Μια νύχτα στην επαρχία

Είναι νωρίς μα στην επαρχία ο χρόνος δεν έχει την ίδια αίσθηση όπως στην πόλη. Μάλλον η αίσθηση του χρόνου είναι αλλιώτικη. Όλα είναι αλλιώτικα στην επαρχία. Τα βράδια έχουν μια περίεργη ησυχία. Ησυχία που κάποιες στιγμές τη νοιώθεις τρομαχτική.

Νυχτερινή ηρεμία στην επαρχία. Σιγή θα έλεγες. Είναι φορές που έχεις την ανάγκη να ¨στήσεις αφτί¨. Να αφουγκραστείς στην προσπάθειά σου να προκαλέσεις κάτι, κάποια ταραχή…

Από μικρή είχε το φόβο της νύχτας στη δική της επαρχία. Τώρα που αναλογίζεται, μήπως ήταν φόβος να μη μείνει για πάντα στη ¨νύχτα της επαρχίας¨;

Ανοίγει ένα βιβλίο. Είναι φίλοι με τα βιβλία. Είναι συντροφάκια της σε δύσκολες ή όμορφες ή αγωνιώδεις ή ταξιδιάρες ή ακόμα σε στιγμές αυτοψυχανάλυσης και συνάντησης με τον ίδιο της τον εαυτό. Πάντα αυτή η συνάντηση άλλωστε της χάριζε μια ψυχική ίαση.

      ¨…Για πολύ καιρό, περιμένοντας τον οβολό στο άδειο μου χέρι,

       ζητιάνευα την αγάπη απ’ όποιον είχε όρεξη να με ακούσει.

       Και τώρα είχα βρει κάποιον να του μιλήσω…¨

Όταν ήταν μικρή πολύ τη νύχτα. Την ώρα μάλιστα που ξάπλωνε στο κρεβάτι να κοιμηθεί και το φως του δωματίου έσβηνε- ποτέ ολότελα, ποτέ και πάντα ένα μικρό φωτάκι έδινε στίγμα! Στίγμα ζωής μες στο πένθος του σκοταδιού.

Τότε έχωνε το παιδικό κεφάλι κάτω απ’ το σκέπασμα και αφουγκράζονταν τους θορύβους. Τα μάτια ορθάνοιχτα μέσα στο πάνινο καβούκι, οι αισθήσεις σε πλήρη ανάπτυξη. Ο παιδικός νους έφτιαχνε τους δικούς του δράκους και κακές μάγισσες σε κάθε ανεπαίσθητο θόρυβο.

Πόσο όμορφες είναι οι λέξεις και με τι μαεστρία τοποθετημένες έτσι που να σχηματίζουν φράσεις! Και οι φράσεις νοήματα. Κι εκείνα να γεννούν συναισθήματα και σκέψεις. Να προσπαθείς να βρεις τον εαυτό σου μέσα σε μια κατασκευασμένη με τέχνη ηρωίδα.

Όταν ήταν μικρή ονειρευόταν πως την είχαν κλειδώσει κατά λάθος σε μια βιβλιοθήκη. Κι εκείνη τότε θα είχε την ευκαιρία να διαβάσει όσο γίνεται περισσότερο…

      ¨…Στα παιδικά της χρόνια ερωτεύεται συνέχεια. Δε θυμάται να

       αντιμετώπιζε ποτέ  εχθρικά τα αγόρια σε κάποια ηλικία, όπως

       συμβαίνει συχνά στα κορίτσια. Οι άντρες     ήταν πάντα εδώ γι’ αυτήν,

       κοντά της, μέσα σ’ ένα φως του οποίου αυτή είναι ταυτόχρονα

       η πηγή και η σκιά…¨

Πόσο κοντινή σχέση έχουν λοιπόν το διάβασμα με το γράψιμο. Όπως τώρα. Διαβάζοντας και απελευθερώνοντας τον εαυτό της θέλησε να σημειώσει τις σκέψεις της. Να τις αποτυπώσει πάνω σε ένα πρόχειρο χαρτί. Να ¨παγώσει¨ σαν στιγμιότυπο, σκέψεις και συναισθήματα του τώρα αλλά και μιας ζωής.

       ¨…Δεν είναι αλήθεια μήπως ότι καμιά φορά γράφει κανείς μόνο

         και μόνο για να διορθώσει τα λάθη του και να ξαναβρεί τα ραβασάκια

         που πήρε ο άνεμος;…¨

Ο ήχος των χτύπων του ρολογιού. Δεν μπορεί να αποφασίσει αν της αρέσει να ακούει αυτούς τους χτύπους, μετρώντας δευτερόλεπτα. Τα δευτερόλεπτα γίνονται λεπτά. Ώρες, μέρες, χρόνια…Τα χρόνια που έζησε σ’ αυτό το σπίτι. Τα δευτερόλεπτα που θα ζήσει μετά απ’ τον τελευταίο χτύπο…

Νυχτερινή ησυχία στην επαρχία. Ευκαιρία για εποικοδομητική ενασχόληση με τα όσα η μεγαλούπολη δεν σου επιτρέπει. Γιατί εκείνη σου κλέβει τη μοναξιά σου…

…………………………..

Κι όμως κάτι. Κάτι είναι εκεί έξω που σέρνεται διακόπτοντας τη σιωπή. Όχι. Ο φόβος που κάνει και τα ζώα, σκυλιά που γαυγίζουν αμυνόμενα, ποιος ξέρει, για ορατούς ή αόρατους κινδύνους. Ο φόβος που διακόπτει τη σιωπή!

Ώρα να πηγαίνει για ύπνο…!

       ¨…Όταν λέτε, «Ας μείνουμε εδώ προς το παρόν», το λέτε για να φύγω.

        Το λέτε ωραία, το λέτε ευγενικά, αλλά, όπως και να’ χει, το αρθρώνετε,

        Αποφασίζετε ότι είναι ώρα να φύγω, ότι τελειώσαμε…¨

Κατερίνα

(τα αποσπάσματα ενδιάμεσα του γραπτού είναι

από το βιβλίο "Μέσα στην αγκαλιά του" της Καμίγ Λορανς

Ας επιτρέψουμε στον εαυτό μας μια μικρή διακοπή από τα καθημερινά. Ας γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα

Επειδή οι γιορτές είναι σαν μια στάση στο διάβα της ζωής…

Σαν ένας τρόπος να δεις κι αλλιώς ότι έζησες, ζεις και θα ζήσεις…

Είναι βαθιές αναζωογονητικές αναπνοές!

Αλλά τούτη δω η γιορτή, χαράς, αγαλλίασης ,

ζωής απ’ τη ζωή που γεννήθηκε σαν και τώρα , τότε πολύ παλιά, ο Χριστός!!!

Τα Χριστούγεννα ας είναι ένας χρονικός τρόπος να πετάξουμε τα άχρηστα

της καρδιάς μας για να μείνει χώρος για τα νέα και σημαντικά του μέλλοντος

Χρόνια πολλά ,Καλά Χριστούγεννα σε σας…!

Τα Χριστούγεννα των αγγέλων (Παραμύθι)

Και να, πλησιάζουν χαρούμενες μέρες. Γιορτές και τα αγγελάκια εκεί στον ουρανό είναι χαρούμενα. Τρέχουν από δω κι εκεί για να κάνουν τις προετοιμασίες τους για τη βραδιά των Χριστουγέννων. Φτιάχνουν γλυκά και λίστες φαγητών, άλλα ετοιμάζουν τα πιο λαμπερά τους φορέματα, άλλα έχουν αναλάβει το στολισμό τις μεγάλης αίθουσας στο μεγαλύτερο σύννεφο επάνω, για να γιορτάσουν και να ψάλουν το ¨ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία¨.  Η χορωδία δοκιμάζει κι αυτή τις τραγουδιστικές της δυνάμεις ώστε το βράδυ των Χριστουγέννων οι ύμνοι από τα Θεία στόματα των αγγέλων που την αποτελούν να φτάνει τέλεια ως κάτω στο βασίλειο των ανθρώπων.  Φέτος έχουν νέα μέλη στη συντροφιά τους. Κάθε χρόνο η παρέα των αγγέλων μεγαλώνει και τα παλιότερα αγγελουδάκια αναλαμβάνουν να μάθουν στα νέα, τις υποχρεώσεις τους αλλά και να τα κάνουν να αισθανθούν την αγάπη της νέας οικογένειας.

