλώνεται με αυτόν τον τρόπο.

Θέλω να αναλύσω το θέμα ζήλια γιατί όπως είπα πιο πάνω την έχω υποστεί στη ζωή μου από διάφορους ανθρώπους και σε διαφορετικά στιγμιότυπα της ζωής μου. Έχω νοιώσει τον πόνο του να σε αδικούν από ζήλια, να θέλουν να αποκτήσουν τα κεκτημένα σου, να υφίστασαι δολιοφθορά από ανθρώπους που απλά αλλά οδυνηρά φέρουν το αγκάθι της στην ψυχή τους.

Αλλά είναι σκόπιμο να προσπαθήσει κάποιος να διακρίνει από που προέρχεται αυτό το πάθος της ψυχής, ώστε να μπορέσει να κατανοήσει και στη συνέχεια να εξομαλύνει την προκατάληψη που μοιραία καταλαμβάνει ένα μέρος της ψυχής του υφιστάμενου τα πάθη των άλλων.

Είναι ένα θύμα και ο φέρον αυτή, τη ζήλια. Είναι κάποιος που στερήθηκε ίσως κάτι σημαντικό για κείνον στη ζωή του. Είναι κάποιος που δεν γνώρισε έπαινο. Είναι αυτός που ηθελημένα ή οδηγούμενος από άλλους, δεν του αρκεί το λίγο, ούτε το πολύ, ούτε το περισσότερο και διαρκώς κυνηγά το ¨άπιαστο¨. Είναι και αυτός που δεν έχει βρει τις ισορροπίες του, δεν γνωρίζει τον εαυτό του ή συγκρούεται συνεχώς με το εγώ του. Είναι λοιπόν ο ελλιπής συναισθηματικά και ο μη συμφιλιωμένος  με τον εαυτό του ο φέρον τη ζήλια. Είναι λοιπόν ένας δυστυχής ¨μισός¨ άνθρωπος. Και είναι πιο δυστυχής εκείνος που δεν μπορεί να το διακρίνει ότι το φέρει. Τον βασανίζει κάτι που αγνοεί. Κακοποιεί τους συνανθρώπους του και δημιουργεί εχθρούς κι έτσι ζει διαρκώς σε φαύλο κύκλο.

Άραγε η ζήλια έχει διάφορα είδη ή είναι η ίδια; Το άτομο που ζηλεύει έχει ως στόχο να αποκτήσει ότι έχουν οι άλλοι. Υλικά ή πράγματα σαν την εξωτερική εμφάνιση ή την εξυπνάδα ή τις διάφορες αρετές , αρετές που μπορεί να έχει κι εκείνος ή κάποιες άλλες, αλλά η χαμηλή του αυτοπεποίθηση δεν του επιτρέπουν να εντοπίσει στον εαυτό του. Υπάρχει και ένα άλλο είδος ζήλιας. Αυτό που νοιώθουν οι σύντροφοι μεταξύ τους. Είναι όμως ζήλια αυτό; Προσωπικά δεν δέχομαι ότι το συναίσθημα πως  μπορεί να χάσω τον άνθρωπο που αγαπώ είναι η ζήλια. Το τεκμηριώνω με μια λογική αυτό. Όταν ο ένας σύντροφος ζηλεύει αυτός δεν επιθυμεί το κάτι απ’τον σύντροφό του αλλά επειδή τον θεωρεί κεκτημένο του τον διεκδικεί από κάποιον άλλο με τρόπο βίαιο αλλά και άδικο πολλές φορές. Είναι ακριβώς έτσι; Ή μήπως και πάλι αυτός που εκδηλώνει ζήλια στο σύντροφο επιθυμεί ότι έχει ο αντίζηλός του; Τότε η ζήλια έχει το ίδιο πρόσωπο. Ένα και το αυτό πρόσωπο. Αν επεκτείνουμε τη σκέψη μας το αίσθημα αυτού που ζηλεύει το σύντροφό του είναι ο εγωισμός του να μη χάσει ότι του ανήκει αλλά και υποκίνηση της αγάπης για το άνθρωπό του. Που στη ζήλια της καθημερινότητας δες υπάρχει. Ο άνθρωπος που ζηλεύει δεν αγαπά αλλά ούτε τον εαυτό του. Δραματικό σαν διαπίστωση!!!

Ζητούμενο λοιπόν μετά όλα τα παραπάνω είναι ο άνθρωπος να συνειδητοποιεί αυτό που του καταδυναστεύει τη ζωή του-και σε αυτή την περίπτωση είναι η ζήλια- αυτό προϋποθέτει πολύ μεγάλη εργασία εσωτερική, αυτοκριτική και αυτογνωσία, προσπάθεια αποβολής των συμπλεγμάτων που οι συνθήκες ή οι άνθρωποι του περιβάλλοντος του με ή χωρίς τη θέλησή τους έχουν τοποθετήσει μέσα μας, έννοια στο συνάνθρωπο αλλά αυτό είναι και το πιο δύσκολο. Γιατί η έννοια και η αγάπη στο συνάνθρωπο προϋποθέτουν αυτά και προς τον εαυτό μας. Η αγάπη προσφέρεται και αποδέχεται ,αποδέχεται και προσφέρεται. Αγάπη ανιδιοτελής η οποία όταν δίνεται έτσι ανυψώνει και αυτόν που είναι σε θέση να το πράξει.