Στο σταθμό Λαρίσης...!

Ennio Morricone -...

Απ'τα αγαπημένα μου κείμενα!!!

Η ώρα στο παλιό αναλογικό ρολόι δείχνει 9:00pm.Το ρολόι εκεί κρεμασμένο ψηλά για να βλέπουν όλοι. Την ώρα για την αναχώρηση.

Ακριβώς από κάτω ένας μεγάλος φωτεινός πίνακας γράφει τον τόπο αναχώρησης και προορισμού. Κόσμος πάει, έρχεται, βολτάρει, καπνίζει, περιμένει, χάνεται. Άνθρωποι διαφόρων φυλών σε μια πόλη που ούτε φαντάζονταν ίσως πως θα βρεθούν στα παρελθόντα χρόνια τους, που οι συνθήκες ζωής τους τους ανάγκασαν σε ταξίδια μακρινά, σε σταθμούς όπου από κει αναζητούν ξανά την αφετηρία για νέα ζωή. Στην καφετέρια άνθρωποι αραγμένοι στην καρέκλα τους να ταξιδεύουν νοερά πριν ακόμα δοκιμάσουν το ταξίδι. Άτομα μοναχικά ή άλλοι με παρέα να αποχαιρετιούντε αλλάζοντας ματιές πριν χωρίσουν ταξιδεύοντας. Σε ένα παγκάκι μια νέα απ'αυτούς τους άτυχους ή ευαίσθητους που αφημένοι στον κόσμο τους κάνουν τα δικά τους κάλπικα ταξίδια μέσα από άλλα τρένα που τους κομματιάζουν τα έξω και τα μέσα τους. Στην αποβάθρα διάφοροι υπάλληλοι με μπλε παντελόνι και σιελ πουκάμισο-ξεχωρίζουν έτσι απ'τους ταξιδιώτες- πηγαινοέρχονται, ο καθένας με την αρμοδιότητά του. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε στιλ, άντρες, γυναίκες μαζεύονται στην αποβάθρα την ώρα που από τα μεγάφωνα αναγγέλλεται η άφιξη μιας αμαξοστοιχίας. Ο ήχος της φωνής χαρακτηριστικός όχι πολύ ευκρινής αλλά όλοι καταλαβαίνουν γιατί από ώρα αναμένουν.

Αποσκευές, βαλίτσες, σακίδια, τσάντες, προσωπικά είδη, ζωές σε διαρκή κίνηση, σε μετακίνηση , ζωές σε ένα σακίδιο ...

Και καθώς το πλήθος των ανθρώπων μετακινείται ανήσυχο αλλάζοντας συνεχώς θέση και οι υπάλληλοι βρίσκονται σε μια ένταση η Αμαξοστοιχία πλησιάζει.

Το τρένο! Ένα τεράστιο όχημα με έναν επιβλητικό θα έλεγα ήχο που δεν σε αφήνει αδιάφορο, ούτε και το μέγεθός του όμως. Η μηχανή σου προκαλεί δέος, τεράστια και βρυχώντας να πλησιάζει σέρνοντας βαγόνια. Περνούν μπροστά περιμένεις κι αυτά περνούν και περνούν ...και τελικά το τρένο σταματά ακριβώς στη μέση του σταθμού. Επιβάτες βιάζονται να επιβιβαστούν, οι ρόδες απ'τις βαλίτσες κάνουν περίεργους θορύβους καθώς βιαστικά τις τραβούν οι ιδιοκτήτες τους. Κατευθύνονται προς της υπόγεια διάβαση όπου εκεί μέσα χάνονται για να εμφανιστούν κάποια μέτρα παρακεί κοντά στις ανοιχτές πόρτες των βαγονιών. Μέσα στα βαγόνια, κόσμος πάει, έρχεται, άλλοι τοποθετούν τα πράγματα τους και βολεύονται στις θέσεις τους άλλοι προχωρούν στο διάδρομο για να κατεβούν ,άλλοι-αυτοί που θα συνεχίσουν το ταξίδι, για να ξεμουδιάσουν και άλλοι δεν παίρνουν καν είδηση του τι συμβαίνει γύρω τους βέβαιοι για τη συνέχιση του ταξιδιού τους και ποιος ξέρει με ποια κούραση έχουν γύρει και κοιμούνται.

Σε λίγο απ'την υπόγεια εμφανίζονται άλλοι, άνθρωποι ,διάφορες φυλές, με διάφερα στιλ να σέρνουν τις βαλίτσες με τις ζωές τους σε μετακίνηση.

Το τρένο σε λίγο αρχίζει και πάλι να βρυχάται ο μηχανοδηγός βγάζει για λίγο το κεφάλι σα να θέλει να χαιρετήσει, το τρένο μπαίνει σε κίνηση γλιστρά σιγά σιγά στην αρχή πάνω στις ράγες του σα να είναι αυτές προέκταση του οχήματος. Μετά επιταχύνει. Τώρα περνά μπροστά στα μάτια με μεγάλη ταχύτητα τόσο που γίνεται μια τεράστια γραμμή από χρώμα και εναλλασσόμενα παράθυρα.

Οι αποβιβάζοντες επιβάτες έχουν αναχωρήσει, έχουν φτάσει στον προορισμό τους, μέχρι  το επόμενο ταξίδι, οι υπάλληλοι έχουν ηρεμίσει, η καφετέρια άδειασε ...ως την επόμενη ώρα άφιξης κάποιου τρένου ...

...δεν ξέρω γιατί, αλλά μου προκαλεί θλίψη η εικόνα του τρένου που φεύγει, απομακρύνεται ...

Κατερίνα