Πριν λίγες μέρες μάλιστα υποδέχτηκαν ένα καινούριο μέλος. Ο μικρός σαστισμένος αλλά και χαρούμενος αγγελάκος προσπαθεί να μπει στην παρέα ,είναι χαρούμενος που βλέπει να τον περιβάλουν τα υπόλοιπα αγγελάκια με τόση αγάπη σαν να τον περίμεναν από χρόνια ,σαν εκεί να άνηκε από όταν γεννήθηκε. Αλλά ανησυχεί λίγο για τη μαμά που άφησε πίσω ,ώσπου εκείνη να συνηθίσει στην απουσία του. Ο καινούριος άγγελος δεν έχει πολλά να διηγηθεί στην νέα του οικογένεια αλλά τα αδερφάκια του άγγελοι πια, έχουν να του μάθουν πολλά. Θα τον ξεναγήσουν στα ονειρεμένα δικά τους μέρη ,θα του μάθουν πώς να περπατά πάνω στα σύννεφα, θα παίξουν τα δικά τους παιχνίδια μαζί του. Αλλά και θα τον διδάξουν οι μεγαλύτεροι άγγελοι και θα τον προετοιμάσουν να παρουσιαστεί μπροστά στον παππούλη τους αγαπημένο Θεούλη. Τότε εκείνος θα γελάσει μαζί του και θα απλώσει το χέρι του πάνω στο κεφαλάκι του και ίσως να του μαρτυρήσει γιατί τον διάλεξε να τον κάνει άγγελο και να τον έχει κοντά του.  Ένα μυστικό που κανείς στον κόσμο των ανθρώπων δεν μπόρεσε να μάθει όσο κι αν αυτοί αναρωτιούνται κάθε φορά που ένα παιδί επιλέγεται να γίνει ένα αγγελάκι.

Και τώρα ο μικρός κάνει τις πρώτες του γνωριμίες περισσότερο με αυτούς που έκαναν το ίδιο ταξίδι με κείνον τον ίδιο καιρό, τους νέους σαν κι αυτόν σαν όταν τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο πρώτη φορά και με φόβο αλλά και χαρά κοιτούν και διερευνούν τα πάντα. Και αφηγούνται ο καθένας την δική του ιστορία αλλά…

-Ε εσείς οι καινούριοι για ελάτε εδώ. Φωνάζει ένας άγγελος ο οποίος έχει ανέβει σε μια συννεφένια σκάλα και προσπαθεί να πιάσει ένα κουτί από ένα ράφι από τι άλλο; Σύννεφα!

Για προσέξτε τη σκάλα μην πέσει γιατί τα σύννεφα που είναι φτιαγμένη σαν να διαλύονται…κι εσύ νεαρέ…

-Εγώ; Λέει ο καινούριος.

-Για πιάσε εδώ το κουτί με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια και θα με βοηθήσεις να στολίσουμε;

-Ναι αλλά εγώ δεν ξέρω, λέει ο μικρός

-Τι δεν ξέρεις; Δεν έχεις στολίσει εσύ εκεί κάτω στους ανθρώπους που ήσουν;

-Εγώ…όχι…είπε ο μικρός στενοχωρημένα.

-Κατάλαβα ,του απάντησε ο μεγάλος. Μην στενοχωριέσαι μικρέ , θα μάθεις και θα δεις και θα χαρείς εδώ με μας όλα όσα δεν μπόρεσες εκεί κάτω.

Μετά τα δυο αγγελούδια άρχισαν να στολίζουν τα σύννεφα με κάθε είδους και χρώμα φως αστεράκια και γιρλάντες σε χρυσό και ασημί και ο μικρός που δεν είχε νοιώσει ως τότε αυτή τη χαρά είχε ένα πλατύ χαμόγελο στο ωραίο στοματάκι του.

Την άλλη μέρα τον φώναξαν να γίνει μέλος στη χορωδία.

-Μα εγώ δεν ξέρω…δεν έχω μιλήσει…

-Μη στενοχωριέσαι μικρέ, τώρα έχεις όλα όσα δεν μπόρεσες να έχεις ως τώρα.

Κι εκείνος δειλά στην αρχή ,άρχισε να τραγουδά ύμνους που δεν είχε μάθει ποτέ ως τότε αλλά τους γνώριζε τόσο καλά…

Εσύ έχεις Θεία φωνή του είπε ο άγγελος που διηύθυνε τη χορωδία. Θα σε κάνουμε  πρώτο τραγουδιστή. Ξέρεις πόση δουλειά θα έχεις όλο το χρόνο;

Ο μικρός χαμογέλασε. Ήταν ευχαριστημένος.

Αργότερα και όταν οι ετοιμασίες ήταν στο τέλος τους και τις λεπτομέρειες ανέλαβαν οι μεγαλύτεροι των αγγέλων, ένας από αυτούς τράβηξε το νεαρό άγγελο κοντά του και του είπε:

Ξέρεις μικρέ ότι εκτός από όλα τα ωραία που συμβαίνουν εδώ ανάμεσά μας, γιατί έχουμε αγάπη για τον καθένα μας, για το Θεό μας και για τους …να εκεί για τους ανθρώπους που ότι κι αν κάνουν εμείς δεν τους κρατάμε κακία και είμαστε κοντά τους στο προσκεφάλι τους να τους προστατεύουμε. Έτσι κι εσύ θα αναλάβεις έναν άνθρωπο ας είναι δικό σου για να τον έχεις υπό την σκέπη σου να τον προστατεύεις και καμιά φορά μπορεί να τον συναντάς όταν εκείνος θα ονειρεύεται.

Του μικρού αγγέλου αυτό του άρεσε πολύ, χαμογέλασε πλατειά και η αγγελική του ψυχή γέμισε χαρά, ευφροσύνη, αγαλλίαση, γαλήνη, ευχαρίστηση και ευτυχία που τόσο πολύ τη δικαιούταν όταν ζούσε στους ανθρώπους αλλά ήταν να τη βρει κοντά στους αγγέλους…

-Ε εσείς που αναλάβατε το στολισμό ,κάτι ξεχάσατε, φώναξε ένας όμορφος ξανθός μικρός άγγελος. Αυτός είχε κάμποσο διάστημα εκεί  και καθώς σκάλιζε την κούτα των στολιδιών βρήκε ένα τεράστιο αστέρι.

Το σήκωσε στα χεράκια του ήταν πανέμορφο!

Ωωωωω είπαν οι άλλοι το πιο ανεκτίμητο απ’ τα στολίδια. Πρόσεξε μικρέ μην σου πέσει. Έχει μεγάλη συναισθηματική αξία. Αυτό είναι το ίδιο που στόλισε φέγγοντας τον ουρανό όταν ο υιός του Θεού κατέβηκε στη γη ως ένα μικρό μωράκι.

Ας το τοποθετήσουμε στο πιο ψηλό σημείο ,κι όταν το βράδυ της Θείας γέννησης φτάσει , το φωτεινότερο άστρο του κόσμου θα λάμψει μέχρι τις καρδιές των ανθρώπων.

 Εκεί, στο ίδιο σημείο όπου πριν λίγες μέρες ένα άλλο αστεράκι έπεφτε για να οδηγήσει μια ψυχούλα άνωθεν…!

Καλά Χριστούγεννα απ’ τη χώρα των αγγέλων

Κατερίνα

Ο τίτλος ήταν: "Μη με διαβάσετε θα σας ψυχοπλακώσω"!!!

Θέλησα να γράψω μια ανάσα πριν τα Χριστούγεννα. Για τα όσα μου κάνουν εντύπωση αυτές τις μέρες στην πόλη. Σε μια πόλη που έχει στολιστεί γιορτινά  και παντού ακούς χαρούμενες χριστουγεννιάτικες μελωδίες γιατί οι άνθρωποι θέλουν να νοιώσουν τη χαρά των γιορτών. Μαγαζιά με βιτρίνες κατάφωτες και χριστουγεννιάτικα δένδρα σε διάφορες εκδοχές και Άγιοι Βασίληδες ψεύτικοι και ¨ψεύτικοι¨ και βεράντες καταστόλιστες και ζαχαροπλαστεία όλο γλυκά στις προθήκες των βιτρινών τους. Κι απ’ την άλλη-η άλλη όψη του νομίσματος- παιδάκια και διάφοροι αναξιοπαθούντες να ζητιανεύουν και κάθε λογίς «ζητάω βοήθεια» να έχει βγει στους δρόμους και άνθρωποι που δεν μπορούν να χαρούν γιατί ,ξέρετε κύριοι του ¨συστήματος;¨ υπάρχουν και ανυπέρβλητα προβλήματα σε κάποιους από μας ή απλά είναι ημέρες πιο ουσιαστικές από τα ¨του κόσμου¨ αυτές που περιμένουμε σε λίγο και θυμήθηκα…

…θυμήθηκα πως και πέρσι τέτοια περίοδο λίγο πριν τα Χριστούγεννα το ίδιο σκηνικό είχε στηθεί και τίποτα δεν άλλαξε, ούτε ως προς τις συμπεριφορές των ανθρώπων αλλά ούτε και στη δική μου θεώρηση για τούτες τις χαρμόσυνες μέρες που πλησιάζουν! Κι έτσι απλώς κι εγώ για να μην επαναλαμβάνω τον εαυτό μου…

Wednesday 3 December 2008

…Κι όμως. Έχω μια αίσθηση μελαγχολίας. Είναι η αίσθηση που νοιώθω κάθε φορά που πλησιάζουν γιορτές. Και επειδή έρχονται γιορτές, θα πρέπει να χαίρομαι, για τους άλλους, και έτσι αν ομολογήσω τη μελαγχολία μου θα θεωρηθώ περίεργη. Μπορεί και να είμαι. Όμως εγώ όταν έρχονται γιορτές κάνω απολογισμό, αυτοκριτική και κριτική του κόσμου και οι διαπιστώσεις μου δεν με αφήνουν να χαρώ.

Δεν ξέρω αλλά έχω την αίσθηση πως περνά πολύ γρήγορα ο καιρός και δεν το πιστεύω πόσο γρήγορα διαδέχονται οι γιορτές η μία την άλλη και σε αναγκάζουν να κάνεις απολογισμό ζωής τόσο συχνά. Κι αν ο απολογισμός αυτός δείξει πως δεν έκανες ό,τι και όσα ήθελες να κάνεις;

Χριστούγεννα. Και ανάμεσα στον κόσμο που χαίρεται και κάνει τις αγορές του και τις βόλτες του βλέπεις τη δυστυχία που αυτές τις μέρες βρίσκει κι εκείνη την ευκαιρία να αναδειχτεί. Και βλέπεις παιδάκια να ζητιανεύουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά, και ανακοινώσεις στις εφημερίδες για βοήθεια οικογενειών που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις των γιορτών. Και υπενθυμίσεις για να μην ξεχνούμε ανθρώπους που χρειάζονται συντροφιά. Και πώς να χαρείς.

Απ' την άλλη είναι τόση και πολυδιαφημισμένη αυτές τις μέρες η χλιδή που η μέση οικογένεια που δεν μπορεί να απολαύσει αισθάνεται την αδικία.

Ή μήπως οι υποχρεώσεις είναι λίγες που τελικά αισθάνεσαι εξουθενωμένη προσπαθώντας να ευχαριστήσεις;

Μάλλον πάσχω από τη ¨μελαγχολία των Χριστουγέννων¨. Μάλλον έχω ή είχα βάλει υψηλούς στόχους που δεν μπόρεσα να πετύχω. Μάλλον φοβάμαι το μέλλον. Ή μήπως είμαι, απλά, ένα περίεργο ον. Αναρωτιέμαι γι' αυτά κάθε φορά που πλησιάζουν γιορτές. Αλλά απάντηση δεν έχω δώσει στον εαυτό μου. Γι' αυτό προσπαθώ να σπρώξω αυτά τα συναισθήματα μέσα μου και να κάνω πως δεν συμβαίνει τίποτα. Πως είμαι κι εγώ ένας φυσιολογικός άνθρωπος που χαίρεται στις γιορτές.

Και η ζωή συνεχίζεται ...

Εικόνες της πόλης μου!

Greek Folk Music -...

Βαδίζω στο δρόμο. Είναι ένα χειμωνιάτικο σούρουπο. Η πόλη βυθίζεται σιγά σιγά στο σκοτάδι. Ο αέρας μυρίζει υγρασία.

 Είμαι καλά. Απολαμβάνω το κάθε τι γύρω μου και αναρωτιέμαι πόσο εύκολο είναι να αγγίξεις την ευτυχία, να την αισθανθείς, να σου χαϊδέψει το μάγουλο. Μάλλον η ευτυχία είναι μέσα μας. Αρκεί η ψυχή να βρίσκεται σε γαλήνη. Και το ταξίδι ξεκινά.

 Περνώ απ' την πλατεία. Το δάπεδο υγρό, μουσκεμένο ,τα φύλλα των δέντρων έχουν κολλήσει και μυρίζουν τη γλυκιά σαπίλα του φθινοπώρου. Είναι οι μυρουδιές που τις έχεις συνηθίσει από τα παιδικά σου χρόνια και όποτε φτάνουν στη μύτη σε ταξιδεύουν στο παρελθόν σου γεμίζοντας γλυκιά μελαγχολία. Τα δέντρα γυμνά και μαβιά μες στο σούρουπο. Είμαι στην πόλη!

Αυτοκίνητα περνούν δίπλα μου. Τα φώτα της πόλης έχουν ανάψει. Άνθρωποι περπατάνε. Δεν είναι βιαστικοί. Είναι καλά ντυμένοι. Η υγρή ατμόσφαιρα σου είναι αισθητή. Άλλοι επιστρέφουν από τον απογευματινό τους περίπατο. Γυρνώ το βλέμμα και παρατηρώ μια συκιά σε ένα οικόπεδο. Μέσα στο μισοσκόταδο τη βλέπω σαν μια ζωγραφιά. Μια γκραβούρα με τόσες λεπτομέρειες. Τόσες σκιές και τονισμένα περιγράμματα. Περπατώ και τα φώτα των αυτοκινήτων πέφτουν πάνω μου. Ανεβαίνω στο πεζοδρόμιο και κοιτώ μπροστά. Φτάνω στο ποτάμι. Σε λίγο περνώ τη γέφυρα.

Είμαι στην πόλη!

 Ο ποταμός γοητευτικός μες στο σούρουπο. Στο νερό έχουν πέσει σκιές από τις σκιές των δέντρων που τον συντροφεύουν στην όχθη. Κι εκεί τι; Α, ο μικρούλης αποσπερίτης πανέμορφος μες στον καθρέφτη του ποταμού. Πανέμορφος μέσα στο μπλε, γαλάζιο, μοβ του ουρανού. Απόβραδο. Δυο παιδιά με προσπερνούν φωνάζοντας με τα ποδήλατα τους. Ο δρόμος φωτίζεται απ' τα αυτοκίνητα. Κι εγώ προχωρώντας χαζεύω τον ορίζοντα. Δυτικά την πόλης, χαμηλά, το πορτοκαλί-κόκκινο του ήλιου που χάθηκε πριν λίγη ώρα, μπερδεύεται με τις αποχρώσεις του απογευματινού ουρανού. Είναι, πράγματι, πιστή αντιγραφή ενός ζωγραφικού πίνακα. Που ίσως είναι πιστή αντιγραφή μιας τόσο όμορφης φυσικής εικόνας. Και στο κάτω μέρος του πλάνου, η δημοσιά φωτίζεται από αυτοκίνητα. Προχωρώ στο στενό. Και το σκοτάδι έχει πυκνώσει. Η μυρουδιά από υγρασία έντονη. Οι σκιές του φυσικού τοπίου σχηματίζουν σχέδια φαντασίας. Με θαμπώνει το φως των αυτοκινήτων.

Ζω στην πόλη όπου μπορείς ακόμα να ονειρευτείς, συλλογίζομαι. Ή είναι ταξίδια της ψυχής αυτά. Όμορφα ταξίδια από μια ήρεμη ψυχή!!!

Σεβασμός και αυτοσυγκράτηση

Imagine-John Lenno...

Κάτι γίνεται. Κάτι κινείται στη χώρα των τρελών τις τελευταίες μέρες. Κάποιοι φοβούνται, κάποιοι φοβερίζουν. Κάποιοι μαζεύονται, κάποιοι συσπειρώνονται , κάποιοι περιμένουν.

Αύριο λέει η χώρα γιορτάζει μια επέτειο. Τι επέτειο; Η αστυνομία λέει έχει πάρει μέτρα. Έχει οχυρώσει τις πόλεις. Άλλοι πολίτες ανησυχούν για τις περιουσίες τους. Και υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που περιμένουν να ¨σκοτώσουν¨ την ανία τους βρίσκοντας λόγο για περιπέτεια. Κάτι μου λέει αυτό. Κάτι μου θυμίζει. Κάτι είχε γίνει πέρυσι σαν τέτοια μέρα. Ω ναι! Είναι ένας χρόνος που πέρασε απ’ την ημέρα που ένας επιπόλαιος και άμυαλος αστυνομικός λέρωσε τα χέρια του με αίμα. Αίμα ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού. Λέρωσε το ¨σώμα¨ που υπηρετούσε και λέρωσε την ίδια την πατρίδα του.

Ο Αλέξης. Πέρασε λοιπόν ένας χρόνος! Πως περνά ο καιρός. Οι γονείς έχουν ένα χρόνο που λείπει από κοντά τους το αγαπημένο τους παιδί. Ένα παιδί στην εφηβεία με τον επαναστατισμό, την αντίδραση, τη μαχητικότητα , το δυναμισμό ενός τυπικού τινέιτζερ. Και να σκοτωθεί γι’ αυτό; Τι άδικο!!!

Και μετά κάποιοι αντέδρασαν. Και άρχισαν να σπάνε. Να καταστρέφουν. Να εκτονώνουν το μίσος και τη μανία τους. Τη ρουτίνα και απομόνωσή τους. Κάποιοι κατέστρεφαν τη χώρα τους με τόση ασέβεια.

Για την αδικία που νοιώθουν απ’ το κράτος είπαν άλλοι. Για πράγματα που δικαιούνται και δεν μπορούν να τ’ αποκτήσουν. Ήταν νέοι με αδιέξοδα ζωής. Τι ωραία που ξέρουμε να δικαιολογούμε τα πάντα. Όταν δεν κάνουμε τίποτα εμείς για μας και περιμένουμε όλο απ’ τους άλλους. Για τα κοιμισμένα μυαλά μας. Για τη νωθρή επιλογή ζωής μας. Για την άρνηση των ευθυνών μας.

Ο Αλέξης ήταν ένα παιδί μαχητικό. Δεν φοβήθηκε μπροστά στην εξουσία. Εμείς οι υπόλοιποι που το παίζουμε πονόψυχοι τι ψυχικό σθένος έχουμε ώστε να προσπαθήσουμε για καλύτερη δική μας ζωή; Ή μήπως είναι πολύ πιο εύκολο να παριστάνεις το θύμα δείχνοντας ασέβεια σε συνανθρώπους σαν και σένα με τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια όπλα για την επιβίωση.

Η αυριανή μέρα δεν είναι μέρα επετείου. Δεν είναι μέρα γιορτής. Δεν είναι μέρα αγώνων. Ούτε λόγος διαδηλώσεων.

Η αυριανή μέρα είναι μέρα θλίψης για την οικογένεια ενός παιδιού που χάθηκε άδικα. Είναι μέρα προσευχής για ένα άγγελο-τινέιτζερ πια.

Είναι μέρα σιωπής περισσότερο και περισυλλογής. Γιατί οι Έλληνες δεν πρέπει να διχάζονται πια. Για κανένα λόγο. Στην κοινωνία ,παγκοσμιοποιημένη, που ζούμε, είτε θέλουμε είτε όχι πρέπει ενωμένοι να προσπαθήσουμε για το καλό της χώρας αυτής που όλοι ισχυριζόμαστε πως αγαπάμε για να αλλάξουν πράγματα προς το συμφέρον όλων θα πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι μαζί ,ειρηνικά . Φτιάχνοντας και όχι καταστρέφοντας. Δεν υπάρχει πια η πολυτέλεια να ονειροβατούμε. Τώρα χρειάζεται δράση και ρεαλισμός. Και σοβαρότητα απ’ όλους.

Και κάτι άλλο. Στο χρόνο που πέρασε από την άδικη δολοφονία του μικρού Αλέξη, πολλά ήταν τα θύματα αστυνομικών, που χωρίς λόγο, άδικα κι αυτοί χτυπήθηκαν την ώρα της δουλείας τους. Ας μην τους ξεχνάμε κι αυτούς…

Ευχαριστώ , καλό βράδυ Σαββάτου, καλή Κυριακή!

Παιδική κακοποίηση-Ανθρώπινη κατάντια...

Πλέον έχει γίνει καθημερινή είδηση τόσο που τείνουμε να συνηθίσουμε στο άκουσμά της και να μην μας κάνει αίσθηση πια.

Κι όμως είναι ότι πιο ειδεχθές μπορεί να διαπραχθεί από άνθρωπο προς το ίδιο το είδος του μάλιστα. Η αναφορά μου για την χθεσινή είδηση της σύλληψης  κυκλώματος που διακινούσε πορνογραφικό υλικό με θέμα παιδιά!

Θλίψη είναι το λιγότερο που αισθάνεσαι στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης. Αποτροπιασμό, φρίκη, θυμό αλλά και αναπάντητα ερωτηματικά. Γιατί; Και σ’ αυτό το γιατί δεν μπορείς να απαντήσεις. Είναι διαταραγμένες προσωπικότητες εξηγεί ο ψυχίατρος. Αλλά τόσοι διαταραγμένοι από το συγκεκριμένο πράγμα; Τόσοι άνθρωποι τον καιρό που ζούμε έχουν χάσει τα λογικά τους ώστε να κακοποιούν παιδιά για την ευχαρίστηση τους! Η εποχή μας χαρακτηρίζεται ως εποχή σεξουαλικής απελευθέρωσης, ταμπού σχετικά με τις σχέσεις των ανθρώπων έχουν καταρρεύσει, οι κοινωνίες τείνουν να εξαλείψουν τον πουριτανισμό ο οποίος έδινε ένα  άλλοθι στο παρελθόν ώστε οι άνθρωποι να στερούνται του σεξ όσο κι αν το επιθυμούσαν. Κι όμως τα πράγματα έχουν την αντιστρόφως ανάλογη πορεία. Όσο ελεύθερα μπορείς να απολαύσεις το σεξ σήμερα, τόσο πιο ανώμαλες τάσεις αναπτύσσεις.

Όσοι εμπλέκονται σε τέτοιου είδους εγκλήματα , κάθε είδους άνθρωποι. Από κάθε κοινωνική ομάδα. Κάθε είδους μόρφωση. Άνθρωποι που ζουν σε μεγάλες πόλεις αλλά στον ίδιο βαθμό εμπλεκόμενοι και άνθρωποι που κατοικούν σε κλειστές κοινωνίες.

Μα δεν αφορά αυτού του είδους ο ξεπεσμός στην διακίνηση παιδικής πορνείας απ’ το διαδίκτυο, γιατί εύκολα κάποιος θα μπορούσε να δαιμονοποιήσει αυτό το μέσο και έτσι να αποφύγει την ουσία και αιτία του κακού. Κάθε μέρα βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας ειδήσεις σαν αυτή των καθολικών ιερέων που κακοποιούσαν παιδιά και όχι μόνο καθολικών. Όλοι γινόμαστε δέκτες τέτοιων κακοηθέστατων μαντάτων. Κι από κει αναρωτιέσαι. Συλλογίζεσαι με πόνο. Τι φταίει; Τι είναι αυτό που οδηγεί το ανθρώπινο είδος να κανιβαλίσει ενάντια στο είδος του, κακοποιώντας τη συνέχειά του. Τα παιδιά; Γιατί τόση δίψα για σεξ όταν τα πάντα είναι στη διάθεση του καθένα; Και η ηθική τέλος πάντων; Τι έγινε; Που πήγε; Κατέρρευσε;

Ποια είναι λοιπόν τα πιστεύω μας; Σε τι Θεό στηριζόμαστε πλέον; Διαθέτουμε σεβασμό για κάτι; Αλλά ούτε καν για τον ίδιο τον εαυτό μας;

Φρίττω αγαπητοί αναγνώστες. Απορώ και εξίσταμαι .Προσπαθώ να αναλύσω για να μπορέσω να κατανοήσω…Όχι για να δώσω ελαφρυντικά. Αυτά δεν υπάρχουν σε τέτοιου είδους ενέργειες. Αλλά να ,για να εκλογικεύσω.

Ο άνθρωπος θεωρείται ανώτερο ον στο σύμπαν τούτο που ζει. Και κάνει τη διαφορά απ’ τα υπόλοιπα είδη , χιλιάδες είδη ζωής που συμβιώνει μαζί τους ότι διαθέτει νου. Λογική. Ώστε να είναι σε θέση να κάνει το σωστό. Το οποίο ορίζεται ως το να σέβεται τον συνάνθρωπο περισσότερο ακόμα όμως τον ίδιο του τον εαυτό. Και επίσης έχει μια φύση. Η οποία υπαγορεύει ορισμένες ενέργειες πρακτικές και ευχαρίστησης. Στην πορεία της ζωής του ανθρώπου αυτή εξελίχθηκε περνώντας από δύσκολους ατραπούς. Το όπλο για την ομαλή εξέλιξή του ήταν και θα είναι η παιδεία του. Στο σημείο που βρίσκεται θα έλεγε κανείς πως λογική-το φυσικό προσόν, η ηθική-ο σεβασμός στον συνάνθρωπο αλλά και η παιδεία του-η οποία είναι σε υψηλά επίπεδα  στην εποχή μας-θα έπρεπε να τον μετεξελίξουν σε ένα πολύ ανώτερο ον με ιδιαίτερα ανεπτυγμένο IQ αλλά ταυτοχρόνως το ίδιο ανεπτυγμένο EQ!

Αντιθέτως ο άνθρωπος αρνείται να ¨προχωρήσει¨ το είδος του γυρνώντας σε μια κατάσταση ,όχι ζωώδης, τερατώδης.

Ή ακόμα αν θέσεις το ζήτημα πάνω σε θρησκευτικά όρια ακόμα χειρότερα. Στο όνομα του όποιου Θεού γίνονται οι πιο ανήθικες πράξεις!

Έχω πλατειάσει και υπεραναλύσει ίσως, προσπαθώντας κι εγώ να εξηγήσω να βρω απαντήσεις-χωρίς αποτέλεσμα σε τελική ανάλυση όμως.

Γιατί άραγε ένας άνθρωπος να βρίσκει σεξουαλική ικανοποίηση κακοποιώντας την προσωποποίηση της αγνότητας-ένα παιδί;

Γιατί δεν αρκείται σε ¨παιχνίδια¨ σεξουαλικά κάθε είδους που όμως σχετίζονται με τους ενήλικους.

Γιατί έχουμε χάσει το θάρρος και τον αυτοσεβασμό μας οι άνθρωποι. Γιατί τόση υποκρισία ανάμεσα σε τόσους υποκριτές; Γιατί τόση ανανδρία; Γατί αυτή η υποβάθμιση του ανθρώπινου είδους; Ως που θα καταντήσουμε οι άνθρωποι;

Βλέπω την μετεξέλιξή του είδους μας σε ζόμπι που ¨άδειοι¨ στο νου και την ψυχή γυρεύουμε να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλο!!!

Διαμαρτυρία μιας απλής πολίτη για το θέμα της Νέας Γρίπης

Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο μέσα από αίσθημα αγανάκτησης. Γι’ αυτό που γίνεται τον τελευταίο καιρό με το θέμα της Νέας Γρίπης. Πολλά έχουν ειπωθεί και εδώ και πολύ έχουμε ασχοληθεί. Αξίζει τόσο άραγε;

Έλεος συνέλληνες! Από το πρωί ως το βράδυ τα μέσα ¨ενημέρωσης¨ παρά-πληροφορούν, προειδοποιούν, υπερθεματίζουν για ένα θέμα που αφορά τον καθένα μας προσωπικά σε τελική ανάλυση.

Η είδηση ήρθε πριν αρκετούς μήνες. Ήταν ένας νέος ιός γρίπης που εντοπίστηκε στην Αμερική, με χαρακτηριστικά ιδιαίτερα  και από αυτόν αλλά όχι μόνο, πέθανε-δυστυχώς- ένας μικρός αναλογικά με τον πληθυσμό της χώρας που εμφανίστηκε αλλά και τον παγκόσμιο, αριθμός ανθρώπων.

Από κει και πέρα εμείς οι άνθρωποι-θεοί εκμεταλλευτήκαμε το γεγονός ποικιλοτρόπως. Από πλάθοντας σενάρια και καλλιεργώντας τη συνομωσιολογία ως να εκμεταλλευτεί ο καθένας, η καθεμιά ομάδα ανθρώπων τους υπόλοιπους. Κανείς δεν έμεινε αμέτοχος. Από τις κυβερνήσεις, τους γιατρούς-αυτοί ήταν άλλωστε οι ¨ειδικοί¨ και ενδιάμεσοι θα έλεγα, τη βιομηχανία σχετιζόμενη με το ζήτημα, αλλά τελικά για οικονομικά οφέλη, όπως όλα γι’ αυτό γίνονται, αδιαφορώντας για ζωές, υπολήψεις τον κίνδυνο από την καλλιέργεια φόβου αλλά εν τέλει την ασέβεια των ανθρώπων για το ίδιο το είδος τους.

Αλλά ούτε κι εμείς που θεωρούμαστε απλός πληθυσμός είμαστε αμέτοχοι σε αυτό. Με το να παίζουμε το παιχνίδι κάποιων, με θέλοντας να ενεργοποιήσουμε τη λογική και κριτική σκέψη, μη εμπιστευόμενοι ούτε όσους εμπιστευόμασταν ως τα τώρα.

Πολλά ειπώθηκαν για το θέμα αυτής της καινούριας νόσου, της Νέας Γρίπης. Παγκόσμια διαφωνία, διχογνωμίες, αλλά όπου υπάρχουν δύο απόψεις πάντα η μία απ΄ τις δύο είναι η σωστή. Άρα κάποιοι ψεύδονται. Τα ΜΜΕ στο παιχνίδι των εντυπώσεων αλλά και των συμφερόντων κι αυτά. Οι γιατροί έχουν καταστεί οι πλέον αναξιόπιστοι από το ¨άγεστε και φέρεστε¨ σχετικά με το θέμα. Οι κυβερνήσεις δείχνουν κι αυτές μια ύπουλη συμπεριφορά.

Και η κινδυνολογία συνεχίζεται χωρίς κανείς να είναι διατεθειμένος να σταματήσει.

Το όλο θέμα έχω την εντύπωση συνέλληνες, πως θα πρέπει να πάρουν στα χέρια τους οι απλοί πολίτες. Αυτοί οι οποίοι δεν έχουν καν τις γνώσεις τους θέματος, δεν έχουν και κανένα όφελος όμως από τίποτα παρά μόνο το δικαίωμα στην αλήθεια και στην έννοια της προστασίας των ίδιων ή όσων έχουν την ευθύνη. Απλά διαθέτουν το προνόμιο της κρίσης και λογικής.

Η ανθρωπότητα δοκιμάστηκε πολλές φορές από της ύπαρξή της, από νόσους-επιδημίες και πανδημίες και παρά τις απόλυες άντεξε. Απόλυες οι οποίες δεν οφείλονταν καθαρά στην ασθένεια όσο σε μη τήρηση συνθηκών υγιεινής που παλιότερα δεν είχαν επαρκώς αναπτύξει οι άνθρωποι. Στη σημερινή εποχή φάρμακα υπάρχουν και γιατροί καλοί και υπεύθυνοι υπάρχουν.

 Το βιοτικό μας επίπεδο έχει βελτιωθεί θεαματικά και ως προς το θέμα διατροφή. Η προσφορά είναι μεγάλη και η επιλογή σαφής και γνωστή σε όλους.

Είναι τα ισχυρά μας όπλα αυτά ημών των απλών ανθρώπων οι οποίοι μπορούμε να γίνουμε ισχυρότεροι απέναντι σε καθένα ισχυρό προσπαθεί να μας χειραφετήσει προς δικό του όφελος. Τελικά πιστεύω πως η αντιμετώπιση απέναντι στη ¨Νέα Γρίπη¨ είναι κάτι πολύ απλό: Τηρώ συνθήκες υγιεινής που ούτως ή άλλως κάνω, τρέφομαι σωστά για να έχω πάντα και από τα πάντα τη φυσική μου άμυνα και εμπιστεύομαι το γιατρό μου.

Επίσης. Κλείνω τα αυτιά μου στο κάθε είδους μέσο παραπλάνησης και εξαπάτησης, δεν ακούω και δεν εμπιστεύομαι παγκόσμιες ομάδες κάθε είδους, από κυβερνήσεις, ερευνητές, ¨παπαγαλάκια¨ βιομηχανιών.

Το θέμα λοιπόν έτσι θα υποβαθμιστεί, στο σημείο που πρέπει να υπάρχει, θα σταματήσει ο πανικός, θα αναβαθμιστούν θέματα που θα έπρεπε να απασχολούν.(Κάθε μέρα εδώ και χρόνια πεθαίνουν άνθρωποι από επιδημίες και έλλειψη βασικών αγαθών στον ¨Τρίτο κόσμο¨ αλλά ποτέ κανείς ερευνητής και καμιά κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε, γιατί από κει δεν περιμένουν οφέλη, έτσι απλά.)

Ας κάνει λοιπόν κι εδώ ο απλός πληθυσμός τη μικρή του επανάσταση. Ας εργαστούμε λίγο παραπάνω τη λογική μας.

Στο όνομα τελικά, της δικής μας και μόνο αξιοπρέπειας.

Ευχαριστώ!!!

Ανασκόπηση μιας ακόμα ημέρας που φεύγει...

Morricone (Ennio) ...

Σήμερα η μέρα ανέτειλε μέσα από ένα πέπλο ομίχλης. Μ’ αρέσει πολύ αυτό το τοπίο. Μου δίνει μια αίσθηση μυστηρίου και βλέπω τα πάντα σε σκιές και φτιάχνω τις δικές μου εικόνες. Πιο κάτω κοντά στο ποτάμι η ομίχλη όντας πιο πυκνή σου προκαλούσε οφθαλμαπάτες. Ο ήλιος εκεί ψηλά απ’ όπου κοιτάζει από πάντα, έδειχνε ίδιος φεγγάρι μες στη μέρα, έτσι πίσω απ’ το άσπρο τούλι της ομίχλης που κοίταζε τους ανθρώπους.

Κάτω στα γήινα, όλα είχαν τους συνηθισμένους ρυθμούς τους! Κόσμος χυμένος στους δρόμους. Συζητήσεις για τα ίδια πεζά πράγματα ,συνηθισμένα…και ασυνήθιστα θα έλεγες…

Για τον N1H1. Μας ¨την έπεσε¨ κι αυτός απ’ το πουθενά. Πανικός στη χώρα των ποντικών. Χαρούλες στον κυβερνοχώρο με τις γάτες!

Η λαοπλάνα TV βομβαρδίζει τα μυαλά με κίνδυνο. ¨Να φοβάστε μικρά ποντικάκια. Η φάκα είναι έτοιμη να πέσει στα κεφαλάκια σας!¨. Οι γιατροί είναι οι πρώτοι που τρέχουν να κρυφτούν στην τρύπα τους. Τι τους νοιάζουν οι ασθενείς…!

Εδώ στην Ελλαδίτσα…μια σταλιά τόπος τι να περιμένεις; Τα ίδια και τα ίδια. Με τους ίδιους ανθρώπους ασχολούνται όλοι , τα ίδια μικρά γεγονότα τα μεγαλοποιούμε, έτσι για να βάζουμε λίγο ρυθμό και νόημα στη ζωή μας. Ποιος θα εκλεγεί πρόεδρος στη ΝΔ, τι θα γίνει με τους μισθούς, ε και κανένα έγκλημα έτσι για να ξυπνάμε απ’ το λήθαργο της συνήθειας. Γκρίνιες απ’ τους διαφόρους εμπόρους κι αυτό μες στη συνήθεια του έλληνα. Το μεσημέρι είδα λίγο TV. Πάντα όταν το κάνω μετανιώνω! Τα ίδια πρόσωπα κι εκεί. Να ασχολείται ο ένας με τον άλλο…Είδα εκεί και ένα τύπου τηλεπαιχνίδι ,που κάτι τύποι έχουν χρέη(και δεν είναι και ωραίοι) και καλούν έναν ειδικό να τους βοηθήσει. Μιλάνε για τα χάλια τους τόσο χαριτωμένα και γελάνε που εγώ που παρακολουθούσα τα’ χασα! Σκεφτόμουν: ¨Και μετά μας φταίνε οι τράπεζες; Ή το επιπόλαιο φέρεσθε ορισμένων;¨ Εκνευρίστηκα, έκλεισα. Αργότερα το απόγευμα τα’ θελα πάλι η δικιά σου. Άνοιξα πάλι χαζό κουτί κι εγώ παρακολούθησα πάλι χαζό παιδί: Ήταν σε εκπομπή και ρωτούσε η παρουσιάστρια πόση αυτοπεποίθηση έχουν οι καλεσμένοι της. Κι εκείνη έβγαινε με την δική της αυτοπεποίθηση που της χαρίστηκε απ’ το χρήμα και την αποδοχή των άκριτων κριτών της κάθε μέρα που την επιβραβεύουν παρακολουθώντας την και έκανε τον άπειρο καλεσμένο, σκόνη. Όχι πως δεν τα’ θελε κι εκείνος το ψώνιο…

Βαρέθηκα! Για άλλη μια φορά. Είναι πια απόγευμα. Κοιτώ στον ουρανό. Η νύχτα πέφτει σε λίγο ,μια ακόμα μέρα δύει μαζί με τον ήλιο της. Εκείνος μας καληνυχτίζει μες στα πορφυρά του ενδύματα και τώρα τον ακολουθεί το φεγγαράκι. Που νέο ντροπαλό, φετούλα πορτοκάλι βιάζεται να δύσει…

Πριν κλείσω άφησα για το τέλος την αναφορά μου στην πρόκριση της εθνικής μας ποδοσφαίρου για το μουντιάλ. Κοίτα ,εγώ απ’ αυτά δεν ξέρω πολλά. Άκουγα μόνο όλη την ημέρα που μιλούσαν όλοι γι’ αυτό και ήταν χαρούμενοι. Παραμύθι μεγάλο για να περνάει ο καιρός και το ποδόσφαιρο…! Θα ταξιδέψουμε στη Ν. Αφρική λέει εκεί θα γίνει το μουντιάλ το καλοκαίρι. Ok καλή μας επιτυχία!

Στην εκπνοή την ημέρας λέω να καληνυχτίσω με τον τρόπο που εμένα τον τελευταίο καιρό με γεμίζει: Να καθίσω κοντά στο τζάκι και αφού μείνουμε οι δυο μας με μόνη τη λάμψη της φωτιάς του να φέγγει το δωμάτιο να πιάσω κουβεντούλα μαζί του. Εγώ να το κοιτώ κι εκείνο να καθρεφτίζεται στα μάτια μου και να μου μιλά τις δικές του ιστορίες…!

Έλεος το πάφα πούφα...!

Το Σάββατο βγήκα κι εγώ σαν Έλλην πολίτης να διασκεδάσω. Πήγα σε μια μουσική ταβέρνα, όλα ωραία και καλά. Εκτός…

Πέρα απ’ την κακή συνήθεια των συμπατριωτών μου, αγαπημένων- μπορώ να κάνω κι αλλιώς;-να μιλάει ο καθένας όσο πιο δυνατά μπορεί για να καλύψει τον άλλο, γελώντας και φωνάζοντας αδιαφορώντας για το αν ενοχλεί, ακόμα ούτε την πολύ ωραία ρεμπέτικη μουσική δεν άκουγες. Απορώ τι πάνε σε τέτοιους χώρους αν θέλουν να επιβληθούν δια της δυνατής ομιλίας τους! Πάει αυτό…

Μετά λίγη ώρα ο χώρος γέμισε καπνό απ’ το κάπνισμα των περισσοτέρων εκεί μέσα.

Και αναρωτιέμαι εγώ- που πάω και θυμάμαι κάτι πράγματα τώρα- το καλοκαίρι δεν ήταν που ¨απαγόρευσαν¨ το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους; Θυμάμαι πολύ καλά. Τότε ήταν που ¨τα πήραν¨ αυτοί που καπνίζουν και διαμαρτύρονταν ότι αυτό είναι ρατσιστικό λέει για αυτούς και δεν είναι καθόλου σωστό.

Αλλά είναι σωστό να μην σέβονται αυτοί όσους, δεν γουστάρουν ρε φίλε, να μην καπνίζουν αλλά να τους αναγκάζουν μάλιστα με το ζόρι να καπνίσουν.

Γιατί εγώ επέστρεψα στο σπίτι απ’ την βραδινή μου Σαββατιάτικη έξοδο και ένοιωθα πονόλαιμο απ’ τον καπνό των τσιγάρων των άλλων!

Επίσης αναρωτήθηκα. Ποιος είναι αυτός ο κρατικός μηχανισμός ο οποίος είναι υπεύθυνος για τον έλεγχο του νόμου για την απαγόρευση και την επιβολή κιρρώσεων σε όσους τον παραβαίνουν.

Αλλά αμέσως μετά αναρωτήθηκα πάλι. Πρέπει να φοβόμαστε από κάτι συνέλληνες για να συμμορφωθούμε; Πότε επιτέλους θα μάθουμε να σεβόμαστε τα δικαιώματα των διπλανών μας; Πότε λοιπόν θα έρθει ο πολιτισμός σε τούτη δω τη χώρα; Πότε θα πάψουμε να παιδιαρίζουμε φερόμενοι τελείως ανώριμα δίνοντας άσχημα παραδείγματα στους νέους μας;

Σήμερα άκουσα στο ραδιόφωνο το δημοσιογράφο να διαμαρτύρεται γιατί λέει πήγε σε ένα γλέντι και το κατάστημα τους ανάγκαζε να βγαίνουν έξω όσοι κάπνιζαν. Μάλλον κατά τη γνώμη του θα έπρεπε να βγάζει όσους δεν καπνίζουν έξω, κάθε φορά που ανάβει κάποιος ένα τσιγάρο…!

Κοίτα τη γελοιότητα δοσμένη απ'το λατρεμένο Goofy!!! 

Έτσι,γιατί σαν ¨παιδάκια¨ που είμαστε όλοι όσοι ζούμε σ'αυτή τη χώρα ίσως με αυτό τον τρόπο διδαχτούμε καλύτερα...

Γιατί δεν μας αρέσει που είμαστε Έλληνες!!!

Διαβάζοντας κάπου λόγους που...

... μας αρέσει που είμαστε Έλληνες...

Θέλησα να το αντιστρέψω, γιατί δεν είμαστε οι

εκλεκτοί αυτού του κόσμου, αφενός και αφετέρου,

η αυτοκριτική βοηθά στη βελτίωση.

Γιατί ως οδηγοί δεν σεβόμαστε και βρίζουμε τους άλλους οδηγούς.

Γιατί τρέχουμε και σκοτωνόμαστε στους δρόμους.

Γιατί οι δρόμοι είναι γεμάτοι σκοτωμένα, από αυτοκίνητα, ζώα.

Γιατί έχουμε προκατάληψη με τα μέσα μαζικής μεταφοράς γι'αυτό κατεβαίνουμε όλοι με το αυτοκίνητο στο κέντρο.

Γιατί καπνίζουμε στα μούτρα του άλλου κι αν μας παραπονεθεί ¨του τη λέμε¨ κι'όλας.

Γιατί τα αφήνουμε όλα την τελευταία στιγμή.

Γιατί παραπονιόμαστε ότι μας αδικούν οι άλλοι αλλά όταν έχουμε τη δύναμη αδικούμε εμείς τους άλλους.

Γιατί σ'αυτή τη χώρα το ρουσφέτι πάει σύννεφο.

Γιατί παραμυθιαζόμαστε πολύ με και από τους πολιτικούς.

Γιατί είμαστε χώρα βολεψάκιδων.

Γιατί δεν αξιοποιούμε τα ταλέντα μας και τα εξορίζουμε.

Γιατί χτυπάμε ρεκόρ στη διαφθορά.

Γιατί έχουμε εφεύρει τόσες αργίες για να τη σκαπουλάρουμε απ' τη δουλειά.

Γιατί φεύγοντας απ' την πόλη σ'όλες αυτές τις αργίες, φεύγουμε γκρινιάζοντας.

Γιατί έχουμε μια θαυμάσια χώρα και δεν τη σεβόμαστε βρομίζοντας τα πάντα.

Γιατί καταπατούμε δασικές εκτάσεις θεωρώντας πως ανήκουν στον καθένα μας.

Γιατί ενώ μπορεί να υπάρχει κάδος ανακύκλωσης λίγα μέτρα απ' το σπίτι μας δεν τον χρησιμοποιούμε.

Γιατί στο όνομα της οικογένειας θέλουμε να χειραφετούμε τα παιδιά μας για πάντα.

Γιατί όλοι είμαστε εναντίον των διαζυγίων αλλά μια χαρά κερατώνουμε.

Γιατί είμαστε ρατσιστές σε ανθρώπους με ιδιαιτερότητες.

Γιατί ζώντας με ιστορικά φαντάσματα δεν βλέπουμε το κοινό μας συμφέρον.

Γιατί στη χώρα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού γλεντάμε με Στέλλα Μπεζαντάκου και αγοράζουμε CD με το Βας Βας.

Γιατί ενώ διδάξαμε τη μεσογειακή διατροφή τρεφόμαστε πλέον με American food.

Γιατί ενώ έχουμε καταλάβει την αξία του τουρισμού κάνουμε ότι μπορούμε για να διώξουμε τους τουρίστες.


...έτσι είμαστε και γουστάρουμε ,καλώς ή κακώς...

Η δικτατορία των όμορφων

«Η λέξη δικτατορία είναι υπερβολική για να τη χρησιμοποιήσεις εδώ».

Μου είπε ένας δικός μου άνθρωπος όταν με ρώτησε για ποιο θέμα γράφω. Νομίζω πως δεν είναι καθόλου. Για δες ένα γύρω. Οι άνθρωποι προσπαθούν με κάθε τρόπο να φαίνονται όμορφοι. Μέσα από χιλιάδες προβλήματα προσωπικά και της εποχής όλοι έχουμε την αγωνία του φαίνεστε.

Είναι η τηλεόραση που έχει διεισδύσει τόσο στο συνειδητό και το υποσυνείδητο και όλοι έχουμε συγκεκριμένα πρότυπα που εκεί προβάλλονται;

Αυτό το ¨λαοφιλές¨; μέσο μας επιβάλει και τον τρόπο του φαίνεστε. Πρέπει να είσαι κάπως, συγκεκριμένα , τέλεια δηλαδή  και ο άκριτος τηλεθεατής υιοθετεί και μιμείται. Στο τέλος εκείνος ζημιώνει. Γιατί όπου κι αν κινείται πλέον το ζητούμενο είναι η εξωτερική εμφάνιση. Όλα τα άλλα σημαντικά παραμερίζονται, υποβαθμίζονται, ο άνθρωπος χάνει την προσωπικότητά του και γίνεται μάζα.

Κι έτσι όπου κι αν κινηθεί κανείς σήμερα το ζητούμενο είναι αυτό που δείχνει. Κι αν κάποιος διαθέτει προσόντα πέρα απ’ αυτό εκείνος θα πεταχτεί στην άκρη μαζί με τα προσόντα του.

Αν η τηλεόραση έδειξε ένα τρόπο επιβολής στους άλλους , οι ίδιοι μας άκριτα επιβάλαμε κάτι που κανέναν δεν βοηθά. Γιατί κανείς δεν εκτιμά πια ταλέντα και προσόντα αλλά το όμορφο κενό!

Στην καθημερινότητα το διαπιστώνεις. Σε κάθε αναζήτηση εργασίας τυχερός είναι ο ωραίος. Μη δίνοντας αρκετή σημασία στα σημαντικά προσόντα που μπορεί να διαθέτει κάποιος που δεν έχει εμφάνιση. Η νεολαία έτσι έχει διαμορφώσει την άποψη πως πρέπει να κυνηγά κανείς την εξωτερική του τελειότητα και δεν έχει σημασία ο εσωτερικός του κόσμος. Για δες πόσο επικίνδυνο είναι αυτό! Σιγά σιγά χτίζουμε μια κοινωνία της κενότητας και έλλειψης ουσιωδών στη ζωή αλλά και στην αξιοπρέπεια, τις αξίες , την καλλιέργεια ταλέντων για να πάει προς την πρόοδο ο κόσμος τούτος.

Οι σχέσεις έχουν επηρεαστεί. Τα στάνταρτς, προσωπικά, σεξουαλικά, ή σε φιλικό επίπεδο έχουν αλλοιωθεί.

Εξηγούμαι σε αυτό το σημείο πως δεν είμαι κατά των όμορφων ανθρώπων. Πως θα μπορούσα άλλωστε αφού πάντα το ωραίο προδιαθέτει ευχάριστα. Απλά διαμαρτύρομαι στην επιβολή μόνο αυτού ως κριτήριο για να ξεχωρίσει ή να πάρει μια εύνοια ή να εκτιμηθεί κάποιος παραπάνω από κάποιον που διαθέτει άλλα χαρίσματα και προσόντα και παραγκωνίζεται γιατί δεν είναι αποδεχτός εμφανισιακά.

Κανείς λοιπόν δεν είναι σε θέση να καταλάβει, ούτε όσοι είναι οι θιγόμενοι, ότι χρειάζεται επανάσταση εναντίον της δικτατορίας των όμορφων και όσων προσπαθούν να την επιβάλουν θέλοντας να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε μάζα, σε μια όμορφη μάζα, επιμένοντας σε αξίες και προσόντα πάνω από όλα σε ολοκλήρωση προσωπικότητας και διάθεση για προσφορά, σε αξιοποίηση δυνατοτήτων για την πρόοδο και την ευημερία του κόσμου και φέροντας σε δεύτερη μοίρα το τέλειο της εικόνας, μιας εικόνας μάλιστα που με όσες προσπάθειες παρέρχεται μέσα στο χρόνο και χάνεται χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος!!!

Η αρρώστια που λέγεται... Ζήλια!

Έχω αισθανθεί πολλές φορές από παιδί ακόμα να με κυνηγά η ζήλια. Όχι μόνο εγώ, αρκετοί από μας. Έχω γι’ αυτό αναρωτηθεί πολύ περισσότερες γιατί και τι είναι αυτό που απασχολεί έναν άνθρωπο και τον κάνει να ζηλεύει έναν άλλο. Με τη ζήλια γεννιέται άραγε κάποιος ή την αποκτά καθώς οι ελλείψεις της ψυχής του γίνονται πολλές και μεγάλες;

Τη ζήλια προσωπικά τη χαρακτηρίζω ¨αρρώστια¨ που βασανίζει αυτόν που τη φέρει αλλά και αυτούς που έρχονται σε επαφή μαζί του.

Είναι αυτό το συναίσθημα, ή ως πάθος είναι καλύτερα να το δει κανείς-γιατί τα συναισθήματα έχουν μια αγνότητα- είναι λοιπόν ένα πάθος το οποίο κάνει τον άνθρωπο να θέλει να αποκτήσει ότι έχουν οι άλλοι και γι’ αυτό μπορεί να ακολουθήσει επικίνδυνα μονοπάτια. Από ζήλια κάποιος γίνεται κακός και πληγώνει τον ανυποψίαστο συνάνθρωπό του. Αυτός μπορεί να είναι ένας απλός συνάνθρωπος μέχρι ο πιο δικός του άνθρωπος. Αγαπημένος. Όλοι γνωρίζουμε περιπτώσεις κακοποίησης, μέχρις εσχάτων πολλές φορές, ακόμα και ανάμεσα σε αδέλφια με κίνητρο μόνο τη ζήλια. Τα πρώτα αδέλφια της ανθρωπότητας αλληλοσκοτώθηκαν από ζήλια!!!

Είναι ψέμα απ’ την άλλη αν ισχυριστεί κάποιος πως δεν έχει νοιώσει ζήλια για κάτι ή κάποιον. Είναι η ένταση που νοιώθεις τη ζήλια που κάνει τη διαφορά. Και η λεγόμενη εποικοδομητική ζήλια υφίσταται κι εκείνη και κάνει τη διαφορά. Μπορεί να ζηλέψω προς στιγμή αλλά να μπορώ να τιθασεύσω αυτό μου το πάθος την επόμενη κάνοντάς το εποικοδομητικό μετατρέποντας το σε συναγωνισμό. Να μπορώ λοιπόν να επιβληθώ στη ζήλια μου για να την παραμερίσω. Απίστευτη αυθεπιβολή του εαυτού χρειάζεται η υπέρβαση αυτή!

Η ζήλια εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους. Μπορεί αυτός που ζηλεύει να προσβάλει τον άλλο με λόγια για αν τον μειώσει απλώς και να πάρει εκείνος μια ικανοποίηση, μπορεί να συκοφαντήσει για να δει να παθαίνει κακό αυτός που ζηλεύει, να υποκριθεί φιλία ώστε να βλάψει αυτόν που ζηλεύει, αλλά ακόμα και να φτάσει σε έσχατο σημείο ακόμα και να αφαιρέσει τη ζωή αυτού που δεν μπορεί να ¨μοιάσει¨.

Είναι σκληρό πολύ για εκείνον που υφίσταται αυτό το σοβαρό πάθος, είναι και βάσανο ψυχής όμως για εκείνον που τη νοιώθει. Το άτομο αυτό έχει μια αίσθηση κατωτερότητας, ότι δεν μπορεί να καταφέρει ότι ο άλλος, έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση και είναι κάτι που του λείπει και εκδηλώνεται με αυτόν τον τρόπο.

Θέλω να αναλύσω το θέμα ζήλια γιατί όπως είπα πιο πάνω την έχω υποστεί στη ζωή μου από διάφορους ανθρώπους και σε διαφορετικά στιγμιότυπα της ζωής μου. Έχω νοιώσει τον πόνο του να σε αδικούν από ζήλια, να θέλουν να αποκτήσουν τα κεκτημένα σου, να υφίστασαι δολιοφθορά από ανθρώπους που απλά αλλά οδυνηρά φέρουν το αγκάθι της στην ψυχή τους.

Αλλά είναι σκόπιμο να προσπαθήσει κάποιος να διακρίνει από που προέρχεται αυτό το πάθος της ψυχής, ώστε να μπορέσει να κατανοήσει και στη συνέχεια να εξομαλύνει την προκατάληψη που μοιραία καταλαμβάνει ένα μέρος της ψυχής του υφιστάμενου τα πάθη των άλλων.

Είναι ένα θύμα και ο φέρον αυτή, τη ζήλια. Είναι κάποιος που στερήθηκε ίσως κάτι σημαντικό για κείνον στη ζωή του. Είναι κάποιος που δεν γνώρισε έπαινο. Είναι αυτός που ηθελημένα ή οδηγούμενος από άλλους, δεν του αρκεί το λίγο, ούτε το πολύ, ούτε το περισσότερο και διαρκώς κυνηγά το ¨άπιαστο¨. Είναι και αυτός που δεν έχει βρει τις ισορροπίες του, δεν γνωρίζει τον εαυτό του ή συγκρούεται συνεχώς με το εγώ του. Είναι λοιπόν ο ελλιπής συναισθηματικά και ο μη συμφιλιωμένος  με τον εαυτό του ο φέρον τη ζήλια. Είναι λοιπόν ένας δυστυχής ¨μισός¨ άνθρωπος. Και είναι πιο δυστυχής εκείνος που δεν μπορεί να το διακρίνει ότι το φέρει. Τον βασανίζει κάτι που αγνοεί. Κακοποιεί τους συνανθρώπους του και δημιουργεί εχθρούς κι έτσι ζει διαρκώς σε φαύλο κύκλο.

Άραγε η ζήλια έχει διάφορα είδη ή είναι η ίδια; Το άτομο που ζηλεύει έχει ως στόχο να αποκτήσει ότι έχουν οι άλλοι. Υλικά ή πράγματα σαν την εξωτερική εμφάνιση ή την εξυπνάδα ή τις διάφορες αρετές , αρετές που μπορεί να έχει κι εκείνος ή κάποιες άλλες, αλλά η χαμηλή του αυτοπεποίθηση δεν του επιτρέπουν να εντοπίσει στον εαυτό του. Υπάρχει και ένα άλλο είδος ζήλιας. Αυτό που νοιώθουν οι σύντροφοι μεταξύ τους. Είναι όμως ζήλια αυτό; Προσωπικά δεν δέχομαι ότι το συναίσθημα πως  μπορεί να χάσω τον άνθρωπο που αγαπώ είναι η ζήλια. Το τεκμηριώνω με μια λογική αυτό. Όταν ο ένας σύντροφος ζηλεύει αυτός δεν επιθυμεί το κάτι απ’τον σύντροφό του αλλά επειδή τον θεωρεί κεκτημένο του τον διεκδικεί από κάποιον άλλο με τρόπο βίαιο αλλά και άδικο πολλές φορές. Είναι ακριβώς έτσι; Ή μήπως και πάλι αυτός που εκδηλώνει ζήλια στο σύντροφο επιθυμεί ότι έχει ο αντίζηλός του; Τότε η ζήλια έχει το ίδιο πρόσωπο. Ένα και το αυτό πρόσωπο. Αν επεκτείνουμε τη σκέψη μας το αίσθημα αυτού που ζηλεύει το σύντροφό του είναι ο εγωισμός του να μη χάσει ότι του ανήκει αλλά και υποκίνηση της αγάπης για το άνθρωπό του. Που στη ζήλια της καθημερινότητας δες υπάρχει. Ο άνθρωπος που ζηλεύει δεν αγαπά αλλά ούτε τον εαυτό του. Δραματικό σαν διαπίστωση!!!

Ζητούμενο λοιπόν μετά όλα τα παραπάνω είναι ο άνθρωπος να συνειδητοποιεί αυτό που του καταδυναστεύει τη ζωή του-και σε αυτή την περίπτωση είναι η ζήλια- αυτό προϋποθέτει πολύ μεγάλη εργασία εσωτερική, αυτοκριτική και αυτογνωσία, προσπάθεια αποβολής των συμπλεγμάτων που οι συνθήκες ή οι άνθρωποι του περιβάλλοντος του με ή χωρίς τη θέλησή τους έχουν τοποθετήσει μέσα μας, έννοια στο συνάνθρωπο αλλά αυτό είναι και το πιο δύσκολο. Γιατί η έννοια και η αγάπη στο συνάνθρωπο προϋποθέτουν αυτά και προς τον εαυτό μας. Η αγάπη προσφέρεται και αποδέχεται ,αποδέχεται και προσφέρεται. Αγάπη ανιδιοτελής η οποία όταν δίνεται έτσι ανυψώνει και αυτόν που είναι σε θέση να το πράξει.